Melaats

Je knippert een keer met je ogen, en iedereen die ooit iets van doen heeft gehad met ‘The Voice’, of met iemand die ‘de Mol’ heet, is een melaatse.

Voordat ik van wal steek wil ik wel graag stellen dat ik zelfs nooit naar ‘The Voice’ keek, al erken ik dat er wel uitvoeringen van nummers die via dat programma bekend werden her en der op mijn ‘playlists’ staan. En ja, ik weet de namen van de drie ‘BN-ers’ met de achternaam ‘de Mol’, maar naar hun programma’s keek ik niet. Niet omdat ik die mensen niet mag, of omdat ik al wel mijn vermoedens had dat het ‘foute boel’ was, maar omdat die programma’s mij niet interesseren. Anderen moesten mij vertellen dat die ‘Jeroen’ iets had met ‘de zus van’, en toen ik zag dat Youp vorige week broer en zus onder de bus duwde in zijn column, en het deze week nog weer ‘visiteert‘, las ik niet eens verder.

Sommige dingen gaan mij niet aan. Het zijn privé-zaken. En als er wetten zijn overtreden, is het iets voor de politie. Het grootschalige gebruik van ‘social shaming’ om de maatschappij vorm te geven, en geld los te peuteren van mensen die er in zwemmen, of om op die manier ‘marktaandeel’ te veroveren op concurrenten, staat mij tegen. Dat ‘John’ en ‘Linda’ geld genoeg hebben, en de rekeningen van een goede advocaat, en een ‘Imago-Coach’ wel kunnen betalen, is voor mij geen argument. Geheel los van het gegeven dat mijn ‘Google-Feed’ mij inmiddels steeds meer ‘namen’ geeft van mensen die ergens op de achtergrond van dat programma iets deden om de kandidaten te begeleiden, of na de opname de rotzooi bij elkaar te vegen, die zich geen goede advocaat, of ‘Imago Coach’ kunnen veroorloven, en daardoor alleen al ‘laaghangend fruit’ zijn voor mensen die zich uitgeven voor ‘journalist’. En nee, ik ‘click’ niet op die links, maar ik kijk alleen naar de desperate krant, publicatie, zender of ‘collega-blogger‘, die meent nog wat ‘smeuïge details’ toe te moeten voegen, alvorens te braken in het emmertje dat ik daarvoor binnen bereik houd.

Na ‘Diana’ was er kortstondig een moment van bezinning. Niet echt natuurlijk. Maar de ‘Imago-Coaches’ van de paparazzi en hun opdrachtgevers hadden hen geadviseerd het even kalm aan te doen, en ‘sorry’ te prevelen. Maar inmiddels is werkelijk niemand meer veilig voor die aasgieren. Tegelijk erken ik dat ik zelf ook de nodige verhalen heb geschreven over lieden die met hun vingers aan kinderen zitten, maar vooral over de georganiseerde misdaad erachter als organisaties kinderen aanbieden, om degenen ‘in hoge posities’ die toehappen daarmee te kunnen chanteren. Wat uiteraard niet inhoudt dat als daar geen sprake van is, het ook niet belangrijk zou zijn, of dat er dan geen misdrijf is gepleegd.

Tevens onderken ik dat daders er in het verleden vaak mee wegkwamen, omdat er geen getuigen waren. Anderzijds sta ik altijd weer versteld als ik lees dat het slachtoffer niet het hele complex bij elkaar brulde, en de dader met een goed geplaatst ‘knietje’, een hap uit zijn gezicht, een vinger in zijn oog, of een stuk van het meubilair uitschakelde. Ik begrijp dat angst voor escalatie een argument kan zijn in een ‘donker steegje’, maar in een studio, en met een herkenbare aanvaller? Daarnaast kan het geen kwaad om aan te nemen dat mannen (en vrouwen) die werken aan hun imago als ‘Slecht Nieuws’ in feite natuurtalenten zijn, omdat ze gewoon ‘Slecht Nieuws’ zijn. Wellicht getalenteerd ‘Slecht Nieuws’, maar toch ‘Slecht Nieuws’. De ‘Showbizz’ staat helemaal stijf van de seksuele roofdieren, drugsgebruikers, en mensen met innige contacten met de ‘onderwereld’. Autonoom een goede reden om extra voorzichtig te zijn als je je kind op de bus zet met zijn of haar lunchtrommeltje, richting studio, omdat iemand hem of haar gouden bergen heeft beloofd. Of omdat je je kind zo graag op de televisie wil zien.

Daarnaast gaat het ook over volwassenen, al is dat in deze tijd een lastig begrip. Althans, iemand van negentien is volgens de wet geen ‘meisje’ meer, en onder andere omstandigheden zou ze er aanstoot aan nemen. Het oprekken van de zedelijkheidswetgeving, waardoor mannen die worden aangeklaagd nu moeten bewijzen onschuldig te zijn, heeft de potentie dat mensen met bar slechte bedoelingen valse aangiften doen, om welke reden dan ook. Om er beter van te worden via de toewijzing van een schadevergoeding, of door wraak te nemen op een geliefde, of een ‘Coach’ die niet kon ‘leveren’, waardoor de gouden bergen over de horizon verdwenen. Of ‘gewoon‘ vanuit een ziekelijk verlangen om erkend te worden als ‘slachtoffer‘. In Frankrijk is er nu een rel over ‘mode‘ die het slachtofferschap van vrouwen ophemelt, via met ‘bloed‘ besmeurde kledingstukken, en ‘make-up‘ die ‘blauwe plekken‘ en dichtgeslagen ogen moeten verbeelden.

Elke valse aangifte is een doodsteek voor vrouwen, én mannen, die daadwerkelijk verkracht, aangerand, of mishandeld zijn, en zwaar getraumatiseerd hun leven in duigen zien vallen. Het podium van het ‘Gezonde Volksgevoel’ is niet geschikt om een oordeel te vellen. En getraumatiseerde slachtoffers mijden als regel liever de camera’s en voorpagina’s, of ‘Google-Feed’, omdat het in de handen van advocaten niet zelden een knap onsmakelijk exposé wordt, waarbij de advocaten van de verdachte geen kans onbenut zullen laten om het karakter van het slachtoffer door het slijk te trekken, tot zij, of hij, zo weinig gevoel voor eigenwaarde over heeft, dat zelfmoord een weldadige oplossing wordt.

Overal waar onschuldige mensen tussen de wielen raken als die ‘Monstertruck’ van een publieke zedenzaak op stoom komt, heb ik te doen met die categorie die als ‘collateral damage’ wordt afgeboekt. Mensen die droomden van een prachtbaan in de schaduw van de ‘sterren’, de politici, de top-managers, ook waar ze aannamen dat wat ze zagen er ‘gewoon bij hoorde’. Dat laatste in het bijzonder als degene die later een klacht indient in het geheel niet tegensputterde, wellicht zelfs gretig leek, of zelfs het initiatief nam, maar achteraf stelt dat het ‘grensoverschrijdend gedrag’ betrof.

De ‘Telegraaf’, zo liet mijn ‘Google-Feed’ mij weten, had uitgevonden dat ‘Ali B.’ geen ‘Vrienden’ meer overhoudt, nu ‘BN-ers Ingrijpen’. Alhoewel ‘Ali B.’ niet mijn ‘ding’ is, en ‘Ali B.’ evident flirt met een crimineel imago, waar dure ‘Klokkies’, gewillige vrouwen, en exclusieve auto’s toe behoren, in een land dat met een hele provincie als top-producent in de drugsindustrie op de kaart staat, denk ik dat ‘Ali B’. nu weet wie zijn échte vrienden zijn. En dat die niet bij de media zitten die hem jarenlang de Hemel in hebben geprezen als hun ‘Model-Marrokaan’, om hem nu een mes in zijn rug te zetten. Ook al zijn ze rijk geworden van de promotie van ‘Ali B’ als ‘merk’, de ‘Ideale (en rijke) Schoonzoon’. Een vriend wijkt nu niet van zijn zijde, ondanks het risico om door de gluiperige media, en op ‘kijkcijfers’ azende omroepen, en de opportunistische ‘komieken’ en andere ‘BN-ers‘ die onze wereld rijk is te worden aangemerkt als ‘aas’. En een vriend zal hem niet in bescherming nemen als hij iemand heeft verkracht, of aangerand, en al helemaal niet als dat een kind is. Maar vriendschap vraagt om ‘commitment’, en de bereidheid om iemand te begeleiden op het traject van boetedoening, of eerherstel, al naar gelang.

In ‘Hilversum’, en in de mediawereld in het algemeen, heeft niemand vrienden. ‘Vrienden’ (‘Friends’), is daar de naam van een Amerikaanse ‘comedy’. Waar ik ook niet naar keek. Die hele corrupte wereld staat mij tegen, en het brengt vooral ‘pulp’ voort dat dient om tijdens ‘Lockdowns’ de tijd te doden, voordat de ‘voltooid leven pil’ of het ‘vaccin’ er een eind aan maakt.