Indignatie redactie 
Naarmate de avond vorderde werd ik steeds vaker overvallen door een ander soort verlangen, namelijk naar de deelname, de volgende keer, van de Snollebollekes, met net zo’n rechttoe-rechtaan nummer als hun hit in dat Jumbo-spotje waarin inderdaad het EK voetbal centraal staat.
Zo, de nichten hebben hun EK gehad, nu zijn wij aan de beurt. Hohoho, die woorden zijn niet van mij, hè. Een of ander foute voetballiefhebber in een appgroepje waarbij ik slechts zeer zijdelings betrokken ben durfde het na het afloop van het Eurovisie Songfestival zomaar te roepen en het is mijn dure journalistieke plicht zoiets op te sporen en te vermelden.
Om het redactiesecretariaat dat de inkomende post behandelt bij voorbaat te ontlasten, haast ik mij verder te verklaren dat ieder mens voor mij gelijk is. Blank, zwart, trans, alle 191.894 genderversies, iedereen heeft dezelfde rechten, ja!? Lang leve diversiteit, inclusie en broccoli! Dit is 2021, man! Sorry… dit is 2021, vrouw! Sorry… dit is 2021, persoon voor wie op last van de rechter in de geboorteakte het vakje ’geslacht is niet kunnen worden vastgesteld’ is gecreëerd! Pfff, ik doe het opnieuw: dit is 2021, mensen! Of is dat soms ook niet inclusief genoeg? Dan maar zo: dit is 2021, wezens! Laat ik voor alle zekerheid ook meteen maar uit de kast komen. Laatst was coronaburgemeester Hubert Bruls weer eens op de kwelbuis en dacht ik: wat een lekker ding zeg!
Duidelijk?
Over verlangen gesproken. Ik bekeek het Songfestival van de allereerste tot en met de allerlaatste seconde, een prestatie die in mijn ogen slechts vergelijkbaar is met het succesvol voltooien van een honderd kilometer lange cross-country bergrace bij extreem weer in een Chinees natuurgebied. En wat denk je? Naarmate de avond vorderde, werd ik steeds vaker overvallen door een ander soort verlangen, namelijk naar de deelname, de volgende keer, van de Snollebollekes, met net zo’n rechttoe-rechtaan nummer als hun hit in dat Jumbo-spotje waarin inderdaad het EK voetbal centraal staat.
Naar links!
Naar rechts!
Douze points, want zonder welke maatschappelijke boodschap dan ook. Dat is volgens mij ook de verklaring voor het feit dat het verschrikkelijke ’Zitti e Buoni’ won. Dat hadden de Italianen aan de publieksstemmen te danken. Mijn theorie: de kijkers waren het bizarre woke-gedoe en dat opzichtige gelonk naar Black Lives Matter in al die liedjes zo zat dat ze massaal besloten dat opgenaaide stel van Il Catastrofali – ik kan mij niet voorstellen dat die groep anders heet – de overwinning te gunnen. Ze stelden géén vermeend onrecht aan de kaak maar schreeuwden en gilden er gewoon lekker op los. Dat werd beloond. Ik begreep die leadzanger ook heel goed, toen hij voor het oog van tweehonderd miljoen kijkers een lijntje leek te scoren. Anders overleef je zo’n verblijf in de green room tussen al die freaks niet. Al begrijp ik inmiddels dat-ie zijn veters zat vast te maken. Proest!
Ja hoor, het werd allemaal prachtig in beeld gebracht.
Even zonder ironie: chapeau voor de makers en de presentatoren.
Maar toen ik Jeangu na zijn smadelijke nederlaag heel schattig hoorde zeggen dat hij zo blij was dat hij zijn identiteit had kunnen benadrukken, borrelde plots wéér een verlangen in mij op.
Zoek maar op in het schema: 13 juni, 21.00 uur.
Via:https://robhoogland.nl/
