“Dit is een historische kans”, fluisterde een van Netanyahu’s insiders deze week in het oor van Ben Caspit (een vooraanstaande Israëlische journalist): “Je hebt geen idee wat we nu van de Amerikanen kunnen afwenden, wat een gouden kans waar we voor staan VS staat op het punt een verkiezingsjaar in te gaan ”.
“Bunkerbusters”, mompelt hij tegen Caspit, die dat uitwerkt: “Volgens leden van de binnenste cirkel van Netanyahu, zullen deze bommen aan Israël worden gegeven zodra het de wederzijdse defensieovereenkomst ondertekent waaraan Netanyahu heeft gewerkt.” En hoewel Israëls veiligheidsinstelling historisch verzet zich tegen een volledig pact, legt Caspit uit dat de partners van de premier “verwijzen naar een ‘gedeeltelijk’ defensiepact dat alleen op Iran is gericht.” De partners van Netanyahu staan erop dat “de premier geschiedenis wil schrijven in het volgende half jaar.” (nadruk toegevoegd)
Wat voor soort geschiedenis zou dat kunnen zijn? Waarom zes maanden? Welnu, Caspit benadrukt: “Het volk van Netanyahu, onder leiding van minister Yuval Steinitz, stelt duidelijk dat er waarschijnlijk een wijdverbreide oorlog zal uitbarsten in de komende zes maanden tussen Iran en zijn tegenstanders in de regio, inclusief Israël”. En de nieuwe minister van Defensie, Bennett, bedreigt Iran bijna dagelijks.
“Misschien heeft Netanyahu gewoon een oorlog nodig met Iran om politiek te overleven”, zei een van de blauw-witte leiders tegen Caspit : “Dat is eng en gevaarlijk …”.
Maar juist zo’n op Iran gericht verdrag zou een kernpunt van de agenda worden van haastig geregelde gesprekken met secretaris Pompeo, deze week in Lissabon – een ’top’ die volgde op een opmerkelijke kudde van zeer hoog niveau, Amerikaanse defensieambtenaren bezochten de afgelopen dagen Israël. In Lissabon zei Netanyahu dat zijn gesprekken met Pompeo gericht waren op: 1. Iran; 2. Iran en nummer 3: Iran .
En in Washington? Het Defensie-establishment is niet de echo van de Israëlische oproep tot vroegtijdige actie (met Iran en zijn bondgenoten naar verluidt verstrikt in breed protest), maar ze piekeren dat Iran niet voldoende wordt “afgeschrikt”.
En het Amerikaanse defensiebedrijf draagt bij aan de Iran-hype vanuit Netanyahu: “We blijven aanwijzingen zien … dat potentiële Iraanse agressie zou kunnen optreden,” zei John Rood, de nummer drie van het Pentagon, in de nasleep van een rapport van de Defense Intelligence Agency die waarschuwde dat Teheran “steeds capabelere ballistische en kruisraketten” produceert met een betere nauwkeurigheid, dodelijkheid en bereik.
Is al deze gehypete ‘dreiging’ echt? Iran heeft heel expliciet gezegd dat het doel van zijn gekalibreerde push-back ‘druk’ is: dat wil zeggen een tegendruk om de VS te dwingen hun economisch belegeringsbeleid te heroverwegen. Dat is volkomen begrijpelijk, nietwaar? Of is deze hype alleen maar Netanyahu die politiseert in de aanloop naar een mogelijke derde verkiezingsronde in Israël in het nieuwe jaar waardoor hij uit de macht zou kunnen worden gezet en op weg zou gaan naar de gevangenis?
De laatste verklaring is mogelijk, maar gebeurtenissen suggereren dat Netanyahu echt zijn nalatenschap wil verzegelen door de VS te overtuigen om zich bij Israël aan te sluiten bij een aanval op Iran. Dat is ook een reëel risico.
En zo ja, opnieuw (zoals in 2003), zal een dergelijk evenement opnieuw worden verkocht aan het Amerikaanse en Europese publiek met een volledig vals prospectus.
En wat is dat? Welnu, hier is het: “Lange tijd leek de verspreiding van Iraanse invloed in het Midden-Oosten niet te stoppen. Nu loopt de hele hegemonie-onderneming in Iran gevaar. Er zijn al weken protesten in Irak en Libanon, waardoor hun economieën vrijwel tot stilstand zijn gekomen en hun door Iran goedgekeurde premiers zijn gedwongen af te treden. Er komt geen einde aan de protesten… ”.
En daarom is de Israëlische druk – onder leiding van de nieuw benoemde minister van Defensie, Bennet, dat nu – precies – het moment voor de VS om tegen Iran op te treden. Dit is het verhaal voor oorlog.
Zeker, er wordt een podium gezet rond dit verhaal: de VS zijn verwikkeld in een epische armworsteling met Iran over wie het primaat van invloed in Irak zal hebben. Ook de VS en haar Europese bondgenoten gijzelen de Libanese economie tegen een oplossing van een financiële crisis (verergerd door de doelbewuste liquidatie van de Amerikaanse dollarliquiditeit van Libanon naar New York), tegen een Amerikaanse eis voor een splitsing tussen de christelijke partij van president Aoun en Hezbollah – een alliantie die het parlement in Beiroet effectief controleert, en bovendien, die eisen dat Libanon zijn positie over de olie- en gasafbakening van het oostelijke Middellandse Zeegebied toewijst – aan Israël.
En in Syrië proberen Amerikaanse troepen de Syrische Koerden te gebruiken om verbindingsverbindingen tussen Iran en Irak te blokkeren (het economisch beleg aanscherpen), terwijl Israël de Iraanse infrastructuur daar vanuit de lucht aanvalt.
Kort gezegd hebben we te maken met New Generation-oorlogvoering: maximale economische druk (en beleg), om volksprotest te veroorzaken en vervolgens deze echte economische grieven te benutten die de gewone bevolking lijdt, door kleine, getrainde elementen in te voegen om ‘berichten’ te zaaien – en toevlucht te nemen tot gekalibreerd geweld tegen symbolen van de staat (om de media-aandacht te grijpen) – zouden populaire protesten moeten worden gemarkeerd en moeten worden hersteld.
Aan de andere kant – in wat ook kan worden opgevat als een ‘ander’ aspect van een ‘voorbereiding van het podium’, is Israël bezig om Gaza te pacificeren (met Golfgeld); en de VS is actief met de Houthi’s in een poging de oorlog met Saoedi-Arabië te saboteren : dwz conflicterende andere potentiële oorlogsfronten.
De economische en bestuurlijke problemen in Irak en Libanon zijn reëel (en diepgaand) – en ze doen in zekere mate afbreuk aan de manoeuvreerruimte van Iran. Wat is dan het ‘valse prospectus’?
Het ligt bij de protesten in Iran – en de ‘boodschap’ wordt gepromoot door de mainstream-media die het ‘regime’ op het punt van instorten wankelt, en verplicht om ongekend geweld te gebruiken om massale ongewapende protesten te onderdrukken, in de nasleep van een buitengewoon goed beheerde brandstofprijsstijging.
Wat is er mis met deze versie? Wat goed is, is dat de wandeling op vrijdag 15 november protesten in 100 steden teweegbracht. De protesten waren wijdverbreid en de armere bevolkingsgroepen (traditionele aanhangers van de staat) waren sterk vertegenwoordigd. Maar ze waren niet gewelddadig.
De rest van het verhaal is verkeerd.
Op de dag van de echte massale protesten tegen de brandstofstijging werd niemand gedood. En de volgende dag verdwenen de demonstranten bijna volledig van de straat. In plaats daarvan vielen kleine groepen vooraf voorbereide, gewapende en gewelddadige activisten – geen demonstranten – de strategische hubs van de staatsinfrastructuur aan: banken, petrochemische fabrieken, het gasnetwerk en brandstofopslag. Deze hubs werden aangevallen met raketgestuurde granaten (RPG’s) en machinegeweren. Andere groepen schakelden banken uit (honderd van hen), gewapend met geweren, zwaarden en ijzeren staven. (Een van deze laatste groepen viel zes banken aan in slechts een uur.) Niets was spontaan of ‘populistisch’.
De veiligheidstroepen reageerden militair – ze arresteerden en doodden vele opstandelingen. En ja, het internet was afgesloten. Maar niet het interne Iraanse internet – alleen het wereldwijde internet. Dus, het Iraanse equivalent van WhatsApp en Telegraph, en Iraanse nieuwszenders waren nog steeds toegankelijk – hoewel het wereldwijde internet dat niet was. De overzeese woede over het afsluiten van het externe internet weerspiegelde mogelijk verrassing en irritatie dat Iran deze mogelijkheid had. Waarschijnlijk was het geen capaciteit waarvan Iran dacht dat het die bezat.
Wat was er aan de hand? Het lijkt erop dat de Iraanse regering voorkennis had van plannen om aanvallen door ‘activisten’ te organiseren, als onderdeel van een (extern geformuleerd en voorzien van) verstoringsplan. Maar dat oorspronkelijke plan gaf aan dat de start van deze acties begin volgend jaar zou plaatsvinden.
Wat lijkt te zijn gebeurd, is dat toen de protesten voor de brandstofstijging begonnen, deze ‘activisten’ het groene licht kregen om ‘het moment te grijpen’. Met andere woorden, ze activeerden al hun vooraf voorbereide plannen voortijdig. Dit was precies wat de Iraanse veiligheidstroepen wilden en hadden gezocht. Het stelde hen in staat het complot te ‘roken’ en de ringleiders te arresteren of te doden.
Met andere woorden, de Iraanse regering wankelt niet om het even welke ‘rand’ – en later toont interne Iraanse peiling populaire woede vooral gericht op de gewelddadige bendes, en in mindere mate, tegen de regering-Rouhani, voor haar verkeerde behandeling van de brandstof -prijsstijging – maar niet tegen de staat, per se. Het laatste resultaat is niet zo verrassend omdat oudere Iraniërs zich zullen herinneren hoe de CIA soortgelijke tactieken gebruikte – gewelddadige aanvallen op winkels – om de protesten in de omverwerping van premier Mosaddegh in 1953 te escaleren, ten gunste van het versterken van de monarchale heerschappij van de Shah.
Hier is de vraag: Zijn de verschillende aanstichters van deze opzettelijke, gewelddadige aanvallen ‘schoon’ geworden over het mislukken van hun plan – en van het ontrafelen (de arrestaties en ontwrichting) van hun Iraanse ‘netwerken’ aan president Trump? Of wordt hem alleen het ‘verhaal’ van Netanyahu gepresenteerd van een in het nauw gedreven Iran ‘en op de rand’?
Iran staat niet op de rand; de economie implodeert niet en is nog niet in het nauw gedreven in de regio. Het armworstelen tussen de VS en Iran in Irak, Syrië en Libanon is bezig, maar nog niet voorbij. Het is niet het moment waarop Israël ‘zijn kippen telt’ met betrekking tot een imploderend Iran.
De andere vraag is dan, is er met al deze zwellende maximale druk, financiële ‘oorlogsoperaties’ opgezet door de VS, Israël en bepaalde Golfstaten in het Midden-Oosten, een uitweg? Of eindigt het waarschijnlijk in een oorlog? Het momentum, zoals de zaken er nu voorstaan, moet op weg zijn naar escalatie. Om die ramp te voorkomen, moet een van de partijen terug roeien.
Een ‘off-ramp’ zou kunnen zijn dat hoewel Trump (schandelijk) klaar zou kunnen zijn om de verstoring, de nood en de ontberingen te overwegen die worden toegebracht aan de bevolking van Libanon, Irak en Syrië in het belang van het verzwakken van Iran, hij misschien niet verder wil gaan naar die ultieme stap van de oorlog.
Amerikaanse peilingen tonen geen populaire honger naar oorlog met Iran. Maar van zijn Iraanse ‘boom’ naar beneden klimmen voor Trump, zal niet gemakkelijk zijn. De andere off-ramp zou kunnen zijn dat Netanyahu niet als premier blijft voor deze vitale, komende zes maanden om ‘geschiedenis te schrijven’ en zijn nalatenschap te verzegelen. Het zou zeker ‘eng en gevaarlijk’ zijn als Netanyahu (en naaste medewerkers) zou concluderen dat Netanyahu zo’n oorlog nodig heeft om te overleven – zoals Ben Caspit zo duidelijk werd gewaarschuwd.
Maar wat niet zo waarschijnlijk is, is dat Iran knikt of implodeert.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.