Indignatie redactie 
Oh jongen, oh jongen! Het Select Committee on Intelligence van de Senaat van de Verenigde Staten heeft een nieuw rapport uitgebracht over ‘Russische actieve maatregelencampagne en inmenging in de Amerikaanse verkiezingen van 2016’, en het is een kanjer – 1.000 pagina’s. Omdat ik een veelvraat was voor straf, heb ik er gisteravond doorheen gesneld, maar tenzij je echt geobsedeerd bent door het onderwerp, raad ik je niet aan om dit voorbeeld te volgen.
De reden is dat het onwaarschijnlijk is dat u van gedachten verandert. Als u al gelooft in een enorme Russische samenzwering om de Amerikaanse democratie te ondermijnen, leest u het rapport als een bevestiging dat u gelijk heeft. En als u dat niet doet, vindt u er niets in dat u anders laat denken. Ik ga uw tijd daarom niet verspillen met bespreken of ik de conclusies van het rapport geloofwaardig vind. In plaats daarvan zal ik het rapport op een andere manier gebruiken, als een lens waarmee we de basisaannames kunnen onderzoeken die de basis vormen voor analyses van alles wat met Rusland te maken heeft in de Verenigde Staten.
Bij het schrijven van een intelligentieanalyse is het altijd aan te raden om eerst de aannames op een rijtje te zetten, zodat de lezer hiermee rekening kan houden. Helaas vertelt de Senaatscommissie ons niet wat haar aannames zijn, maar een paar worden heel duidelijk in de loop van 1.000 pagina’s.
Ten eerste hebben Russen geen individuele agenda’s, of zelfs maar heel veel individuele persona’s. Ze zijn over het algemeen slechts uitbreidingen van de staat. Zo wordt ons herhaaldelijk verteld dat een of andere Rus ‘banden heeft met Poetin’, ‘banden met de inlichtingengemeenschap’, ‘banden met het Kremlin’, enzovoort. Elke Rus is een instrument van de Russische regering en als zodanig verdacht.
Ten tweede zijn Russische en Amerikaanse belangen onverenigbaar. Alles wat Amerikanen op de een of andere manier zou kunnen beïnvloeden om meer pro-Russisch te zijn, ondermijnt de Amerikaanse veiligheid. ‘Invloed’ kan theoretisch zowel goed als slecht zijn. Maar de Russische invloed is puur negatief.
Veronderstelling nr. 1
Laten we nu enkele voorbeelden geven om de eerste van deze aannames te illustreren, te beginnen met de rol die de eenmalige campagneleider van Donald Trump, Paul Manafort, speelde en zijn connecties met de Russische miljardair Oleg Deripaska en verschillende spelers in Oekraïne. Het rapport vertelt ons dat:
Deripaska introduceerde Manafort bij pro-Russische oligarchen in Oekraïne, waaronder Rinat Akhmetov. Deze Oekraïense oligarchen hadden diepe economische banden met Rusland en waren aangesloten bij een pro-Russische politieke partij die werd gesteund door de Russische regering. In het volgende decennium betaalden deze oligarchen Manafort tientallen miljoenen dollars en vormden ze sterke banden met Manafort … Verbindingen tussen het programma van Manafort in Oekraïne en de eigen invloed van Rusland daar suggereren dat ze effectief deel uitmaakten van dezelfde campagne om de Oekraïense regering en steun te ondermijnen. pro-Russische kandidaten.
Merk hier op hoe a) Deripaska, Akhmetov en andere Oekraïners niet worden afgeschilderd als onafhankelijke actoren met hun eigen agenda’s, maar als ‘pro-Russisch’ en een essentieel onderdeel van ‘Ruslands eigen invloedspogingen’. In werkelijkheid is er gezegd dat Manafort, toen hij in Oekraïne werkte, zijn cliënt Viktor Janoekovitsj aanmoedigde om een associatieovereenkomst met de Europese Unie na te streven – met andere woorden om een agenda na te streven die in strijd is met die van Rusland. Maar dergelijke nuances ontbreken in het rapport – alles en iedereen is op de een of andere manier verbonden met het mysterieuze lichaam dat bekend staat als ‘het Kremlin’.
We zien dit keer op keer terug in het rapport. In Moskou voor de Miss University-verkiezing ontmoette Donald Trump enkele meer rijke Russen (strikt genomen Azeri-Russen) Aras Agalerov en zijn zoon Emin. Het rapport bespreekt een ontmoeting tussen Donald Trump Jr en de Russische advocaat Natalia Veselnitskaya en zegt dit:
Agalarov deed dit waarschijnlijk namens personen die banden hebben met de Russische regering, te oordelen naar zijn banden met Russische functionarissen die een intrekking van de Amerikaanse sancties onder de Magnitsky Act hebben nagestreefd. … Het Comité is van mening dat een deel van dezelfde informatie die door Veselnitskaya werd gebruikt tijdens de bijeenkomst van 9 juni 2016, ook werd gebruikt in een invloedsoperatie eerder in 2016 door personen in Moskou die banden hebben met de Russische inlichtingendienst en met Poetin. … Het Comité is van mening dat ten minste twee deelnemers aan de bijeenkomst van 9 juni 2016, Veselnitskaya en Rinat Akhmetshin, belangrijke banden hebben met de Russische regering, inclusief de Russische inlichtingendiensten.
Merk op hoe alle betrokkenen ‘gelieerd zijn aan de Russische regering’, ‘banden hebben met de Russische inlichtingendienst en met Poetin’ en ‘belangrijke banden hebben met de Russische regering’. Alleen al het feit dat iemand dergelijke connecties zou hebben, is voldoende reden om te concluderen dat alles wat ze doen wordt gecoördineerd met die regering en haar instanties.
Dergelijke ‘banden’ betekenen echter niet per se veel. Ons wordt bijvoorbeeld het volgende verteld over de omgang van Trump met een makelaar in Moskou tijdens zijn pogingen om een toren in Moskou te bouwen:
Een hoeveelheid informatie suggereert dat het persoonlijke en professionele netwerk van [Moscow Realtor Andrei] Rozov op zijn minst enige banden heeft met personen die betrokken zijn bij Russische invloedsoperaties. Rozovs medewerker Stalbek Mishakov heeft bijvoorbeeld belangrijke banden met Oleg Deripaska, een Russische oligarch die volgens de commissie een breed scala aan Russische overheidsinvloedoperaties onderneemt.
Dergelijke ‘banden’ zijn er in overvloed. Trump-adviseur Carter Page bezocht Moskou. Het rapport merkt op: ‘Tijdens deze bezoeken heeft Page een korte ontmoeting gehad met een figuur over wie de inlichtingendienst zorgen heeft over de contraspionage.’ Het rapport gaat verder:
Er zijn aanwijzingen dat het nieuws over het bezoek van Page de hoogste niveaus van het Kremlin bereikte. Denis Klimentov werd de perssecretaris van de NES in het najaar van 2016. Page had herhaaldelijk direct contact met Klimentov vanaf zijn reis in juli 2016 naar Moskou, … Klimentovs broer en zakenpartner, Dmitry Klimentov, is een in de VS gevestigde public relations adviseur-adviseur die een voormalig waarnemend hoofd van het New Yorkse bureau is voor het Russische persbureau RIA Novosti. Dmitriy Klimentov onderhoudt regelmatig contact met Dmitry Peskov, de perssecretaris van president Poetin.
Evenzo zegt het rapport over wapenrechtenactiviste Maria Butina
Butina had steun van en contact met talrijke aan het Kremlin gelinkte oligarchen … Deze personen waren onder meer Konstantin Nikolaev, een belangrijke financier van Butina’s wapenrechtenorganisatie met gerapporteerde banden met de Russische presidentiële administratie en Russische veiligheidsdiensten
En dan is er ‘een persoon genaamd David Geovanis [die] beweerde dat hij informatie had over Trumps relaties met vrouwen in Moskou.’ Volgens de commissie heeft ‘Geovanis banden met aan het Kremlin gelinkte oligarchen, van wie er een aantal door de Verenigde Staten zijn gesanctioneerd. Sommige contacten van Geovanis zijn ook verbonden met de Russische inlichtingen- en veiligheidsdiensten, en sommige zijn betrokken bij buitenlandse invloedsoperaties van het Kremlin. ‘
Enzovoort. Jij krijgt het punt. Elke Rus die je tegenkomt, is op de een of andere manier ‘verbonden’ met het Kremlin of de Russische inlichtingendienst, hoe ver weg ook.
Veronderstelling nr. 2
Dan is er aanname nummer twee: de onverenigbaarheid van Russische en Amerikaanse belangen. Neem bijvoorbeeld een deel van het rapport waarin de relatie van Manafort met zijn compagnon Konstantin Kilimnik wordt beschreven, die natuurlijk ‘een Russische inlichtingenofficier is’. Volgens het rapport ‘besprak Manafort met Kilimnik een vredesplan voor Oost-Oekraïne dat ten goede kwam aan het Kremlin’.
Aangezien een belangrijk element van dit plan de terugkeer naar Oekraïne van voormalig president Viktor Janoekovitsj was, betwijfel ik of dit plan zijn oorsprong heeft in het Kremlin. Moskou heeft zijn eigen vredesplan – het akkoord van Minsk. Het lijkt onwaarschijnlijk dat het een ander nodig heeft.
Maar afgezien daarvan, wat hier interessant is, is hoe een vredesplan dat ten goede komt aan Rusland, wordt afgeschilderd als iets dat de veiligheid van de VS bedreigt. Het idee dat vrede Rusland en tegelijkertijd de Verenigde Staten ten goede zou kunnen komen, lijkt buiten het bereik van de commissie te liggen. De onderliggende aanname lijkt te zijn dat wat goed is voor Rusland, slecht is voor Amerika.
Een dergelijke aanname maakt elke poging tot diplomatie, hetzij rechtstreeks, hetzij via achterdeurtjes, duidelijk verdacht. En dus wordt ons het volgende verteld, alsof het een bewijs is van het gebrek aan respect voor de Amerikaanse belangen in de Trump-campagne:
Rusland profiteerde van de relatieve onervarenheid van leden van het Transitieteam in de regering, het verzet tegen het beleid van de regering-Obama en de wens van Trump om de banden met Rusland te verdiepen om onofficiële kanalen te volgen waarlangs Rusland diplomatie kon voeren.
Oh nee! De Russen probeerden ‘de banden aan te halen’ en ‘diplomatie te voeren’. Hoe erg!
Dit is geen op zichzelf staand incident in het rapport. Het weerspiegelt de onderliggende bezorgdheid dat alles wat wordt gedaan om de betrekkingen met Rusland te verbeteren, de belangen van Rusland dient en daarom bijgevolg Amerika schaadt. Zo komt Carter Page opnieuw onder de loep in een passage die zegt: ‘Page pleitte ook voor betere relaties met Rusland, een standpunt in overeenstemming met het officiële perspectief van Moskou en consistent met de minimalistische houding van kandidaat Trump die betere relaties met Moskou zocht’. Het argument dat de VS zouden kunnen profiteren van betere betrekkingen met Rusland wordt daarom veroordeeld als ‘een standpunt dat in overeenstemming is met het officiële standpunt van Moskou’.
Evenzo waren mevrouw Butina en haar sponsor Alexander Torshin ‘bezig met een meerjarige invloedscampagne … Hun doel was om backchannel-communicatie te ontwikkelen en te gebruiken om het Amerikaanse beleid buiten het formele diplomatieke proces te beïnvloeden in het voordeel van Rusland en in het nadeel van de Verenigde Staten.’ In deze passage staat ‘het voordeel van Rusland’ duidelijk in contrast met ‘het nadeel van de Verenigde Staten’, hoewel de commissie geen enkel voorbeeld geeft van hoe Butina’s lobbywerk op enigerlei wijze ten koste ging van het ‘nadeel’ van Amerika. Het feit dat het voor Rusland was, lijkt alleen al voldoende te zijn.
‘Vanaf 2015’, zegt het rapport, ‘hebben Torshin en Butina een plan ontwikkeld en geoperationaliseerd, dat ze het’ Diplomacy Project ‘noemde, om kanalen te creëren voor informele communicatie tussen de Russische en Amerikaanse regeringen’. ‘Diplomatie’, ‘informele communicatie’ – je zou je kunnen voorstellen dat dit normale dingen zijn. Blijkbaar niet.
Afsluiten
Alles bij elkaar genomen, is het duidelijk dat er een duidelijke mentaliteit achter dit rapport schuilgaat – een rapport dat Russen per se als verdacht beschouwt; en beschouwt Rusland ook als van nature vijandig, die belangen nastreeft die volkomen onverenigbaar zijn met die van de Verenigde Staten van Amerika. Dit betekent dat a) omgaan met Russen, b) hen toestaan u op welke manier dan ook te beïnvloeden, en c) het zoeken naar een overeenkomst met hen, allemaal volkomen ongewenst zijn.
Onder deze omstandigheden kan ik niet zien hoe enige grote vooruitgang in de Russisch-Amerikaanse betrekkingen mogelijk is, althans op korte termijn. Als je geen zaken kunt doen met Russen zonder het vermoeden te krijgen dat je ‘beïnvloed’ wordt door het Kremlin of de Russische inlichtingendienst; wanneer u mogelijke oplossingen voor wederzijdse problemen niet kunt bespreken omdat deze ‘Rusland’ kunnen ‘profiteren’; en als Russische ‘invloed’ altijd een slechte invloed is, valt het me op dat alle wegen naar vooruitgang geblokkeerd zijn.
Als dit rapport slechts deze negatieve mentaliteit weerspiegelde, zou het al erg genoeg zijn. Helaas denk ik echter dat het effect zal zijn dat het wordt vergroot. De Amerikaans-Russische betrekkingen liggen in de ijskast. Het ziet ernaar uit dat ze daar nog een tijdje zullen blijven.
