Merkels bekentenis dat Minsk slechts een list was, staat garant voor een langdurig conflict

Critici zouden kunnen beweren dat de nieuwe visie van president Poetin acht jaar te laat kwam, maar laat is altijd beter dan nooit. Merkel manipuleerde hem jarenlang voordat ze eindelijk schoon schip maakte met haar verraad, wat de Russische leider de pijnlijke les leerde dat hij nooit meer een van zijn westerse leeftijdsgenoten kan vertrouwen. In plaats daarvan omarmt hij nu enthousiast zijn tegenhangers van de grote mogendheden in het zuiden, met name de Indiase premier Modi, die zijn grootse strategische visie op een multipolaire toekomst deelt.

De oud-bondskanselier komt eindelijk schoon schip maken

Niemand kan met vertrouwen beweren te weten hoe de laatste fase van het Oekraïense conflict, die werd veroorzaakt door de speciale operatie die Rusland moest beginnen om de integriteit van zijn nationale veiligheidslijnen daar te verdedigen nadat de NAVO ze had overschreden, uiteindelijk zal eindigen. De wendingen tot nu toe hebben immers iedereen overrompeld, van Novorossiya’s hereniging met Rusland tot de twee drone-aanvallen van Kiev eerder deze week diep in het achterland van zijn buurland.

Dat gezegd hebbende, kan met vertrouwen worden voorspeld dat het conflict vrijwel zeker nog jaren zal duren, waarbij deze voorspelling is gebaseerd op de openhartige erkenning van de voormalige Duitse bondskanselier Merkel dat het vredesproces van Minsk slechts een list was voor het versterken van de offensieve militaire capaciteiten van Kiev. Haar woorden echoden die van de voormalige Oekraïense president Porosjenko die eerder dit jaar precies hetzelfde zei, maar het verschil is dat hij nooit werd beschouwd als de vriend van president Poetin, in tegenstelling tot Merkel.

Merkels perceptiemanipulatie-operatie tegen Poetin

Ze spreken elkaars taal vloeiend, brachten hun vormende professionele jaren door in het voormalige Oost-Duitsland, presideren historische grootmachten en hun respectieve economieën zijn duidelijk complementair, ergo waarom ze nauw samenwerkten aan een breed scala van kwesties. Na verloop van tijd begon president Poetin zichzelf en zijn grootse strategische visie van een “Europa van Lissabon tot Vladivostok” op haar te projecteren, waarmee ze meespeelde door retorisch te reflecteren om zijn bevestigingsvooroordeel te voeden.

Deze hele tijd bleek dat ze hem gewoon voor de gek hield door de Russische leider te vertellen wat hij wilde horen, maar haar oppervlakkige steun aan het vredesproces in Minsk was de belichaming van haar manipulatieve benadering van president Poetin. Ze schatte nauwkeurig in hoe hartstochtelijk hij wilde dat er vrede zou heersen in Oekraïne om de veelbelovende geostrategische rol van dat land te ontsluiten als de brug tussen zijn Euraziatische Economische Unie (EAEU) en haar EU volgens zijn eerder genoemde langetermijnvisie.

Niettemin had ze geen zin om dit te realiseren, ondanks het feit dat ze meespeelde met zijn wederzijds voordelige voorstel, omdat Merkels eigen grote strategische visie was om het eeuwenlange complot van Duitsland om de controle over Europa over te nemen te voltooien zonder een schot te lossen. Daartoe moest ze Rusland paaien door de percepties van haar leider te manipuleren, zodat hij haar ten onrechte beschouwde als de leider van een bevriende staat en dus het blok niet onder druk zou zetten op manieren die haar doel om de Duitse invloed erop uit te breiden zouden kunnen belemmeren.

Psychoanalytische Poetin

Omdat Merkel zo meesterlijk inspeelde op de wensdromen van president Poetin door zich ten onrechte te presenteren als dezelfde pragmatische economisch gedreven visionair als hij was in plaats van de nulsomideoloog die ze echt de hele tijd was, werd hij met succes misleid om haar te vertrouwen. Het eindresultaat was dat de Russische leider zijn Grootmacht bijna acht jaar lang geduldig in bedwang hield, ondanks talloze provocaties tegen zijn co-ethiek in het voormalige Oost-Oekraïne.

Zijn denkwijze was dat “het doel de middelen heiligt”, wat in deze context verwees naar zijn kosten-batenberekening dat de kosten die door het Russische volk van Donbass worden betaald uiteindelijk de moeite waard zouden zijn als zijn geduld genoeg tijd kocht voor Duitsland om Kiev met succes te overtuigen om de Minsk-akkoorden uit te voeren en zo uiteindelijk een “Europa van Lissabon tot Vladivostok” op te bouwen dat iedereen ten goede zou komen. Achteraf gezien was het probleem dat president Poetin de enige leider was die dit echt wilde.

Hij werd bijna acht jaar lang misleid door Merkel, met wie hij gedurende haar vele jaren in functie een nauwe band had vanwege hun persoonlijke overeenkomsten en haar succesvolle manipulatie van zijn percepties om hem ten onrechte te laten denken dat ze zijn grote strategische visie deelde zoals eerder werd uitgelegd. Als bonafide staatsman ging hij ervan uit dat zijn collega’s – vooral degenen die grote mogendheden vertegenwoordigden zoals Merkel – van hetzelfde professionele kaliber waren, vandaar dat hij voor lief nam dat ze allemaal rationele actoren waren.

Achteraf is dat 20/20

De realiteit was echter heel anders sinds president Poetin de laatste echte westerse staatsman bleek te zijn, wat betekent dat hij de enige was die op een rationele basis opereerde terwijl alle anderen ideologisch gedreven doelen nastreefden. Hij realiseerde zich dit pas jaren later, omdat hij in plaats daarvan onder de valse perceptie was gevallen dat ze allemaal min of meer pragmatische economisch gedreven visionairs waren, zoals hij grotendeels te danken was aan het succes van Merkels perceptiemanagementoperatie tegen hem.

Haar uitgebreide schertsvertoning door te doen alsof hij zijn grootse strategische visie deelde, was overtuigend genoeg voor president Poetin om zijn bewaker te laten vallen, haar woorden als vanzelfsprekend te beschouwen en ervan uit te gaan dat ze ervoor zou zorgen dat Duitsland Kiev uiteindelijk zou krijgen om de Minsk-akkoorden volledig uit te voeren. Als hij haar van oneerlijkheid had verdacht, dan zou hij deze benadering zeker veel eerder hebben verlaten, maar hij viel volledig voor haar daad omdat het in overeenstemming was met zijn bevestigingsvooroordeel van haar als de rationele leider van een grote mogendheid.

Dit verklaart waarom hij zo lang wachtte voordat hij de speciale operatie bestelde, omdat hij er oprecht op vertrouwde dat zij zijn grootse strategische visie deelde van een “Europa van Lissabon tot Vladivostok” dat een duurzame vrede in Oekraïne vereiste om te actualiseren. In plaats daarvan probeerde Merkel meedogenloos het eeuwenlange complot van Duitsland om de controle over Europa over te nemen te voltooien zonder een schot te lossen, wat haar opvolger Scholz bijna toegaf dat hij ernaar streeft in het manifest dat hij zojuist in het tijdschrift Foreign Affairs heeft gepubliceerd.

Het is geen toeval dat Merkel kort daarna duidelijk werd over haar ware bedoelingen om mee te spelen met het vredesproces in Minsk, omdat er geen reden meer was om er coy over te blijven. Scholz morste de bonen door op te scheppen over de hegemonische agenda van Duitsland die hij openlijk beschreef als gedreven door de wens om te reageren op bedreigingen waarvan hij beweerde dat ze “het meest onmiddellijk” uit Rusland kwamen. Met niets te verliezen deed Merkel haar masker af en toonde ze president Poetin eindelijk haar ware gezicht.

Het lijdt geen twijfel dat hij zich ergens voordat hij met de speciale operatie van zijn land begon, realiseerde dat ze hem jarenlang had gedupeerd, vandaar dat hij die noodlottige stap eind februari ondernam, maar nu is het ook volledig zichtbaar voor de hele wereld. Merkel was de enige westerse politicus die president Poetin oprecht vertrouwde, wat een van de redenen is waarom hij bijna acht jaar lang wachtte met het bevelen van de bovengenoemde operatie vanwege zijn uiteindelijk valse hoop dat ze zou helpen de vrede in Oekraïne te waarborgen.

De psychologische impact van Merkels verraad

Nu ze zo schaamteloos toegeeft dat ze zijn vertrouwen heeft beschaamd door op te scheppen dat “Poetin [Oekraïne] destijds gemakkelijk onder de voet had kunnen lopen” als ze niet had meegespeeld met het vredesproces in Minsk en hem zo zover had gekregen om dit bijna een volledig decennium uit te stellen, is het onwaarschijnlijk dat de Russische leider ooit nog iemand in het Westen zal vertrouwen. Dit psychologische inzicht voegt cruciale context toe aan hem, toevallig op dezelfde dag dat haar interview viel, verklaarde dat het Oekraïense conflict “een langdurig proces zou kunnen zijn”.

Het is duidelijk dat hij nu wijs is geworden over het feit dat dit echt een langdurige strijd is over de toekomst van de wereldwijde systeemtransitie, hoewel Rusland nog steeds strategisch kan winnen, zelfs in het scenario van een militaire patstelling in Oekraïne. Dat komt omdat deze uitkomst ertoe zou leiden dat door India aangestuurde multipolaire processen zich blijven verspreiden en dus de koers van de internationale betrekkingen onomkeerbaar veranderen. Op dit punt van de Nieuwe Koude Oorlog vecht Rusland een defensief conflict uit, maar de tijd staat voor één keer aan zijn kant.

President Poetin weet nu dat elke stilte in de gevechten slechts een kans zal zijn voor beide partijen om zich te hergroeperen, zich te herbewapenen en onvermijdelijk offensieve operaties te hervatten, wat betekent dat het strategische speelveld nu gelijk is, omdat hij eindelijk opereert volgens dezelfde mentaliteit als zijn tegenstanders al jaren zijn. Dit zal zijn vastberadenheid versterken om al het mogelijke te blijven doen om multipolaire processen te versnellen, wat in de eerste plaats vereist dat hij de Line of Control (LOC) vasthoudt.

Poetins nieuwe grote strategische visie

Bij het nastreven van dat meest directe doel zou Rusland inderdaad de deelname aan het eerder gesaboteerde vredesproces hervatten zolang aan bepaalde voorwaarden op zijn minst oppervlakkig wordt voldaan, maar niemand mag die potentiële ontwikkeling interpreteren als een teken van strategische zwakte van zijn kant, anders dan in het verleden. Het verschil tussen toen en nu is dat president Poetin veel pijnlijke lessen heeft geleerd, zodat hij zijn gebaren van goede wil niet meer zal laten misbruiken.

Terwijl het vredesproces van Minsk achteraf gezien niets anders was dan een middel om de percepties van president Poetin te manipuleren om hem te beïnvloeden tot terughoudendheid en zo tijd te kopen voor Kiev om zich voor te bereiden op een slotoffensief in Donbass, zal elk proces dat als opvolger dient niets anders zijn dan een middel voor de Russische leider om tijd te kopen voor multipolaire processen om zich te blijven verspreiden ten koste van het door Gouden de VS geleide Gouden Miljard van het Westen en hun unipolaire hegemonische belangen.

Het grote strategische doel van president Poetin is niet langer een “Europa van Lissabon tot Vladivostok”, maar om de internationale betrekkingen te hervormen in volledig partnerschap met de landen van het gezamenlijk door BRICS- en SCO’s geleide Globale Zuiden waarvan Rusland deel uitmaakt, zodat de wereldorde democratischer, gelijkwaardiger en rechtvaardiger wordt. Dit komt overeen met de visie die hij naar voren bracht in zijn Global Revolutionary Manifesto waarop hij de afgelopen twee seizoenen voortbouwde, die tegenwoordig kan worden omschreven als de onofficiële ideologie van zijn Grote Macht.

Afsluitende gedachten

Critici zouden kunnen beweren dat de nieuwe visie van president Poetin acht jaar te laat kwam, maar laat is altijd beter dan nooit. Merkel manipuleerde hem jarenlang voordat ze eindelijk schoon schip maakte met haar verraad, wat de Russische leider de pijnlijke les leerde dat hij nooit meer een van zijn westerse leeftijdsgenoten kan vertrouwen. In plaats daarvan omarmt hij nu enthousiast zijn tegenhangers van de grote mogendheden in het zuiden, met name de Indiase premier Modi, die zijn grootse strategische visie op een multipolaire toekomst deelt.

De wereldwijde systeemtransitie verloopt momenteel op die weg, maar het heeft nog steeds tijd nodig om onomkeerbaar te worden, wat op zijn beurt vereist dat Rusland de LOC behoudt. Of het nu gaat om militaire, politieke of een combinatie van die twee bovengenoemde middelen, van president Poetin wordt verwacht dat hij er alles aan doet om tijd te kopen voor deze door India aangedreven multipolaire processen om zich daartoe te blijven verspreiden, wat garandeert dat het Oekraïense conflict langdurig zal blijven, ongeacht wat iemand zegt.