Indignatie redactie 
‘Is het logisch dat scholieren een van de groepen zijn die we solidariteit opleggen?‘, vraagt Tom Jan Meeus vanuit zijn quarantaine-kamer via zijn column in NRC.
Hij staat stil bij het schrappen van de centrale eindexamens in verband met de ‘Covid-19‘-crisis. Hij stelt: ‘Leerlingen werken jaren naar het centraal schriftelijk toe. Neem ze dat magische moment af en je vertelt ze voor altijd: jouw belang, jouw diploma, kunnen altijd bijzaak van andermans belangen zijn. Zo kwam deze week ook in Nederland de rekening van de solidariteit met zwakke ouderen bij scholieren te liggen‘.
Na zijn eerdere bijdrage waarin hij de aanpak van deze ‘Covid-19‘ ziet als een buitenkansje om het autoritaire China te laten zien hoe je dat doet in het geciviliseerde Nederland, begin ik mij toch serieus af te vragen of er niet iemand even langs moet gaan bij Tom Jan om te zien of alles goed is met hem. Bij elke centraal genomen beslissing, bij elke wet, zijn er mensen de dupe die niet kunnen doen of laten wat ze het liefst zouden willen doen, of laten. Dat is geen kwestie van solidariteit, maar de consequentie van het leven in een rechtstaat met wetten die voor allen gelijk zijn.
Toegegeven, dat is in Nederland al veel langer niet vanzelfsprekend, door gedogen en positief discrimineren, waardoor het wemelt van de burgers die zich met ‘verschillende snelheden‘ voortbewegen in het leven. Toch vind ik dit ‘Frame‘ zo mogelijk nog curieuzer dan zijn eerdere verlangen om van ‘Covid-19‘ een epische strijd met China te maken. Het heeft wellicht ook te maken met de gehanteerde begrippen, en wat je daaronder verstaat. Solidariteit kan volgens mij helemaal nooit afgedwongen worden, want dan is het hoe dan ook geen solidariteit meer. Dat is een Orwelliaanse omkering. Je ziet dat ook wel waar mensen zeggen dat we tolerant moeten zijn, terwijl ze bedoelen dat we in moeten schikken en die ander toe moeten staan wat we onszelf verbieden. Dat is geen tolerantie, maar slaafse onderwerping.
Waarom mij dit verhaal over die kinderen die dood kunnen vallen, omdat we de ‘zwakke ouderen‘ zo nodig moeten helpen, in het verkeerde keelgat schiet, dat is dat het zo mogelijk nog heftiger is dan Wilders die Rutte voorhield dat hij mensen de dood injoeg. Iets wat ze bij NRC dan juist weer wel heel erg vinden. Want die kinderen vallen niet dood als ze nu geen ‘centraal schriftelijk‘ kunnen doen, maar op een nader te bepalen datum, als het besmettingsgevaar voldoende geweken is. En waar er inmiddels aanwijzingen zijn dat ook mensen die niet tot de groep ‘zwakke ouderen‘ behoren er een chronische longziekte aan over kunnen houden, of aan kunnen overlijden, vraag ik mij serieus af of Tom Jan wel bij de les is?
Iets zegt mij dat hij door zijn eigen verlangen om China een poepje te laten ruiken nu zo bang is dat we de Chinese kant op gaan, dat hij zichzelf finaal voorbij loopt. Denkt hij nou serieus dat kinderen die wat later dat ‘centraal schriftelijk‘ moeten doen, door de medische crisis die er voor dreigt te zorgen dat we te weinig capaciteit in de ‘IC’s‘ hebben, straks vol wrok omkijken omdat we zijn of haar opa of oma niet gewoon meteen de verbrandingsoven in hebben geduwd, zodat het ‘centraal schriftelijk‘ tenminste door had kunnen gaan? Misschien wel, maar wilt u leven in een wereld waarin dat soort egoïsme gemeengoed is? En dan bedoel ik niet: ‘Dan liever dood!‘, maar: ‘Dan liever toch wat meer China!‘, in die betekenis dat ‘gemeenschapszin‘ toch eigenlijk best waardevol is.
De in ‘Haagse Kringen‘ ingevoerde, en veel gelezen Meeus is zelf ‘getriggered‘ door een stukje ‘Atlantische‘ propaganda in ‘The Economist‘, waarin het verhaal staat over een ‘tienermeisje op het Chinese platteland‘ die dat ene toelatingsexamen miste dat haar de kans gaf om te ontkomen aan het lot om ‘fabrieksarbeider‘ te worden, door ‘Covid-19‘. En daar heb je het weer, die obsessie met China. En hoe wij hier nu allemaal van dat soort ‘tienermeisjes‘ hun kansen ontnemen omdat we haar oma zo nodig moeten redden. Wat is dat voor een koortsige obsessie? Zelfs ‘The Economist‘ durft niet verder te gaan dan ‘Could‘, wat betekent dat het wilde speculatie is. Maar Meeus presenteert het ons als een journalistiek feit, waar haar kansen om te ontsnappen aan het gruwelijke leven van de fabrieksarbeider nu tot een minimum zijn geslonken, aldus Meeus. Waarom zouden ze in China iemand die benadeeld is door die ‘Lockdown‘ laten stikken? Wat zijn daar de bewijzen voor? Vind u het erg als ik dit zelf schaar onder het kopje ‘Nepnieuws‘? En is het trouwens minderwaardig als je ‘fabrieksarbeider‘ bent in ‘NRC-land‘? Ik vrees van wel. Brrrr!
Maar goed, ondertussen staat het nu zwart op wit dat de tieners van nu nog een rechtmatige claim hebben op compensatie wegens geleden schade. Volgens Tom Jan. Zelfde kanttekening als bij mijn vorige stukje over zijn bijdrage aan de beeldvorming: Hoe denkt hij zelf te ontsnappen aan de volkswoede als die door zijn koortsige stukjes revolutionaire proporties aanneemt? Waarom zouden ze iemand die niet veel meer deed ’tijdens de oorlog‘ dan opruiende stukjes schrijven vanuit zijn quarantaine-verblijf, waar de journalisten van NRC al in zaten vér voordat de rest zo ver was, sparen?Waarbij Tom Jan op 18 maart op ‘Twitter‘ nog instemmend de PvdA voorman aanhaalde die stelde dat je je moest gedragen alsof je zelf besmet was. Hoe groot is de kans dan dat je tijdens een landelijk schriftelijk examen via de papieren of materialen, of de nabijheid van niet altijd even oplettende tieners, onbedoeld leerlingen besmet? Zijn eigen krant beval op 13 maart al de ‘sociale onthouding‘ aan, en dat je dat niet aan mensen zelf over moest laten. Wat mis ik?
De verwarring in ons land komt niet alleen door ‘experts‘ die elkaar tegenspreken, en politici die achter de feiten aanlopen, en stellig het ene beweren, om twee dagen later dat te herroepen en toch datgene dwingend opleggen waar ze eerder niet aan wilden. Het komt ook door ‘journalisten‘ die zichzelf niet serieus nemen, en hun ‘Frame‘ niet los kunnen laten in tijden van crisis, met bizarre consequenties voor hun verhaal.
