Indignatie redactie 
Het afgelopen decennium is de kust van Europa overspoeld met een vrijwel onophoudelijke stroom migranten uit het Midden-Oosten en Afrika, bijna allemaal onder het mom van ‘vluchtelingen’ die vluchten voor enige oorlog en chaos in hun eigen land. Aanvankelijk verwelkomden de meeste Europeanen hen met open armen, onder druk van hun regeringen en religieuze leiders om dit te doen uit liefdadigheid en mededogen.
Naarmate de tijd verstreek, werd het steeds duidelijker dat het overgrote deel van de oversteekplaatsen in feite helemaal geen vluchtelingen waren, maar louter economische migranten die ten onrechte een asielstatus claimden en zich vestigden in etnische getto’s van buitengerechtelijke religieuze praktijken die vreemd zijn aan de Europese geest. Geconfronteerd met de steeds somberere omstandigheden die nu delen van hun naties plagen,
Talloze onderzoeken hebben aangetoond dat een uitgebreid netwerk van geen enkele overheidsorganisatie (NGO’s), veelal met banden met onsmakelijke figuren zoals George Soros en zijn “Open Society Foundation”, niet alleen verantwoordelijk zijn voor lobbyen bij de Europese Unie en haar verschillende regeringen voor meer vluchtelingen toegang, maar ook bij het exploiteren van de reddingsbootdiensten die net zo weinig handelen als veerboten naar taximigranten over de Middellandse Zee waar ze met duizenden per week aankwamen. Vanaf dat moment zijn deze NGO’s, samen met verschillende religieuze en liefdadigheidsinstellingen, vervolgens overgegaan tot vestiging in kampen en sociale centra, allemaal ten belope van grote winsten voor de zorg en voeding van hun menselijke lading. Niet alleen hebben migranten onderdak en maaltijden gekregen, maar betalen zelfs € 35 per week voor hun uitgaven (evenals het vrij rondlopen van steden en omliggende gebieden buiten deze kampen onder het voorwendsel om werk te zoeken). Zoals verwacht heeft dit meer dan zijn aandeel in de problemen veroorzaakt voor die gebieden die deze toestroom van menselijke lading hebben ontvangen.
Georganiseerde misdaad heeft ook goed bijgedragen aan het smokkelen van veel groepen migranten, hetzij naar hun vertrekhaven aan de door oorlog verwoeste kusten van Libië, en zelfs vanuit een land van binnenkomst (waar een migrant vijf jaar moet verblijven als ze asiel hebben aangevraagd), of zelfs over deze grenzen heen naar rijkere landen met veel ruimere sociale uitkeringen en economische voorwaarden om van te profiteren. Naast de gebruikelijke groepen “Open Borders” en humanitaire voorstanders, zijn deze NGO’s ook beschuldigd van samenwerking met georganiseerde criminele groepen zoals de Italiaanse maffia om het migratieproces te versnellen door ze naar andere Europese landen te smokkelen.¹
Hoe kan men zich afvragen of dit chaotische, bijna doemscenario waarin eindeloze golven mensen onverminderd doorkruisen (wanneer ze aankomen nauwelijks doorgelicht zijn) zonder veel vragen is verlopen door de verschillende Europese staten? Men zou uiterst naïef zijn om te geloven dat deze recente gebeurtenissen slechts ongeplande en sporadische toevalligheden zijn. Nee, ze zijn slechts het begin van een culminerend plan van vele decennia voor de uiteindelijke fusie van Europa en Afrika tot een enkele economische en uiteindelijk politieke unie, allemaal ten behoeve van de elites die een onbeperkte voorraad minerale hulpbronnen tot hun beschikking hebben en menselijke arbeid om ze te verwerken. Vanaf de 19e eeuw de grote mogendheden van Europa probeerden koloniale rijken uit Afrika te verdrijven en hun hulpbronnen en bevolking te gebruiken om verdere economische en militaire invloed op de wereld te verwerven. Na de Tweede Wereldoorlog leidden de enorme financiële kosten van het behoud van deze koloniën, evenals de groeiende eisen voor onafhankelijkheid van hun leden, tot de geleidelijke en vaak gewelddadige verwijdering van Europese militaire machten uit Afrika.
Terwijl ze hun militaire macht terugtrokken, trokken de elites hun financiële greep over het Afrikaanse continent echter nooit terug. Tot op de dag van vandaag blijven ze een sterke economische greep uitoefenen, bijna neokoloniaal van aard, over hun voormalige koloniën. De wens om nauwe banden tussen Europa en Afrika te onderhouden wordt al decennia lang nagestreefd. In 1995, hetzelfde jaar waarin Europa zijn Schengen-akkoord met open grenzen begon, vormden de 28 lidstaten van de Europese Unie en 15 mediterrane landen uit Noord-Afrika, West-Azië en Zuid-Europa de Unie voor het Middellandse Zeegebied, nu algemeen bekend als de Verklaring van Barcelona. Het officiële doel was een groots ontwerp om van “de Middellandse Zee een gebied van” dialoog, uitwisseling en samenwerking te maken, die vrede garandeert,
Een duidelijk doel, hoewel niet ronduit genoemd, was om meer “vrijheid van verkeer” mogelijk te maken, niet alleen voor goederen en handel, maar ook voor mensen, meer specifiek mensen uit Afrika en Azië, om vrijer Europa binnen te stromen (echter nooit , waren de Europeanen zelf ooit geraadpleegd of in de gelegenheid gesteld om over een dergelijke regeling te stemmen, zoals zoveel andere instanties in de regering, hun leiders, zowel gekozen functionarissen als niet-gekozen bureaucratie en bedrijfsleiders namen de beslissing namens hen. naar een ontwerp voor een grenzeloze sociaal-economische zone tussen continenten begon onmiddellijk voelbaar te worden (het geval in de Spaanse regio Catalonië had een moslimbevolking van ongeveer 40.000 van de 7 miljoen in 1995 en tegen 2018 was dat toegenomen tot 600.000 terwijl de regionale bevolking is slechts met 500.000 gestegen) .²
Sinds de aanslagen van 11 september in Amerika en de bijna eindeloze interventies, revoluties en verstoringen die daarop volgden, is de in het buitenland geboren bevolking van Europa alleen maar toegenomen en opzwellen tot dramatische nieuwe proporties. Hoewel Amerikaanse en Israëlische ontwerpen voor hegemonie uit het Midden-Oosten bijna onbetwistbare feiten zijn, zonder de bovenstaande feiten over de “Eurafrican” -uitbreiding te kennen, zou men zich heel goed afvragen waarom veel van de Europese leiders roekeloos dergelijke acties hebben bevorderd en er ook aan deelnemen. De voordelen zijn duidelijk voor hen. Hoe meer het Midden-Oosten en Noord-Afrika zijn gedestabiliseerd, hoe gemakkelijker het was om massale migratiestromen naar de Europese kust aan te moedigen.
Het duidelijke doel was en zal de verhoogde unie van de drie continenten zijn in één homogene entiteit onder één politiek en economisch leiderschap. Dit eindeloze aanbod van winst was het gevolg van de stroom van goedkope arbeidskrachten die zullen werken om goedkope, gefabriceerde goederen te produceren om het beest van het consumentenkapitalisme te voeden, terwijl inheemse Europeanen en hun bedrijven en gemeenschappen worden verzwolgen in ontbinding. De in het buitenland geboren bevolking nadert al het omslagpunt en moet worden gestopt voordat de in het buitenland geboren niveaus bereiken, die, met aanzienlijk hogere geboortecijfers dan de autochtonen in rekening worden gebracht, binnen een paar decennia bijna onmogelijk te bevatten of te stoppen zijn.
De eurocraten hebben hun intenties al kenbaar gemaakt, niet in geheime conferenties of commissies, maar door hun roekeloosheid in het toestaan van een dergelijke niet-gereguleerde en ongecontroleerde stroom van buitenstaanders om hun land binnen te komen zonder zoveel uiting te geven aan bezorgdheid over de uitkomst van dit beleid. . In feite zijn ze zelfs zo ver gegaan dat ze degenen die hebben geprobeerd hun medeburgers te waarschuwen voor dit gevaar als “racistisch” beschuldigen en zelfs vervolgen, simpelweg omdat ze zich verzetten tegen dit toegelaten vervangingsplan. Leiders zoals de Franse president Emmanuel Macron en EU-president Jean-Claude Junker staan in het openbaar omdat Europa het lot “gebonden” is aan Afrika³ en zelfs dat de EU “verloren” zal zijn zonder de eindeloze golven van nieuwkomers.⁴
Gelukkig zijn in de landen van Europa velen wakker geworden voor de onaangename realiteit van de ontwerpen van hun leiders en zijn ze begonnen leiders te kiezen die deze plannen openlijk uitdagen. Uit Italië en Midden-Europa zijn regeringen opgestaan om een einde te maken aan deze onophoudelijke migratiegolf en aan de corrupte NGO-operaties die dit mogelijk hebben gemaakt. De vice-premier van Italië en minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Salvini, hebben bijna alle migrerende schepen gestopt om de Italiaanse wateren te betreden door de havens van het land te sluiten voor deze taxidiensten voor mensenhandel. Uit Hongarije heeft premier Viktor Orban de eisen van Brussel voor migrantenquota uit EU-lidstaten aangevochten en herhaald dat zijn land zich niet demografisch en cultureel laat vervangen door anderen, ongeacht de kosten die hen kunnen worden gemaakt als ze dit niet doen. Zijn land is niet de enige, want bijna heel Midden-Europa is in overeenstemming met een dergelijk beleid. In toenemende mate zijn zelfs leden van traditioneel linkse partijen begonnen zich tegen dit suïcidale migratieregime te verzetten en geloven zij terecht dat het de lonen voor de arbeidersklasse en de nadelen verlaagt en de verzorgingsstaat waar velen op rekenen voor hulp overbelast.
Het (zij het soms langzaam gaan) ontwaken van Europa tegen het apocalyptische massamigratieschema en uiteindelijke plannen voor continentale fusie lijkt te zijn uitgelokt. Wat er ook zal worden van de elites die het hebben bevorderd, als ze ooit worden blootgesteld of veroordeeld (misschien gewoon vanuit hun kantoren en financiële centra, maar miljoenen zouden ze graag zien schommelen) moet nog worden gezien. Wat duidelijk is, is dat er geen manier is waarop degenen die aan de touwtjes trekken lang hun plannen kunnen blijven uitvoeren nu de grote massa van gemiddelde mensen is gewaarschuwd en vastbesloten is om hun sombere bevelen niet te gehoorzamen. We hopen dat dit onverminderd zal doorgaan totdat vrede en normaliteit zijn teruggekeerd naar één stabiel continent. De tijd zal het leren.
voetnoten:
¹ https://www.spectator.co.uk/2017/07/migrants-and-madness-in-the-med /
² https://www.europeandefenceleague.com/2018/03/16/barcelona-declaration-9-11-and-the-Iraq-war-the-destruction-of-the-west-from-1995-to-2003 /
³ https://www.breitbart.com/europe/2018/04/17/macron-Europe-migration-destiny-Africa /
⁴ https://www.breitbart.com/europe/2017/11/28/eu-president-without-millions-African-migrants-Europe-body /
