Met de Franse slag

De politieke belofte van Le Pen is slim, relevant en goed getimed. En net als Macron wil ze ook dat Frankrijk de EU gaat leiden. Wat zou er voor haar mis kunnen gaan?

Marine Le Pen zal waarschijnlijk de Europese Unie een zware klap toebrengen als ze de tweede presidentiële stemronde wint, maar ironisch genoeg is het de Europese Unie die haar heeft gecreëerd en haar op de stoel heeft gezet waar ze nu zit. Mislukt EU-beleid dat de Franse economie heeft verstikt en indirect miljoenen mensen in de republiek in de problemen heeft gebracht, in combinatie met geen echt effectief immigratiebeleid dat gelukszoekers uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten tegenhoudt, heeft de Fransen zó geïrriteerd dat ze wegtrekken uit de hoofdstad en het stemmen op de extreemrechtse leidster beschouwen als een proteststem – een radicale stap om Frankrijk opnieuw op te starten als een dynamischer land dat zijn markten beschermt tegen buitenlandse goederen en banen, en het beschermt tegen de toegang van immigranten tot de arbeidsmarkt.

Op zoveel manieren is het Brexit-Brittannië waar Emmanuel Macron zo’n hekel aan heeft, dat de voedingsbodem is voor een nieuw Frankrijk, dat in tegenstelling tot het Verenigd Koninkrijk in de EU zou blijven onder Le Pen.

Er was een moment van opluchting voor beleidsmakers in de EU en de NAVO toen president Emmanuel Macron de meeste stemmen won in de eerste ronde van de Franse verkiezingen. Maar hoewel Macrons voorsprong in de aanloop naar de tweede ronde van 24 april de acute bezorgdheid onder functionarissen in Brussel en in heel Europa heeft weggenomen, blijft het potentieel voor Frankrijk bestaan dat er een president wordt gekozen die het land uit de militaire structuren van de NAVO wil halen, stapels EU-wetgeving wil verscheuren en herstel van de betrekkingen met de Russische president Vladimir Poetin wil. Uit het programma van Le Pen’s partij blijkt duidelijk dat ze meer voorstander is van een Europa van Naties, voor het wegnemen van bevoegdheden bij de EU en voor het rekening houden met de identiteit van individuele lidstaten.

De NAVO, de door de VS geleide militaire aanvalsalliantie, staat ook op het punt om drastisch te worden herzien bij een overwinning van Le Pen. De 53-jarige heeft gezworen Frankrijk terug te trekken uit de geïntegreerde militaire commandostructuur van de NAVO, een stap die Franse troepen en wapens zou verwijderen uit de pool van middelen onder bevel van de alliantie.

Dat zou een aanzienlijke verzwakking van de alliantie betekenen. Frankrijk, dat zich in 2009 weer bij de NAVO-commandostructuren voegde onder president Nicolas Sarkozy, heeft de op twee na grootste strijdkrachten van het bondgenootschap en het op drie na grootste defensiebudget, en is de belangrijkste militaire macht binnen de EU. Misschien is het verstandig als Le Pen wat meer bewakers in dienst neemt.

Voorheen zei ze dat Frankrijk beter af zou zijn als het de Europese Unie zou verlaten, maar ze heeft haar Frexit-ideeën de afgelopen jaren wat afgezwakt, waarschijnlijk met de inschatting dat het financieel beter voor haar partij zou zijn om in de EU te blijven en meer MEP-zetels te bezetten bij de volgende Europese verkiezingen. Het gebruik van de Brusselse instelling die zij veracht om het zelf in haar eigen land te promoten, op precies de manier waarop Nigel Farage de Europese Unie gebruikte om zijn eigen carrière te sponsoren tot waar het nu is, is wat Le Pen dacht toen ze een ommezwaai maakte bij haar beleid om Frankrijk uit de EU te verwijderen.

Voor haar is het geld dat het Europees nepparlement de leden daarvan kan bieden als ze zich verenigen en een pan-Europese fractie vormen, gewoon te veel om te negéren. Maar ze heeft ook rekening gehouden met het feit dat als ze het hard speelt met de Europese Unie (als ze wordt gekozen, door opnieuw te onderhandelen over de relatie EU/Frankrijk – hoeveel geld er uit de EU-kas wordt betaald, bijvoorbeeld) zij een leider zal worden van EU-instellingen in Brussel, ironisch genoeg op dezelfde manier waarop Macron zichzelf ziet.

Als ze wordt gekozen, zal de EU geen andere keuze hebben dan haar eisen in te willigen voor een hele reeks nieuwe voordelen, waardoor de weegschaal naar Frankrijk doorslaat en het TOT de machtigste EU-lidstaat maakt. Protectionisme, Wat inhoudt dat duizenden goederen die Frankrijk dreigen binnen te komen (misschien zelfs uit andere EU-landen) tegengehouden zullen worden – het zal één van haar prioriteiten zijn die de Franse industrie zal stimuleren en banen zal creëren. Een dergelijke stap druist natuurlijk in tegen het ethos van de interne markt van de EU en het is moeilijk in te zien hoe dergelijke maatregelen verenigbaar kunnen zijn met de EU die vervolgens ongetwijfeld juridische stappen zal ondernemen tegen Parijs wegens het bedreigen van de interne markt – bang dat andere landen met dezelfde strategie zullen volgen.

Als de EU haar eisen blokkeert, heeft ze de mogelijkheid om de referendumkaart uit te spelen, wat, omdat Frankrijk één van de oprichters van de Europese Unie is, als een nucleaire bedreiging voor het Brusselse establishment zal zijn. Een te grote bedreiging om zelfs maar te overwegen. Haar ideeën over het helpen van arme mensen om hun rekeningen te betalen zijn verkiezingstechnisch geniaal en reguliere partijen zoals de socialisten en centrumrechts (die bijna zijn uitgewist door het Franse electoraat dat hen slechts 7% gaf) hebben alleen zichzelf de schuld kunnen geven van het niet toeëigenen van deze prioriteiten toen ze de kans hadden.

Le Pen en haar beleid stemmen overeen met veel mensen die haar stijl misschien niet leuk vinden, maar een punt van wanhoop hebben bereikt over de economie en het welzijn van de armen. Zelfs als ze niet wint, zal niets meer hetzelfde zijn na 24 april, want wie het Elysee-paleis inneemt, weet dat haar beleid om de armen te helpen en meer te doen voor Franse bedrijven de belangrijkste focus van een Frexit zal  worden.

Ze heeft in het verleden heel positief over Poetin gesproken, zelfs nog maar een paar weken geleden in een BBC-interview, en dit zal de kern zijn van wat tegen haar zal worden gegooid als Franse burgers, zoals die in de meeste EU-landen, kritiekloos de propaganda hebben geslikt dat de Russische leider een nieuw type brutale autoritaire leider is en dat de oligarchen van de Oekraïense elite eerlijke, fatsoenlijke, godvrezende mensen zijn met als hun leider een soort Messias.

Een verzachtende omstandigheid is dat Le Pen steun heeft uitgesproken voor westerse sancties tegen Rusland als reactie op de invasie van Poetin, maar ze heeft ook gezegd dat ze Moskou ziet als “een grote mogendheid” die “na de oorlog weer een bondgenoot van Frankrijk zou kunnen worden”.

Aanvankelijk leek het zelfs alsof de tweede stemming uit 2017 precies zou worden herhaald op het moment dat Marine Le Pen in de tweede ronde zat. Maar dat is niet meer het geval. Het tij is gekeerd door concurrenten Éric Zemmour en Nicolas Dupont-Aignan, die beiden opriepen tot de verkiezing van Le Pen in de tweede ronde. Le Pen’s nicht Marion Maréchal, nu een belangrijk gezicht van de Zemmour-partij Reconquete (R!), beschreef Macron als de “belangrijkste tegenstander”.

De partijleiders van de socialisten, de Groenen en Valérie Pécresse van de conservatieve Républicains, die opriepen tot Macrons verkiezing, zijn tegen het nieuw gevormde nationale kamp. De linkse socialist Jean-Luc Mélenchon bracht slechts een negatief verkiezingsadvies uit, waarmee hij niettemin onmiskenbaar duidelijk maakte dat hij zichzelf zag als de bewaker van zijn electorale stem: Geen stem op Le Pen, herhaalde hij driemaal met een gebiedende stem. Het is nog maar de vraag of zijn kiezers vanaf de eerste stemming hem daar volgen. Het hardnekkige protest van de gele hesjes tegen Macron toont al aan dat zich onthouden van stemmen eigenlijk geen optie zou moeten zijn voor arbeiders en de “kleine burger” (zijn dat niet de kiezers van Mélenchon?).

Inmiddels zijn er ook protesten van de conservatieve partij Les Républicains (LR), waarvoor Valérie Pécresse de slechtste verkiezingsuitslag aller tijden behaalde. De rechtse vleugel van zijn partij, Éric Ciotti, uit de regio Provence-Alpes-Côte d’Azur (PACA) tussen Avignon en Nice, zei op tv-zender TF1: “De Fransen zijn vrij (in hun keuze), maar persoonlijk zal ik Emmanuel Macron niet steunen.”  Ciotti somde vervolgens de niet-stemmers op (25 procent) toen hij zei dat driekwart van de Fransen een proteststem had uitgebracht “tegen het bestaande systeem, tegen het beleid van Emmanuel Macron”.

Macron heeft blijkbaar gefaald als president. Hoe Ciotti dit precies heeft berekend, blijft onduidelijk; misschien bedoelde hij slechts tweederde, namelijk ongeveer 40 procent van alle stemmen voor Le Pen, Mélenchon en Zemmour plus de 25 procent niet-stemmers. Het blijft een daverende klap in het gezicht van het systeem.

Na de eerste ronde sloot hij zelfs een stem op Marine Le Pen niet meer uit: “Mijn stem is van mij, en we zullen de komende dagen zien wat er gaat gebeuren.” Ciotti verwerpt politieke stemverboden, die helaas een traditie hebben, maar wordt door de Franse bevolking niet meer geaccepteerd. Met Julien Aubert heeft ook een andere LR-afgevaardigde uit de Vaucluse rond Avignon verklaard dat hij niet op Macron zal stemmen. Aubert verwacht dat de Républicains in de nabije toekomst een “collectieve beslissing” zullen nemen over deze kwestie. Deze gezamenlijke beslissing van de partij (of haar leiding) zou echter natuurlijk niets veranderen aan het electorale gedrag van Aubert dat niet samenvalt met dat van Valérie Pécresse.

Ondertussen zien Europese regeringsleiders en politici de tweede verkiezingsronde in Frankrijk met knikkende knieën en samengeknepen billen tegemoet. “We moeten ons allemaal scharen achter Emmanuel Macron”, zei Michael Roth, de voormalige minister van Europa van Duitsland en nu voorzitter van de commissie buitenlandse zaken van de Bondsdag. “Het is hèm of de ondergang van een verenigd Europa. Het klinkt een beetje dramatisch, maar zo is het wel.”
EU-politici hebben kennelijk nog altijd de grootheidswaanzin dat de EU gelijk staat aan Europa.

Het establishment, dat Macron vertegenwoordigt dat zich uitstrekt over de twee belangrijkste politieke fracties links en rechts, zal nauwelijks achterover leunen en haar eerlijk laten winnen. Le Pen wil dat Frankrijk in de EU blijft, maar wil ook dat het onafhankelijker wordt in de wereld, buiten de NAVO en gelijkelijk gepositioneerd wordt tussen Rusland en de VS. Het is deze strategie die Macron en zijn trawanten zullen aangrijpen en proberen te gebruiken als laster tegen haar – uiteraard met behulp van de mainstream media in Frankrijk.

Terwijl de rechtse nationalistische kandidaat van Frankrijk, Marine Le Pen, de kloof met de Franse president dicht voorafgaand aan de tweede ronde van de presidentsverkiezingen van het land, is Macron begonnen met het opzetten van een lastercampagne gericht op de banden van Le Pen met de Russische president Vladimir Poetin.

De aftrap werd gedaan door de Franse minister van Financiën Bruno Le Maire, die de verkiezingen omschreef als een keuze tussen een “bondgenoot van Vladimir Poetin” en een president die de belangen van Frankrijk voor ogen heeft. Hij suggereerde dat een overwinning van Le Pen zou betekenen dat Frankrijk de EU-partners van het land de rug toekeert, waardoor de hardwerkende mensen (die met miljoenen tegen Macron hebben geprotesteerd) armer worden.