Oekraïne Britse media nog steeds medeplichtig aan het in leven houden van de Oekraïense droom
Indignatie redactie
5 min. lezen
Oekraïne- Alleen de VS en Rusland zullen beslissen wanneer en hoe een staakt-het-vuren en uiteindelijk een vredesplan tot stand komt, niet de EU-landen.
Oekraïne Het recente fiasco in Amsterdam, waar Israëlische voetbalhooligans door de lokale bevolking in elkaar werden geslagen omdat ze de Palestijnse vlaggen hadden neergehaald, is een verhaal dat u misschien gemist hebt. Of in ieder geval de echte versie.
De manier waarop de gebeurtenissen door de Britse media werden behandeld, vertegenwoordigde een nieuw dieptepunt in de journalistiek, die nu volledig in de zak van de diepe staat zit en het lobbygeld van Israël, waarvan we tot nu toe alleen aannamen dat het een aantal parlementsleden in het kabinet van Sir Keir Starmer bereikte. Maar nu lijkt het erop dat het de media zelf bereikt.
Sky News, geen outlet die overladen is met hoge journalistieke normen, is een omroep die, bijna vanaf dag één, verslag heeft gedaan van de genocide in Gaza door het prisma van de Israëlische zionisten en zijn nepnieuwsoperatie. Een paar weken geleden beweerde een van zijn grijze presentatoren in een interview met een Iraanse academicus dat de aanval van Iran op Israël nauwelijks schade had aangericht. Ongelooflijk genoeg volgden anderen dit verhaal, maar weinigen stonden erbij stil hoe het mogelijk was dat een groot nieuwsmedium in de eerste plaats zo sensationeel bevooroordeeld kon zijn.
Eigenlijk is er geen grote daad van onderzoeksjournalistiek voor nodig. Tijdens het Amsterdamse debacle werd via Twitter onthuld dat de nieuwsredacteur van Sky toevallig een razende zionist is die trots haar geloofsbrieven op haar Twitter-account laat zien. En dus is het geen verrassing dat een eerste nieuwsbericht van Sky’s verslaggever in Amsterdam, waarin deze Israëlische schurken correct werden afgeschilderd en de waarheid werd verteld, snel werd verwijderd van Sky’s eigen Twitter-account.
Veel commentatoren zoals Own Jones hadden er al een versie van bewaard, dus de terugslag van degenen die onzin roepen, was het uiteindelijk misschien niet waard. Maar het is duidelijk dat Israëls absolute controle over de media in het VK nu niet langer ter discussie staat. Er is een verhaal dat door Israël is opgezet, dat wordt ondersteund door veel Britse journalisten – sommigen zoals Douglas Murray die het naar een heel nieuw niveau tillen – en wat het Britse publiek elke avond wordt voorgeschoteld is nepnieuws dat is ontworpen om zand in de ogen van een goedgelovig publiek te strooien.
Ironisch genoeg is het juist op het moment dat de Britse media de zeldzame kans grijpen om afstand te nemen van de indoctrinatie van Israël of de VS, dat we bijna zouden wensen dat de vierde macht zich zou houden aan de stenografie waar ze zo goed in is.
Een voorbeeld is het nieuws van de Telegraph en de Independent dat Groot-Brittannië zijn eigen troepen naar Oekraïne zal sturen als Trump de Amerikaanse financiering voor de oorlog intrekt. Toegegeven, dit waren de standpunten van de voormalige Britse premier Boris Johnson, die nog steeds gelooft dat zijn standpunten over Oekraïne relevant zijn. Maar waar is de context die journalisten geacht worden te bieden over dergelijke standpunten? Waar is de nuance?
Johnson is nu zo’n has-been dat het onwaarschijnlijk is dat hij zelfs maar een telefoontje met Donald Trump zou kunnen krijgen, laat staan dat hij in zijn binnenste heiligdom zou worden toegelaten. Hij is een non-entiteit wiens meningen nergens echt veel betekenen, zeker niet op het internationale toneel. Maar het idee dat Groot-Brittannië een soort pseudo-supermacht is waar haar elite het lot van andere landen kan veranderen door militaire interventie is op zijn best lachwekkend en op zijn slechtst waanvoorstellingen. En Britse journalisten houden dit absurde idee in leven. Het Britse leger heeft slechts 74.000 reguliere soldaten.
Wat zouden, laten we zeggen, 10.000 Britse soldaten kunnen doen in een land zo groot als Oekraïne? Johnsons idee is absurd tot in den treure, zelfs als een Labour-leider het waarschijnlijk zou overwegen en als het ooit zou gebeuren zou het de grootste schande voor Groot-Brittannië zijn sinds Suez. Maar dat is niet de echte fout in het algehele idee. De echte misrekening is dat Boris vasthoudt aan het oude idee dat Groot-Brittannië een beslisser zal zijn in de toekomst van Oekraïne onder een Trump-regering.
Onlangs, in de weken voorafgaand aan de Amerikaanse verkiezingen, verhoogden veel EU-landen hun militaire toezeggingen aan Oekraïne, wat volgens sommige analisten Zelensky nog een jaar zou geven om te vechten, zelfs in de meest optimistische scenario’s. Maar wat Boris en deze EU-leiders niet willen accepteren, is dat Trump het niet zal tolereren dat EU-NAVO-landen zich verzetten tegen zijn vredesplan.
Het zullen alleen de VS en Rusland zijn die zullen beslissen wanneer en hoe een staakt-het-vuren en uiteindelijk een vredesplan zullen plaatsvinden, niet de EU-landen. Als dergelijk verzet wordt gevoeld en Groot-Brittannië zelfs het idee zou overwegen om troepen daarheen te sturen, zou Trump het onmiddellijk in de kiem smoren door te dreigen de VS helemaal uit de NAVO te halen, zij het op tijdelijke basis, zodat de boodschap duidelijk is voor de EU: Amerika runt de show.
Hij heeft dit al eerder gedaan, maar er zijn nu meer redenen waarom deze stunt werkelijkheid wordt als hij voor de tweede keer aan de macht is. Het idee dat EU-landen hun militaire steun aan Oekraïne kunnen voortzetten is hoe dan ook onzin, dus het idee dat het Oekraïense leger de Russische linie kan behouden waar die is, is hoe dan ook volkomen onrealistisch, met of zonder Amerikaanse militaire steun. Zonder Amerikaanse militaire steun zijn de dagen van Oekraïne hoe dan ook geteld, omdat de Russische opmars alleen maar zal worden versneld.
Maar deze oude boutan dat “Rusland Europa zal overnemen zodra het Oekraïne inneemt” is zo’n dwaze leugen die Boris en anderen graag in leven houden, hoewel veel EU-landen beseffen dat het gewoon niet waar is. Als e
r ook maar enige waarheid in zou zitten, zou het geschreeuw van EU-landen die grenzen aan Oekraïne onhoorbaar zijn en zou het gevoel van paniek bij bijna alle westerse regeringen voelbaar zijn. Wat we daarentegen zien is nog steeds die staat van waan, een soort droomscène waarin de elite nog steeds vasthoudt aan de leugens die ze voor zichzelf hebben gefabriceerd, om hun eigen politieke basis te beschermen, en een algemene rust waarin iedereen doet wat hij altijd al deed: wachten tot de Amerikanen ons de weg wijzen.
