Miljardairs Wie zijn een grotere bedreiging voor de democratie – migranten of miljardairs?

Toen President Joe Biden onlangs in een telefoongesprek met het programma Morning Joe van MSNBC vertelde dat “Ik zo gefrustreerd begin te raken over de elites … de elites van de partij. Het kan me niets schelen wat de miljonairs vinden,” schreef de voormalige minister van Arbeid Robert Reich dat “Het de eerste keer was dat enige moderne president heeft toegegeven dat de elites van de partij de miljonairs (en miljardairs) zijn die die financieren.”

Migranten of miljardairs? Toen President Joe Biden onlangs in een telefoongesprek met het programma Morning Joe van MSNBC vertelde dat “Ik zo gefrustreerd begin te raken over de elites … de elites van de partij. Het kan me niets schelen wat de miljonairs vinden,” schreef de voormalige minister van Arbeid Robert Reich dat “Het de eerste keer was dat enige moderne president heeft toegegeven dat de elites van de partij de miljonairs (en miljardairs) zijn die die financieren.”

Biden’s commentaren waren weliswaar een verwijzing naar de beweging om hem te wippen uit de nominatie als presidentskandidaat voor de Democraten. Maar het was een belangrijke bekentenis over wie er werkelijk macht hebben in onze democratie.

We denken misschien over verkiezingen in termen van elk mens een stem. Maar niet alleen zijn er ondemocratische structuren zoals het electorale college die onze stemmen weg doen wassen. Het geld dat de elites rondpompen legt ook een hevig gewicht in de schaal over wie ons vertegenwoordigen. Toch horen we veel meer over de bedreiging van bijvoorbeeld immigranten, dan over die van miljardairs voor onze democratie.

Miljardairs hebben hard gewerkt aan het kopen van invloed en politieke macht. Bij voorbeeld heeft de voormalige burgemeester van New York, Mike Bloomberg, alleen al dit jaar 20 miljoen dollar geschonken aan inspanningen om Biden herkozen te krijgen. Vier jaar eerder heeft Bloomberg in slechts vier maanden tijd een verbijsterende 1 miljard dollar uitgegeven in een poging om de presidentskandidaat voor de Democraten te worden in de verkiezingen van 2020.

Als een getuigenis dat we nog een soort van democratische verantwoording hebben binnen dit systeem, faalde hij spectaculair, zoals anderen dat ook vaak overkwam. Kiezers lijken toch een weerzin te hebben tegen het stemmen op ultra rijken, maar moeten hun afkeer nog doortrekken naar de feitelijke gevolmachtigden die hun geld helpt om verkozen te worden.

Terwijl miljardairs nog steeds veel invloed binnen de Democratische Partij hebben, tonen de laatste verkiezingen waar gegevens beschikbaar zijn over financiering dat de vermogende elites in grote meerderheid een voorkeur hebben voor de Republikeinse Partij. De 465 meest vermogende mensen in het land hebben bij elkaar 881 miljoen dollar uitgegeven om de ‘midterm’ verkiezingen in 2022 te beïnvloeden, meest voor de GOP (Republikeinse Partij, vert.).

Nu is de rijkste persoon op aarde – niet alleen in de Verenigde Staten – Elon Musk ook in de race deel gaan nemen. Zijn zetbaas, Donald Trump, verdiende door een moordaanslag te overleven de aanbeveling van Musk, alsof het een soort kwalificatie was dat hij het land zou kunnen leiden. Musk heeft beloofd dat hij 45 miljoen dollar per maand zou gaan gieten in en nieuwe Super PAC (verkiezingsfonds, vert.) dat de verkiezing van Trump steunt. Het bedrag is maar zakgeld voor iemand die op dit moment bijna 250 miljard bezit. Musk zou met gemak dit jaar elke dag 45 miljoen kunnen uitgeven zonder dat het voor hem veel zou uitmaken.

Volgens een analise van de New York Times is Musk overgestapt van het steunen van de Democraten naar de Republikeinen omdat hij “boos was op de progressieven vanwege immigratie, transgender rechten en de vermeende behandeling door de regering Biden van Tesla.“

Op een bijeenkomst eerder dit jaar dad verdacht veel deed denken aan het spookbeeld van een geheime orde van miljardairs die probeerden een verkiezing te kopen, heet Musk naar verluidt met zijn collega rijke elites gebabbeld over een Republikeinse meerderheid in de senaat van de VS. Op die bijeenkomst zou hij bezorgd zijn geweest dat “als President Biden zou winnen, miljoenen ongedocumenteerde migranten gelegaliseerd zouden worden wat het einde van de democratie zou zijn, “ aldus de Times.

Hij is niet de enige. De hele Republikeinse Partij heeft besloten dat ongedocumenteerde mensen die stemmen bij verkiezingen in de VS de grootste bedreiging zou zijn voor het land – niet miljardairs als Musk die onze democratie overspoelen met dollars.

Ongedocumenteerde immigranten zijn mensen, geen dollarbiljetten. En toch hebben die een hoop minder invloed op verkiezingen dan het geld van Musk. Er is geen massale amnestie voor ongedocumenteerde mensen in de VS op dit moment – het is hier per slot van rekening niet het America van Ronald Reagan. En zelfs als dat wel zo was dan is er een lange ingewikkelde weg van het verkrijgen van legale status naar de status om als burger ook aan verkiezingen deel te mogen nemen.

Ik kan het weten, ik heb immers die weg afgelegd, nadat ik de VS binnengetreden was als immigrante op een studentenvisum, voordat ik wettelijke verblijfsvergunning kreeg en daarna het burgerschap. Mijn reis was een stuk directer dan die van Melania Trump, en toch, het duurde 18 jaar vanaf het moment dat ik voet zette in het land totdat ik wettelijk kon stemmen.

Desondanks worden immigranten elke vier jaar weer politieke schopzakken, die vastgebonden worden op de spreekwoordelijke schandpaal van de democratie vanwege het simpele feit dat ze bestaan – en gewoonlijk door beide partijen. Rechtse stemmers zwaaiden op de Republikeinse Conventie met borden met de tekst “Massadeportaties Nu”. Ondertussen hadden de Democraten een minder vulgaire benadering door anti-immigratie krachten te paaien met beperkingen op het gebied van asiel, in de hoop om de steun van die kiezers te krijgen.

Sean Morales-Doyle, die schrijft voor het Brennan Center for Justice, vraag ons om te proberen voor te stellen hoe het voelt om een ongedocumenteerde migrant in de VS te zijn: “Zou je alles op het spel zetten – je vrijheid, je leven in de Verenigde Staten, je mogelijkheid om bij je gezin te zijn – allen om een stembiljet in de bus te kunnen gooien?” Niet alleen zijn er strenge straffen, waaronder gevangenisstraf, voor het illegaal uitbrengen van een stem, maar zelfs de rabiaat rechtse Heritage Foundation heeft maar 85 gevallen kunnen vinden van vermeende ongedocumenteerde stemmers, van de 2 miljard stemmen die uitgebracht werden tussen 2002 en 2023. Dat is dan 0.00000425 percent van de stemmen.

Laten we dat eens vergelijken met de invloed van geld op verkiezingen. De onpartijdige organisatie Open Secrets, die volgt welk geld er in de politiek gestoken wordt, ontdekt dat “de kandidaat die het meeste uitgeeft, doorgaans ook wint”. In 2022 won 94 procent van de kandidaten voor het Huis van Afgevaardigden die in hun race het meeste te besteden hadden. In de senaat gold dat voor 82 procent van de kandidaten. Het geschonken geld komt veelal van Super PACs, die grote donaties aan geld bijeenbrengen van vermogende Amerikanen.

Hoewel miljardairs als Blomberg moeite hadden om zichzelf gekozen te krijgen, hadden ze weinig problemen met het laten verkiezen van anderen – of om die juist niet gekozen te krijgen, al naar gelang het geval. Dit jaar al lukte het om financiële belangen in de vorm van de pro-Israel-groep AIPAC, om de progressieve volksvertegenwoordiger Jamaal Bowman te verslaan in de voorverkiezing in New York, en hun nieuwe doelwit is de vertegenwoordiger Cori Bush in Missouri.

Zouden we ons zorgen moeten maken over de vermeende invloed van ongedocumenteerde immigranten, of de daadwerkelijke invloed van miljardairs op onze verkiezingen? In een opiniepeiling in 2020 ontdekte Pew research dat de meeste ingezetenen van de Verenigde Staten niet dachten dat miljardairs goed of slecht voor het land waren. Alleen ongeveer een derde dacht dat ze slecht waren. Dat is ongeveer hetzelfde percentage dat vreest dat er een poging is om kiezers in de VS te vervangen door immigranten om redenen van electorale macht.

Marla Bautista, journaliste van USA Today, omschreef bondig de rol die Musk heeft met de vraag “Kan Elon Musk het Witte Huis kopen voor Trump?” Dat is een geldige vraag, die we centraal moeten stellen nu het verkiezingsseizoen aanzwelt.

Stel je de democratie in de VS voor als een oud groot zeilschip die probeert een grote zee over te steken met alle kiezers aan boord die zich inspannen om het heelhuids naar de overkant te brengen. Elk gat in de zeilen, elke haai die er omheen zwemt, heeft invloed op de kans om er te komen.

In zo’n scenario is een ongedocumenteerde persoon die probeert om te stemmen vergelijkbaar met een stofdeeltje op de boeg. Elke donatie van een paar miljoen is een golf die tegen het schip slaat. Als er dan mannen als Musk bij komen, wiens geld een ware tsunami wordt die direct op de democratie is gericht om die te overweldigen en om te gooien, waarbij alles en iedereen aan boord het loodje legt.

Natuurlijk, we hebben misschien de meeste tijd met succes de reis voltooid (met de jaren 2000 en 2016 als de ergste uitzonderingen). Maar nu de invloed van miljardairs bij elke verkiezing groter wordt, is er een gestaag groeiende kans dat democratie niet de overkant zal bereiken. Zullen we dan afgeleid worden door de stof op onze boeg, of door de gigantische golf die op ons af komt rollen?

Dit artikel werd geproduceerd door Economy for All, een project van het Independent Media Institute.

Sonali Kolhatkaris de oprichter, gespreksleider en uitvoerend producent van “Rising Up With Sonali,” een televisie en radio programma dat te vinden is bij Free Speech TV (Dish Network, DirecTV, Roku) en stations van Pacifica KPFK, KPFA, and affiliates.

Door , Bron: Independent Media Institute. Dit artikel is geproduceerd door Economy for All, een project van het Independent Media Institute.