Indignatie redactie 
Leiders van de 31 NAVO-lidstaten komen samen in Vilnius, de hoofdstad van Litouwen, voor de 33e Alliantietop, een evenement dat symbool is gaan staan voor de steeds moeilijker wordende taak van de militaire organisatie om politieke wil om te zetten in tastbare realiteit.
Sinds de top van Wales in 2014, toen de NAVO van Rusland een topprioriteit maakte in de nasleep van de annexatie van de Krim door Rusland, en de top van Warschau in 2016, toen de NAVO besloot om “gevechtsgroepen” in te zetten tegen vier NAVO-leden (Letland, Estland, Litouwen en Polen) als reactie op vermeende Russische “agressie” in de regio, domineert Rusland de agenda van de NAVO en, bij uitbreiding, haar identiteit.
De top van Vilnius belooft in dit opzicht niet anders te zijn.
Een van de grootste problemen van de NAVO-leiding is dat de top van Vilnius plaatsvindt in de schaduw van de top van Madrid van vorig jaar, die eind juni werd bijeengeroepen in de nasleep van de start van de militaire operaties van Rusland tegen Oekraïne.
De top in Madrid kwam in de nasleep van Boris Johnson’s opzettelijke sabotage van een Russisch-Oekraïense vredesovereenkomst die op 1 april 2023 in Istanbul zou worden ondertekend en het besluit van de VS in mei 2023 om meer dan $ 45 miljard aan militaire hulp aan Oekraïne te verlenen onder een nieuwe “lening lease” deal.
Kortom, de NAVO heeft afgezien van een vreedzame oplossing van het conflict tussen Rusland en Oekraïne, en heeft ervoor gekozen om in plaats daarvan een oorlog bij volmacht te voeren – waarbij Oekraïense mankracht wordt gecombineerd met NAVO-uitrusting – gericht op het bereiken van wat de Amerikaanse NAVO-ambassadeur Julianne Smith in mei 2022 de wens van Rusland noemde. “strategische nederlaag” in Oekraïne.
De top in Madrid leverde een officiële NAVO-verklaring op waarin stond dat “Rusland deze oorlog onmiddellijk moet stoppen en zich uit Oekraïne moet terugtrekken”, eraan toevoegend dat “Wit-Rusland een einde moet maken aan zijn medeplichtigheid aan deze oorlog”.
Wat Oekraïne betreft, was de verklaring van Madrid even krachtig. “We zijn volledig solidair met de Oekraïense regering en het volk in hun heldhaftige verdediging van het land”, luidde het.
“We herbevestigen onze niet-aflatende steun voor de onafhankelijkheid, soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne binnen zijn internationaal erkende grenzen en territoriale wateren. We steunen volledig het inherente recht van Oekraïne op zelfverdediging en om zijn eigen veiligheidsregelingen te kiezen. We verwelkomen de inspanningen van alle bondgenoten toegewijd aan het verlenen van steun aan Oekraïne. We zullen hen op passende wijze bijstaan, rekening houdend met hun specifieke situatie.”
De strategische nederlaag van Rusland
De NAVO, zo lijkt het, had enorm veel vertrouwen in haar vermogen om het gewenste resultaat te bereiken: de strategische nederlaag van Rusland.
Wat een verschil maakt een jaar.
NAVO-hulp aan Oekraïne leidde tot een succesvol tegenoffensief dat Rusland dwong zich terug te trekken uit het gebied rond de stad Kharkov en delen van de oblast Kherson op de rechteroever van de rivier de Dnjepr te verlaten. Toen de Russische verdediging eenmaal was geconsolideerd en de Oekraïense aanval was gestopt, begonnen de NAVO en Rusland zich voor te bereiden op de volgende fase van het conflict.
De NAVO is begonnen met een maandenlange inspanning om negen brigades van het Oekraïense leger uit te rusten en op te leiden volgens de NAVO-normen, hen te voorzien van NAVO-tanks, gepantserde voertuigen en artillerie, en hen te trainen in gecombineerde oorlogsvoering in NAVO-stijl.
Clowns links van mij, Jokers rechts. De Soft War Soldiers van de NAVO
Rusland van zijn kant heeft een gedeeltelijke mobilisatie uitgevoerd, zowel wat betreft manschappen (ongeveer 300.000 reservisten oproepen en nog eens 150-200.000 vrijwilligers rekruteren) als zijn defensie-industrie (drastische toename van de productie van tanks, raketten en artilleriemunitie). Bovendien heeft Rusland versterkte defensieve posities voorbereid in overeenstemming met een bijgewerkte militaire doctrine om rekening te houden met de lessen van het eerste jaar van de speciale militaire operatie in Oekraïne.
De NAVO had hoge verwachtingen gevestigd op het vermogen van het Oekraïense leger om een tegenoffensief tegen Rusland uit te voeren dat aanzienlijke resultaten zou opleveren, zowel in termen van heroverd grondgebied als in termen van verliezen toegebracht aan het Russische leger. De resultaten zijn tot nu toe echter desastreus: tienduizenden Oekraïense slachtoffers en duizenden voertuigen vernietigd, zonder zelfs maar door de eerste Russische verdedigingslinie te breken.
Een van de uitdagingen waarmee de NAVO in Vilnius zal worden geconfronteerd, is de vraag hoe deze tegenslag te boven kan komen. Veel NAVO-landen beginnen “Oekraïense vermoeidheid” te vertonen als ze zien dat hun arsenalen worden gestript en hun schatkist wordt geleegd in wat, vanuit welke hoek dan ook, een verloren zaak lijkt te zijn.
De schaal en de omvang van de militaire nederlaag van Oekraïne zijn van dien aard dat de focus van veel NAVO-leden lijkt te zijn verschoven van het onrealistische doel om Rusland strategisch te verslaan naar het meer realistische doel om een einde te maken aan het conflict dat Oekraïne als nationale staat behoudt.
De Oekraïense president Volodymyr Zelensky zal de NAVO-top bijwonen. Aan haar verzoeken om lidmaatschap van de NAVO zal echter niet worden voldaan – de Amerikaanse president Joe Biden heeft zich zelf over de kwestie uitgesproken en gezegd dat dit niet mogelijk zal zijn zolang Oekraïne in oorlog is met Rusland.
Gezichtsbesparende gebaren
De NAVO zal gezichtsbesparende gebaren maken, zoals de oprichting van een NAVO-Oekraïne Raad en praten over mogelijke veiligheidsgaranties na het conflict.
Maar de realiteit is dat de aanwezigheid van Zelensky Oekraïne meer kwaad dan goed zal doen, aangezien het de onenigheid binnen de NAVO over de kwestie van de toetreding van Oekraïne alleen maar zal accentueren en de onmacht van de NAVO zal benadrukken als het gaat om het doen van iets dat het huidige traject op significante wijze zou kunnen veranderen. het slagveld, dat afstevent op een strategische nederlaag voor zowel Oekraïne als de NAVO.
De visie van de top in Madrid is dat de NAVO haar strategische overwinning op Rusland verzilvert om haar gelederen in Europa (zowel Finland als Zweden zijn uitgenodigd) verder uit te breiden en haar invloed in de Stille Oceaan te vergroten.
Hoewel de Pacifische partners van de NAVO (Australië, Nieuw-Zeeland, Japan en Zuid-Korea) zijn uitgenodigd in Vilnius, wordt de hoop dat hun aanwezigheid samenvalt met de aankondiging van de opening van een NAVO-verbindingsbureau in Japan genegeerd door Frankrijk, dat tegen de betrokkenheid is in de Stille Oceaan van een alliantie die ogenschijnlijk gericht was op de veiligheid van de Noord-Atlantische Oceaan.
Terwijl Finland lid is van de NAVO, is Zweden dat niet, en zijn lidmaatschap wordt steeds problematischer gezien de oppositie van Turkije. De recente aankondiging van de Turkse president Recep Erdogan dat Turkije het Zweedse lidmaatschap van de NAVO zal accepteren wanneer de Europese Unie Turkije toegeeft, lijkt een vergiftigde pil te zijn die definitief de Zweedse hoop op lidmaatschap verplettert, aangezien de Europese Unie niet geneigd is Turkije toe te laten.
De top van Vilnius zal waarschijnlijk worden bepaald door deze kwesties en het onvermogen van de alliantie om een zinvolle consensus te bereiken over de beste manier om ze aan te pakken.
Je kunt een overvloed aan retorische spins en standpunten van NAVO-leden verwachten, maar het feit is dat de echte missie van de Vilnius-top is om de beste manier te vinden om een zachte landing te bereiken met betrekking tot de doelen en doelstellingen die vorig jaar in Madrid.
Normalisatie van mislukkingen beschrijft misschien wel het beste wat de NAVO in Vilnius kan bereiken.
Als we er niet in slagen de opeenstapeling van nederlagen die het huidige beleid van de NAVO ten opzichte van Oekraïne een halt toeroepen, te stoppen, zal dit resulteren in een verdere ineenstorting van de militaire situatie in Oekraïne en de politieke situatie in Europa, die samen de Born op het moment van zijn definitieve verdwijning brengen.
Dit perspectief voorspelt weinig goeds voor wie de taak heeft een zo positief mogelijk beeld van de werkelijkheid te geven. Maar de NAVO confronteert al lang niet meer een op feiten gebaseerde wereld, maar transformeert zichzelf in een theater van het absurde waarin de acteurs zichzelf voor de gek houden door het verhaal dat ze vertellen te geloven, terwijl het publiek ontzet toekijkt.
