Indignatie redactie 
Het stimuleringsbeleid van de regering van Noorwegen om de bevolking te dwingen emissievrije voertuigen te kopen, is recentelijk blootgesteld als een ‘ fraude ‘ en een vorm om het geld van de belastingbetaler van hen af te nemen om hen om te kopen in correct gedrag ermee.
Dit is, net als het plastic stroverbod in Californië, een vorm van milieutechnocratie die wordt aangestuurd door de irrationele angsten van trendy individuen met te veel tijd in handen en een machtspositie. De absurditeit van het opleggen van incrementele verboden en stimulansen om op de een of andere manier tot een grootschalige verandering van het milieu te leiden, zou ons niet moeten shockeren, omdat ons politieke systeem geen andere optie biedt.
Voor het grootste deel of mogelijk ons hele leven (afhankelijk van onze leeftijd) hebben we het onuitputtelijke verhaal gekregen dat mensen slecht zijn, we consumeren te veel, er zijn er teveel van ons en we vernietigen de planeet. In X aantal jaren door Global Warming of Climate Change of iets anders gaan we allemaal dood als we ons slechte gedrag niet veranderen. Dit is zo vaak herhaald dat het nu een onbetwistbaar feit is. Als je de meeste politici in het Westen vraagt of ze het eens zijn met dit verhaal, zullen ze gepassioneerd zeggen: “Ja, we moeten het milieu redden” of iets dergelijks, terwijl ze platitudes aan het publiek blootleggen. Maar wat doen ze eigenlijk om het te redden? Ze maken kleine lukrake incrementele veranderingen.
Als de Noorse autoriteiten er zo zeker van waren dat de verbrandingsmotor de dood van ons allemaal zal zijn, waarom hebben ze dan gekozen voor een op stimulering gebaseerd programma (dat is uiteindelijk mislukt, omdat de stimulansen ertoe leiden dat veel Noren twee auto’s kopen, één gas en één elektrisch) om de bevolking voorzichtig te duwen om elektrische voertuigen te kopen voor extraatjes met dingen zoals gratis toegang tot tolwegen, gratis gebruik van veerboten, gratis parkeren enz.? Omdat er geen Noorse keizer (naast de muziekgroep) is om alle omringende edicten te maken, noch is er een Noorse communistische partij om een vijfjarenplan voor de staatseconomie te maken dat benzinevoertuigen uitsluit. Er is uiteindelijk geen manier om een enorm ingrijpend plan te maken dat radicale veranderingen zou kunnen doorvoeren die op bepaalde rechten van de bevolking zouden kunnen en zeker zouden ingrijpen.
Liberalisme (westerse democratie) wordt van nature geacht bureaucratisch en traag te zijn. Toen de koloniën de Amerikaanse revolutie wonnen, zagen ze hun toestand als goed en bouwden ze een systeem waar geen enkele koning of keizer de regels van het spel in een opwelling kon veranderen of regels kon maken die individuele rechten vervangen. Bovendien verdeelde het principe van “absolute macht, corrumpeert absoluut” de regering in takken en vulde het Congres met een verbijsterend aantal bureaucraten in een grote zaal om wetten te maken. Het onvermogen van regeringen om ingrijpende hervormingen door te voeren, is geworteld in het feit dat het systeem dit niet toestaat en dit is van nature.
Noorwegen kon de verbrandingsmotor niet zomaar verbieden, omdat ze nooit alle betrokken partijen konden laten instemmen, het zou de rechten van sommige mensen om vrij rond te bewegen kunnen beperken, sommige grote industrieën zoals olie kunnen protesteren en stemmen kopen om het te stoppen enz. Er is geen kracht die kan zeggen: “rechten en gevoelens zijn verdoemd, we hebben over vijf jaar alleen elektrische kaarten, de markten zullen zich aanpassen en de bevolking ook, of ze het leuk vinden of niet”. Deze oude tijdige redenering en methodologie werkt niet in de liberale democratie.
Er is dus een enorme trendy impuls voor het milieubewustzijn, maar het systeem staat niet de ingrijpende veranderingen toe die sommigen willen, deze tegenstelling leidt tot wat ik de “Technocratic Approach” noem.
De Technocratische Aanpak is wanneer wetgevers proberen een systeem van wortels en stokken op te zetten om de bevolking te dwingen gedrag te veranderen in de richting van een gewenst resultaat.
Maar het is ook bereid om radicaal te veranderen en de wortels en stokjes opnieuw in lijn te brengen voor de volgende fase. Alle voordelen die worden gegeven aan degenen die elektrische auto’s in Noorwegen hebben gekocht, zullen zeker onmiddellijk worden verwijderd zodra X% van de elektrische auto op de weg is. Technocratie verandert snel en zelden in het belang van de massa, al die voordelen voor elektrische auto’s zullen zeker worden geschrapt, maar de belasting om ze te financieren blijft op de een of andere manier stil op de boeken lang nadat het doel is bereikt.
De California Straw Ban is een ander perfect voorbeeld van de Technocratic Approach, waarbij een plastic product voor eenmalig gebruik van weinig waarde wordt verboden om een ”beachhead” te vestigen om verder te gaan om het publiek te dwingen milieuvriendelijker te zijn. Plastic voor eenmalig gebruik verbieden is onmogelijk, maar langzaam met wortels en stokken die in tientallen of mogelijk duizend wetten zijn opgenomen, kan dit doel soort van worden bereikt.
Als we weggaan van het milieu, zien we dat de anti-alcoholwetgeving in Rusland hetzelfde doet. In het grootste deel van Rusland is het verboden om ’s nachts alcohol te kopen. Dit heeft gedeeltelijk geleid tot het dalende alcoholgebruik in de natie die zichzelf in de jaren 90 bijna dood dronk. Met welk recht kan de overheid volwassenen echter verbieden alcohol te drinken? Waarom is alcohol op bepaalde momenten van de dag plotseling illegaal? Als alcohol zo vreselijk is, waarom is het dan legaal? De technocraat ziet geen noodzaak in het aanpakken van een van deze logica, alcohol is slecht, het ’s nachts verbieden vermindert het drinken, want wat legaal is om 10:59 is illegaal om 11:00.
Deze technocratische aanpak elimineert elke vorm van reden of discussie, het is gewoon gedaan om op microschaal hard te veranderen, of het nu alcohol, elektrische auto’s of plastic rietjes zijn. Het is eng om erover na te denken, maar deze kieskeurige, kleinzachte benadering om veranderingen in de samenleving aan te brengen, wordt de norm. Een Technoc ziet mensen gewoon als cijfers of statistieken die moeten worden verschoven door wortels en stokken en niets meer. Hoewel de Technocratic Method werkt (de verkoop van elektrische auto’s is in Noorwegen toegenomen, er is iets minder plastic afval in Californië en de Russen drinken elk jaar minder) zijn houding ten opzichte van de bevolking, omdat hersenloos vee zeker voelbaar is en bergen van minachting creëert. Dit is een mechanische geestloze manier van denken die ons mensen niet werkt.
De intellectueel beledigende technocratische benadering is een belangrijk onderdeel van ons liberalisme, dat, in combinatie met zijn vele andere negatieve aspecten, ons doet denken dat we een nieuwe aanpak nodig hebben, en een benadering die veel menselijker is, een reden geeft om niet te drinken of ons verzamelt om een ander type auto te kopen niet onder de zweep van bureaucratie en boetes maar vrije wil.
Kortom, verwacht niet dat iemand ingrijpende veranderingen in het milieu doorvoert, omdat het eenvoudigweg systemisch onmogelijk is.
