Met de liquidatie van Soleimani versterken de VS de krachten die ze eigenlijk willen verzwakken

In de Verenigde Staten wordt het doden van de commandant van de Iraanse Al-Quds-eenheid gevierd op de luchthaven in Bagdad. Maar de dood van Qassem Soleimani en Abu Mahdi al-Muhandis zal krachten ontketenen die Washington niet kan bedwingen of controleren. Een opmerking.

Met de moord op generaal-majoor Qassem Soleimani, lange tijd bevelhebber van de Al-Quds-eenheid van de Iraanse Revolutionaire Garde, hebben de Verenigde Staten een ongeschreven wet overtreden: geen hooggeplaatste personen uit staatstroepen worden geëlimineerd. Het Witte Huis verklaarde daarmee de oorlog aan Iran en stak de lont in brand die het kruitvat in het Midden-Oosten kon ontsteken. Het deed alsof hij de regio wilde stabiliseren. In deze context heeft het weinig zin als de Amerikaanse regering verwijst naar de unilaterale classificatie van de Iraanse Revolutionaire Garde als een terroristische organisatie om de klap te rechtvaardigen.

At the direction of the President, the U.S. military has taken decisive defensive action to protect U.S. personnel abroad by killing Qasem Soleimani, the head of the Iranian Revolutionary Guard Corps-Quds Force, a US-designated Foreign Terrorist Organization.

— The White House 45 Archived (@WhiteHouse45) January 3, 2020

De dood van Soleimani en Abu Mahdi al-Muhandis, plaatsvervangend hoofd van de Iraakse People’s Mobilization Forces (PMF), zal noch het Iraanse beleid veranderen noch de betrokken organisatiestructuren verzwakken. In plaats daarvan zal deze slag krachten ontketenen die momenteel onvoorspelbaar zijn en haaks staan ​​op de belangen van de Verenigde Staten. 

De Iraanse regering heeft alle diplomatieke etiquette weggelaten en duidelijk gemaakt dat de aanval zou leiden tot “ernstige vergelding”. Niet alleen zal, maar moet ook hebben vanuit het perspectief van Teheran. Alleen niemand weet waar, wanneer en hoe dit zal gebeuren. Een onbedoeld gevolg zal zijn dat de ietwat aarzelende troepen in Irak de kant van de tegenstanders van de Verenigde Staten zullen kiezen, die de veiligheidsovereenkomst tussen Irak en de Verenigde Staten zien eindigen en Amerikaanse troepen het land uit willen.

Uit de reactie van Muqtada as-Sadr, in het Westen bekend om zijn rigoureuze anti-Amerikaanse houding als een “radicale geestelijke”, kunt u zien dat ook hij het momentum heeft erkend en de druk op premier Adil Abd al-Mahdi in de binnenlandse politiek enorm verhoogt. As-Sadr is een trouwe Iraakse nationalist die de Verenigde Staten of Iran niet in Irak wil zien ondanks het feit dat hij een sjiiet is. Maar als het moeilijk wordt, is de haat tegen de Verenigde Staten groter en is Iran het minste kwaad. Hij gaf opdracht aan de paramilitairen van zijn zogenaamde Mahdi-leger (Jais al-Mahdi) om zich voor te bereiden op een naderende oorlog.

De mobilisatie-eenheden van het volk, een overkoepelende organisatie voor voornamelijk sjiitische milities in Irak, getroffen door de dood van hun plaatsvervangend hoofd, riepen ook op om hun militanten te mobiliseren om “de Verenigde Staten uit Irak te gooien”. 

https://youtu.be/iMYJ5WpkT-I

Premier Adil Abd al-Mahdi kan het zich niet langer veroorloven om voorzichtigheid uit te oefenen in het licht van Amerikaanse schendingen van de Iraakse soevereiniteit. In antwoord op het doden van Soleimani en Al-Muhandis zei hij dat dit een “agressie” was en zal leiden tot een “oorlog in Irak, de regio en de wereld”.

Als het de bedoeling was van het Amerikaanse leiderschap om de Iraanse Revolutionaire Garde te verzwakken met de dood van Soleimani, dan zouden ze bitter teleurgesteld zijn. Ze hadden de lessen van Israël, hun naaste bondgenoot in de regio, ter harte moeten nemen, die de organisaties ook wilden verzwakken door gerichte moorden op hooggeplaatste vertegenwoordigers van hun vijanden. Maar het tegenovergestelde is altijd gebeurd, zoals het voorbeeld van Hezbollah in Libanon laat zien. 

In de late jaren tachtig, toen de aanvallen op de Israëlische bezetters in Libanon toenamen en dodelijker werden, besloot Israël Hezbollah te doden. Abbas al-Musawi, zijn vrouw en hun vijfjarige zoon stierven op 16 februari 1992 na een raketaanval op hun konvooi. Het Israëlische leiderschap hoopte de organisatie te verzwakken door de dood van de invloedrijke geestelijke. Ze wisten weinig dat zijn opvolger, Sayyed Hassan Nasrallah, Hezbollah zou bouwen tot het machtigste niet-staatsleger in Libanon. Een maand later volgde uiteindelijk het vreselijke antwoord,

Wat de Iraanse “vergelding” ook zal zijn, ten minste één ding is zeker: de Verenigde Staten hebben martelaren gecreëerd waarvan de dood hen zo machtig maakt als ze nooit tijdens hun leven hadden kunnen zijn. Het zou niet verwonderlijk zijn als de overblijfselen van Soleimani een ereplaats zouden krijgen in het “Museum voor heilige verdediging en promotie van de verzetscultuur” in Teheran.