Door nieuws over de vermeende e-mails van Joe Biden’s zoon te onderdrukken, hebben de titanen van de sociale media hun politieke belangen onthuld. Dat zou ervoor moeten zorgen dat ze niet in aanmerking komen voor bescherming die wordt verleend door artikel 230 van de Telecommunicatiewet.
Deze week liet de New York Post een ware bom vallen midden op het presidentiële slagveld van 2020 met een verhaal dat zo explosief was dat het wekenlang van zee tot stralende zee had moeten weerklinken.
In plaats daarvan werd het nieuws naar behoren platgedrukt onder de laarzen van Twitter en Facebook. De poging om het nieuws te smoren mislukte echter, maar leidde in plaats daarvan tot een discussie over de reuzen van de sociale media die te veel controle hadden over de verspreiding van informatie die voor miljoenen interessant zou kunnen zijn.
Zoals de meeste lezers waarschijnlijk inmiddels weten, meldde de Post deze week dat Hunter Biden zijn vader, Joe Biden, de huidige democratische presidentskandidaat, had voorgesteld aan het hoofd van Burisma, het Oekraïense energiebedrijf waar Hunter een betaald bestuurslid was.
Wat deze openbaring zo belangrijk maakt, is dat Joe niet alleen als vice-president diende op het moment van de vermeende introductie, maar hij heeft ook verklaard dat hij niets wist van de buitenlandse zakelijke transacties van zijn verloren zoon.
Het konijnenhol gaat echter veel dieper, gezien het feit dat Joe Biden publiekelijk opschepte over het achterhouden van een miljard dollar van de Oekraïense regering, tenzij het een officier van justitie verwijderde die op dat moment onderzoek deed naar Burisma.
En nog dieper als men bedenkt dat Donald Trump werd afgezet omdat hij simpelweg de Oekraïense president had gevraagd om de activiteiten van Joe Biden in het land te onderzoeken.
Als de monsters op sociale media geen politieke ‘hond in de strijd’ hadden gehad, om zo te zeggen, zou het Post-verhaal Twitter en Facebook hebben verlicht als zaterdagavond in de amusementshal.
In plaats daarvan trokken beide platforms snel de stekker uit het verhaal, waardoor zelfs de Post het niet kon tweeten. Twitter legde zijn beslissing uit door te zeggen dat het artikel zijn beleid met betrekking tot “gehackt materiaal” had geschonden .
Dat excuus houdt geen druppel water vast. Volgens de Post werden de e-mails van Hunter Biden gevonden in een laptop die in april 2019 was afgeleverd bij een computerreparatiewerkplaats in Delaware – naar verluidt door Hunter Biden zelf.
Toen de laptop echter nooit werd opgehaald, nam de winkeleigenaar de juridische eigendom van het apparaat over, zoals hij recht had. Met andere woorden, er was geen illegale hacking van het apparaat, zoals gesuggereerd door Twitter.
In feite was de computerreparateur voldoende bezorgd over wat hij op de laptop had gevonden, dat hij het apparaat onmiddellijk aan de FBI overhandigde en ook een kopie van de harde schijf aan Rudy Giuliani, een lid van het juridische team van Trump, overhandigde.
Als Twitter zich oprecht zorgen maakte over de oorsprong van het e-mailverhaal van Biden en zelfs de mogelijkheid van de overheid blokkeerde om het Post-verhaal te retweeten, hoe verklaart men dan de beslissing van het bedrijf om zich niet te bemoeien met de New York Times en zijn uiteenzetting over De belastingstatus van Donald Trump?
The Times heeft tenslotte nooit vermeld wie de financiële documenten van de Amerikaanse president heeft verstrekt, die nog steeds niet het daglicht hebben gezien. Denk daar eens over na. Het Post-verhaal werd gecensureerd op documenten die het daadwerkelijk kan produceren, terwijl het Times-verhaal op de snelle weg naar publieke consumptie werd gezet zonder fysiek bewijs om zijn beweringen te ondersteunen.
Waarom vermoedde Twitter niet dat de New York Times gehackt materiaal had ontvangen, wat heel goed het geval zou kunnen zijn?
Het zou heel moeilijk zijn om uit te leggen dat als iets anders dan naakte politieke inmenging en inmenging, waarvan Silicon Valley en de Democratische Partij ons trouwens willen laten geloven dat dit de enige bevoegdheid van Rusland is.
Moeten Twitter en Facebook de immuniteit van sectie 230 verliezen?
Onnodig te zeggen dat de Republikeinen, altijd klagend dat ze onterecht het doelwit waren van Big Tech, Twitter-CEO Jack Dorsey hebben opgeroepen om al volgende week voor de Senaat te verschijnen. Maar we zijn eerder op deze doodlopende weg geweest.
Elke paar maanden maken de CEO’s van Silicon Valley hun met sterren bezaaide foto-ops in Washington, waarbij ze voor het Congres op en neer zweren dat het vrijstaande, apolitieke dieren zijn, met als eindresultaat dat er absoluut niets verandert.
Misschien moeten bezorgde Republikeinen (en Democraten) deze keer eindelijk doen wat ze al zo lang beloven, en dat is om Big Tech zijn immuniteit te ontnemen door Sectie 230 van de Telecommunicatiewet van 1996 in te trekken.
Voor niet-ingewijden verleent Sectie 230 sociale mediabedrijven zoals Twitter en Facebook immuniteit tegen juridische stappen die worden ondernomen als gevolg van slechte informatie die op hun platforms is geplaatst. Dit bevrijdt Big Tech van het uitvoeren van de slopende feitencontrole die van reguliere uitgevers wordt geëist; ze zijn eerder bedoeld als een vrije informatiestroom.
Maar sinds de nederlaag van Hillary Clinton bij de verkiezingen van 2016 en de gelijktijdige opkomst van Russiagate, ging Big Tech tegen de geest van Sectie 230 in en creëerde algoritmen in zijn vermeende strijd tegen ‘nepnieuws’ als een achterdeur naar het creëren van het gewenste verhaal. .
Tegelijkertijd besteedde het de feitencontrole uit aan externe organisaties, waaronder ABC News, Snopes, Associated Press en de Atlantic Council, die allemaal natuurlijk hun eigen politieke bijl hebben.
Met een verontrustende frequentie heeft de bijl echter een griezelige manier om op de naar rechts neigende makers te vallen.
In mei markeerde Twitter zelfs een van de tweets van Donald Trump als mogelijk misleidend. En nu lijkt het erop dat meer dan alleen de Republikeinen hebben opgemerkt.
Deze week beloofde Ajit Pai, voorzitter van de Federal Communications Commission, om “verder te gaan met een regelgeving om de betekenis van Sectie 230 te verduidelijken” .
Afgaande op het verleden van Pai, kan dit een nieuwe dageraad betekenen voor sociale media, waarin mensen toegang krijgen tot platforms die hun inhoud niet censureren op basis van politieke overwegingen, zoals het Eerste Amendement vereist. In plaats van de immuniteit van Big Tech van wettelijke aansprakelijkheid weg te nemen, zou het het beste zijn om het intact te houden, op voorwaarde dat er geen apenkwestie meer zou zijn met de accounts van gebruikers.
Niets minder dan totale vrijheid van meningsuiting. Is dit een droom te ver? Mogelijk.
In elk geval zou het poëtische gerechtigheid zijn als de uitkomst van de presidentiële race tussen Trump en Biden in 2020 uiteindelijk neerkomt op de acties van een computerhersteller in Delaware, want reparaties zijn zeker op zijn plaats in deze kritieke fase van de Amerikaanse politieke geschiedenis, afhankelijk van het is nu op Big Tech.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.