Net als Libië en Syrië is Venezuela niet “alleen maar olie”

Wat maakt de Libische, Syrische en Venezolaanse scenario’s zo vergelijkbaar? Waarom was het Westen zo gretig om wreed aan te vallen en deze drie op het eerste gezicht zeer verschillende landen te vernietigen? Het antwoord is eenvoudig, hoewel het niet vaak in het Westen wordt geuit; tenminste niet publiekelijk.

Ja , het laatste onderzoek bevestigt dat Venezuela zo rijk is aan natuurlijke hulpbronnen, dat het in staat is om in zijn eentje 30 jaar lang aan alle wereldwijde vraag naar olie te voldoen. En het heeft veel meer te bieden dan olie, in zijn Orinoco-bassin en in andere delen van het land.

Maar het gaat niet allemaal over ‘olie’; eigenlijk, verre van dat.

Degenen die geloven dat wat de verspreiding van de westerse terreur over de hele wereld veroorzaakt, slechts enkele ‘zakelijke belangen’ zijn en de legendarische Westerse hebzucht, missen mijns inziens het punt.

Ik merkte op dat dergelijke individuen en analisten eigenlijk geloven dat ‘het kapitalisme voor alles verantwoordelijk is’, en dat het de cultuur van geweld creëert, waarvan zowel slachtoffers als daders al gegijzeld zijn.

Na in alle hoeken van de wereld te hebben gewerkt, ben ik er nu steeds meer van overtuigd dat het kapitalisme eigenlijk het resultaat is van de westerse cultuur , die voornamelijk gebaseerd is op expansionisme, exceptionaliteit en agressie. Het is ook gebouwd op een diepgeworteld verlangen om te controleren en te dicteren. Financiële / monetaire hebzucht is slechts een bijproduct van deze cultuur die zijn superioriteit heeft verheven tot iets dat kan worden omschreven als religieus of zelfs religieus fundamentalistisch .

Of met andere woorden : geloof in zijn eigen superioriteit is nu de belangrijkste religie in zowel Europa als Noord-Amerika.

Wat maakt de Libische, Syrische en Venezolaanse scenario’s zo vergelijkbaar? Waarom was het Westen zo gretig om wreed aan te vallen en deze drie op het eerste gezicht zeer verschillende landen te vernietigen?

Het antwoord is eenvoudig, hoewel het niet vaak in het Westen wordt geuit; tenminste niet publiekelijk:

‘Alle drie de landen stonden aan de voorhoede van het bevorderen en vechten met vastberadenheid voor begrippen als’ panafrikanisme ‘,’ pan-Arabisme ‘en Patria Grande – in essentie Latijns-Amerikaanse onafhankelijkheid en eenheid.’

Gaddafi, Al-Assad en Chavez zijn, regionaal en internationaal, erkend als anti-imperialistische strijders, inspirerend en hoopgevend voor honderden miljoenen mensen.

Gaddafi werd vermoord, Chavez werd waarschijnlijk ook gedood, en Al-Assad en zijn natie zijn, letterlijk en gedurende meerdere jaren, aan het vechten voor hun overleving.

De huidige Venezolaanse president Maduro, die vastberaden trouw is aan de Bolivariaanse revolutionaire idealen, heeft al minstens één moordpoging overleefd en wordt nu geconfronteerd met directe bedreigingen vanuit de maffiastijl vanuit het Westen. Op elk moment kan zijn land worden aangevallen, rechtstreeks of via de Latijns-Amerikaanse ‘client’ staten van het Westen.

Dat komt omdat Afrika, het Midden-Oosten en Latijns-Amerika als koloniën zijn beschouwd en eeuwenlang zijn behandeld. Het is omdat telkens wanneer mensen opstonden, ze bijna onmiddellijk in stukken werden geslagen door de ijzeren vuist van het westerse imperialisme. En degenen die denken dat ze door een of ander goddelijk ontwerp de wereld onder controle hebben, willen niet dat dingen ooit veranderen.

Europa en Noord-Amerika zijn geobsedeerd door het beheersen van anderen en om te controleren, hebben ze het gevoel dat ze ervoor moeten zorgen dat ze alle oppositie in hun koloniën en neo-koloniën uitroeien.

Het is een echt mentale toestand waarin het Westen zichzelf heeft gevonden; een staat die ik in mijn eerdere werken definieerde als Sadistic Personality Disorder (SPD).

Om een ​​volledig beeld te krijgen, moet men ook Indonesië herinneren, dat letterlijk werd geliquideerd als een onafhankelijke en progressieve natie, in 1965. Zijn internationalistische president Sukarno (vader van de niet-gebonden beweging, en nauwe bondgenoot van de Communistische Partij van Indonesië – PKI) werd omvergeworpen door de zorgvuldig gekozen (door het Westen), verraderlijk, intellectueel en moreel gestoord, generaal Soeharto, de deur openend voor turbo-kapitalisme, en de ongebreidelde plundering van de natuurlijke rijkdommen van zijn natie. Ooit een leidend licht voor de hele Aziatische onafhankelijkheidsstrijd, na de door de VS / VK / Australië geregisseerde extreme genocide, is Indonesië gereduceerd tot niets meer dan een gekloondomiseerde en vuilarme ‘client’ staat van het Westen.

Het Westen heeft een ongelooflijke capaciteit om echte regionale onafhankelijkheidsleiders te identificeren; om ze te besmeuren, om ze kwetsbaar te maken door de zogenaamde ‘lokale oppositie’ uit te vinden en dan te handhaven, en later, door ze te liquideren en met hen, ook hun landen en zelfs hun hele regio’s.

Soms valt het Westen bepaalde landen aan, zoals het geval was met Iran (1953), Irak of Nicaragua. Maar vaker gaat het direct om de ‘grote vis’ – leiders van regionale oppositie – zoals Libië, Indonesië, Syrië en nu, Venezuela.

Veel uitdagende individuen zijn al letterlijk vermoord: Gaddafi, Hussein, Lumumba en Chavez, om er maar een paar te noemen.

En natuurlijk, wat het ook doet, het Westen probeert de grootste leiders van de antiwesterse en anti-imperialistische coalitie te vernietigen: Rusland en China.

Het gaat allemaal lang niet alleen om olie, of om winst.

Het Westen moet regeren. Het is geobsedeerd door het beheersen van de wereld, met een superieur en uitzonderlijk gevoel. Het is een spel, een dodelijk spel. Eeuwenlang gedroeg het Westen zich als een fundamentalistische religieuze fanaticus en zijn mensen hebben zelfs nooit opgemerkt dat hun wereldbeelden feitelijk synoniem zijn geworden met exceptionaliteit en met culturele superioriteit. Daarom is het Westen zo succesvol in het creëren en injecteren van extremistische religieuze bewegingen van alle denominaties, in vrijwel alle delen van de wereld: van Oceanië tot Azië, van Afrika tot Latijns-Amerika en natuurlijk tot China. Westerse leiders zijn ’thuis’ met christelijke, islamitische of zelfs boeddhistische extremisten.

Maar Syrië is erin geslaagd om te overleven, en tot vandaag staat het. De enige reden waarom de regeringstroepen het laatste terroristische bastion, Idlib, nog niet hebben ingenomen, is omdat de burgerbevolking tijdens het gevecht enorme verliezen zou lijden.

Venezuela weigert ook te knielen en zich over te geven. En het is duidelijk dat als het Westen en zijn bondgenoten durfden aan te vallen, het verzet, de miljoenen mensen, zouden vechten voor de dorpen en het platteland, en zich zo nodig zouden terugtrekken in de jungle en een guerrillabevrijdingsoorlog voeren tegen de bezetters, en tegen de verraderlijke elites.

Washington, Londen, Parijs en Madrid maken duidelijk gebruik van een uiterst achterhaalde strategie: een die tegen Libië werkte, maar die vierkant in Syrië faalde.

Onlangs, in Syrië, nabij de frontlinie van Idlib, vertelden twee topcommandanten me dat ze vechten “niet alleen voor Syrië maar voor de hele onderdrukte wereld, inclusief Venezuela.” Ze hebben duidelijk vastgesteld dat het Westen precies dezelfde strategie tegen Caracas gebruikt , die het probeerde te gebruiken tegen Damascus.

Nu lijdt Venezuela ook en vecht voor de hele onderdrukte wereld.

Het heeft ‘geen recht om te falen’, omdat Syrië niet het recht had zich over te geven.

De vernietiging van Libië had al een enorm negatieve impact op Afrika. En het heeft de deuren geopend voor de hernieuwde en ongebreidelde Franse plundering van het continent. Frankrijk werd prompt vergezeld door het VK en de VS.

Syrië is het laatste bastion in het Midden-Oosten. Het is alles wat er nu is, verzet tegen de totale controle van het Midden-Oosten door het Westen. Syrië en Iran. Maar Iran is nog geen ‘front’, hoewel het vaak lijkt dat het binnenkort een geheel zal worden.

Venezuela kan niet vallen, om dezelfde redenen. Het ligt aan het noordelijke uiteinde van Zuid-Amerika. Hieronder is er een heel continent; geterroriseerd door Europa en Noord-Amerika, al decennia en eeuwen: brutaliseerd, geplunderd, gemarteld. Zuid-Amerika, waar tientallen miljoenen mensen als dieren werden uitgeroeid, gedwongen om zich tot het christendom te bekeren, van alles beroofd en bevolen om bizarre westerse politieke en economische modellen te volgen.

In Brazilië was de progressieve socialistische regering van de PT al omvergeworpen.

Als Venezuela valt, kan alles verloren gaan, tientallen jaren, misschien zelfs eeuwen.

En zo zal het vechten. Samen met die paar andere landen die nog steeds overeind blijven in dit ‘westelijk halfrond’; landen die de dictators in Washington DC openlijk omschrijven als ‘hun achtertuin’.

Caracas staat op en vecht voor de enorme sloppenwijken van Peru, voor armlastige miljoenen in Paraguay, voor Braziliaanse favela’s , voor geprivatiseerde waterhoudende grondlagen en het vermoorde regenwoud in Brazilië.

Zoals Syrië heeft gevochten voor Palestina, voor de behoeftige minderheden in Saoedi-Arabië en Bahrein, voor Jemen, voor Irak en Afghanistan – twee landen beroofd van bijna alles door de NAVO.

Rusland heeft al laten zien wat het kan doen voor zijn Arabische broeders en toont nu zijn bereidheid om een ​​andere bondgenoot te steunen – Venezuela.

China is snel lid van de coalitie van anti-imperialistische strijders, en Zuid-Afrika ook.

Nee – Venezuela gaat niet alleen over olie.

Het gaat erom dat het Westen de toegang tot het Panamakanaal kan afsluiten door Chinese schepen.

Het gaat over de totale controle van de wereld: ideologisch, politiek, economisch en sociaal. Over het liquideren van alle oppositie op het westelijk halfrond.

Als Venezuela valt, durft het Westen Nicaragua aan te vallen, en dan het bastion van het socialisme en internationalisme – Cuba.

Dat is de reden waarom het – Venezuela – nooit zou mogen vallen.

De strijd om Venezuela is nu al woedend, op alle fronten, inclusief de ideologische. Daar vechten we niet alleen voor Caracas, Maracaibo of voor Ciudad Bolivar: we vechten voor de hele onderdrukte wereld, zoals we deden en doen in Damascus, Aleppo, Homs en Idlib, zoals we binnenkort wellicht zullen moeten doen in veel andere steden over de hele wereld. Zolang het westerse imperialisme leeft; zolang het zijn dromen over het beheersen en verpesten van de hele planeet niet opgeeft, kunnen we niet rusten, we kunnen onze wacht niet laten schieten, we kunnen de eindoverwinning in geen enkel deel van de wereld vieren.

Daarom is dit allesbehalve ‘alleen maar over olie’. Het gaat over het voortbestaan ​​van onze planeet.

Topfoto | Een man gekleed als Uncle Sam, een personificatie van de Amerikaanse regering, houdt een nep-nuke en een plakkaat waarop de OAS-president als een hond wordt getoond tijdens een anti-imperialistische mars in Caracas, Venezuela, 14 augustus 2017. Ariana Cubillos | AP

Andre Vltchek  is filosoof, romanschrijver, filmmaker en onderzoeksjournalist. Hij heeft oorlogen en conflicten in tientallen landen behandeld. Vier van zijn nieuwste boeken zijn China en Ecological Civilization met John B. Cobb, Jr., Revolutionair Optimisme, Westers Nihilisme ,  een revolutionaire roman  “Aurora”  en een bestseller werk van politieke non-fictie: ” Exposing Lies Of The Empire “. Bekijk zijn andere boeken  hier . Bekijk  Rwanda Gambit , zijn baanbrekende documentaire over Rwanda en DRCongo en zijn film / dialoog met Noam Chomsky  “On Western Terrorism”. Vltchek verblijft momenteel in Oost-Azië en het Midden-Oosten en blijft werken over de hele wereld. Hij is te bereiken via zijn  website  en zijn  Twitter .