Indignatie redactie 
Na de Tweede Wereldoorlog, bankroet en onder druk van Amerika, Groot-Brittannië en andere Europese rijken begon het proces van het verlenen van onafhankelijkheid aan hun respectieve koloniën. Het duurde geruime tijd voordat de meerderheid van de koloniën onafhankelijk werd, waarbij Hongkong de controle van Groot-Brittannië pas in 1997 verliet. Inderdaad, veel overzeese gebieden zijn nog steeds in Europese handen, met deze resterende gebieden klein, hoewel zeer strategisch, zoals Gibraltar, Akrotiri en Dhekelia (het door de Britten geregeerde gebied van Cyprus) en Diego Garcia.
Het is politiek incorrect geworden voor blanke landen om rijken, koloniën of overzeese gebieden te hebben – je zou zelfs kunnen stellen dat links niet wil dat blanke mensen zelfs hun eigen thuisland in handen hebben. Dit is echter niet het hele verhaal en het is naïef om aan te nemen dat het Westen nog steeds niet op een krachtige manier handelt. Amerika, dat zijn status als World’s Policeman gebruikt, is om verschillende redenen binnengevallen in een groot aantal landen en de Carrier Strike Groups patrouilleren in de oceanen van de wereld. Alleen al de aanwezigheid van een van deze groepen kan een schurkenregering tegen de wil van Amerika in de steek laten.
Om deze carriergroepen effectief te laten bestaan en te laten functioneren, heeft Amerika een netwerk van grote, geavanceerde en technologisch geavanceerde marinebases verspreid over de wereld. Zoals ik al zei is het politiek incorrect dat Amerika gebieden koloniseert en bases bouwt, dus bouwt of onderhoudt het bases in andere landen op basis van ‘het bieden van regionale veiligheid’ zonder grond te annexeren. Hierdoor kan Amerika de strategische situatie van een regio beheersen zonder direct te worden beschuldigd van kolonialisme.
In Bahrein bijvoorbeeld, gebruikt America’s Fifth Fleet dezelfde marinebasis die het Britse rijk eerder gebruikte, en in Djibouti was Camp Lemonnier het voormalige bolwerk van het Franse vreemdelingenlegioen. Toen Amerika uitgroeide tot de status van een supermacht, hoewel het naar buiten toe het kolonialisme bekritiseerde (zowel Roosevelt en Truman verafschuwden Europees kolonialisme), begon het een traag en zeer strategisch proces van het overnemen van de bases die diezelfde Europese rijken achterlieten, maar zonder te overwinnen de landen waarin ze zich bevonden. Dit betekent dat Washington zich geen zorgen hoeft te maken over het rechtstreeks runnen van buitenlandse territoria, zoals Londen met de Britse Raj te maken had, maar toch de vruchten plukte van het hebben van bases die kunnen worden gebruikt om de Amerikaanse macht 365 dagen per jaar uit te oefenen.
De meest intelligente en sluipende manier om in de afgelopen 60 jaar macht te verwerven, is echter het gebruik van valuta. Met Amerika achtergelaten als de enige supermacht na de Koude Oorlog, werd de Amerikaanse dollar de onbetwiste reservevaluta. Ongeveer 2/3 van de deviezenreserves in de wereld worden aangehouden in Amerikaanse dollars, terwijl ongeveer 85% van de valutahandel op wereldschaal wordt gedaan in Amerikaanse dollars. De dominantie van hun valuta stelt Amerika in staat om tegen lagere kosten te lenen, wat naar schatting een voordeel oplevert van tussen de $ 90- $ 110 miljard per jaar. Dit geeft Washington een buitengewone macht over het begrotingsbeleid over de hele wereld en dwingt andere landen ook om zich aan het Amerikaanse beleid te houden om de waarde en stabiliteit van de Dollar te behouden, waarvan hun valutareserves zijn gevormd.
Een andere Westerse mogendheid die een soortgelijk beleid beoefent, is Frankrijk. Frankrijk had een enorm Afrikaans rijk, en nadat het onafhankelijkheid had verleend en zich had teruggetrokken, deed het iets briljants. Niet alleen bleef het militair, met een portefeuille van bases die het heeft gebruikt om te interveniëren in talrijke Afrikaanse conflicten, maar het heeft ook een munteenheid opgezet waarmee het het begrotingsbeleid in de regio zou kunnen beheersen. Het wordt de CFA-frank genoemd en wordt gebruikt door 14 Afrikaanse landen (12 voormalige Franse koloniën, een voormalige Spaanse kolonie en een Portugese). De Franse Schatkist garandeert dit en de waarde van de CFA is gekoppeld aan de euro, wat betekent dat deze wordt beheerd via de Europese Centrale Bank. Bovendien moeten de landen die de CFA-frank gebruiken, 50% van hun valutareserves bij de Franse Schatkist deponeren,
Dankzij dit beleid kon Frankrijk, en nu de EU, het monetaire beleid van die 14 Afrikaanse landen achter de schermen controleren, zonder ooit politiek over hen te moeten beslissen. De meeste mensen, zelfs veel Fransen, hebben geen idee hoe dit systeem werkt, maar werken toch wel. Honderdvijftig miljoen mensen gebruiken de CFA-frank, dus de invloed en het bereik ervan kan niet worden onderschat.
Dus je ziet, met de opkomst van politieke correctheid en anti-imperialistische denkketens na 1945, werden de westerse machten gedwongen manieren te vinden om het grote spel te spelen zonder de woede van veel van hun burgers op te wekken. Dus ze bedachten manieren, of veranderden bestaande manieren, om hun machiavellistische activiteiten in de moderne wereld te behouden. ‘Neo-kolonialisme’ is een uitdrukking die extreem-links wordt gebruikt om dit te beschrijven, en om eerlijk te zijn, het is in hoge mate juist.
Of zulke moderne vormen van imperialisme goed zijn voor het Westen, is een interessante vraag. Het is inderdaad waar dat China, met een bloeiende economie en nu stijgende met hernieuwd vertrouwen, het proces begint van het kopiëren van dergelijke tactieken op een veel agressievere manier. Als de derde wereld niet in staat is om een beschaving te bouwen die het Westen en het Verre Oosten waardig is, is het misschien onvermijdelijk dat er ‘Neokolonialisme’ bestaat. Waarschijnlijk aan het eind van de dag, komt alles terug op de wetten van de natuur en het voortbestaan van de sterksten.
