Europa krijgt gas uit Japan.

Hoe bizar wil je het hebben? Rusland wil wel gas leveren, en tegen een schappelijke prijs, maar Europa wil niet afnemen, en Rusland kan hen daartoe niet verplichten. Met als gevolg niet alleen tekorten, maar ook een niet te stuiten energierekening, die bijdraagt aan de toch al gierende inflatie. Bedenk daarbij dat Japan zelf gas moet importeren voor eigen gebruik, want de eigen productie is niet toereikend. Dat gas is dus gas dat het land eerst zelf heeft geïmporteerd, om het vervolgens per schip van de ene naar de andere kant van de aardbol te vervoeren. Niet alleen schreeuwend duur en onwaarschijnlijk inefficiënt, maar ook nog eens krankzinnig slecht voor het ‘Heilige Klimaat’.

U wilt dat, want het is wat de regering wil. Om Oekraïne te helpen, zeggen ze dan. Om zelfmoord te plegen, ja. Het gaat over de vraag of de NAVO sluipenderwijs nog verder uit mag breiden in oostelijke richting, om in de landen die grenzen aan Rusland offensieve wapens te kunnen plaatsen, om ‘Moskou’ te dwingen tot een wapenwedloop, of een preventieve oorlog. En u wilt dat, zeggen ze in ‘Den Haag’, en ‘Brussel’, en ‘Davos’ en ‘Washington’. Uw vertegenwoordigers in het parlement willen dat. Volgens mij zijn ze stapel-mesjogge. Totaal van het padje. Zo gek als een deur.

Anderzijds erken ik dat er geen gebrek is aan Nederlanders die de regering hierin steunen. Dat is nog iets anders dan dat ze de regering aanmoedigen, en met vlaggetjes bij de militaire bases staan als ‘Cheerleaders’ om ‘Onze Jongens’ uit te wuiven die op bevel van minister Ollongren naar het front in Litouwen vertrekken, maar dat is in praktische zin niet veel meer dan een nuance. Als het een thema was geweest bij de vorige verkiezingen, met de huidige regeringspartijen openlijk roepend om oorlog met Rusland, en andere partijen die daar fel tegen gekant zouden zijn geweest, maak ik mij sterk dat de oorlogshitsers het niet gewonnen hadden. Maar de sfeer nu is dat we vooral ‘solidair’ moeten zijn. De rijen gesloten. De sfeer is vergelijkbaar met die in Duitsland uit de tijd van de ‘Anschluss’, en de ‘bevrijding’ van ‘Sudeten Duitsland’. Pas toen de Duitse troepen Polen binnentrokken (met een ‘False Flag’ operatie als excuus), om de ‘onderdrukte’ Duitsers te ‘bevrijden’ die in een Duitse enclave rond Königsberg woonden, door een smalle strook Pools grondgebied gescheiden van hun Pruisische broeders, begonnen meer mensen zich zorgen te maken, waar dat leidde tot een oorlogsverklaring door Engeland en Frankrijk. Die expansie in oostelijke richting zagen ze nog wel zitten, maar een oorlog met Engeland en Frankrijk was wel even een dingetje, in eerste aanleg.

Het was ook vreemd, voor velen in Duitsland die ‘Peace in our Time’ begrepen hadden als een vrijgeleide om de draad weer op te pikken die de Britten, de Fransen en de Amerikanen uit hun handen hadden laten glippen, nadat ze zich zeven jaar lang, van 1919 tot 1925, militair hadden bemoeid met de strijd tegen de nieuwe machthebbers in Moskou na de Eerste Wereldoorlog. Terwijl Stalin vol op het orgel was gegaan om te waarschuwen voor de Nazi’s, en pogingen had ondernomen om met Frankrijk en Engeland tot een akkoord te komen om een nieuwe Wereldoorlog te voorkomen, sloten de Britten, met name, akkoorden met de Duitsers die tot doel hadden de Nazi’s te interesseren voor een alliantie tegen de Sovjet-Unie en Frankrijk. Ook in de Verenigde Staten waren vooraanstaande industriëlen en bankiers geïnteresseerd in Nazi-Duitsland als bondgenoot.

Wat er mis ging, was het ‘Molotov-von Ribbentrop-Pact’ van 23 augustus 1939. Dat ‘Niet-Aanvalsverdrag’ bezorgde ‘Londen’ en ‘Parijs’ een hartverzakking. Ineens doemde de mogelijkheid op dat de Duitsers de Sovjet-Unie met rust zou laten, en andersom. Daardoor konden ze niet anders dan op 3 september Duitsland de oorlog verklaren, als bondgenoot van het dictatoriaal geregeerde Polen, dat door de Duitsers en de Sovjets in minder dan geen tijd onder de voet was gelopen, en opgedeeld langs grenzen die voor de Eerste Wereldoorlog al een feit waren, toen Polen als onafhankelijk land niet bestond. Het was nog voor de start van negentiende eeuw, honderdvijftig jaar eerder, opgedeeld in een Pruisisch, een Oostenrijks, en een Russisch deel. Overigens interessant om op te merken dat Königsberg tegenwoordig een Russische enclave is die we kennen als Kaliningrad. Een steen-des-aanstoots voor de NAVO, die met enige regelmaat schijnaanvallen uitvoert om een Russische reactie uit te lokken, analoog aan wat ze in de Zwarte Zee doen rond de Krim, waar, ook toen het formeel nog bij Oekraïne hoorde, al een grote Russische marinebasis was gevestigd.

Niet lang na de aftrap van wat de Tweede Wereldoorlog zou worden was Nederland bezet, en amper een maand later gold dat ook voor Frankrijk. Waarna de Nazi’s zich een jaar later alsnog op de Sovjets stortten, conform Hitler’s openlijk geventileerde plannen in ‘Mein Kampf’ en elders, nadat ze zich hadden hersteld van hun ‘Blitz-oorlog’, om zich ervan te verzekeren dat ze niet in de rug zouden worden aangevallen. En na de winterstop, om niet de fout te maken die Napoleon de kop had gekost, in de volle overtuiging dat de Russen amper bij machte zouden zijn tegenstand te bieden. Wat een miscalculatie was die bepalend was voor de afloop van die oorlog. Want dat ’Niet-Aanvalsverdrag’ was slechts door Stalin geaccepteerd om tijd te kopen, die hij nodig had om zijn (mede door zuiveringen) verzwakte krijgsmacht op orde te krijgen, wat onder andere inhield dat hij belangrijke industrie liet verhuizen tot achter de Oeral, om niet zonder wapens en materiaal te zitten als de Duitsers uiteindelijk aan zouden vallen. Na ‘Stalingrad’, februari 1943, was het gebeurd met de Duitsers. Waarop Engeland en Amerika, dat Duitsland pro-forma in 1941 de oorlog had verklaard, na ‘Pearl Harbor’, een invasie van Frankrijk planden om te voorkomen dat de Sovjets heel Europa onder de voet zouden lopen. Om Europa te redden van de ‘communisten’ (Russen), en niet zozeer om ons te bevrijden van de Nazi’s. En op het moment dat de ‘geallieerden’ de oorlog gewonnen hadden, waren de perfide Britten alweer in de weer met het lobbyen om door te stoten naar Moskou, en af te maken van hun oorspronkelijke bondgenoot, de heer Adolf H., niet gelukt was.

Interessant in dat verband is ook de vredesmissie van Rudolph Hess, die kort voor de aftrap van ‘Barbarossa’, de aanval van Duitsland op de Sovjet-Unie, trachtte de Britten te interesseren voor het reanimeren van hun eerdere gezamenlijke alliantie, waarbij Frankrijk inmiddels al uit de roulatie was gehaald. Hadden de Britten toegehapt, dan had de wereld er nu vermoedelijk heel anders uitgezien. Maar zo’n ommezwaai was aan Roosevelt niet besteed, en hij torpedeerde ‘Operation Unthinkable’ daarna ook, op de valreep, voor zijn dood. De Britten bleven echter azen op een kans om zich vanaf hun eiland ‘continentaal’ te vestigen als ‘Lord of the Universe’, en dat doen ze nog steeds. Het trauma van het verlies van hun ‘Empire’ hebben ze nog altijd niet verwerkt. Daarbij zijn de Britten zonder meer bereid om zaken te doen met elke ‘koppensneller’ en despoot die bereid is een handje te helpen.

En om dat ideaal dichterbij te brengen, betaalt u nu de hoofdprijs voor gas, en trekken we straks vacuüm als de banden met Rusland en China worden doorgesneden. Maar Rutte en zijn door ‘Davos’ geïnfiltreerde kabinet zijn aan boord, en u tekent op de stippellijn uit solidariteit met ‘Onze Regering’. Laten we dan hopen dat het blijft bij wat machteloos geblaat, briesen en graven met de voorpoot, en dat we alleen maar onze welvaart verliezen, en niet ook nog ons leven. Dus laat maar komen dat Japanse gas, dat Amerikaanse gas, en die onbetaalbare rekeningen voor energie, voedsel, en alles wat beweegt, en stilstaat. We doen het zelf. Totaal mesjogge, maar ik kan het niet veranderen. Wie niet wil leren, zal voelen. Ik zou alleen willen dat er een ‘Opt-Out’ mogelijkheid was. Die rol van ‘gijzelaar-in-eigen-land’ bevalt me niet.