Indignatie redactie 
In Frankrijk kan de “botsing van onwetendheid” niet langer worden gebruikt als excuus om de botsing van waarheden tussen radicaal secularisme en moslims die weigeren God te doden voor Marianne te verbergen.
Twee tegenstrijdige verhalen zijn opnieuw met elkaar in botsing gekomen in extreem verhitte debatten te midden van wat we ‘een nieuwe cartooncrisis’ zouden kunnen noemen. Aan de ene kant is er een aanzienlijk deel van de orthodoxe moslims met een sterke aniconismetraditie en die de voorstelling van heilige karakters als onvergeeflijke godslastering beschouwen. Anderzijds zijn er verdedigers van het secularisme die vrijheid van meningsuiting als een heilig mensenrecht beschouwen. De wereld is getuige van de confrontatie van twee epistemologisch uiteenlopende beschavingen: een humanistische die God heeft gedood en de mens centraal stelt, en een metafysische die klaar staat om te sterven en te doden vanwege zijn godheid en heilige iconen.
“De islam is een religie die in crisis verkeert”, verklaarde de Franse president Emmanuel Macron, toen hij begin oktober zijn plan onthulde om het Franse secularisme te verdedigen tegen islamitisch extremisme. Dit leidde tot een terugslag van moslimgemeenschappen over de hele wereld. De gebeurtenissen escaleerden verder temidden van de onthoofding van een leraar Frans die met zijn klas denigrerende karikaturen deelde met de profeet Mohammed. In een daad van verzet drong Macron erop aan dat de Fransen geen concessies zouden doen en “niet zouden ophouden met het tekenen van karikaturen”, aangezien Paris gigantische reproducties van de cartoons in kwestie op overheidsgebouwen toonde .
Post-Truth Era
De huidige situatie is een klassiek geval van een dilemma uit het post-waarheidstijdperk. Elk kamp is er vast van overtuigd dat het de bewaarder is van een universele, onweerlegbare waarheid, terwijl het in werkelijkheid in zijn eigen ideologische luchtbel leeft en weigert te accepteren dat er andere waarheden zijn, en waarschijnlijk een transcendentale waarheid die alle tegengestelde paradigma’s te boven gaat.
Post-truth – dat in 2016 door de Oxford Dictionary werd uitgeroepen tot het Woord van het jaar te midden van de verdeeldheid veroorzaakt door de Brexit en de verkiezing van Donald Trump – is een filosofisch concept dat een context aangeeft waarin gedeelde rationele feiten worden vervangen door subjectieve en emotionele overtuigingen die de publieke opinie vormen. Het Franse humanisme is geworteld in eeuwen van hervormingen die uitlopen op een breuk tussen de staat en de kerk. Moslimgemeenschappen leefden in een totaal andere historische realiteit, waarin metafysica centraal staat en bevolkingsgroepen nog steeds het theologische concept van de umma (mondiale moslimgemeenschap) romantiseren .
In een ideale wereld zouden beide “waarheden” vreedzaam naast elkaar kunnen bestaan. Niettemin heeft Frankrijk zijn koloniale denkwijze nooit overwonnen met zijn goede oude ‘beschavingsmissie’. Macron insinueert arrogant dat het de taak van de blanke is om een moslimwereld “in crisis” te moderniseren en te seculariseren. Daden van terreur gepleegd door moslims zijn ongetwijfeld weerzinwekkend en menselijkerwijs onaanvaardbaar, maar dat geldt ook voor radicale secularisatie en het extremistische moderniseringsdogma dat blindelings probeert burgers te assimileren in de slijpmachine van de vijfde republiek.
Verdedigers van het Franse perspectief zouden zeggen: waarom worden aanhangers van andere religies niet boos als we Jezus of Mozes tekenen? Dit is een oppervlakkige en simplistische vergelijking die geen rekening houdt met de culturele en antropologische bijzonderheid van de moslimgemeenschap, noch met de bloeddorstige koloniale ontmoeting die het had met Frankrijk, enkele decennia geleden in Afrika. Het kenmerkt ook de hardnekkige bijziendheid waarmee het land Marianne te maken heeft met zijn bijna 6 miljoen moslims.
Misschien kan de meest onthullende inconsistentie in het Franse discours worden samengevat in een gezegde dat wordt herhaald door degenen die oproepen om Franse producten te boycotten: “Een zwarte persoon beledigen is racisme, een Jood beledigen is antisemitisme, een vrouw beledigen is seksisme, maar beledigend een moslim is vrijheid van meningsuiting. ”
Beide kanten demonstreren de ander
Natuurlijk zijn niet alle Fransen starre verdedigers van de waarden van de republiek. Veel filosofen, kunstenaars en journalisten kwamen naar buiten om de provocaties van de Franse president te veroordelen. Maar zoals in veel post-waarheid dichotomieën, concurreren beide antagonisten om de ander te demoniseren, wat nog meer haat en vijandigheid aanwakkert. Bovendien kan het, in plaats van gewelddadig extremisme te bestrijden, juist het tegenovergestelde doen, zoals bij de vorige Deense cartooncontroverse van 2005 en de Charlie Hebdo-aanslagen in 2015. Ondertussen overspoelen moslims het internet met hashtags en memes tegen Macron, terwijl landen zoals Koeweit haalde Franse producten uit de schappen en de Turkse president zette zelfs vraagtekens bij de geestelijke gezondheid van zijn tegenhanger in Parijs.
Om de verklaring van Macron te beantwoorden, kunnen we helaas zeggen dat Frankrijk een land in crisis is omdat het er niet in slaagt om systemisch racisme tegen moslims aan te pakken en zijn weigering om culturele pluraliteit en hybriditeit te omarmen. In de Franse context kan Edward Said’s ” botsing van onwetendheid ” niet langer worden gebruikt als excuus om de botsing van waarheden te verbergen tussen radicaal secularisme en moslims die weigeren God te doden voor Marianne.
