Indignatie redactie 
Na een geschiedenis van Amerikaanse intimidatie en vernedering – van een gebroken belofte om de NAVO niet uit te breiden tot bedrog over Minsk – kan niet worden aangenomen dat Moskou bluft als het waarschuwt voor een nucleaire oorlog.
NAVO – In zijn gedenkwaardige toespraak aan de American University in Washington 61 jaar geleden, waarin hij op controversiële wijze vrede met Sovjet-Rusland en een einde aan de Koude Oorlog nastreefde, zei president John F. Kennedy:
Bovenal moeten kernmachten, terwijl ze onze eigen vitale belangen verdedigen, confrontaties afwenden die een tegenstander voor een keuze stellen tussen een vernederende terugtrekking of een nucleaire oorlog. Een dergelijke koers varen in het nucleaire tijdperk zou alleen maar bewijs zijn van het faillissement van ons beleid — of van een collectieve doodswens voor de wereld.
Achtentwintig jaar later heeft de regering van Bill Clinton en alle Amerikaanse regeringen sindsdien, met als hoogtepunt misschien wel de meest roekeloze, het faillissement van het Amerikaanse beleid aangetoond door precies het tegenovergestelde te doen van wat Kennedy adviseerde, namelijk door vastberaden te zijn om het met kernwapens uitgeruste Rusland te vernederen en te intimideren.
Vandaag is het meest angstaanjagende moment aangebroken, een moment waar generaties al bang voor zijn. De Verenigde Staten bleven maandag Rusland provoceren met Amerikaanse en Britse raketaanvallen op Russische bodem, afgevuurd vanuit een derde land met Amerikaans en Brits personeel, en negeerden Moskou’s ondubbelzinnige waarschuwing dat dit tot een nucleair conflict zou kunnen leiden.
Door rechtstreeks op Rusland te schieten met hun ATACMS- en Storm Shadow-raketten hebben de VS en het VK, die niet door Rusland zijn aangevallen, Moskou “de keuze gegeven tussen een vernederende terugtrekking of een nucleaire oorlog.”
Beginnend aan het einde van de Koude Oorlog
De vernedering van Rusland begon met het einde van de Koude Oorlog die Kennedy had nagestreefd, maar niet op de voorwaarden die hij voor ogen had. Ondanks George HW Bush’s gelofte om zich niet in triomfalisme te begeven, was dat in volle gang toen Clinton de macht greep.
Wall Street en Amerikaanse corporate carpetbaggers trokken in de jaren 90 de voormalige Sovjet-Unie binnen, keken naar de enorme natuurlijke hulpbronnen, roofden de voormalige staatsbedrijven van hun activa, verrijkten zichzelf, brachten oligarchen voort en verarmden de Russische, Oekraïense en andere voormalige Sovjetvolkeren. De vernedering werd nog groter toen in de jaren 90 werd besloten de NAVO oostwaarts uit te breiden, ondanks een belofte aan de laatste Sovjetpremier Michail Gorbatsjov in ruil voor de hereniging van Duitsland.
Zelfs de man van Washington in het Kremlin, Boris Jeltsin, verzette zich aanvankelijk tegen de uitbreiding van de NAVO, terwijl senator Joe Biden deze steunde, hoewel hij wist dat het Russische vijandigheid zou uitlokken.
Na acht jaar van dominantie van de VS en Wall Street werd Vladimir Poetin op oudejaarsavond 1999 president van Rusland. Hij zocht vriendschap met het Westen. Maar in 2000 vernederde Clinton hem toen hij binnen enkele uren Poetins verzoek om Rusland toe te laten tot de NAVO weigerde .
Rusland wilde verwelkomd worden in de rest van de wereld toen de Koude Oorlog voorbij was, maar de VS “fopten ons”, zei Poetin . Het kon de onafhankelijkheid van Rusland niet respecteren toen er zoveel geld te verdienen was — en nog steeds te verdienen was.
In november 2009 vernederde het Westen Rusland opnieuw door zijn voorgestelde nieuwe veiligheidsregeling in Europa zonder pardon af te wijzen. Moskou publiceerde een conceptvoorstel voor een veiligheidsarchitectuur die volgens het Kremlin verouderde instellingen als de NAVO en de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) zou moeten vervangen.
In 2014 hebben de Verenigde Staten de kwestie in Oekraïne aangekaart door een staatsgreep te organiseren, wat volgens Burns de “angst” aanwakkerde dat “het land mogelijk in tweeën zou kunnen splitsen, wat zou leiden tot geweld of zelfs, zo beweren sommigen, een burgeroorlog, waardoor Rusland zou moeten beslissen of het moet ingrijpen.”
De door de VS geïnstalleerde regering viel etnische Russen aan in de afgescheiden Donbass-regio, die hun democratische rechten verdedigden tegen de staatsgreep. Er volgde een burgeroorlog, waarschuwde Burns. Rusland werkte met Europa een vredesformule uit, de Minsk-akkoorden, die een autonome Donbass binnen de Oekraïense staat zouden houden. Ze werden onderschreven door de VN-Veiligheidsraad.
Maar ze faalden. In december 2022 vertelde voormalig Duits bondskanselier Angela Merkel ons waarom. Ze gaf in feite toe dat het Westen Rusland had misleid door te denken dat het akkoord was gegaan met vrede, terwijl de NAVO in plaats daarvan tijd kocht om Oekraïne te bewapenen en te trainen voor oorlog tegen Rusland. Het was weer een regelrechte vernedering van Moskou, die “gespeeld” was zoals Poetin zou zeggen.
Deze hele geschiedenis blijft verborgen voor het westerse publiek, dat de Russische invasie van Oekraïne slechts als een op zichzelf staande gebeurtenis beschouwt.
Oorlog voeren in Oekraïne
Vóór de Russische interventie in Oekraïne probeerde Rusland het nog een laatste keer met conceptverdragsvoorstellen aan de VS en de NAVO in december 2021, waarin een nieuwe veiligheidsarchitectuur voor Europa werd uiteengezet waarin vooruitgeschoven NAVO-inzet van troepen en raketten in de nieuwe Oost-Europese NAVO-staten zou worden ingetrokken. Opnieuw wees het Westen de verdragen neerbuigend van de hand, ondanks de Russische waarschuwing voor oorlog.
In de nacht van februari 2022 kondigde Poetin de Russische interventie in de Oekraïense burgeroorlog aan. Hij sprak over de manier waarop het Westen Rusland herhaaldelijk vernederde door zijn legitieme veiligheidszorgen te negeren, waaronder die van etnische Russen in Donbass. Hij gaf wat Rusland ziet als de existentiële dreiging van de uitbreiding van de NAVO als de belangrijkste reden voor de militaire interventie.
Rusland had duidelijk genoeg van 30 jaar roekeloze neerbuigendheid van Amerika. Poetin vertelde de wereld:
“Onze grootste zorgen en bekommernissen, [zijn] de fundamentele bedreigingen die onverantwoordelijke westerse politici consequent, grof en zonder pardon van jaar tot jaar voor Rusland hebben gecreëerd. Ik doel op de oostelijke uitbreiding van de NAVO, die haar militaire infrastructuur steeds dichter bij de Russische grens brengt.
Het is een feit dat we de afgelopen 30 jaar geduldig hebben geprobeerd om tot een overeenkomst te komen met de leidende NAVO-landen over de principes van gelijke en ondeelbare veiligheid in Europa. Als reactie op onze voorstellen werden we steevast geconfronteerd met cynische misleiding en leugens of pogingen tot druk en chantage, terwijl de Noord-Atlantische alliantie bleef uitbreiden ondanks onze protesten en zorgen. De militaire machine is in beweging en, zoals ik al zei, nadert onze grens.
Waarom gebeurt dit? Waar komt deze brutale manier van praten vandaan, van de hoogte van hun exceptionalisme, onfeilbaarheid en alles-permissiviteit? Wat is de verklaring voor deze minachtende en verachtelijke houding ten opzichte van onze belangen en absoluut legitieme eisen?”
Poetin zei dat de Amerikanen Rusland hadden “gespeeld” door te liegen over de uitbreiding van de NAVO. Hij verwees naar
…belooft de NAVO niet ook maar een centimeter naar het oosten uit te breiden. Om het nog eens te herhalen: ze hebben ons bedrogen, of, om het simpel te zeggen, ze hebben ons bespeeld. Natuurlijk hoor je vaak dat politiek een smerige business is. Dat zou kunnen, maar het zou niet zo smerig moeten zijn als het nu is, niet in die mate. Dit soort oplichtersgedrag is niet alleen in strijd met de principes van internationale betrekkingen, maar ook en vooral met de algemeen aanvaarde normen van moraal en ethiek.
Poetin zei dat Rusland al lang wilde samenwerken met het Westen. “Degenen die streven naar wereldwijde dominantie hebben Rusland publiekelijk aangewezen als hun vijand. Ze deden dat straffeloos. Vergis je niet, ze hadden geen reden om zo te handelen,” zei hij.
De ineenstorting van de Sovjet-Unie had geleid tot een herverdeling van de wereld, zei hij, en een verandering in het internationale recht en de normen. Er waren nieuwe regels nodig, maar in plaats daarvan “… zagen we een staat van euforie die werd gecreëerd door het gevoel van absolute superioriteit, een soort modern absolutisme gekoppeld aan de lage culturele normen en arrogantie van degenen die beslissingen formuleerden en doorvoerden die alleen hen goed uitkwamen.”
Wie wordt er nu vernederd?
Na bijna drie jaar van groot conflict in Oekraïne zijn het de Verenigde Staten, Europa en vooral Joe Biden die vernederd worden.
Rusland heeft de oorlog gewonnen: economisch, informatie (behalve in het Westen) en op de grond. Biden zal hinkend naar de finishlijn van 20 januari zweren dat Oekraïne kan winnen. Hij zei echter dat hij besloot de VS Rusland vanaf Oekraïens grondgebied aan te laten vallen om Oekraïne te helpen genoeg Russisch grondgebied te behouden dat het in de zomer in Koersk had veroverd om te handelen bij het beëindigen van de vijandelijkheden. Met andere woorden, hij moet weten dat Oekraïne heeft verloren.
Maar dit is geen oorlog geweest om Oekraïne te verdedigen. Het is een oorlog geweest om de Russische leider omver te werpen, zoals Biden toegaf , en om Rusland terug te vernederen naar zijn slavernij uit de jaren negentig, een oorlog die nog steeds voortduurt.
In zijn toespraak streefde Kennedy naar wereldvrede. Hij vroeg:
Wat voor vrede bedoel ik? Wat voor vrede zoeken we? Geen Pax Americana die aan de wereld wordt opgelegd door Amerikaanse oorlogswapens. Niet de vrede van het graf of de veiligheid van de slaaf. Ik heb het over echte vrede, het soort vrede dat het leven op aarde de moeite waard maakt, het soort dat mannen en naties in staat stelt te groeien en te hopen en een beter leven voor hun kinderen op te bouwen – niet alleen vrede voor Amerikanen, maar vrede voor alle mannen en vrouwen – niet alleen vrede in onze tijd, maar vrede voor altijd.
Biden en andere westerse leiders hebben te veel van hun trots, hun geloofwaardigheid en het geld van hun burgers geïnvesteerd in pogingen om “Amerikaanse oorlogswapens” te gebruiken om een Pax Americana op te leggen aan Rusland. Ze dwingen Moskou een keuze af tussen een vernederende terugtrekking of een nucleaire oorlog.
Hoe ver denken ze Rusland dit keer te kunnen pushen?
