Indignatie redactie 
Inwoners van Duitsland die niet gevaccineerd zijn of genezen van covid-19, moeten binnenkort betalen voor tests als ze willen blijven ‘deelnemen aan het openbare leven’. Vanaf 23 augustus geldt voor deze deugnieten bovendien een verhoogde testplicht ‘onder bepaalde omstandigheden’. Na een online vergadering met de leiders van de zestien deelstaten drukte bondskanselier Angela Merkel zich op 10 augustus als volgt uit: ‘Wij moeten reclame maken voor het inenten, omdat het bescherming voor ons allen betekent.’ Vanaf 11 oktober stopt het gratis testen. Alleen minderjarigen en zwangere vrouwen kunnen dan nog zonder vergoeding bij testcentra terecht.
Vaccineren, vaccineren, vaccineren
Michael Müller, sociaaldemocratische burgemeester van Berlijn, lichtte het besluit nog eens toe voor het geval dat het iemand was ontgaan: ‘Vaccineren, vaccineren, vaccineren. Dat heeft nu de hoogste prioriteit.’ Wie niet wil, moet betalen. De tot nog toe gratis tests die in vele gevallen nodig zijn om naar kantoor, zwembad, restaurant, hotel of andere gelegenheden te gaan, kostten de Duitse overheid tot eind juni 2021 naar verluidt al zo’n 2,6 miljard euro. Dan is het natuurlijk logisch dat voor tests die door de overheid zelf werden verplicht, de burger moet betalen. Wat de kosten zullen zijn, wordt bepaald door de testcentra zelf. De prijzen bedroegen in het verleden tussen de 20 en 40 euro.
Hoewel er officieel geen vaccinatieplicht bestaat, wordt de druk dus aardig opgevoerd in ons gastvrije buurland. Zo lachte een vriendelijke oudere actrice mij onlangs tegemoet: ‘#Ärmel Hoch: Mit einem kleinen Pieks holen wir uns unser Leben zurück.’ Een hele overheidscampagne werd gestart ten gunste van de medische industrie. Met vele aantrekkelijke beroemdheden: van de transvestiet Olivia Jones en de saaiste man van Duitsland Günther Jauch tot het popzangertje Maik Singer en de Hollywood ster van Baywatch die ze nergens nog kennen, behalve in Duitsland: David Hasselhoff. Kortom, echt iedereen doet mee. Waarom ik niet? Eenvoudigweg omdat het vaccin nieuw is en de bijwerkingen in veel gevallen aanzienlijk zijn. En vooral ook omdat zoveel overheidsinmenging bij mij in de eerste plaats wantrouwen oproept.
Testen, testen, testen
Maar terug naar de praktijk. Tot het voorjaar was het nog aardig te doen met thuiswerken, maar die pret lijkt inmiddels voorbij. En daarmee ook de logica. Iedereen wordt teruggehaald naar kantoor. Dat brengt natuurlijk abominabele gevaren met zich mee. Gelukkig hebben de meeste werkgevers daar iets op gevonden. Er wordt onophoudelijk getest. Voorafgaand aan elke dag die ik op kantoor mag doorbrengen, moet ik mij afhankelijk van het aantal dagen dat ik voorafgaand thuiswerker was, ofwel bij een testcentrum laten testen ofwel een test onder toezicht van een uitverkoren collega doen.
Dat is nu eens een maatregel die collega’s op een zeer intiem niveau samensmeedt! Ik sta naast de directieassistente in mijn neus te peuren, de tranen vlieden over mijn wangen. Daarna mag ik haar vol trots het hopelijk negatieve resultaat in handen drukken. En ik zeg u: na een dergelijke procedure loop ik veel zekerder door de mooie bureauruimtes van onze onderneming. Als ik geen mondkapje zou moeten dragen, zouden mijn collega’s versteld staan van de zelfverzekerde glimlach die op mijn door het leven gegroefde gelaat prijkt.
Gedaan met liefde voor bureaucratie
Het leuke van dit alles is dat vroeger voor elke willekeurige maatregel betreffende werk in Duitsland duizenden papieren werden ondertekend. Waren er nieuwe regels omtrent gegevensbescherming, een extra parkeerplaats beschikbaar, een nieuw koffiezetapparaat in de kantine? Graag contractueel vastleggen met handtekening in drievoud van de werknemer. Het moet tenslotte juridisch 100% waterdicht zijn.
Met het intreden van de pandemiemaatregelen belandde deze Duitse liefde voor bureaucratie en overbodige documenten compleet in de vergeethoek. Tegenwoordig is het meer dan voldoende als de directeur een korte mail rondstuurt met een opsomming van alle nieuwe maatregelen. Die dan natuurlijk ook direct vanaf dát moment ingaan. En wee degene die zich vrijheden veroorlooft. Overal loeren spionnen die in opdracht van de baas in de gaten houden wiens neus er vanonder het mondkapje naar buiten kijkt. Dat kan al gauw tot een aantekening in het persoonlijk dossier leiden. En drie daarvan zijn voldoende voor ontslag.
Waar is de logica?
Dat ware allemaal nog niet zo erg, als er nog gelachen mocht worden. Maar, zoals wellicht bekend, is de humor van de gemiddelde Duitser ongeveer te vergelijken met de schoonheid van een laten we zeggen willekeurig fabrieksterrein in Charleroi. Het was altijd huilen met de pet op. Maar sinds de Teutoon covid-19 heeft ontdekt als bron van alle kwaad, die hij echter met ‘gründliche’ maatregelen naar zijn hand meent te kunnen zetten, is het einde compleet zoek.
Maar oké, dat met die humor wist ik natuurlijk toen ik me in Duitsland als economisch vluchteling aanmeldde. Daar valt mee te leven. Maar die logica, waar is die gebleven?
Tekenend is de volgende dialoog tussen mij en mijn ‘Vorgesetzter’:
Beld: ‘Als het allemaal zo gevaarlijk is, waarom mag ik dan niet gewoon verder thuiswerken?’
Superieur: ‘Waarom moet u altijd in opstand komen?’
Beld: ‘Ik wil de democratie binnen ons bedrijf in leven houden.’
Superieur: ‘Het gaat hier niet om democratie!’
Beld: ‘Dat heb ik inmiddels begrepen.’
Indien zoals door Mark de Weerdt voorzichtig aangeduid de groene Annalena Baerbock binnenkort bondskanselier mag worden, dan wordt het wellicht toch tijd naar een ander land te vertrekken. Want op eigen kosten testen om naar kantoor te mogen en niet meer naar hotel, café, restaurant, zwembad, sportgelegenheid, tattoostudio, hondenkapsalon en andere vermakelijkheden te gaan, is nog tot daaraan toe. Als we echter niet meer in onze klimaatveranderende dieselwagen over de ‘Autobahn’ mogen scheuren… ja, wat moeten we hier dan nog?
