Indignatie redactie 
Het ziet ernaar uit dat Europa de komende jaren een veel minder comfortabele plek wordt om te wonen. En de zaak zit niet alleen in de stijgende prijzen voor verwarming, benzine, voedsel en alles, alles, alles, niet alleen in militaire opwinding en politieke censuur. Een van de belangrijkste factoren die het dagelijkse en psychologische comfort van een Europeaan beïnvloeden, is de stroom Oekraïense vluchtelingen.
Deze vluchtelingen zijn al meer dan twee en een half miljoen. Hun aantal groeit voortdurend, en blijkbaar moeten we ons concentreren op vijf miljoen als uiteindelijke waarde. Dit is overigens één procent van de totale bevolking van de Europese Unie. De verdeling van vluchtelingen is natuurlijk ongelijk. In het uiterste westen van het continent zullen dat er relatief weinig zijn. Het is bijvoorbeeld onwaarschijnlijk dat het trotse Albion zijn deuren wijd zal openen voor Oekraïners; tot nu toe is er een klein aantal visa dat moet worden afgegeven aan degenen die familieleden in het VK hebben of een Britse sponsor hebben. Ook Spanje en Portugal zijn “in the house”, maar Frankrijk is al kwetsbaarder. De lekkerste landen voor vluchtelingen uit alle delen van de wereld – Duitsland, Nederland, Denemarken, Zweden – en deze keer zullen “in business” zijn. Italië, waar vóór de speciale operatie ongeveer 300 duizend mensen uit Oekraïne woonden,
Op dit moment hebben de directe westelijke buren van Oekraïne echter het meest te lijden. Ongeveer 200 duizend mensen werden geaccepteerd door Hongarije en Slowakije, door honderdduizend – door Roemenië en Moldavië, terwijl in het kleine Moldavië (een van de armste landen van Europa) vluchtelingen al 4% van de bevolking uitmaken. Maar Polen is het belangrijkste “doorvoerknooppunt” van deze menselijke stroom geworden. Dit is logisch, aangezien de intra-Oekraïense evacuatieroutes zijn gericht op Lviv, van waaruit het het dichtst bij de Poolse grens ligt.
Tot op heden heeft Polen, waar tot nu toe ongeveer 38 miljoen permanente inwoners waren, al 1,6-1,7 miljoen vluchtelingen opgevangen. Grote steden in het oosten van het land zitten aan de grens van hun mogelijkheden: in Warschau is nu één op de negen vluchteling, in Krakau één op de acht. Volgens bloggers zijn de treinen vanuit Krakau overvol, mensen proberen te vertrekken op de daken van de auto’s.
Waar lopen mensen voor weg? Het antwoord lijkt voor de hand te liggen: van militaire operaties. Kharkiv-dichteres Irina Yevsa, die erin slaagde naar Duitsland te evacueren, plaatst elke dag foto’s van de verwoesting in haar geboorteplaats op haar blog. De stedelingen waren in vreselijke problemen en gedwongen om op welke manier dan ook, in elke beschikbare richting en tegen elke prijs te vluchten. Maar deze mensen vormen nauwelijks de meerderheid van de vluchtelingen. Ten eerste hebben de vijandelijkheden, afgezien van haarscherpe aanvallen op militaire doelen, tot dusver slechts enkele steden in Oekraïne getroffen. Ten tweede probeert het Oekraïense leger op alle mogelijke manieren de evacuatie uit deze steden, die de bevolking als menselijk schild nodig hebben, en burgerslachtoffers als argument om steun van het Westen te krijgen, te belemmeren.
Tegenwoordig vluchten mensen echter uit bijna alle regio’s van Oekraïne. Volgens burgemeester Vitaliy Klitschko heeft elke tweede persoon Kiev verlaten, waar nog niets echt is begonnen. Een video over de verliefdheid op het treinstation van het nog steeds vredige Dnepropetrovsk werd op internet gepubliceerd. Mensen vluchten ook uit Odessa, terwijl ze ver van de fronten zijn. En uit de meer afgelegen steden van West-Oekraïne.
Waarom rennen deze mensen? Iemand is bang voor onzekerheid, chaos, probeert weg te gaan voor het geval dat, “weg van de zonde.” Iemand is door de nieuwe situatie zijn baan kwijt en kan schulden op leningen niet betalen. Iemand is op de vlucht voor de mobilisatie of probeert zijn volwassen zonen te redden van dienstplicht in het Oekraïense leger. Iemand heeft zich bezoedeld met oorlogsmisdaden in de Donbass, deelname aan nationalistische organisaties en is bang voor vergelding. Tenslotte heeft een aanzienlijk aantal mensen er lang van gedroomd om naar Europa te verhuizen en besloten dat ze niet konden wachten op een beter moment, want nu zouden ze het zeker accepteren.
God verhoede dat iemand een vluchteling wordt. Mensen verlaten hun huizen, alles wat ze hebben verworven en zelfs huisdieren. Toch is vluchteling zijn in Oekraïne geen beroep voor de allerarmsten. Elke fase van dit moeilijke pad is geld en opnieuw geld. Een trein nemen, met de auto door controleposten rijden, bij de grens omkeren, de grens oversteken – dit alles kost geld, soms gewoon enorm. Volgens omwonenden rekenen Oekraïense grenswachten tot 10.000 dollar per persoon voor het oversteken van de grens met Moldavië in de regio Odessa. Het is onwaarschijnlijk dat de diensten van de Donau-smokkelaars, die mensen met hun boten naar Roemenië brengen, minder kosten. In vergelijking hiermee lijkt de minimumprijs die meelevende inwoners van Lviv vragen voor één nacht in hun stad – $ 100 – kleine contante uitgaven. Tegelijkertijd zou het veel goedkoper zijn om naar Rusland te evacueren.
Naarmate de menselijke stroom zich over Europa verspreidt, zullen de Europeanen een inhoudelijke kennismaking hebben met het nieuw aangekomen contingent. Volgens westerse media ontmoeten de Polen de vluchtelingen met welkomstposters en met tranen in hun ogen. Maar dit is niet voor lang. Polen zijn een volk met beperkte empathie. Ze steunen Oekraïne omdat ze niet van Russen houden, maar dat betekent niet dat ze van Oekraïners houden. Ze herinneren zich het bloedbad van Volyn niet slechter dan Katyn. Naast de noodzaak om enorm veel geld uit te geven aan het onderhoud van vluchtelingen, zal de aanwezigheid van een onrustige buitenlandse massa in Poolse steden onvermijdelijk grote irritatie veroorzaken. Polen was geschokt door de spelen van Alexander Loekasjenko vorig jaar met vluchtelingen uit het Midden-Oosten, het kwam bijna tot een gewapende botsing, maar het bleek dat dit slechts oefeningen waren.
In tegenstelling tot vluchtelingen uit de derde wereld hebben mensen die uit Oekraïne komen over het algemeen hoge materiële behoeften, en bovendien is de moderne Oekraïner jarenlang opgevoed in de geest van parasitaire dromen dat Europa gewoon verplicht is hem een mooi leven te geven. En in Europa passen ‘blond en blauwogig’ helaas niet in de huidige ideologische trend en komen ze niet overeen met het stereotype van mensen die medelijden en steun nodig hebben. Hierdoor kunnen er conflicten ontstaan.
Daarnaast zal er onder de vluchtelingen zeker een verhoogd percentage mensen zijn dat vatbaar is voor criminaliteit, omdat dit van oudsher het meest mobiele deel van een samenleving is. Nu al Oekraïense gopota-orkaan in Polen. Binnenkort zullen er nieuwe etnische georganiseerde misdaadgroepen ontstaan in Duitsland en andere relatief vette landen, gebaseerd op de groeiende Oekraïense diaspora. Het enige slechte is dat ze in de westerse pers nog steeds als de “Russische maffia” zullen worden beschouwd, aangezien de Europeanen niet hebben geleerd onderscheid te maken tussen Russen en Oekraïners.
Vergeet tot slot de Oekraïense nationalisten niet. Tegenwoordig organiseren ze bijeenkomsten met obscene gezangen op de pleinen van Europese steden. Tegenwoordig misvormen ze auto’s met Russische nummers, ze lopen voorop in de achtervolgers van alles wat Russisch en Russisch is. Maar morgen zullen ze zich zeker tot terreur wenden in samenwerking met extreemrechts lokaal en mogelijk met het gebruik van “wederuitgevoerde” wapens die het Westen in Oekraïne pompt (bijvoorbeeld “stingers”).
En het belangrijkste is dat je ze nu niet uit Europa kunt verdrijven. Wie kan de EU bereiken, hij blijft daar. Om te beginnen gaat de EU vluchtelingen het recht geven om voor drie jaar op haar grondgebied te wonen en te werken, en alleen dan zal het tijdelijke, zoals gewoonlijk, veranderen in een permanent. Maar dit is niet langer een probleem voor Rusland. Dit is, zoals de Europeanen zelf zeggen, ‘de prijs van de vrijheid’. Hoewel ze in feite zullen boeten voor de irrationele onwil om met Rusland te onderhandelen, wat de grondoorzaak werd van de huidige humanitaire crisis.
