Indignatie redactie 
Te veel politieke correctheid kan uw gezondheid schaden
‘De islam is geen godsdienst als een ander’: dat is het onderschrift van een hoofdstuk in mijn nieuw boek Politiek-incorrect. Een simpele titel, niet mis te verstaan. Daarin wil ik concreet nagaan hoe ver het anno 2020 staat met onze vrijheid van denken en spreken, en jawel, van bewegen. In Vlaanderen, België, Europa.
Hoe kijkt de verontruste burger aan tegen het multiculturele dogma, de Belgisch-Europese bevoogding, de particratie, de desinformerende rol van de media, de racismomanie, de arrogantie van de cultuursector? Wie zijn onze echte vijanden, welke strategie kunnen we ontwikkelen, welke kanalen resten er nog voor de vrije meningsuiting, voorbij de politiek-correcte censuur?
‘Gewetensvrijheid’
De zaak Mila, die Frankrijk nu al een aantal dagen bezig houdt, is een nieuwe illustratie van de manier waarop politieke correctheid uitdraait op echte vrijheidsberoving.
Ter herinnering. Na publicatie van een Instagramfilmpje over haar leven en passies wordt een zestienjarige lesbienne uit Grenoble door een moslim voor raciste en islamofoob uitgescholden omdat ze op zijn avances niet ingaat. Daarop antwoordt ze dat godsdienst haar niet interesseert en dat dit geen racisme is. Dat kwam op een nieuwe scheldpartij te staan waarin ze door dezelfde versierder voor vuile lesbienne en slet wordt uitgemaakt. In een tweede filmpje verdedigt ze verder haar standpunt en neemt geen blad voor de mond aangaande haar opinie over de islam (‘Vous m’insultez, vous me menacez de mort, vous êtes bons qu’à ça, vous avez pas d’éducation, vous êtes nuls, vous servez à rien’), eindigend met de opmerking dat ze een vinger in de kont van Allah zou steken.
La vidéo plus complète de Mila pour bien comprendre d'où c'est parti.#BalanceTonPost #JeSuisMila pic.twitter.com/TQpt24IFQj
— Sel et Poivre (@hatenotfound) January 31, 2020
Wie de tijdlijn terugdraait, merkt dat het al in de eerste fase fout liep, en dat allochtonen blijkbaar het woord racisme voortdurend in de mond nemen als ze niet op hun wenken bediend worden. Het is hen geleerd die stoplap boven te halen, door het systeem zelf. Dat, gecombineerd met de machomoraal die hen van jongs af is bijgebracht, maakt de situatie al explosief. De daaropvolgende escalatie geeft een idee van wat vrije meningsuiting nog waard is. Een stortvloed van haatmails werd haar deel, momenteel is ze ondergedoken en kan niet naar school. De woorden van blasfemie en aanslag op de gewetenvrijheid gaan vlotjes de ronde, nota bene in een land waar de laïcité al sinds de Frans revolutie in de grondwet staat, en vijf jaar na de dodelijke moslimraid op de Charlie-redactielokalen.
Links trekt de kaart van het islamofascisme, en tracht de publieke opinie mee te lokken in het devies ‘zwijgen en wegkijken’.
Dat de voorzitter van de Franse moslim-executieve het zou opnemen voor zijn geloofsgenoten, tegen de tiener die lucht geeft aan haar ongenoegen over het crapuul dat haar dagelijks beledigt omwille van haar seksuele geaardheid, was voorspelbaar (‘Wie wind zaait, zal storm oogsten’). Dat het politieke establishment zich gedeisd houdt, en dat de holebi-verenigingen en de klassieke feministen haar zelfs openlijk afvallen, is minder evident. Links trekt de kaart van het islamofascisme, en tracht de publieke opinie mee te lokken in het devies ‘zwijgen en wegkijken’.
Deze omerta wijst erop dat we ons niet moeten verkijken op IS en het terroristisch geweld. Parallel werkt vooral de inheemse gedoogcultuur als ‘sluipend gif’, tegenover een religieuze ideologie die er geen twijfel over laat bestaan wat ze van plan is met de gewetensvrijheid van andersdenkenden. Dat dit woord nu opeens opduikt, maar dan wel om religieuze fanatici te verdedigen tegen ongelovigen, geeft te denken. In De Standaard van 4/2 krijgt ook de onvermijdelijke Othman El Hammouchi een forum om ons uit te leggen dat de islam geen blasfemie duldt. Waarvan akte.
Micro-oorlogjes
Even terug naar de zogenaamde micro-oorlogjes, het gekibbel rond halalmaaltijden, hoofddoeken en andere parafernalia. Vrouwen die op Oudejaarsavond binnen een bewaakte schutskring moeten blijven, anders zoeken ze zelf de problemen. Jongens die niet meer naakt mogen douchen in de sportclub, omdat coach Mohammed dat ongepast vindt. Zwembaden met aparte, door gordijntjes gescheiden afdelingen voor m/v. En dus Mila die het ook allemaal zelf gezocht heeft.
Veranderingen in de publieke ruimte en de toename van opzichtige religieuze symbolen, die toch wat irritatie oproepen, worden snel gebagatelliseerd en zelfs in naam van de vrijheid verdedigd (‘laat die vrouwen toch hun hoofddoek dragen als ze dat willen’, ‘laat die mannen dat schaap onverdoofd slachten’). De drastische recepten van extreem rechts vallen anderzijds buiten de geldende main stream en worden door het politieke establishment en de opinie-industrie verworpen. De gangmaker van die recepten, het Vlaams Belang, zit nog altijd in een bestuurlijk cordon. Volgens Joël De Ceulaer, auteur van ‘Hoera! De democratie is niet perfect’ is het VB overigens zelf een gevaar voor de rechtstaat.
En dan krijg je zo iemand als Mila: een moe getergde tiener die zegt wat de meesten onder ons zelfs niet meer durven denken.
Dus worden we opgezadeld met dingen waarvan onze buik zegt dat ze niet deugen, en ons hoofd dat ze met de fameuze verlichtingswaarden niet te rijmen vallen, maar die omwille van diversiteit en anti-discriminatie toch worden getolereerd. Vrouwen moeten niet in een rokje op straat komen waar een meerderheid van moslims woont, en alcohol schenkende cafés zijn er niet gewenst. Het respect voor een strenge, puriteinse, hiërarchisch denkende maar ook absolutistische moraal als de islam, kan niet anders dan steeds meer stukjes van deze moraal implementeren in de publieke ruimte.
Mensen vinden deze vormen van vrijheidsberoving best wel vervelend, maar de dogma’s rond tolerantie en diversiteit verbieden dat men de fundamenten van deze oprukkende ideologie in vraag stelt. En dan krijg je zo iemand als Mila: een moe getergde tiener die zegt wat de meesten onder ons zelfs niet meer durven denken. Wel wordt er druk gedebatteerd in de media over deze kwestie, zonder dat men ooit tot een besluit komt. De kranten en het TV-nieuws hebben nu eenmaal stories nodig.
Dhimmitude
Maar terwijl dit debat zijn gangetje gaat, om dan toch weer uit de actualiteit te geraken, valt te vrezen dat Jan met de Pet het langzamerhand heeft gehad. Door de lafheid van het politieke establishment, én de medeplichtigheid van de media, bestaat het risico dat mensen ontmoedigd raken en mentaal capituleren. Zie ook de politieke moeheid die zich vandaag manifesteert. Stemmen voor extreem rechts heeft politiek geen zin, het is een pure proteststem, dat heeft de linkerzijde goed voor mekaar gekregen.
Weet iemand nog hoe het met juf Magalie is vergaan, de leerkracht die door allochtone ouders valselijk werd beschuldigd van kindermisbruik, en als een dief in de nacht uit De Blokkendoos moest vertrekken? Ze wil zo anoniem mogelijk blijven en heeft na zeven jaar nog altijd niet de draad terug kunnen opnemen. Ook zij vond geen steun bij directie, leerkrachten, collega’s. Geen excuses van ouders, geen opiniemakers die het voor haar opnamen. Levens die kapot gaan terwijl anderen wegkijken.
In deze slijtageslag gedijt de islamisering net bijzonder goed, zowel bij ons als in de omringende landen. De Vlaming heeft van oudsher geleerd zich aan te passen aan de sterkste, en een moslimbuurman niet te schofferen met de geur van varkensgebraad. Een vergelijkbaar proces met de verfransing in de Rand: if you can’t beat them, join them.
Sterker nog: ik heb het vermoeden dat het globale onveiligheidsgevoel, zowel verbonden met terreur als met de ‘kleine’ ongemakken, wel eens zou kunnen omslaan in een verlangen naar een nieuwe orde die alle problemen zou oplossen: met name deze van de sharia, de religieuze dictatuur waar men eerst zo bevreesd voor was. Democratie inleveren in ruil voor de veiligheid die de oude rechtstaat toch niet meer kan waarborgen. De islam is gevaarlijk en bedreigend, behalve als we ons bekeren of minstens compleet assimileren, een fenomeen dat we kunnen vergelijken met de dhimmitude.
Door de lafheid van het politieke establishment, en de medeplichtigheid van de media, bestaat het risico dat mensen ontmoedigd raken en mentaal capituleren.
Dat heeft zo zijn voordelen. In Iran of Saoedi-Arabië heb je geen Mocro Maffia, kan men veilig op straat komen (ten minste als men zich aan de kledingsvoorschriften houdt), en kan men zich zelfs onbelemmerd uitdrukken, voor zover Allah, de Koran en hun vertegenwoordigers niet beledigd worden. Geef toe, een aantrekkelijk vooruitzicht in deze bange tijden. Door de straat te bezetten, voldoende boerka’s in beeld te houden, genoeg moskeeën te bouwen, en zich snel beledigd te voelen, houdt men voldoende druk op de ketel. De instanties werken voluit mee, want het racisme moet met wortel en al uitgeroeid worden.
De Franse auteur Michel Houellebecq voorspelde in zijn roman Soumission wanneer die ultieme aap uit de mouw zal komen: 2020, dat blijkt nu wat kort dag. De preliminaire routes waarlangs de sharia onze samenleving zal binnen sijpelen zijn evenwel duidelijk: het uithollen van de rechtstaat door als erkende godsdienst steeds maar weer prerogatieven op te eisen, het opdringen van religieuze symboliek, rituelen en monumenten in de publiek ruimte, en last but not least via provocatie en zogenaamde blasfemie aan te klagen.
Daardoor kan de islam het van extreemrechts overnemen, zonder last te hebben van een cordon, dat is wel bijzonder grappig: door de uitsluiting van de ene komen we van de regen in de drop bij de andere. Mensen willen toch vooral zekerheid, en als vrouwen daarvoor in een tent moeten wandelen en gescheiden zwemmen, dan is dat maar zo. Beter dat dan een afgehakt hoofd. Noem het de prijs van de vrijheid. De sharia hoeft niet opgelegd te worden, de kans bestaat dat men uiteindelijk deze tirannie boven het permanente onveiligheidsgevoel verkiest.
Het is deze dynamiek van de gewenning en de vermoeidheid die we moeten keren. Een nieuw, sterk burgerinitiatief dringt zich op. Uitgaande van de realiteit dat de islam geen godsdienst is als een ander, en misschien eerder als een viraal verschijnsel, een epidemie moet worden beschouwd. Nieuwe weerbaarheid dus, maar dan van onderuit, in de grondstroom. Zoals Paul Cliteur bedoelt met ‘weerbare democratie’, maar dan niet alleen binnen academische cenakels. De sociale media vormen hét domein waarin we nog een kans maken. De Instagramfilmpjes van Mila zijn iconen van ongeschonden vrijheidsdenken die we moeten koesteren. Niet minder maar méér beledigingen moeten duidelijk maken dat we de rode lijn in het oog houden.
