Indignatie redactie 
De NEP-PRINSES van Oranje Mabel heeft commentaar op de de Nederlanders en dan bedoel ik de witte kant van de Nederlandse, zij vindt ons een stelletje witte racisten en dat moet stoppen vindt het vriendinnetje van Soros
Prinses Mabel van Oranje gaf op Twitter een leestip over een artikel in de Correspondent. White homework met als thema: je bent racist, ook als je het niet bent. Sonja Dahlmans analyseert en bekritiseert deze tekst op basis van de wetenschappelijke literatuur en feiten en doet een oproep aan de woke-generatie en de prinses om zich in te zetten voor álle slachtoffers van discriminatie en slavernij.
Prinses Mabel van Oranje tweette afgelopen zondag dat zij een artikel van de Nigeriaanse schrijfster en activiste OluTimehin Adegbeye in De Correspondent van harte wilde aanbevelen. Dit essay zou ons stof tot nadenken geven over wat racisme werkelijk is en dat je géén racist hoeft te zijn om tóch racist (zonder bepaald of onbepaald lidwoord) te zijn. Behalve dat ik de hele racismediscussie inmiddels behoorlijk beu ben, ben ik zo langzamerhand ook moe van alle mensen die vinden dat zij mij moeten (her)opvoeden of bijscholen.
Thought-provoking @The_Corres piece on what racism really is, arguing that you don’t have to be a racist to be racist. “Racism has little to do with feelings or colour, but everything to do with power, profit and freedom.” #RecommendedReading
https://t.co/MUWWZ4Ohjl— Mabel van Oranje (@MabelvanOranje) June 27, 2020
Voetballers, BN’ers, presentatoren, de universiteiten en nu ook de Koninklijke Familie herhalen met eindeloos geduld steeds maar weer dezelfde boodschap: vergeet u niet dat u wit en geprivilegieerd bent en schuldig aan racisme.
Onbewust
De door de prinses warm aanbevolen tekst gaat echter nog verder. Niet alleen de suggestie dat ‘witte’ mensen altijd racist zijn, dat institutioneel racisme diep doorvlochten is in onze instituties en instanties, maar ook dat zélfs wanneer je geen racist bent, je toch racist kunt zijn. In de tijd van Freud en Jung leidde het onderbewuste toch vooral naar seksueel onderliggende motieven, tegenwoordig is er kennelijk niets anders meer te bespeuren in de krochten van ons brein dan racisme. Met of zonder intentie, bewust of onbewust, geen racist maar toch racist.
Er kan blijkbaar niet genoeg gewaarschuwd worden tegen onze diepgewortelde vreemdelingenhaat, die inherent schijnt te zijn alléén aan het blanke ras, waaraan wij de hele dag zonder oponthoud herinnerd moeten worden opdat wij niet vergeten. Om ons woke te houden, zal ik maar zeggen.
Huiswerk
Maar goed, ik ben ook de vervelendste niet en als een prinses mij vertelt dat ik iets toch echt moet lezen, doe ik dat natuurlijk, gezeglijk als ik ben: zo kent u mij, lieve lezer. Nu ben ik, in tegenstelling tot de woke-generatie, niet geheel onbekend met het onderwerp racisme. Komende uit een gemengd huwelijk heb ik er al vroeg ervaring mee opgedaan, literatuur gelezen, verhalen gehoord over vroeger enzovoort.
Dus ik sommeerde mijzelf aan de slag te gaan, waarbij ik wel de kanttekening wil plaatsen dat ik me van zowel de basis- als de middelbare school herinner, dat mijn dagelijkse huiswerkopdrachten een einde kenden, in tegenstelling tot het white homework van vandaag. Bovendien zat daar ook progressie in en bleef het niet bij eindeloos herhalen van steeds maar weer dezelfde boodschap. Just saying.
Raar aangekeken
Adegbeye beschrijft in haar inleiding dat, op vakantie in Brazilië, iedereen haar ‘raar’ aankeek. Iets wat zij maar niet kon plaatsen totdat zij de donkere schoonmaakster zag. Deze dame werd niet ‘raar’ aangekeken en zo wist Adegbeye dat ze met onvervalst racisme te maken had. Immers: een donkere schoonmaakster paste, zo legt zij uit, in het beeld dat men van zwarte mensen heeft, een donkere vakantieganger niet.
Los van het feit dat het gevoel hebben ‘raar’ aangekeken te worden niet alleen iets over de ander zegt, maar ook over jezelf, en dat ‘raar’ een subjectieve waarneming is, vind ik de conclusie die zij daaraan direct verbindt nogal vergezocht. Maar zij gaat nog verder. Dat de andere zwarte vrouw de vloer boende was ook vanwege racisme. Ik vraag mij af of zij, dat geeft ze niet aan in haar tekst, überhaupt aan de schoonmaakster heeft gevraagd waarom zij dit werk doet, of het bevalt, waarom ze het doet of andere vragen, voordat je zo’n conclusie trekt. Waarschijnlijk vond ze dit zelf niet nodig, omdat de dame goed in haar verhaal paste als geschikte anekdote om mee te kunnen beginnen en ze verder van weinig belang was.
Zoals gezegd, dit zegt op zijn minst ook iets over Adegbeye zelf. Daarnaast kunnen er uiteraard tal van redenen zijn dat zij naar eigen zeggen ‘raar’ werd aangekeken, maar ook hier was kennelijk niet veel (zelf)onderzoek nodig.
Racisme moest het zijn, racisme was het dus.
Racismebesef
Adegbeye betoogt verder dat Nigerianen, net als ‘witte’ mensen, slechts een oppervlakkig begrip hebben van racisme. Dat moet natuurlijk veranderen, die voelt u aankomen, want iedereen moet doordrenkt worden van racismebesef. Zij schrijft daarover:
“Racism is a socio-economic hierarchy created to justify the European elite’s exploitation, violation and murder of Africans via chattel slavery.”
Racisme is volgens haar gecreëerd door de Europese elite om zo uitbuiting, geweld en moord op Afrikanen door middel van slavernij (als vee) te kunnen rechtvaardigen. Kennelijk bestond er voordat Europese mensen racisme bedachten geen racisme. Opmerkelijk.
Arabische slavenhandel
In zijn boek The Legacy of Arab-Islam in Africa schrijft John Azumah, dat vanaf het begin van de islam in de zevende eeuw tot aan vandaag de dag er slavernij is geweest van zwarte Afrikanen door Arabieren. Maar dat is onder het tapijt geveegd zonder ooit gelijke kritiek te hebben gekregen zoals wij wel hebben op de Trans-Atlantische slavernij. Over Nigeria, het land waarover Adegbeye spreekt en waar zij vandaan komt, zegt Azumah het volgende: “Slave raids were quite extensive in all the emirates of northern Nigeria.” Het betreft hier met name het Sokoto-kalifaat uit de negentiende eeuw.
Britse druk
Onder dwang van vooral de Britten, schrijft onderzoeker Edward Lovejoy, werd getracht een einde te maken aan de slavernij in onder andere de Afrikaanse landen. In het bijzonder het moeten opgeven van de seksslavinnen, concubines, werd met grote weerzin en tegenwerking ontvangen. Interessant, naast het werk van Lovejoy, is het boek Tainted Legacy: Islam, Colonialism and Slavery in Northern Nigeria van de schrijver Yusufu Turaki. Hij beschrijft hoe de Britse kolonialisten de islam een hogere status toeschreven en er daarom voor kozen met islamitische heersers te werken en niet met de zogenaamde ‘heidenen’, in tegenstelling tot het Franse model in delen van West-Afrika. Daar komt bij dat volgens Turaki de Britten (en hun islamitische partners) het christendom zagen als de-tribaliserend en bovendien vroegen christenen om meer vrijheden dan niet-christenen.
Helaas komt slavernij vandaag de dag nog altijd voor in Nigeria en andere Afrikaanse landen zoals Libië. Waarom je druk maken over het verleden, maar blind zijn voor de hedendaagse praktijk? Hoe is het mogelijk dat Adegbeye daarover zwijgt, maar wil dat iedereen zich buigt over een probleem waarvan ze zelf stelt dat het amper voorkomt in haar eigen land?
Fixatie op huidskleur
Adegbeye claimt ook dat het systeem van racisme is ontstaan vanuit slavernij. Het is andersom. Slavernij bestaat al sinds mensenheugenis; de Egyptenaren, Assyriërs, Grieken, Romeinen en andere volkeren uit de geschiedenis hielden en handelden in slaven. Bernard Lewis schrijft echter dat direct na de dood van Mohammed in 632 AD een nieuwe situatie werd gecreëerd, met onder andere een nauwere fixatie op huidskleur. Alle mogelijke huidskleuren werden gereduceerd tot simpelweg zwart, wit en rood. Lewis merkt ook nog op dat de kleur zwart in Arabië, de Arabisch sprekende wereld, wordt geassocieerd met zonde, het kwaad, iets duivels en vervloeking, terwijl wit wordt geassocieerd met tegenovergestelde kenmerken (Bernard Lewis, Race and Slavery in the Middle East).
Islamitische schrijvers als Ibn Ata, al-Tabari, Ibn Khaldun, Ibn Sina (Avicenna) en anderen legden niet alleen verband tussen de vloek van Ham (Cham in Genesis) en een donkere huidskleur, maar ook dat dit slavernij zou rechtvaardigen. Ibn Khaldun (14e eeuw) schrijft hierover:
“Negroes are the children of Ham the son of Noah and they were singled out to be black as a result of Noah’s curse which produced Ham’s color and (the) slavery got inflicted on the descendents.”
Adegbeye verdraait de geschiedenis
Dit is allemaal ver voor de vijftiende eeuw toen de Trans-Atlantische slavernij begon. Uit het bovenstaande kun je concluderen dat racisme niet voortkomt uit slavernij, zoals Adegbeye ons wil laten geloven, maar juist dat racisme vanaf de zevende eeuw – en niet pas vanaf de vijftiende eeuw zoals zij beweert – betekende dat slavernij gerechtvaardigd werd. Slavernij bestond al, maar betrof eerder allerlei bevolkingsgroepen en had niets met huidskleur te maken. Overal in haar artikel gaat Adegbeye voorbij aan de islamitische slavernij, veelal voortvloeiend uit de jihad, en aan de slavernij die nog altijd voorkomt in Afrika.
In haar hele essay wordt nergens zelfs maar een begin gemaakt de hele geschiedenis van de slavernij in Afrika te benoemen, laat staan dat zij de gruwelijkheden van vandaag de dag onder ogen durft te zien. En dit is dus een schrijven dat wij van Mabel van Oranje warm aanbevolen krijgen om onze eigen schuld en racistische neigingen eens flink te overdenken.
Laat mij niet lachen.
Ontvoerde christelijke meisjes
Maar er is meer. De prinses is ook nauw betrokken bij de organisatie Girls Not Brides die zich inzet tegen kindbruiden. En juist in Nigeria worden in het noorden al jarenlang christelijke meisjes ontvoerd en gedwongen te huwen, vaak met een lid van de islamitische terreurbeweging Boko Haram, en zich te bekeren tot de islam. Schrijnend voorbeeld hiervan is Leah Sahribu, die ruim drie jaar geleden op haar veertiende werd ontvoerd door Boko Haram. Tot vandaag is er niets meer van haar vernomen, terwijl de andere (islamitische) meisjes bijna allemaal werden vrijgelaten. Ooggetuigen zeggen dat Leah niet werd vrijgelaten, omdat zij weigerde zich te bekeren tot de islam.
Discriminatie en slavernij komen dus beide nog altijd voor in Nigeria en overigens ook in andere Afrikaanse landen. Discriminatie op grond van religie is daar namelijk schering en inslag, denkt u maar aan de Kopten in Egypte, de christenen in landen als Nigeria, Sudan en verder. Breitbart, JihadWatch van Robert Spencer, Frontpage Magazine, allemaal zogenaamde alt-right sites, wilden met mij over de verdwijning van Leah praten, maar vanuit de Nederlandse MSM niemand. Een veertienjarig meisje verdwijnt en drie jaar later is de wereld nog altijd niet bereid zich haar lot aan te trekken, op de vele, warme particuliere acties na.
Tot slot
Ik maak een deal met de woke-generatie, met de prinses van Oranje en alle BN’ers die mij willen heropvoeden. Zodra Leah veilig thuis is en er nooit meer jonge meisjes zoals zij gedwongen worden te trouwen met een terrorist en gedwongen worden zich te bekeren tot de islam, wanneer zij zich hier allemaal en plein public tegen uit durven te spreken, zal ik mij nog meer inlezen en het opgedragen white homework doen. Maar dan wel over de hele geschiedenis van de slavernij en niet slechts het deel dat deze zogenaamde wereldverbeteraars aanstaat of goed van pas komt.
Tot de prinses zeg ik dit: breng Leah thuis, dan praten we verder, want #girlsnotbrides en #christianlivesmatter.
