Nee, er waren geen ‘antisemitische pogroms’ in Amsterdam

Mediaberichten over ‘antisemitische pogroms’ tegen Israëlische fans in Amsterdam zijn de laatste in een reeks van valse verhalen die anti-islamitisch geweld aanwakkeren en de genocide in Gaza rechtvaardigen.

In de nacht van 7 november vond er in Amsterdam een ​​anti-Joodse pogrom plaats, waarbij jonge Marokkaanse Nederlanders op scooters de straat op gingen om Joodse, Israëlische voetbalfans aan te vallen.

Dat is in ieder geval het verhaal dat wordt verteld in westerse nieuwsredacties en door Amerikaanse en Europese leiders , terwijl de Israëlische vernietiging van Gaza – en dan met name het noorden – ongehinderd doorgaat .

“ Olé, olé!

Olé, olé, olé!

Laat het IDF winnen en neuk de Arabieren!

Oei, oei!

Olé, olé, olé!

Waarom is de school in Gaza gesloten? Er zijn daar geen kinderen meer!”

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu noemde het een “verschrikkelijk antisemitisch incident.”

President Joe Biden gaf een verklaring uit over X waarin hij zei dat “de antisemitische aanvallen op Israëlische voetbalfans in Amsterdam verachtelijk zijn en een echo zijn van donkere momenten in de geschiedenis toen Joden werden vervolgd.” Hij eindigde met het herhalen van “We moeten meedogenloos vechten tegen antisemitisme, waar het ook opduikt.” 

Premier Dick Schoof beloofde dat “de daders zullen worden opgespoord en vervolgd.”

EU-commissaris Ursula Von Der Leyen herinnerde eraan dat “antisemitisme absoluut geen plaats heeft in Europa.”

De Canadese premier Justin Trudeau verklaarde : “Het nieuws uit Amsterdam van gisteravond is afschuwelijk. Dit is een duister moment voor onze wereld — en een moment dat we eerder hebben meegemaakt.”

De Anti-Defamation League noemde het een “moderne pogrom” en CEO Jonathan Greenblatt maakte vergelijkingen met de Kristallnacht. Hij zei dat “Joden op de straten van Amsterdam werden opgejaagd, achtervolgd, aangevallen en gedwongen zich te verstoppen voor een antisemitische menigte die als doel had zoveel mogelijk Joden kwaad te doen.”

Krantenkoppen in de Amerikaanse nieuwsverslaggeving gaven vooral blijk van soortgelijke onrust: “ Gewelddadige aanslagen in Amsterdam gekoppeld aan antisemitisme ”, “‘ Scooterjongeren’, geen voetbalfans, jagen op Joden in Amsterdam ”, “ Israëlische voetbalfans lijden onder ‘antisemitische aanvallen’ bij gewelddadig incident in Amsterdam: ambtenaren ”, “ Amsterdam verbiedt protesten nadat ‘antisemitische teams’ Israëlische voetbalfans aanvallen ”, “ Israëlische voetbalfans doelwit van ‘antisemitische’ aanslagen in Amsterdam ”.

Maar dat is niet wat er gebeurde. 

Op 5 november waren honderden fans van Maccabi Tel Aviv – naar verluidt vergezeld door agenten van de Mossad – naar de stad gevlogen voor een wedstrijd tegen Ajax FC. In de voorafgaande dagen werd gemeld dat pro-Palestijnse groeperingen een groot protest buiten het stadion aan het plannen waren tegen de aanwezigheid van het Israëlische voetbalteam. In de twee dagen voor de wedstrijd waren er veel incidenten gemeld van geweld en intimidatie door Israëlische fans – waaronder anti-Arabische gezangen, aanvallen op taxichauffeurs, het afrukken van Palestijnse vlaggen en het aanvallen van huizen met Palestijnse afbeeldingen.

Uit nieuw videobewijs en getuigenissen van Amsterdammers ( hier , hier en hier bijvoorbeeld) blijkt dat het geweld aanvankelijk afkomstig was van fans van Maccabi Tel Aviv. Zij verstoorden ook een moment van stilte voor de slachtoffers van de overstroming in Valencia. 

Maar ondanks die beelden en getuigenissen van Amsterdammers, is de berichtgeving – in de internationale media, met name in de Verenigde Staten – er niet in geslaagd de tegenaanvallen op de anti-Arabische Israëlische menigte in hun context te plaatsen. 

Waar er melding is gemaakt van de acties van de Maccabi-fans, is de kritische context van anti-Arabisch geweld en gezangen gewoon een extra detail ten opzichte van de basis van het tegengeweld. De context van het geweld en racisme tegen Arabieren wordt ook gebagatelliseerd, waarbij er minder strenge taal wordt gebruikt om het te beschrijven.

Let op dit fragment uit een Reuters- rapport over het incident in Amsterdam:

Video’s op sociale media toonden de oproerpolitie in actie, waarbij sommige aanvallers anti-Israëlische leuzen riepen . Beelden toonden ook Maccabi Tel Aviv-supporters die anti-Arabische leuzen scandeerden voor de wedstrijd van donderdagavond.

Arabieren de dood toewensen door toedoen van de IDF en dode Palestijnse kinderen bespotten, zo wordt ons verteld, is een slogan. Israëliërs dwingen om “Vrij Palestina!” te zeggen is een belediging. Door het gebruik van deze twee woorden wordt het gewicht van geweld en schuld onmiddellijk verschoven naar de slachtoffers.  

Dan is er nog dit nieuwsbericht van Channel 4 , dat een meesterlijke narratieve manipulatie laat zien. Het begint met beelden van mensen gehuld in Palestijnse vlaggen, die door de straten van Amsterdam marcheren, met de voice-over die spreekt over het ‘schokkende’ geweld, en hoe ‘mannen op scooters Israëliërs opjaagden om ze te slaan’. We zien meteen beelden van willekeurige Israëliërs die op straat worden geslagen en dan een sprong naar de Nederlandse premier die deze acties veroordeelt. Als het op deze manier wordt gepresenteerd, is het schokkend – uw eerste kennismaking met dit verhaal is dat Israëlische Joodse voetbalfans op straat werden ‘opgejaagd’ en aangevallen door pro-Palestijnse hooligans. 

Iets meer dan een minuut in het drie minuten durende rapport, gaan we over op wat de kritische context is: 36 uur van geweld en racistische beledigingen en gezangen door de Maccabi-fans. Het rapport besteedt er ongeveer 40 seconden aan om het incident vervolgens weer als antisemitisch te framen. Het eindigt met een korte erkenning dat Maccabi-fans een geschiedenis hebben van anti-Arabisch, anti-Palestijns racisme, maar de laatste opmerking gaat over de historische herinnering van Joden met betrekking tot ‘gejaagd en achtervolgd’ worden op straat. 

Laten we de huidige ervaringen van Arabieren, van moslims die door Joodse militairen in hun huizen, ziekenhuizen, scholen en tenten worden uitgemoord, niet vergeten.

Het is ook de moeite waard om hier te vermelden dat Sky News tijdens het schrijven van dit stuk een videoverslag plaatste en verwijderde over de racistische Israëlische menigte en het geweld — alleen om het verslag opnieuw te plaatsen , met de inhoud en de tekst bewerkt om het kader van “antisemitisme” te centreren. Met andere woorden, een realtime productie van een verhaal om in een specifiek verhaal te passen, ondanks alle beschikbare bewijzen. Weinig dingen hebben de opzettelijke medeplichtigheid van de nieuwsmedia, in de genocide op Palestijnen, zo transparant en aangrijpend vastgelegd als dit.

De berichtgeving over de gebeurtenissen in Amsterdam onthult een verontrustend, maar transparant en versleten patroon: het dient als een retorisch instrument om geweld tegen Arabieren en moslims te rechtvaardigen, of het nu in Gaza is of op de straten van Europa. Elk verhaal, of het nu draait om 7 oktober of 7 november, plaatst steevast het Joodse lijden en historische trauma in de kern, en versterkt zo het idee van een Joods recht op geweld. Elke contextualisering die Israëliërs of Joodse zionisten afschildert als agressors, dreigt dit zorgvuldig samengestelde monopolie op lijden te verstoren.

In het geval van Amsterdam versterken de media-frames en sensationele koppen het beeld van de Israëlische menigte als slachtoffers, belegerd door een woedende Arabische menigte die op straat ‘joden jaagt’. De timing, vlak voor de verjaardag van Kristallnacht, voegt een spookachtige resonantie toe die het mogelijk heeft gemaakt dat het verhaal van de jodenvervolging centraal staat in de berichtgeving en veroordeling.

Deze framing, zowel direct als indirect, doet denken aan Israëlische en zionistische propaganda die afhankelijk is van gefabriceerd antisemitisme en lang bestaande racistische tropes over Arabieren en moslims; het bestendigt een verhaal van eeuwig slachtofferschap dat wordt gebruikt om de voortdurende uitroeiing van 2,2 miljoen Palestijnen te rechtvaardigen. En zo geeft onze media toestemming voor geweld – Amerikaans, Europees en Israëlisch – tegen Arabieren en moslims. Het geeft toestemming voor de door de VS gesteunde Israëlische uitroeiing van Palestijnen omdat, zo wordt ons keer op keer verteld, Joden nergens veilig zijn.

Dit heeft geleid tot verzonnen verhalen – over onthoofde baby’s , baby’s in ovens , massaverkrachtingen van Israëlische vrouwen, commandocentra onder ziekenhuizen, de betrokkenheid van UNRWA bij 7 oktober, journalisten als ” terroristen “, ongebreideld antisemitisme op universiteitscampussen en pogroms tegen Joden in Amsterdam – die de Amerikaanse, Canadese en Europese berichtgeving over de genocide op Palestijnen definiëren. De beweringen en ervaringen van Israëliërs, van pro-Israëlische Joden worden gepresenteerd als onaantastbaar , hen in twijfel trekken is antisemitisch; het is het ontkennen en ondersteunen van het soort ontmenselijking en geweld dat leidde tot de Joodse Holocaust.

De beweringen en ervaringen van Palestijnen, Arabieren en moslims zijn misschien tragisch, maar we moeten altijd het lijden en trauma van de Joden als eerste beschouwen. Dat is wat we altijd moeten beschermen en wat altijd aan de basis staat van onze verontwaardiging .

De berichtgeving over de antiracistische tegenaanvallen in Amsterdam illustreerde dat: op dezelfde dag dat westerse leiders massaal een niet-bestaand pogrom tegen Joden veroordeelden, bracht het Bureau voor de Rechten van de Mens van de VN een rapport uit waaruit bleek dat 70% van de doden in Gaza vrouwen en kinderen zijn – voornamelijk kinderen, tussen de 5 en 9 jaar oud. En het gebrek aan veroordeling, aan verontwaardiging – zelfs erkenning – daarvan door westerse leiders en nieuwsredacties, die schuldig zijn aan die 70%, is de reden dat er veroordeling is van een pogrom die nooit heeft plaatsgevonden.