Indignatie redactie 
Het voorbeeld van de ‘Marshallhulp‘ geeft ons enige houvast voor een succesvolle strategie. De Verenigde Staten had veel jonge mannen verloren in de oorlog, maar haar productiecapaciteit was niet geraakt. Die draaide op volle toeren. Zoals in elke oorlog, waren er talloze innovaties in versneld tempo doorgevoerd, die ook in civiele producten toepasbaar waren. Wat echter dreigde, was een tekort aan ‘vraag‘. De ‘Marshallhulp‘ was het antwoord op dat probleem. Het schiep ‘vraag‘.
Die ‘Marshallhulp‘ was niet onbaatzuchtig, zuiver humanitair, wat ook wordt onderstreept door het gegeven dat het veruit zwaarst getroffen land, Rusland, weliswaar verzocht om ‘Marshallhulp‘, maar het niet kreeg, tenzij ‘Moskou‘ bereid was haar politieke systeem in te richten conform de richtlijnen van ‘Washington‘. Wat u daarvan vindt interesseert mij voor deze bijdrage niet zo veel. Zeker achteraf bezien valt er wellicht wat voor te zeggen, omdat het ‘Marxistische‘ ideaal in zijn gepredikte vorm geen succesformule was. De openlijk dictatoriale aspecten schuren met het menselijke verlangen naar zelfontplooiing, en maken het een onhaalbare kaart. Aan de andere kant is het ‘Roofkapitalisme‘ waar we na de val van ‘de Muur‘ op werden getrakteerd ook geen aanwinst.
‘Hulp‘ als een manier om de eigen economie te helpen door ergens ‘vraag‘ te scheppen waar die niet spontaan de kop opsteekt, omdat het geld ontbreekt, is in de laatste decennia van de vorige eeuw de reflex geworden van de ‘Kapitalistische‘ landen. Veelal extreem cynisch, door landen die niks te besteden hebben, ‘Leningen‘ te verstrekken waar ze op leeglopen. Dat mechanisme staat tot in detail beschreven in ‘Confessions of an Economic Hitman‘. Het is ronduit macaber dat het ons in het ‘westen‘ zo’n warm gevoel geeft over onszelf. Zelfs ‘Hulporganisaties‘ helpen in het gros van de gevallen vooral zichzelf. En de nieuwste variant, een land eerst bombarderen, en ‘bevrijden‘, om het daarna te begraven onder leningen voor de wederopbouw, is helemaal te gruwelijk voor woorden.
Daarom is het niet verwonderlijk dat zoveel commentatoren, die exact weten hoe dat werkt, de hulp van China, Rusland en Cuba in deze lastige tijden van ‘Covid-stress‘ wantrouwen. Het zou niet bij hen opkomen om belangeloos hulp te geven aan getroffen landen. Waarmee ik overigens niet zeg dat ze in China, Rusland en Cuba geen bedoeling hebben met die hulp. Maar die is wel een andere dan ons te behangen met ‘Leningen‘ die we niet terug kunnen betalen, om zo slaven van ons te maken. Mag ik er, in dit kader, nog op wijzen dat ook in Zuid-Europese landen, en zeker in Griekenland, door die bril naar hun rijke Noord-Europese ‘broers‘ wordt gekeken? Europese en Amerikaanse banken begroeven Griekenland onder de schulden, die behendig buiten de boeken werden gehouden door een Amerikaanse bank/adviseur, in de tijd dat er een ‘conservatieve‘ premier in ‘Athene‘ op de troon zat. De ‘socialist‘ die die erfenis in de schoot geworpen kreeg toen hij de verkiezingen won draaide ervoor op. En de Europese banken en hun Noord-Europese ‘broers‘ waren meedogenloos. Wat het extra zuur maakte, was dat een Nederlandse ‘sociaal-democraat‘ leidend was bij die campagne, terwijl Nederland Grieks kapitaal weglokte door de constructies die van ons land een ‘belastingparadijs‘ maakten voor het ‘Groot-Kapitaal‘. Dat ons land niet alléén Grieks kapitaal hielp om te ontsnappen aan de ‘belastingdruk‘, maar dat we die ‘dienstverlening‘ wereldwijd aanboden, maakt het er niet menselijker op.
Maar nu………
Zoals ik uitvoerig heb betoogd in eerdere bijdragen, zie ik voor mij dat ‘Covid‘ voor ingrijpende veranderingen gaat zorgen op mondiale schaal. Ik heb niet de blauwdruk in handen van wat er op het programma staat, maar de contouren zijn zichtbaar voor wie het wil zien. Het is mogelijk dat wat ik schets helemaal niet doorgaat, of slechts gedeeltelijk. Of dat het wordt doorkruist door oorlog. Een mondiale oorlog. Lokale gewapende conflicten in regio’s waar de spanningen al groot zijn. Of een burgeroorlog in landen waar de ‘Roofkapitalisten‘ en/of ‘Ludieten‘ niets voelen voor een ‘Wereldorde‘ die is gebaseerd op vreedzame coëxistentie, handel en respect voor culturele verschillen, waardoor de noodzaak van fenomenale wapenvoorraden en een ‘Oneindige Oorlog‘ uit beeld schuift. Ik doe met mijn bijdragen hier geen predicties, maar het zou mij een lief ding waard zijn als we deze keer tenminste een ‘geïnformeerde keuze‘ zouden maken, en niet gemotiveerd door sentimenten in onze onderbuik achter een ‘Rattenvanger‘ aan zouden sjokken.
