Indignatie redactie 
De nieuwe premier van Groot-Brittannië, Boris Johnson, wordt door velen ‘de Britse Trump’ genoemd. Het is een gemakkelijke vergelijking, gezien hun eigenzinnige, confronterende stijlen, prominente blond haar, tribale politiek en xenofobe beleid.
Maar ze zijn niet hetzelfde. Johnson is een geletterd, geestig product van de beste onderwijsinstellingen van Groot-Brittannië, Eton en Oxford, die zijn eruditie en wortels in de hogere klasse bagatelliseert. Trump is precies het tegenovergestelde. Maar beide zijn volmaakte entertainers, wat essentieel is in de hedendaagse tv-aangedreven politiek.
Trump en Johnson mogen politieke licenties schandelijk handelen en taboe-dingen zeggen waardoor andere politici worden afgezet. Vorige week, in een dreiging die nauwelijks door de Amerikaanse media werd opgemerkt, pochte Trump tegen de Pakistaanse leider, Imran Khan, dat hij tien miljoen mensen in Afghanistan kon vermoorden als hij echt de 18-jarige oorlog daar wilde beëindigen. De Amerikaanse media van de schoothond hebben deze genocidale dreiging nauwelijks opgemerkt door een leider wiens grip op de realiteit lijkt te verzwakken.
De claim van Boris Johnson op roem is zijn vurige steun om Groot-Brittannië uit de Europese Unie te krijgen – ook bekend als Brexit.
Hij belooft de vakbond te verlaten, zelfs zonder een ordelijke exit-deal om de klap voor de Britse economie te verzachten, die ongeveer de helft van zijn exportactiviteiten met de EU doet.
Na de Brexit valt de meeste Britse export naar het continent onder nieuwe EU-belastingen, -rechten of -tarieven. Britse bedrijven zijn, niet verwonderlijk, in paniek. Chaos wordt verwacht in Britse havens. Leveringen van landbouwproducten en autoproductie hebben te maken met chaos. Al met al dreigt Brexit Groot-Brittannië in een gigantische warboel te gooien. Maar Britten staan erom bekend dat ze de zwaarste tijden doormodderen. Voor veel pro-Brexit-Britten is handelschaos een prijs die de moeite waard is om te ontsnappen aan de EU-regels inzake vrij verkeer van personen, het Europese Hof van Justitie en de ‘bloedige bureaucraten’ in Brussel.
Britten zullen nooit slaven zijn, noch aan de Franse of EU-bureaucraten!
Allemaal heel vrolijk. Behalve dat Brexit Groot-Brittannië zal transformeren van een middelgrote Europese macht in een eenzaam, geïsoleerd aanhangsel van de Verenigde Staten dat bevelen van Donald Trump opneemt, een veel minder stabiele monarch dan af en toe de gekke koning George III.
Brexit zal Groot-Brittannië dwingen zich aan te sluiten bij een eenzijdig handelspact met de VS dat de Britse industrie en landbouw verder zal uithalen. Steeds zwakkere Britse strijdkrachten, nog steeds een van Europa’s machtiger, zullen hulpdiensten worden voor Amerikaanse strijdkrachten in de eindeloze imperiale oorlogen van Amerika – in plaats van de manier waarop de Gurkha’s in Nepal de Britse kroon hebben gediend.
De onhandelbare Ieren hebben wraak op de Britten voor eeuwen van uitbuiting en geweld. Niemand lijkt een antwoord te hebben op wat te doen aan de ‘zachte grens’ van Ierland met het VK of de wens van de meeste Ieren – en nu de Scotts toevoegen – om lid te blijven van de Europese Unie. Trump-stijl zingen ‘wall them off’ zal dit netelige probleem niet oplossen. Erger nog, de zwakke conservatieve greep op het Parlement rust op tien Noord-Ierse parlementsleden van de pipsqueak Democratic Unionist Party. Als ze hun Ieren opstaan, zal de regering vallen.
Als Groot-Brittannië echt de EU verlaat, zal de Engelse taal op het continent vervagen, vervangen door Frans en Duits. Op dezelfde manier worstelde Groot-Brittannië drie eeuwen lang om te voorkomen dat de Fransen, dan de Duitsers, Europa zouden domineren. Na de Brexit – die in oktober zal plaatsvinden – zullen de Fransen en Duitsers eindelijk de belangrijkste machten van Europa worden. De EU zal een gezamenlijk Frans-Duits condominium worden – tenzij Rusland natuurlijk toetreedt. Britten zullen hun tanden knarsen. Heel slechte show, jongens!
De EU wordt vurig ondersteund door Europa’s – en Britse – jongeren die zich bitter verzetten tegen Brexit’s oude plunderaars, rustiek en romantici die geloven dat Brittania nog steeds de golven regeert. Hetzelfde type uit de hand geraakte oudjes die achter Trump in de VS staan. Veel van deze verouderde Britten kunnen tevreden zijn om lid te worden van een nieuwe Amerikaanse kolonie en orders aan te nemen van de Grote Witte Vader in Washington.
Maar niet de modernere Britten. Behalve natuurlijk voor politieke opportunisten, zoals Johnson en zijn kabinet. Nu is het tijd voor de Britse Labour-partij om ten strijde te trekken. Het is in de verdediging gehouden door valse beschuldigingen van antisemitisme. Net als de Amerikaanse kandidaat Bernie Sanders, Labour-leider Jeremy Corbyn, is hij gesaboteerd door de grote geldpotentaten van zijn eigen partij.
