NEE Netanyahu wij willen geen oorlog

De jonge Westerse generatie in Europa en de VS van vandaag zegt: Wij zullen ons niet identificeren met verdachte genocidale tendensen van Netanyahu tegen een inheems volk.

Netanyahu – De kernproblemen die ten grondslag lagen aan de vrijlating van gijzelaars die in Gaza werden vastgehouden, waren twee: een volledige stopzetting van de oorlog en een volledige terugtrekking van alle Israëlische strijdkrachten.

Netanyahu’s standpunt was dat, ongeacht de uitkomst van de gijzeling, de IDF zou terugkeren naar Gaza en dat de oorlog daar tien jaar zou kunnen voortduren, zei hij.

Dit waren de meest gevoelige woorden in de Israëlische politiek – met de Israëlische politiek elektrisch gepolariseerd om hen heen. De voortzetting of de val van de Israëlische regering zou van hen af ​​kunnen hangen: rechts had gewaarschuwd dat zij de regering zouden verlaten tenzij er groen licht zou komen voor de invasie van Rafah; Het standpunt van Biden werd echter telefonisch aan Netanyahu meegedeeld als niet alleen ‘geen Rafah-licht’, maar eerder ‘Rafah nul’.

Toen barstten deze explosieve woorden – stopzetting van militaire operaties en volledige Israëlische terugtrekking – los in  de definitieve tekst,  zoals overeengekomen door de bemiddelaars in Caïro; en vervolgens op maandag in Doha, waarbij Israël volledig werd verrast. CIA-chef Bill Burns had  de VS  in beide sessies vertegenwoordigd, maar Israël had ervoor gekozen geen onderhandelingsteam te sturen.

Meerdere  Israëlische  bronnen  bevestigen  dat de Amerikanen geen waarschuwing gaven over wat er zou komen: Hamas kondigde de bomovereenkomst aan; Gaza barstte los in overwinningsvieringen, en enorme protesten belegerden de regering in Jeruzalem en eisten aanvaarding van de Hamas-voorwaarden. Het was gespannen. De enorme protesten hadden een vleugje burgeroorlog.

De Israëlische regering beweert dat het door de Amerikanen (dus door Bill Burns) is ‘gespeeld’. Het was. Maar met welk doel? Biden was onvermurwbaar dat een inval bij Rafah niet door mocht gaan. Was dit het middel van Burns om dat doel te bereiken? Het gebruik van ‘goochelarij’ bij de onderhandelingen (door de ‘rode lijn’-woorden in te voegen) in de tekst zonder Tel Aviv te vertellen om tot een ‘ja’ van Hamas te komen? Of was het om een ​​regeringswisseling in Israël te bespoedigen? Haar beleid ten aanzien van Gaza had een zeer zware tol geëist van de verkiezingscampagne van de Democratische Partij.

Hoe dan ook – na de bomaankondiging van Hamas – ging de IDF ‘ Rafa light’ , en nam de lege Philadelphia-corridor in (in strijd met de Camp David-akkoorden), waarbij weinig slachtoffers vielen, maar de regering van Netanyahu intact bleef.

Misschien werd het kleine bedrog ‘om Hamas tot ‘ja’ te krijgen in Washington gezien als een slimme truc – maar de gevolgen ervan zijn onzeker: Netanyahu en rechts zullen duistere vermoedens delen over de rol van de VS. Washington heeft zichzelf (in hun ogen) als tegenstander getoond. Zal deze aflevering rechts vastberadener maken; minder bereid tot compromissen?

In deze context is de verdeeldheid binnen de huidige Israëlische politiek opvallend. Een kleine  meerderheid  van de Israëli’s (54%) gelooft dat er legitimiteit zit in vergelijkingen tussen de holocaust en de gebeurtenissen van 7 oktober. En we kunnen zien dat de samensmelting van Hamas met de nazi-partij steeds vaker voorkomt onder Israëlische (en Amerikaanse) leiders – waarbij Netanyahu Hamas omschrijft als “ de nieuwe nazi’s ”.

Of we het er nu mee eens zijn of niet, wat hier via deze categorisering wordt gezegd is dat een groot aantal Israëliërs existentiële angsten koestert dat de toenemende storm die hen omringt het begin is van een ‘nieuwe holocaust’ – wat op zijn beurt impliceert dat de ‘Nooit meer ‘amorfisme vertaalt zich in een binair bevel om te doden of gedood te worden (voor validatie door de Talmoed op Bijbelse teksten).

Als u dit begrijpt, begrijpt u ook waarom die paar woorden die in het onderhandelingsvoorstel waren opgenomen zo explosief waren. Ze suggereerden (volgens de helft van de Israëli’s) dat ze geen andere keus zouden hebben dan te ‘leven’ of ‘sterven’ onder de dreiging van een nieuwe holocaust (waarbij Hamas de overhand heeft in Gaza en Hezbollah in het noorden).

Het andere deel van de Israëlische opinie is minder apocalyptisch: zij geloven dat een terugkeer naar de bezetting en  de status quo ante  mogelijk zou kunnen zijn, vooral als de VS erin zou slagen de Arabische staten – samen met Israël – ervan te overtuigen Hamas uit Gaza te elimineren, en ermee in te stemmen om toezicht te houden op een gedemilitariseerde en gederadicaliseerde Strook.

Cynisch gezien zou de praktijk van ‘het gras maaien’ (zoals de periodieke IDF-invallen om militanten te doden eufemistisch worden genoemd) misschien minder beangstigend zijn dan het idee voor Israëli’s dat ze een existentiële oorlog moeten voeren. In deze context zou 7 oktober worden gezien als een buitensporige ‘grasmaaier’, maar niet als iets dat een radicalere verandering van levensstijl vereist.

Dat de vertegenwoordigers van deze stroming in het Israëlische oorlogskabinet  geen  ontslag namen uit de regering toen ze hoorden van Netanyahu’s  daaropvolgende afwijzing  van het Hamas-voorstel – kan verband houden met het feit dat Saoedische normalisatie met Israël nu niet in het vooruitzicht is – Saoedische normalisatie is de pijler van waarvan sommigen een terugkeer naar de  status quo ante  zouden kunnen bereiken.

Dit alles doet twijfel rijzen over het motief van leden van het Oorlogskabinet die Israël oproepen de voorwaarden van Hamas te aanvaarden. Hoewel empathie voor gijzelaarsfamilies begrijpelijk is, gaat het niet in op de onderliggende crises – afgezien van het wensdenken over de samenvoeging van de Arabische wereld in een anti-Iraanse eenheid, en het uitgraven van Israël uit zijn bezettingsraadsel.

Dit zou troost kunnen bieden aan het Witte Huis dat met zijn eigen electorale problemen kampt, maar het is bepaald geen duurzame strategie.

De bomaanslag op het Hamas-akkoord heeft waarschijnlijk bijgedragen aan twee andere factoren die het sentiment in Israël kleuren: Netanyahu, bekend om zijn politieke waarzeggerij, en die zijn intuïtieve vinger tegen de wind houdt, merkt,  zegt hij , dat het Israëlische electoraat naar rechts afglijdt. Hij krijgt er steeds meer vertrouwen in dat hij de volgende Israëlische algemene verkiezingen kan winnen.

De eerste factor zijn de studentenprotesten die zich in het hele Westen ontvouwen; en de tweede is de dreiging dat het ICC arrestatiebevelen zou kunnen uitvaardigen tegen de premier en andere prominente leiders.

David Horovitz, de redacteur van  Times of Israel,  schrijft  :

“Het onderliggende doel van de kampementen en marsen in Columbia, Yale, NYU en de andere campussen is om Israël onverdedigbaar te maken – in beide betekenissen van het woord – en zo Israël de diplomatieke en militaire middelen te ontnemen om de voortdurende poging tot vernietiging te overleven. – zoals uitgevoerd door Iran en zijn bondgenoten en bondgenoten. Aan de basis van deze strategie ligt uiteraard de oudste haat”.

Met andere woorden, Horovitz identificeert een meerderheid van de studentendemonstranten niet zozeer als mensen die empathie hebben voor het lot van de inwoners van Gaza, maar als leveranciers van de ‘zachte macht’-holocaust. Horovitz concludeert dat “ als die vijandelijke staten, terroristische legers en hun bemiddelaars klaar zijn met Israël – ze overal Joden zullen komen achtervolgen”.

Het laatste element betreft het vermeende arrestatiebevel dat door het ICC is uitgevaardigd. Netanyahu heeft een enorm ego, misschien wel meer dan de meeste politici; Toch bestaat er geen twijfel over dat, ondanks de woede die op hem gericht is vanwege de fouten van 7 oktober, hij onbetwistbaar de vaandeldrager is van dat deel van het Israëlische electoraat dat – net als Horovitz – gelooft dat Israël te maken heeft met een gezamenlijke poging om het land te vernietigen. de zionistische staat.

Het arrestatiebevel wordt daarom gezien als meer dan alleen een aanval op een individu, maar meer als onderdeel van die bredere poging ( volgens  Horovitz) om Israël verkeerd voor te stellen en het land de diplomatieke middelen te ontnemen om zichzelf te verdedigen.

Het is onnodig om hieraan toe te voegen dat dit niet het beeld is in de rest van de wereld – maar het dient er wel om aan te geven hoe naar binnen gericht, hoe geïsoleerd en angstig het Israëlische publiek aan het worden is. Dit zijn waarschuwingssignalen. Wanhopige mensen doen wanhopige dingen.

De realiteit is dat Israël heeft geprobeerd een kolonisatie door kolonisten uit het late tijdperk tot stand te brengen op gebieden met een inheemse bevolking. De eerste fase van opstand  versus  kolonialisme barstte los in het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog. We leven nu in de tweede fase van mondiaal radicaal antikoloniaal sentiment (dat zich strategisch manifesteert als BRICS), maar zich richten op het huidige gefinancialiseerde kolonialisme dat zich voordoet als de ‘op regels gebaseerde orde’.

Israëli’s hangen bij speciale gelegenheden gewoonlijk twee vlaggen uit: de Israëlische vlag en daarnaast de Amerikaanse vlag. ‘Wij zijn ook Amerikaans: wij zijn de 51e ^staat  ‘, zouden de Israëli’s zeggen.

‘Nee’, zegt de jonge Amerikaanse generatie van nu: wij zullen ons niet identificeren met verdachte genocidale tendensen tegen een inheems volk.

Geen wonder dat sommige heersende elites wanhopig de kritische verhalen willen verbieden. Als Israël vandaag het doelwit is, zouden de verhalen dan morgen kritiek kunnen leveren op de facilitering van het koloniale bloedbad door Washington? Speelden zij (het Biden-team) misschien met het onder Netanyahu vandaan trekken – om de  status quo  in Israël nog wat langer te behouden (tot in ieder geval na de Amerikaanse verkiezingen)?