Merkelregime heeft NetzDG aangescherpt: Duitsland is eindelijk een vlekkeloze politiestaat

De regering doet alsof ze de vrijheid van meningsuiting beschermt met de geplande aanscherping van de Network Enforcement Act. In feite dwingt het portaaloperators om vermoedens te melden. In principe zou de overdracht van wachtwoorden voor triviale zaken al moeten worden toegestaan.

Wat is eigenlijk een moment in de geschiedenis van de Federale Republiek waarin een Network Enforcement Act (NetzDG) ​​uit 2017, die zelfs over de grenzen van politieke kampen scherp is bekritiseerd, nu opnieuw wordt aangescherpt? Wat zegt dat over deze federale overheid, wat zegt het over communicatie in de 21ste eeuw? En waar moet dat toe leiden als er geen limieten meer zijn voor spionage, bijvoorbeeld als wachtwoorden in het geheim worden doorgegeven in het geval van een administratieve overtreding of gecodeerd kunnen worden gehackt door de staat?

De Republiek Hanau wordt geschokt door de moorden. Maar hadden ze voorkomen kunnen worden met een wet tegen haatmisdrijven? Dat zou betekenen dat de dader een rel is. Maar aangespoord door wie en waarvoor? En hoe verhoudt zich dat tot zijn vermoedelijke ernstige psychotische ziekte ?

De juridische adviesdienst Anwalt.org voor advocaten en cliënten schrijft dagelijks: “De wet tegen haatmisdrijven verlengt in wezen de Network Enforcement Act (NetzDG), die sinds 2017 van kracht is.”

Tijdens de kabinetsvergadering besproken, ligt deze nieuwe wet, aangenomen door de ministeriële vergadering, nu voor de Duitse Bondsdag, waar deze waarschijnlijk zal worden afgeknald. Het wetsontwerp van de federale overheid is 57 pagina’s lang en heeft de titel: “Wetsontwerp ter bestrijding van extreem extremisme en haatmisdrijven.”

Waarom alleen rechts extremisme? Een journalist van Spiegel had duidelijk gemaakt over Maischberger: het boze oog voor de radicale linkse aanvallen in Leipzig Connewitz moet worden weggelaten in de vorm waarin extreemrechtse terroristische groeperingen nu de republiek aanvielen.

De reden voor de wet is dat er sprake is van een “toenemende brutalisering van communicatie”, vooral tegenover “politiek geëngageerde mensen”. Op een manier die het Duitse strafrecht zou schenden. Tegelijkertijd beslissen rechtbanken echter dat Renate Künast (Groenen) en Alice Weidel (AfD) ernstig kunnen worden beledigd in de zin van een toegestane meningsuiting of dat krachtige politieke vertegenwoordigers zoals Claudia Roth journalisten kunnen belasteren – zomaar.

Geloof is één ding. Maar bedreigingen van geweld en moord moeten ook strenger worden bestraft. Goed? En zou zoiets Hanau hebben voorkomen?

De rekening betoogt met zoiets als een idee “het begin verdedigen”. Er wordt gezegd dat de remmingsdrempel voor verdere verklaringen in dezelfde richting in het algemeen op het net valt. De redenering verbaast waarschijnlijk de meerderheid van de betrokken advocaten wanneer het in dit wetsontwerp verder gaat: “Dit kan er zelfs toe leiden dat mensen zich volledig terugtrekken uit het publieke politieke discours.” Dit is de vrije uitwisseling van meningen op internet en “uiteindelijk”. vrijheid van meningsuiting bedreigd. “

Is dit nog steeds legaal Duits of gewoon ideologie?

Gegen die Meldepflicht im #NetzDG war die Vorratsdatenspeicherung ein Kindergeburtstag bei den Glücksbärchis. Weil vor allem die Grünen bei Hass im Internet aber jede Ambivalenztoleranz eingebüßt haben und der AfD keiner zuhört, gibt es praktisch *null* Kritik.

— Hendrik Wieduwilt (@hwieduwilt) February 19, 2020

Het gevolg hiervan moet hier gevraagd worden: gedwongen demonstratie in stoelcirkels met aanwezigheid en mondelinge bijdrage? Is dat de reden waarom het regeerakkoord tussen de Unie en de SPD ook is gewijd aan de strijd tegen eenzaamheid? Hebben we het hier over eenzame mensen die ontsnappen aan het politieke discours, die alleen Netflix kijken en dan herboren worden als “Nazi’s” of tenminste als stalkers van “politiek geëngageerde mensen”?

Veel vragen die antwoorden vereisen. En hier, ten laatste, is het tijd om opa op emotioneel niveau te vragen hoe het toen was, d.w.z. in de DDR, toen de ene dictatuur de andere naadloos verving. Ondertussen blijven ‘politiek geëngageerde mensen’ zoals Bodo Ramelow weigeren de DDR een onrechtregime te noemen. Maar terug naar het wetsontwerp gepresenteerd aan de Bondsdag.

Volgens de paper zou de centrale taak van de wet moeten zijn om effectieve wetshandhaving te bereiken “in het bijzonder van haatmisdrijven met een extreemrechtse achtergrond”.

Bijna met trots herinnert het ontwerp aan de Network Enforcement Act (NetzDG) ​​van 2017: namelijk dat het “een belangrijke bouwsteen” zou zijn door sociale netwerken verantwoordelijker te maken. Maar na de schrapping was het nu noodzakelijk om “criminele inhoud voor wetshandhaving te brengen”. Dus om te melden.

Ja, een Duits federaal ministerie van Justitie werkt vandaag zo onnauwkeurig, als inhoud hier al “strafbaar” is voordat het door een rechtbank wordt gecontroleerd, maar dit is wat je moet doen wanneer particuliere bedrijven op sociale media en hun hulpportals beslissen wat wordt verwijderd, afgestempeld of gedegradeerd en nu Dus het brengen van de rechterlijke macht is in de zin van een gedwongen melding.

Wenn die eigenen Digitalpolitiker öffentlich auf Entschärfung hoffen, ist ein Gesetz mit Sicherheit problematisch. #NetzDG
Übrigens weiterhin ganz tief in der Ackerfurche, die Ohren angelegt und mucksmäuschenstill: Die Digitalpolitikerin und SPD-Vorsitzende @EskenSaskia. https://t.co/Q1ydYxgyeU

— Hendrik Wieduwilt (@hwieduwilt) February 19, 2020

Iedereen die niet rapporteert op social media-bedrijven is strafbaar. Iedereen die niet opzegt (omdat er ook geen strafrechtelijke knowhow is om dergelijke gevallen te beoordelen) zal worden gestraft als hij de “meldingsplicht” niet nakomt. De reeds aangehaalde zin krijgt een geheel nieuwe betekenis: “Dit kan er zelfs toe leiden dat mensen zich volledig terugtrekken uit het publieke politieke discours.”

In de agenda van de kabinetsvergadering over het wetsontwerp zegt de TE bondig: “3) wetsvoorstel om extreem extremisme en haatmisdrijven te bestrijden. Lezing: BMJV “Het ontwerp is hier ingebed in de agenda van de kabinetsvergadering voor het debat op 18 februari 2020 tussen punt” 2) Bundeswehr-uitzendingen in het buitenland “en punt” 4) Ontwerpwet over de invoering van het basispensioen “.

De veronderstelde kosten van een dergelijke massale inmenging in de vrijheid van meningsuiting in combinatie met de toelating van niet-gekwalificeerde, legitieme of gemachtigde bewakers bij sociale-mediabedrijven zijn berekend door het ministerie van Justitie, hoewel het waarschijnlijk veel te laag is. Op pagina vier wordt de resulterende schade (‘kosten’) voor de belastingbetaler opgeteld:

Jaarlijkse implementatie-inspanning BKA: 27,5 miljoen euro
Jaarlijkse extra uitgaven voor materiële kosten: 47,6 miljoen euro
Jaarlijkse extra uitgaven voor personeelskosten alleen bij de BKA: 19 miljoen euro plus individuele materiële kosten van 5,7 miljoen euro
Jaarlijkse extra kosten van de federale staten in het gerechtelijk kerngebied 24 miljoen euro

Dat dit alles niet voldoende is aan de voor- en achterkant is zeker geen overdreven risicovolle voorspelling.

Het punt “Doel en noodzaak” van de nieuwe verordening maakt een inventaris op van de bestaande NetzDG, die aanbieders van sociale netwerken had verplicht om “gebruikersvriendelijke meldingskanalen op te zetten voor de overdracht van klachten over criminele inhoud”. Met andere woorden, over inhoud die leken als strafbaar beschouwen. Maar om dit op deze manier te bepalen zou het hele idee van deze wetsontwerpen tot absurditeit leiden.

Nochmal: Auch der RegE zum #NetzDG enthält unter dem irreführenden Titel "Meldepflicht" eine proaktive Ausleitungspflicht für Verkehrsdaten (IP-Adressen & Portnummern), die im dt. Recht ohne Vorbild ist, da ohne jede behördliche Verfügung. Und das aus dem BMJV, nicht BMI. https://t.co/izxDNnfArB

— Guido Brinkel (@guidobrinkel) February 19, 2020

Het saldo in cijfers gaat dan als volgt: minstens twee miljoen geregistreerde gebruikers in Duitsland, wat veel te weinig klinkt. In de periode van de eerste helft van 2018 tot de tweede helft van 2019, daarentegen, in totaal iets minder dan drie miljoen overeenkomstige meldingen van (vermoedelijke) misdaden, waarvan de bedrijven naar verluidt ongeveer 28 procent van de sociale mediabedrijven hebben verwijderd.

Afgezien van dergelijke verwijderingen is het nu aan de staat om “ervoor te zorgen dat auteurs van criminele inhoud ook tot effectieve wetshandhaving worden gebracht”.

Een wetsvoorstel in de vorm van een ideologisch besmette gifkeukenpsychologie: “In de huidige communicatie- en discussiecultuur op internet is het niet ongewoon om een ​​vergiftigde en hatelijke toon te vinden, die op zijn beurt voorkomt dat andere gebruikers hun mening vrij en openlijk kunnen uiten uit angst om het slachtoffer te worden van vijandigheid of bedreigingen worden. “

Wie deze ‘anderen’ zouden moeten zijn, beperkt de kop van het ontwerp al als het alleen tegen extreemrechts is, dat wil zeggen als deze ‘andere gebruikers’ alles links van alle kwaad betekenen.

De vraag lijkt hier verder gerechtvaardigd: wie zou eigenlijk vaker kwantitatief klagen dat hij zijn mening niet vrijelijk kon uiten. De algemene opzet moet echter worden begrepen als vijandigheid, een bedreiging en een snuit. Een frontale aanval van de overheid op haar burgers, het begin van een import van Chinese omstandigheden en met aankondiging.

https://twitter.com/courtisan/status/1230797080484032512

De exploitant moet het IP-adres van het vermeende misdrijf melden op een locatie die de BKA nog moet noemen. Er moet een rapportageverplichting worden ingevoerd: meld de gebruiker, de operator kijkt en dient zijn / haar beoordeling in om de gereageerde als crimineel aan de BKA te melden.

Iedereen die momenteel de website van het ministerie van Justitie (BMJV) bezoekt, vindt een campagne met de slogan: “Wij zijn de rechtsstaat”. Dus het vrije gebruik van de kop van het beeld “Wij zijn paus”. Het vertrouwen in de rechtsstaat moet dus worden versterkt, zoals het ministerie ijverig schrijft, terwijl het tegenovergestelde al op bijna zestig pagina’s van het nieuwe wetsontwerp staat om er een uit te breiden met de Network Enforcement Act sniffer-ketting geïnstalleerd om de vrijheid van meningsuiting te beperken.

Erinnert ihr euch, an die Gesetzesverschärfung, die Hooligans nach der WM 98 die Ausreise aus D verbieten sollte? 2001 hat sie erstmals linke Gipfelgegner getroffen.

Das #Passwortherausgabe-Gesetz ist ganz ähnlich. Im "Kampf gegen Rechts" wird gefährlicher Mist beschlossen.

— Sebastian Weiermann🚩 (@SWeiermann) February 19, 2020

Natuurlijk is er haat online. Maar de zeis van macht maakt hier gebruik van en maait nu alles wat politiek incorrect is neer. De precedente handeling om de vrijheid van meningsuiting te schrappen werd een verplichte taak. Twijfels leiden al tot aanklachten.

De furore van de ideologized wetgevers gaat zelfs zo ver dat het mogelijk zal zijn om een ​​wachtwoord te geven voor de ultieme volledige screening. Zou dat de Hanau-moorden hebben voorkomen? De dader had al zijn waanzin al in november naar de staatsveiligheid gestuurd zonder dat hij erop had gereageerd – dus de waanzin was al open! Vrijwillig gemeld.

Prof. Niko Härting (auteur van een standaardwerk over internetwetgeving) van Härting Rechtsanwälte is bijvoorbeeld geschokt wanneer hij tweet: “De #GroKo die #GroKo aanscherpt, laat geen oordeel achter. Het passeren van het wachtwoord geenszins alleen met “Hate Speech” en verre van altijd met het voorbehoud van een rechter. “

Die #NetzDG-Verschärfungen der #GroKo lassen jedes augenmaß vermissen. Passwortherausgabe längst nicht nur bei "Hate Speech" und längst nicht immer mit Richtervorbehalt: https://t.co/gZXL22PGNc

— Niko Härting (@nhaerting) February 19, 2020

Härting vat het samen in een blog: berichten en IP-adressen moeten naar de BKA worden gestuurd als inhoud bepaalde strafwetten schendt. In principe zou het overhandigen van wachtwoorden al moeten worden toegestaan ​​voor triviale zaken: “Verdenking van een administratieve overtreding: zelfs verdenking van een louter administratieve overtreding zou voldoende moeten zijn”, schrijft Härting en gaat verder: “Zelfs bij onjuist parkeren ontbreekt een duidelijke wettelijke barrière tegen wachtwoorden beschermt nieuwsgierige onderzoekers.

“Volgens sectie 100j (2) StPO-E, zou een wachtwoordverzoek al moeten worden toegestaan ​​als het dient om een ​​IP-adres aan een persoon toe te wijzen. Dit stelt de onderzoeksautoriteiten in staat om wachtwoorden op basis van IP-adressen te vragen wanneer een misdrijf wordt vermoed, in de hoop dat de identiteit van criminelen op deze manier kan worden opgehelderd. “

Härting vraagt: “Welke providers moeten wachtwoorden uitgeven?” Zijn antwoord: “Hier komt de volgende verrassing: (…) geenszins alleen voor de exploitanten van grote sociale netwerken. Dit is geen Lex Facebook & Twitter. De verplichting tot overgave zou zonder beperking gelden voor elke exploitant van een telemedia-service – voor partneruitwisselingen en voor nieuwsportals, voor online winkels en voor forums van een non-profit organisatie, voor Jameda en voor eBay. “