Moet je onder alle omstandigheden de keuze van het individu respecteren?

Niet als die keuze anderen in gevaar brengt, zo zullen de meesten antwoorden. Of als de gemeenschap onevenredig veel schade wordt toegebracht. Maar tot wie moet je je wenden om de consequenties van een omstreden keuze te wegen? In eerdere bijdragen over de vraag of je zou moeten opteren voor ‘vaccinatie’, of ‘vaccinatie’ juist zou moeten afwijzen, omdat het gevaar ervan groter is dan het risico van een besmetting, heb ik consequent benadrukt dat mijn eigen keuze geen advies is. Hoe je er ook tegenaan kijkt, er is altijd een risico dat je iets belangrijks over het hoofd hebt gezien, of dat je een onjuiste taxatie maakte in een uitermate complexe afweging, met een groot aantal ‘onbekenden’.

Dat betreft niet alleen de inschatting van je eigen natuurlijke weerbaarheid, maar meer nog de vraag wat de ‘vaccins’ nou echt bijdragen, en wat de gevaren van die experimentele techniek zijn op de wat langere termijn. Richard Thaler schreef een boek over de keuzes van mensen onder de titel: ‘Misbehaving: The Making of Behavioral Economics’, waarin hij beschrijft hoe zijn eigen recalcitrante houding hem de ‘Nobelprijs’ bracht. Anders dan zijn geloofsgenoten binnen de ‘economische’ discipline zag hij dat de ‘logisch handelende mens’, die centraal stond in de gangbare economische modellen, een fictie was. Hij illustreert dat op geestige wijze aan de hand van voorbeelden uit zijn eigen onderzoekspraktijk. En waar het de keuze voor, of tegen ‘vaccinatie’ betreft is de ‘logisch handelende mens’ tot op het hoogste niveau van de op consensus gestoelde ‘wetenschap’ volkomen afwezig. En dat is een serieus probleem.

Wie dat boek van Thaler gelezen heeft, begrijpt ook waarom een ‘Groot Complot’ niet nodig is om beleidsmakers het bos in te sturen. Het volstaat om modellen te hebben die uitgaan van verstandige keuzes om de hele zaak in de war te schoppen. Niet dat geen mens erin slaagt om het hoofd koel te houden, maar die mensen zien onmiddellijk hoe groot het aantal ‘aannames’ en weglatingen in de modellen is, en leggen de uitkomst subiet, en resoluut terzijde. De narigheid is, dat degenen die de uitkomst omarmen, in het vervolg alles in het werk zullen stellen om ervoor te zorgen dat ze hun ‘gelijk’ halen. Wat inhoudt dat ze gaan rotzooien met cijfers en definities, en statistieken gaan ‘filteren’ tot de kans dat de Taliban het land onmiddellijk veroveren, nog voor de laatste NAVO-soldaat vertrokken is, minder is dan ‘nul’. Om maar even een actuele analogie uit een ander deel van het politieke theater in het verhaal te verwerken. Uw leiders beseffen het veelal zelf niet, maar ze doen alsof. Ieder voor zich durven ze in bijeenkomsten met andere leiders niet eens te laten zien dat ze twijfels hebben aan de juistheid van de adviezen, de modellen, en de gebruikte data.

De situatie in landen die eerder begonnen met ‘vaccineren’ kan een donkere schaduw over hun beleidskeuzes werpen, omdat ze aantonen dat de ‘vaccins’ niet immuniseren, waardoor ‘gevaccineerden’ het virus verspreiden, terwijl de bescherming meer en meer een illusie blijkt op de iets langere termijn, maar dan nog blijven ze denken dat het noodlot hen niet zal treffen. Tot het hen treft. In die zin zijn ze niet anders dan de mensen die hun keuze baseren op hun vertrouwen in God, of Allah. Hier op dit blog, en voor mijzelf, heb ik nooit het risico van een ‘Covid-besmetting’ weggewoven. Als iemand die bij de vorige ‘Corona-besmetting’, de ‘Mexicaanse Griep’, een week lang behoorlijk ziek was, met vliegende koorts, ben ik niet het prototype van iemand die het risico onderschat. Dan nog is mijn conclusie, op basis van alles wat ik erover gelezen heb, wat veel meer is dan de meeste ‘experts’, vrees ik, dat de ‘vaccins’ een groter gevaar zijn in alle opzichten, en dat innovatief gebruik van bewezen medicijnen en ‘supplementen’ niet alleen mij een betere kans geven, maar ook beter zijn voor ‘opa en oma’, en tonnetje ronde burgemeesters met ‘onderliggend lijden’, die keiharde maatregelen eisen tegen ‘ongevaccineerden’, omdat ik tenminste minder snel besmet, en afgeladen met virus, rondloop zonder iets te merken. Die kans is niet nul, want velen die besmet worden blijken geen symptomen te ontwikkelen. Op grond van alles wat ik gelezen heb, kom ik tot de conclusie dat ivermectine als profylaxe voor de kwetsbaren een betere keuze zou zijn. En ook nog eens aanzienlijk goedkoper, in alle denkbare opzichten.

Is dat dan het ‘laatste woord’? Nee, want dat kan pas gesproken worden als echt alle objectieve cijfers binnen zijn, ontdaan van ‘bias’ en ‘filters’ die het plaatje gunstig moeten ‘inkleuren’ om de ‘vaccinatiebereidheid’ door het dak te jagen, en falend beleid te maskeren, en als alle bijwerkingen van de ‘vaccins’, naast het fenomeen van ‘long covid’, in beeld zijn gebracht. Wilt u van mij horen wanneer dat zal zijn? Als Pasen en Pinksteren op een dag vallen. Nu al wordt in bepaalde landen iedereen geteld als een ‘covid-dode’ wanneer iemand overlijdt binnen achtentwintig dagen na een ‘positieve test’. Zelfs als diegene al terminaal was, of na een zwaar verkeersongeluk wordt binnengebracht, en ondanks het gegeven dat wetenschappelijk is vastgesteld dat de ‘tests’ niet bijster betrouwbaar zijn. Je hoeft geen Einstein, of Thaler te zijn om te beseffen dat bijwerkingen van de ‘vaccins’ op langere termijn uit beeld zullen worden gedrukt als een gevolg van ‘vaccinatie’, zelfs als specialisten een direct verband zien met voortijdig overlijden, ernstige aandoeningen, of de creatie van nieuwe varianten. Hoe lang duurde het niet voor de gevaren van ‘Chroom6‘-houdende verf werd aangetoond? Of asbest? Of ‘DDT‘? Of ‘Oxycodon‘? En wat werden de slachtoffers er wijzer van?

Een serieuze zwartkijker die, na zich te hebben ingelezen heeft besloten zich niet te laten vaccineren, zou zelfs de conclusie kunnen trekken dat de huidige stormloop om ’niet-gevaccineerden’ de wacht aan te zeggen is gebaseerd op ‘voortschrijdend inzicht’, waar beleidsmakers nattigheid voelen, en straks elk bed nodig hebben voor hun ‘gevaccineerde’ vrienden, en zichzelf, die toch ‘Covid’ hebben opgelopen, of door de bijwerkingen van de ‘vaccins’ geveld zijn.

Onder de gegeven omstandigheden zie ik zelf geen enkele reden om mijn keuze te herzien, maar raad ik u nog altijd niets aan. De ergernis bij mij zit ‘m in de censuur, en de opzettelijk misleidende ‘cijfers’ en ‘feiten’, die de hele dialoog die er zou moeten zijn voor het beste resultaat, frustreren. Ik besef dat degenen die voor die censuur tekenen zich er op laten voorstaan beter geïnformeerd te zijn, en dat je dit soort belangrijke keuzes niet kunt overlaten aan het ‘domme volk’, maar dat markeert slechts hun zelfoverschatting. Voorzover ze zich laten verleiden tot een debat, blijken ze steevast als een blok te zijn gevallen voor hun eigen propaganda, en de verkooppraatjes van ‘Big Pharma’, waarbij ze de ‘kleine lettertjes’ in het contract gelaten hebben voor wat ze zijn. Ook al omdat ze niet hoofdelijk verantwoordelijk zijn voor de keuzes die zij maken.