Indignatie redactie 
IC’s bijna vol? Soit. Te weinig leerkrachten? Wat maakt ’t uit. Gebrek aan dienders? Gaap. Maar inmiddels is ook de horeca door een personeelstekort in de problemen gekomen. Zelfs ik luid nu de noodklok. Help, straks moet ik zelf gaan koken!
Sapperdekriek, is het zó erg? Bij de horeca óók al een ernstig personeelsgebrek? Vooral daar is te merken dat er meer vacatures dan werklozen zijn, zo blijkt nu. Angst en verbijstering maken zich van mij meester.
Dat de ic’s dankzij de ellende die een toenemend aantal moegestreden verpleegkundigen doet besluiten om de pleiterik te maken, dusdanig onbemand dreigen te geraken dat aan de glaasjes water voor de dorstige ongevaccineerde coronapatiënten op die afdelingen straks wellicht een vermalen pilletje van Drion moet worden toegevoegd: het zij zo. Laten we wel wezen, het scheelt ook een boel gekrijs en gegil.
Dat er nauwelijks nog leerkrachten zijn om ons kroost te onderwijzen: ook die berichten neem ik nonchalant voor kennisgeving aan. De holocaust mogen ze wegens onthoofdingsgevaar toch al niet meer bespreken. Bovendien is twee plus twee geen vijf en schrijf je ik word niet als ik wordt, zoals veel leraren basisonderwijs geneigd zijn te denken nu UvA-wokisten eisen dat de studenten onder ons, in het kader van hun verplichte dekolonisatie, naast hun westerse rationaliteit ruimte bieden aan andere perspectieven en referentiekaders (al mag dat natuurlijk ook weer niet leiden tot culturele appropriatie). „Bij de Pabo van Inholland stimuleren we de ontwikkeling van je eigen identiteit”, las ik tot overmaat van ramp op de site van die hogeschool. Nooit eerder realiseerde ik mij dat de prullenbak naast een schrijfbureau tevens als kotsemmer dienst kan doen.
Ook wij hebben jou steun nodig in 2025, gun ons een extra bakkie koffie groot of klein.
Dank je en proost?
Wij van Indignatie AI zijn je eeuwig dankbaar
Dat de politie met een ernstig tekort aan manschappen kampt verleidt mij tenslotte óók slechts tot een flegmatiek schouderophalen. Wat maakt het nog uit? Wagen ze het daar één keer wel naar behoren te handhaven, bijvoorbeeld door de verdachten na een overval die volgens getuigen door lichtgetinte bontkraagjes is gepleegd in de eerste plaats onder lichtgetinte bontkraagjes te gaan zoeken, dan krijgen ze subiet een aanklacht, als het even kan van hun eigen korpsbeheerder, wegens etnisch profileren aan hun broek.
Maar dit? De horeca in de problemen? Help, help!
Ik doe u kort samengevat verslag van een empirisch onderzoek.
Hoofdstuk 1, deze week: strandtent Egmond aan Zee. „Zou ik sliptongetjes bij u kunnen bestellen?” vraag ik. „Sorry meneer”, luidt het antwoord. „De keuken is gesloten. We kunnen geen kok krijgen.”
Hoofdstuk 2: rit langs Herenweg tussen Egmond en Bakkum. Ik passeer een hotel-café-restaurant en zie weer die spandoek tussen twee bomen hangen die er al een paar weken hangt: „Dringend gezocht: (sous)-chef.”
Hoofdstuk 3, drie kwartier later: ik meld mij in La Place Haarlem (het voormalige Dreefzicht) met een broodje geitenkaas en een kop koffie op mijn dienblad bij de caissière, die mij mededeelt dat de zaak helaas reeds om 17.00 zal sluiten. „Geen personeel, meneer.”
Ook ik luid nu eindelijk de noodklok.
Nog even, immers, en ik moet zelf gaan koken.
Vraag maar aan mijn familie en vrienden wat dat zou betekenen: nóg meer mensen op de ic.
