Indignatie redactie 
Ik beken: ik heb een zwak voor Elon Musk. U moet zijn biografie op Wikipedia lezen. Dat is in alle opzichten een fantastische roman: een verhaal dat niemand ooit had kunnen verzinnen. Maar dus zo echt als de werkelijkheid zelf. Geniaal, en deze keer, anders dan bij L.P. Boon, zonder te korte beentjes. Hij adoreert Mrs Thatcher, en dat is een onomstotelijk bewijs van groot verstand. Dat hij tegelijk de rijkste mens van onze planeet blijkt te zijn, is een detail.
Voor Musk is onze planeet trouwens een relatief concept. Zijn Starlink, een netwerk van satellieten, zorgt voor wereldwijde internettoegang en staat onder meer ter beschikking van het Oekraïense leger. Het is één van de belangrijke redenen waarom de Russen, ondanks de evidente ongelijkheid in mankracht, hun oorlog blijven verliezen. Ik kan me daar iets bij voorstellen.
Een superplatform
Tegelijk kan ik me niets voorstellen dat 44 miljard waard is. Musk wel: het is wat hij voor Twitter heeft betaald. Hij heeft de dag na de verkoop Twitters bedrijfstop en de helft van het personeel (7500 mensen, wereldwijd) buitengezet. Twitter bleek op de VRT te lijken: voor iedereen met een echte baan tien managers. Al kosten die ontslagen – ik lees wat ik lees, schrijf alleen maar op wat ik heb onthouden – 122 miljoen; dat is 0,28% van die 44 miljard. Ik vind dat weinig. Maar nog eens: dergelijke geldbergen gaan mijn voorstellingsvermogen compleet te boven.
Wat ik wel begrijp is dat Musk zijn geldschieters heeft beloofd de advertentie-inkomsten van Twitter in drie jaar te verdubbelen. En in diezelfde periode zal hij het aantal Twitteraars verviervoudigen. Niet mis, dat aanbod. Via Twitter, begrijp ik, kan je binnenkort ongeveer alles: van het eenvoudige bestellen, kopen en betalen tot en met het posten van filmpjes, podcasts, meningen en overtuigingen. Een superplatform.
Nepaccounts
Interessant is ook dat Musk na het sluiten van de overeenkomst zei dat hij eigenlijk te veel had betaald. Maar in Amerika bestaat een rechterlijke macht die – helemaal anders dan bij ons waar ook de eenvoudigste zaak jaren aansleept – wel functioneert. De rechter heeft de Twitterdeal bekeken en beslist dat koper en verkoper één maand de tijd kregen om zelf te beslissen. Deden ze dat niet, dan zou zij wel beslissen. Musk besliste dat hij ging betalen. Pacta sunt servanda, luidt bij ons de uitdrukking in juridische kringen. In Amerika geldt dat ook. In geen tijd.
Nog interessanter is dat Musk zegt dat Twitter vals heeft gespeeld over het aantal gebruikers. Er zijn teveel nepaccounts. Twitteraars die niet bestaan, maar worden ingezet om fuss en buzz te veroorzaken, drukte en opwinding ten behoeve van één bepaalde richting. Wat er dan weer voor zorgt dat traditionele media dat oppikken. En dat heeft dan weer invloed op de publieke opinie.
Dirk Verhofstadt
Nepaccounts dus. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Uit de eigen Twitterpraktijk. (Ik heb in twaalf jaar 18.600 tweets verzonden, naar meer dan 50.000 volgers). Ik probeer scherpe zinnetjes te maken over wat mij bezighoudt, maar het is normaal dat je dan geregeld op zere tenen staat. En dan wordt er gereageerd. Soms zijn dat mensen die je kent; soms zijn dat mensen met op het eerste gezicht doodnormale Vlaamse namen, maar (te) vaak zijn die niet te googelen.
Ze zitten (te) vaak nog maar pas op Twitter, ze hebben amper volgers. En die volgers zijn bijna altijd dezelfde mensen. Eén van die vaste volgers heet bij mij heel vaak Dirk Verhofstadt. Is ook dat een nepaccount? Of organiseert Dirk Verhofstadt zelf nepaccounts? En als dat niet zo is, wie doet dat dan wel? Ik weet het niet; ik lig er ook niet wakker van.
Ik weet wel dat er mensen zijn met verschillende Twitteridentiteiten. Ik heb zelf een twitteraar gekend die er een tiental had. Hij vond dat geestig. Hij is daar pas mee gestopt – ik verzin alweer niets – toen hij merkte dat hij geregeld met zichzelf aan het discussiëren was…
Cafétoog
In die zin is wat Musk aankondigt wel belangwekkend. Hij wil alleen echte, geverifieerde accounts. Reële mensen, die bovendien acht euro ofwel dollar per maand betalen. Misschien is dat een geweldige vooruitgang.
Voor dat al bij al betaalbare bedrag krijg je niet alleen een zekere garantie dat de gebruikers zich fatsoenlijk gedragen – trollen kunnen door de financiële drempel misschien wel worden uitgeschakeld – maar je krijgt tegelijk ook een aantal digitale diensten die je nuttig kan gebruiken en je krijgt minder reclame. Ik ben voor, denk ik. Als Musk op deze wijze zijn boekhouding in orde kan brengen, het zij hem gegund.
Want ik hou van Twitter. Om talloze goede redenen. Zelfs wie, zoals ik, verslaafd is aan kranten, tijdschriften, radio en tv, vangt daar weleens een nieuwtje op. En ja, het is een cafétoog waar vaak maar wat geroepen wordt, maar je kan tooghangers die oninteressant, vervelend of lomp zijn verwijderen. Tot mijn verbazing: ik heb al bijna duizend mensen (of robotachtigen?) geblokkeerd. Ik vind het trouwens interessanter zelf te blokkeren dan dat Twitter dat in mijn plaats doet.
Minder betuttelend
Je verneemt op Twitter dat niemand weet dat de stad Antwerpen vijf stadsdichters heeft. Toch is hun ontslag de opener van het radionieuws. Je verneemt na amper een paar minuten hoe een expert op de VRT in werkelijkheid alweer een partijmens van de linkerzijde is, wat door de Openbare Omroep is verzwegen.
Op het strand geheten Twitter, komt nieuws uit alle media aangespoeld – zo verneem je uit de New York Times dat België veel meer zaken doet met Rusland dan voor de oorlog. Je komt er aan de weet dat er in Nederland, anders dan bij ons, een rapport is gemaakt over de eigen Corona-aanpak; het opvallend heldere rapport zit in de bijlage. Twitter lijkt stukken minder betuttelend dan onze media. Je krijgt er tips over wat het lezen, bekijken of beluisteren waard is of zou kunnen zijn.
En bovenal is er ook ruimte voor wijsheid, waanzin, grappen, grollen. Je moet er geregeld zelfs bij nadenken. Misschien is dat wel 44 miljard waard.
