Indignatie redactie 
Hoe lang kan de door corona geteisterde samenleving zich de blinddoek om laten?
Meer dan een eeuw geleden wijdde de Engelse schrijver HG Wells (1866 tot 1946) de parabel “The Land of the Blind” aan dit fenomeen, een teken dat dit fenomeen niet nieuw is.
Niemand kan zien in een afgelegen vallei in de Andes. Alle bewoners verloren vele generaties geleden hun gezichtsvermogen en gaven dit door aan hun nakomelingen. Haar oogkassen zijn al zo lang leeg dat alle verwijzingen naar zichtbare waarnemingen in haar taal verloren zijn gegaan. Met een aanscherping van de andere zintuigen en je eigen wereldbeeld ben je tot rust gekomen en kun je goed opschieten.
De ziende indringer die op een dag in de vallei verdwaalt, is dienovereenkomstig ongewenst. Zijn betere perceptie en zijn overtuiging dat hij daardoor beter geïnformeerd is, roept alleen maar afwijzing op. Ze hebben zijn hulpaanbod niet nodig.
De ziende is geen koning onder de blinden. Hij wordt alleen getolereerd en moet zich vriendelijk aanpassen aan het beperkte wereldbeeld van blinde mensen. Zijn gezichtsvermogen brengt het collectief in gevaar.
Door de sociale druk en uit liefde voor de dochter van zijn huisbaas doet de nieuwkomer zelfs alsof zijn ogen zijn verwijderd om volwaardig lid van de gemeenschap te kunnen worden.
Toen raakte hij zonder moed en vluchtte de avond voor zijn operatie. In een latere versie keert de voortvluchtige terug om de blinden te waarschuwen voor een dreigende aardverschuiving. Wanneer zijn waarschuwingen worden afgedaan als luchtdromen, slaagt hij er toch in om zichzelf en zijn geliefde in veiligheid te brengen voor de vallende puinhopen.
Zelfs wij, die zien hoe de ramp zich sinds 2020 na jaren van voorbereiding heeft verspreid, moeten vandaag als fantasten worden belasterd en tot ongewenste mensen worden verklaard. De collectieve perceptie is geconsolideerd en tolereert geen afwijkingen. Net als de blinden volgen ze allemaal de witte lijn op de grond en kijken ze niet naar links of rechts.
Wells’ allegorie beschrijft het drama van alle leugens in de samenleving. Hoe plausibel, logisch en evidence-based de verlichters ook beweren: de gesloten samenleving wil niet uit haar hypnotiserende trance verlost worden. Het zou de grond onder hun voeten wegtrekken.
De aanhangers van het “Nieuwe Normaal” willen gewoon geloven dat er een nieuwe ziekte is die ze heel goed kennen; dat obscure tests gezonde mensen als ziek onthullen en dat injecties van een gencode voor een zeer giftige stof de gezondheid beschermen. Zelfs meldingen van schadelijke bijwerkingen kunnen dit niet veranderen. De zelfgekozen vernauwing van de blik verzet zich tegen elke correctie. De ineenstorting is net zo onvermijdelijk als een aardverschuiving.
Jammer dat we vandaag een dalbassin niet kunnen verlaten. Er is geen ontkomen aan een geglobaliseerde waanzin. Slechts enkelen zullen het fiasco door geluk en toeval overleven en misschien degenen die daarna zijn geboren kunnen vertellen hoe het is ontstaan.
