Indignatie redactie 
De EU-parlementsverkiezingen voor 2019 zijn voorbij en de algemene media zijn het erover eens dat dit een grote overwinning is voor de “extreem-rechts” (mediaspeak voor degenen die ze niet leuk vinden), nu dit overheidsorgaan een record aantal “sceptici” heeft “Naar de tafel komen. De Rechter heeft het inderdaad gemaakt en de status quo grote blokken opmerkelijke verliezen genomen. Helaas is dit geen moment van triomf voor de winnaars van vandaag die een zichzelf respecterend, krachtig en waardig Europa willen hebben om terug te keren, maar deze overwinning is op zijn minst een kans om verdere stappen te zetten in die richting.
Als we alle Eurosceptics / Conservatives / Right Wingers een gratis pass geven en ze tellen als onderdeel van deze grote overwinning voor Right dan hebben ze ~ 171 van de 751 seats – een kleine minderheid die absoluut verpletterd kan worden door pro-systeem block votes. Bovendien zijn we, in ons huidige politieke systeem of onze politieke systemen waarin we leven, allemaal overgeleverd aan de waanzin van op partijen gebaseerde systemen die mechanismen ontberen om leden van een bepaalde partij te dwingen zich te gedragen volgens hun geadverteerde principes. Dit betekent dat geen van deze stoelen die zijn gewonnen door de zogenaamde “Right”, gegarandeerd voor die principes zullen stemmen, dus de werkelijke hoeveelheid echte eurosceptici en patriotten is waarschijnlijk aanzienlijk lager dan ~ 171. (Dit aantal kan op enkele manieren worden geteld, maar het is altijd een kleine minderheid)
Ondanks de manier waarop de Mainstream Media de verkiezingsresultaten eruit laten zien, zijn veranderingen in de partijaldi en stemgewoonten van mensen over het algemeen incrementeel en niet radicaal. Er zijn uitzonderingen, maar de meeste verschuivingen in stemresultaten worden het best gemeten in percentages van enkele cijfers. Dus op lange termijn kunnen een paar meer verkiezingscycli van deze aard een echte verandering in de dynamiek van het Europees Parlement opleveren. De vraag is of Europa 20 jaar kan overleven voordat het een Parlement krijgt tegen het bizarre en zelfvernietigende economische / migratie / militaire beleid dat het wordt opgedrongen.
Deze verkiezingsuitslagen (plus gebeurtenissen zoals het gele vest protesteert in / rond Frankrijk) moeten politiek worden gebruikt, niet voor de toekomstige gelegenheid om meer eurosceptici in een grote zaal te laten kijken hoe hun landen bureaucratisch worden vermoord, maar om een sterk pleidooi te houden voor het totaal. en duidelijke legitimiteit van Eurosceptisch / Traditionalistische opvattingen in het reguliere politieke discours.
Legitimiteit is erg belangrijk. Alleen “legitieme” standpunten kunnen op tv gaan, door honderden politici in lelijke blauwe stoelen in een grote zaal worden besproken en de kans krijgen om wet te worden. Dit is het historische moment waarop de sceptici het raam van Overton in de EU ver in hun eigen richting kunnen duwen, zodat ze eindelijk een deel van hun territorium kunnen veroveren. Het gebruik van deze nieuwe legitimiteit om blootstelling aan de media te bereiken, is van cruciaal belang als zij enige hoop willen hebben om de eurofeiten te winnen.
Deze Juiste krachten moeten al hun praatpunten uitwerken om de nu saaie en belachelijke (zij het ook vastberaden) opvattingen te beantwoorden dat migratiecontrole racistisch is, dat het houden van je cultuur hatelijk is en dat het belasten van de middenklasse tot de dood rijkdom opbouwt. De liberale elite die vandaag regeert, was heel goed in het ontwikkelen van de juiste spreekpunten en propagandastrategieën om het traditionele christelijke Europa intellectueel te vernietigen. Nu is het hun beurt om verdediging te spelen, want hun manier van doen blijkt zijn eigen, zeer verschillende reeks flagrante tekortkomingen te hebben.
Een kleine maar belangrijke maatregel ten aanzien van legitimiteit begint de term eurosceptisch af te schaffen, omdat scepticisme vaker dan niet als irrationeel kan worden afgeschilderd. Sceptici staan tegenover wat een geaccepteerde redelijke norm is en dit is over het algemeen een zwakke en enge (voor normies) positie om te promoten. Bovendien is de positie van ’tegen’ altijd zwakker dan een duidelijke en opwindende positieve visie op iemands ideologie. Tegoeden zijn sterker dan alleen maar het woord “nee” tegen alles zeggen.
De tweede logische stap zou zijn om de heersende politieke positie van de EU aan te vallen met gerechtvaardigde beschuldigingen van racisme en onverdraagzaamheid. In veel opzichten is het de Europese mainstream die de wereld volledig door het ras ziet en niet-Europeanen presenteert als inherent hulpeloze slachtoffers. The Right moet deze ‘White Man’s Burden’ uit de 21e eeuw verwerpen en een wereldbeeld bieden waar Europeanen zichzelf respecteren en respect hebben voor anderen, omdat mensen in Afrika en het Midden-Oosten even competent en verantwoordelijk zijn voor het ontwikkelen van hun eigen samenleving zonder euro-interferentie. Het aanbod van Right moet duidelijk zijn: wederzijds respect tussen de culturen van de wereld en de menselijke waardigheid in plaats van cultureel masochisme, gedwongen tolerantie en open grenzen.
Om het botweg te zeggen, het is tijd voor hen om hun recentelijk electoraal gelegitimeerde Euro-visie te verkopen die niet lijkt op het huidige zelfmoordevenement ” Eurovisie “, omdat hun opgedane zetels in het Parlement geen grote beleidswinsten zullen opleveren. De taak van hun tegenstanders (de status-quo’s) is ervoor te zorgen dat de perceptie van rechts hen blijft zien als cooke irrationele marginale ‘sceptici’ wier achterlijke hatelijke overtuigingen intellectueel uit de duistere Middeleeuwen komen, die nergens plaats hebben in een serieus openbaar discours.
