Oekraïne bij de Europese Unie gaat ons veel geld kosten

De voorzitter van de Europese Unie Ursula von der Leyen, heeft gezegd dat Oekraïne bij de Europese Unie kan komen, want “zij zijn één van ons”. Mooi gezegd, maar zij schijnt te denken dat dit gratis is. En dat lijken sommige politici alhier ook te denken. Maar dat is niet het geval.

Op 1 januari 1999 werd de Euro officieel ingevoerd, en stond de wisselkoers van de gulden en andere munten die in de Euro opgingen vast. De exacte koers werd toen vastgesteld op 2.20371 gulden. De Zwitserse Frank, CHF, de Nederlandse gulden en de Duitse mark waren de meest solide munten en het duurst. De EUR/CHF stond op 1 januari 1999 op 1.61. In Europa is de Zwitserse Frank nu nog een sterke munt sinds het verdwijnen van de mark en de gulden. Zwitserland is geen lid van de Europese Unie.

Nederlanders die vóór 1 januari 1999 hun pensioen opbouwden, deden dit met een sterke munt: de gulden. Nadien heeft de de Euro een forse ontwaarding doorgemaakt. Op 1 oktober 2007 stond de EUR/CHF nog op 1.68; nu nog maar op 1,00. De euro is dus gekelderd ten opzichte van de zwitserse frank. Hetzelfde doet zich voor ten opzichte van de dollar. Was de euro-dollar koers in 2018 bijna 1,25, nu is dat nog maar 1,09 en gaat naar pariteit. Dat is gunstig voor onze export, maar ongunstig voor onze import. Het heeft een opdrijvend effect op de inflatie en jaagt de grondstoffenprijzen gigantisch op. De eurozone daalt snel in waarde.

Als Ursula von der Leyen haar zin krijgt en Georgië, Moldavië, Albanië en zelfs Oekraïne toetreden tot de Europese Unie, dan zou de ontwaarding van de euro nóg sneller verlopen. De Oekraïense grivna is weinig stabiel en weinig waard. Een economisch zwak land als Oekraïne met een zwakke munt drijft de euro omlaag, ook al treedt het niet toe tot de euro. Voor de andere landen geldt hetzelfde. Het toetreden van deze landen heeft enkel politieke redenen. De euro is van oudsher een speelbal van Europese politici die er politiek mee bedrijven. De Franse president François Mitterand (1916-1996) heeft destijds sterk gepleit om de Deutsche Mark te laten verdwijnen en op te laten gaan in een Europese munt “in ruil voor zijn groene licht voor de hereniging van Duitsland”. De Britse premier Margaret Thatcher (1925-2013) was tegen de euro: ‘a rush of blood to the head’ en ‘a comprehensive failure’. Zij noemde de Europese Centrale Bank ‘ineffective’. Onze centrale bank president Klaas Knot noemt de euro ‘een succes’. Als we de sterke waardedaling van de euro beschouwen is dat onwaar. En dat wordt slechter als genoemde landen toetreden tot de Europese Unie.

De euro was eertijds 2,20 gulden waard; nu qua koopkracht bijna 1,00. En het verval schrijdt voort met hoge inflatie. Dit dankzij Nederlandse politici en president van De Nederlandsche Bank begin 1999: Wim Kok, Wim Duisenberg en Nout Wellink, zonder het Nederlandse volk te consulteren over het toetreden tot de euro. Het ging hush hush. Ook zij hadden hun vizier op de politiek gericht, namelijk Europese integratie.

Uitbreidingsplannen door Von der Leyen om geopolitieke redenen van de Europese Unie, alsmede vergroting van de macht van de Europese Commissie zou voor burgers de schade vergroten. Onze regering, met name onze minister van financiën Sigrid Kaag, meent dat we “zoveel verdienen aan de Europese Unie”. Realiseert zij zich wel dat de euro omlaag dendert en dat wij een veel sterkere vermogenspositie zouden hebben met de gulden?

De oorlog in Oekraïne geldt als een ‘gamechanger’ voor Europa. Laten we ons dan beseffen dat het toetreden van ultiem zwakke landen tot de EU de val van de euro versnelt. Het toetreden van dit soort landen is niet gratis. Het maakt ons collectief armer.

De vraag die zich bij mij opdringt is: “ben ik nou zo slim of zijn jullie nu zo dom? (Louis van Gaal). Mijn voorlopige antwoord is: ik ben niet zo slim en zij zijn niet zo dom. Natuurlijk weet Mark Rutte dat dit verschijnsel zich voordoet en het is evident dat Klaas Knot dit weet. De doorsnee Nederlandse burger ziet het niet, dus Rutte en Knot denken “laat het zitten, wat niet weet dat niet deert.” En zo geschiedde, de Europese uitbreidingsagenda wordt traditioneel hush hush uitgevoerd ten koste van de belangen van de Nederlandse burger. Want hush hush worden zaken gedaan in de Europese Unie. Dat kan ook gemakkelijk want de burger laat het zich aannaaien, evenals de gemiddelde Nederlandse politicus. Kafkaësk!