Indignatie redactie 
Ik beschouw nieuwsgaring als een strijd, zeker als het gaat om het Koninklijk Huis. Maar sinds het interview dat Matthijs van Nieuwkerk hield met koningin Máxima, besef ik dat dit achterhaald is. Losjes, grappig, zakelijk, béétje kritisch, klaarde hij de klus op zijn janboerenfluitjes
De biografie die onlangs over Máxima verscheen en waar hij tijdens het interview uit voorlas, zet onder het oude geworstel ook een streep. In plaats van vruchteloos aan deuren te staan rammelen en te ruziën met de Rijksvoorlichtingsdienst, zeilde auteur Marcia Luyten moeiteloos Máxima’s inner circle binnen. De koningin beweerde dat zij het resultaat ervan niet gelezen heeft, maar je kon wel zien dat ze het boek een mooi verjaarscadeau vond.
Om toegang tot Máxima’s intieme kring te krijgen, moest Luyten beloven dat zij niet zou vermelden met wie, waar en wanneer zij gesproken heeft. Een lijst met namen van geraadpleegde bronnen wordt daarom bewaard in een kluis door haar uitgever, De Bezige Bij, vertelde ze. In dat huis wordt het steeds spannender, want de bandopnamen van de geheime gesprekken die oud-directeur Robbert Ammerlaan voerde met prins Bernhard, liggen er ook nog steeds.
Waarheid
Veel mensen voelen zich door de verzekering dat de waarheid érgens is, al zo gerustgesteld, dat ze niet méér hoeven weten. Niet voor niets is 85 procent van de wereldbevolking religieus. Maar een kluis waar ik niet in kan, maakt mij juist onrustig en aangezien ik het portret dat Luyten van Máxima schetste wel erg rooskleurig vond (dapper, intelligent, hardwerkend, zorgzaam, trouw aan oude vrienden etc.) besloot ik een andere biografie van haar, die onlangs in Argentinië verscheen, ook maar eens aan te schaffen.
La construcción de una reina (‘De constructie van een koningin’) van María Paula Galloni en Rodolfo Vera Calderón, is ook gebaseerd op anonieme bronnen, maar tapt uit een ander vaatje. Hier vertrekt Máxima als kind uit een middenklasse-gezin naar New York op zoek naar geld en status. Haar ambitieuze moeder was niet alleen de secretaresse, maar aanvankelijk ook de oppas van de kinderen uit het eerste huwelijk van haar vader, en de obsessie met geld en status in deze aspirerende en met conventies worstelende familie was dusdanig, dat Máxima al op de middelbare school tegen een klasgenoot zei: ‘Ik ga trouwen met een edelman.’
Wel of niet bij de feodale upperclass horen, is in Argentinië een kwestie van leven of dood. Een eerste aristocratische geliefde, Federico de Alzaga, gaf Máxima een kijkje in die sprookjesachtige wereld van grootgrondbezitters, maar toen in 1995 de economische crisis uitbrak en het ambitieuze middenkader naar New York moest om verder te komen, hield hij haar niet tegen. Nog zonder huis en baan, accepteerde Máxima daarop het aanbod van de rijke zakenman Raúl Sánchez Elía, om te verblijven in zijn villa aan het strand van Southampton, het vakantieoord van de New Yorkse jetset. Daar ontmoette ze nachtclubkoning Marc de Gontaut Biron, die in zijn ‘Chateau Biron’ in Hamptons Bay, ook wel ‘The animal house’ genaamd, wilde feesten rond zijn jacuzzi organiseerde.
‘De één rijk, de ander knap’
Toen Máxima, intussen aan werk gekomen, die feesten bleef bezoeken, leidde dat tot spanningen in haar relatie met Orlando Muyshondt, een Salvadoriaanse investeerder bij bank Merrill Lynch, wiens chique familie serieuzere plannen met de Argentijnse bankemployé dwarsboomde. Een romance met een Amerikaans-Argentijnse piloot liep ook op niets uit en toen ook de relatie met een met de Britse koninklijke familie bevriende edelman, ‘Christopher’, strandde, regelde jeugdvriendin en socialite Cynthia Kaufman in Sevilla een ontmoeting met twee nieuwe kandidaten: de Hollandse prins Willem-Alexander en de Deense prins Frederik. ‘De één rijk, de ander knap.’
Eenmaal prinses geworden, kocht Máxima in 2009 drieduizend hectare grond in Argentinië waar haar broer tegenwoordig een luxe resort exploiteert. ‘Wortels in dierbare hectares moederland’ noemde Luyten deze aankoop poëtisch, maar zelf ben ik eerder geneigd het te zien als een door de Nederlandse belastingbetaler gefinancierde, goed geslaagde sociale inhaalslag. Anonieme bronnen moet je natuurlijk eigenlijk niet geloven, maar nu de koningin het genre zelf omarmt, word ik er haast wel toe gedwongen.
