NRC had een fascinerende vraag als kop op de voorpagina: ‘Hoe vaak zeg je ‘nee’ tegen de baas?’

De baas in dat verhaal is de Verenigde Staten. Maar het principe blijft hetzelfde. Als Jeffrey Epstein je baas is, en hij vraagt je een dossier samen te stellen voor een belangrijke klant, dan zal dat niet snel op weerstand stuiten. Vraagt hij je om koffie te halen, terwijl dat ruimschoots buiten je takenpakket ligt, dan mag je erover nadenken, maar het heeft vermoedelijk consequenties als je hem toevoegt: ‘Mankeert er wat aan je benen?’ Betreft het een verzoek om in strijd met de wet hem te bevredigen, als minderjarige, dan is een krachtig ‘NEE!’ het enige juiste antwoord. Gevolgd door aangifte.

Dat is niet de insteek van de redacteurs die ons confronteren met die vraag, zo is mijn conclusie. We hebben een contract getekend met de NAVO, en jammer dan als het betekent dat je, in strijd met de internationale wetgeving en algemeen aanvaarde ethische en morele principes moet slikken wat je wordt voorgezet. Het tekent een slaafse houding die kenmerkend is in ‘Atlantische’ kring. In het bijzonder onder journalisten.

Persoonlijk heb ik tijdens mijn professionele carrière nooit met deze vraag geworsteld. Binnen het contract voerde ik loyaal, en met maximale inzet, mijn taken uit naar beste kunnen. Als we het NAVO-handvest erbij nemen, dan vloeit daar op geen enkele manier uit voort dat ons land mee moet werken aan Amerikaanse ‘Regime-Change’-operaties, in Libië, Syrië, Venezuela, of Iran. Dat zijn verzoeken buiten het contract om, in mijn ogen te vergelijken met een zedenmisdrijf bovendien, waarbij we het internationaal recht verkrachten door soevereine staten het leven onmogelijk te maken, of zelfs met geweld binnen te vallen, zonder mandaat van de Verenigde Naties. Of een ‘uitvalsbasis’ bieden voor dat soort activiteiten.

Als je daar dus aan meedoet, is dat voor je eigen verantwoordelijkheid en rekening als regering, buiten het mandaat van de kiezer om. Het is denkbaar dat je zelf meent zwaarwegende redenen te hebben om wettelijke beperkingen, ethische en morele bezwaren terzijde te schuiven. Iets soortgelijks bij Epstein, die met minderjarigen flikflooide als Amerikaanse (?) ‘Intelligence Asset’. Ten tijde van ‘PizzaGate’ wees ik er al op dat geheime diensten dol zijn op mensen ‘met geheimen’, dus helemaal ongeloofwaardig is dat niet. Maar hoe ver ga je? Waar zeg je tegen de baas: ‘Blijf met je grijpgrage vingers van mij af!’

We leven hoe dan ook in een perfide tijd, zoals ook wordt onderstreept door de regels die ‘Facebook’ hanteert voor het uiten van doodsbedreigingen via dat medium. Ik voel veel voor de insteek van Johan Derksen. En ik vind het volkomen maf dat iemand het nieuws haalt door excuses aan te bieden waar niet om gevraagd is. Dat de dame die meende dat Derksen ‘afgeschoten’ moet worden daar later spijt van krijgt, en met een ‘Oeps!’ die reeds gedane uitspraak probeert uit te gummen, is tot daaraantoe. Tóch een geweten. Volgende keer niet ’Tweeten’ met een ‘slok op’. Of weet ik veel wat voor ‘wijze les’ iemand daardoor heeft geleerd. Hier op mijn blog wens ik geen mensen dood, en wijs ik er juist steeds weer op dat we er goed aan zouden doen een geweten te kweken, en niet de ‘collateral’ slachtoffers van onze ‘Regime Change’-inspanningen consequent weg moeten wuiven, of moeten proberen ze af te wentelen op ‘Rusland’. Commentaren van lezers waarin iemand dood wordt gewenst komen er ook niet door op dit blog.

Maar dan ‘Facebook’. Het mag wel, maar alleen als de consensus onder ‘Mainstream’-journalisten is dat degene die je dood wenst niet deugt. Het principe van de Orwelliaanse ’Two Minutes of Hate’. In mijn ogen is dat de manifestatie van dezelfde ‘geestesgesteldheid’ als die welke de vraag doet opborrelen hoe vaak je ’nee’ mag zeggen tegen je baas, of je partner. In het boek, en de film, ’1984’ zie je dat de haat op enig moment semi-verplicht wordt. Als je niet meedoet, heeft het consequenties.