Indignatie redactie 
Tijdens de laatste zeventig jaar van mijn leven, als een reflectieve maar koppige minderheid van één, stel ik voor dat we op dit beslissende moment in de tijd, met de opkomst van kunstmatige intelligentie waarop we totaal onvoorbereid zijn, geconfronteerd worden met verschillende problemen, klimaat en voedsel systeemverstoring; infectieziekten die leiden tot pandemieën; armoede en ongelijkheid; natuur- en biodiversiteitsverlies; en vervuiling en afval.
Oekraïne Kwesties die niet worden opgelost door kortetermijnoplossingen of handige soundbites en door landen uit te sluiten van het mondiale evenwicht. Deze problemen vereisen alomvattende wereldwijde langetermijnoplossingen en deze problemen zijn veel belangrijker dan een rampzalige en onnodige regionale oorlog in Oekraïne, aangezien ze van invloed zijn op het uit elkaar halen, zo niet de vernietiging of het voortbestaan van onze zogenaamde beschaving.
Onze wereld is vaak beïnvloed door Amerikaans en Russisch uitzonderlijkheid, net zoals de Europese cultuur is beïnvloed door de Amerikaanse cultuur. De VS zijn lange tijd de leidende macht geweest onder de vrije naties en hebben een belangrijke rol gespeeld bij de totstandkoming van de ‘vrije liberale orde’, toegewijd aan vrijheid en liberale waarden, maar ook aan een liberale orde die niet altijd aan haar eigen idealen heeft voldaan en in een crisissituatie.
In dit kader heeft de gerealiseerde positie van hegemonie met de controle van de Verenigde Staten over de VN, de NAVO, de Wereldbank en het IMF de VS grote economische voordelen en welvaart opgeleverd, als gevolg van deze verheven maar afnemende status. Deze hegemonische status heeft geresulteerd in een mondiaal en buitenlands beleid dat gebaseerd is op Amerikaanse overheersing, als een nationale veiligheidsstrategie, een strategie die niet gebaseerd is op altruïsme, maar op meedogenloos eigenbelang.
Het is een wereld waarin internationale betrekkingen gebaseerd zijn op wetten. De relatie tussen de EU, Rusland en de VS werd bijvoorbeeld beïnvloed door de Slotakte van Helsinki uit 1975, de regeling na de Koude Oorlog en de Parijse Carter voor een nieuw Europa uit 1990. Ondanks dat de VS en andere mogendheden altijd veel minachting en hypocrisie hebben getoond en blijk hebben gegeven van een eigenbelang voor het internationale recht, de wet in het algemeen en het gebruik van willekeurig geweld.
Het is ook een wereld waarin er fundamentele verschillen waren tussen de belangrijkste mogendheden, China, Europa, Rusland en de VS. De Europese Unie en de VS zijn gegrondvest op bepaalde waarden, zoals menselijke waardigheid, vrijheid, democratie, gelijkheid, de rechtsstaat en eerbiediging van de mensenrechten, als een manier om in vrede en welvaart naast elkaar te bestaan.
Rusland en in mindere mate China zijn amalgamen van autoritarisme met aanzienlijke overheersing en repressie van het maatschappelijk middenveld, corruptie en nationalisme, waarvan de ideologie en het beleid kunnen rekenen op steun van de elite en de bevolking.
In tegenstelling tot de Amerikaanse overtuiging dat het de onmisbare natie is in wereldaangelegenheden en de veronderstelling dat Amerikaanse principes van vrijheid, vrijheid en democratie universeel moeten zijn en de vorm van de wereld moeten zijn, worden deze principes, afhankelijk van de geschiedenis en cultuur, niet overal op dezelfde manier gedefinieerd , laat staan op dezelfde manier gewaardeerd ten opzichte van andere politieke goederen zoals gelijkheid, veiligheid, sociale cohesie en vroomheid.
De mensheid heeft nooit een gemeenschappelijke cultuur gehad en zal dat waarschijnlijk ook nooit hebben. Er zullen dus verschillen in onze beleving zijn, die moeten worden onderkend en zo mogelijk opgevangen. Zoals Machiavelli al opmerkte, “dat de vraag hoe mensen zouden moeten leven – welke menselijke doelen moeten worden verheven – nooit zal resulteren in een universeel bevredigend antwoord.”
Na president Bill Clinton (1993-2001) ambtstermijnen, die werden gekwalificeerd door de 4P vrede, welvaart, pluralisme en vooruitgang, begon het mondiale schaakbord te evolueren met de regering van president George W. Bush. Met president Bush als belangrijkste katalysator begonnen de winden des tijds te veranderen onder invloed van 9/11, de oorlogen in Afghanistan en Irak en door Georgië en Oekraïne aan te moedigen om zich bij de NAVO aan te sluiten.
In 2008, tijdens een NAVO-top in Boekarest, Roemenië, tijdens welke top president Bush aandrong op uitbreiding van het Membership Action Plan (MAP) naar Oekraïne en Georgië, maar er niet in slaagde overeenstemming te bereiken, gezien de tegenstand van enkele van de leden. De crisis van vandaag is het resultaat en is een noodlottig, baanbrekend moment in de moderne geschiedenis en weerspiegelt de strijd over hoe de wereldorde eruit zal zien.
Dit in een tijd waarin de VS zich in economische, politieke en morele zelfverloochening bevindt met vervallen instellingen en toenemend autoritarisme, en het moet zijn afbrokkelende binnenlandse huis op orde brengen. Maar in plaats daarvan krijgt het Amerikaanse primaat in de wereld prioriteit boven interne prioriteiten en de behoeften van Amerika, als een beschaafde samenleving van de 21e eeuw.
In zijn artikel “The Self-Destruction of American Power” uit 2019 merkte Fareed Zakaria op dat met name de oorlog in Irak een keerpunt markeerde toen “de VS de goede erfenis en goede naam van decennia van Amerikaans wereldwijd leiderschap verkwisten.”
Nu de unipolariteit voorbij is, is de status van de VS als eerste onder gelijken in de 21e eeuw verzwakt, zowel Rusland als China pleiten voor beperking van de Amerikaanse invloedssfeer door hun invloedssferen te consolideren en willen een wereld vormen die ongunstig is voor de Amerikaanse waarden en belangen die daarmee de geopolitieke voordelen van de VS uitdagen en ernaar streven de internationale orde in hun voordeel te veranderen.
Verandering en achteruitgang maken echter deel uit van de steeds veranderende cyclus van de geschiedenis, de vraag waarmee we worden geconfronteerd is niet of de huidige wereldorde in de loop van de tijd wordt veranderd en vervangen, maar wat deze wereldorde zal vervangen.
De sleutel hierin is om te accepteren dat de nieuwe conflicten niet tussen beschavingen zijn zoals Samuel Huntington geloofde, maar tussen degenen die geloven in de botsing van beschavingen en degenen die geloven in universele waarden en internationaal recht.
Zoals beschreven door Zbigniew Brezinski in zijn uitstekende boek “The Grand Chessboard: American Primacy and its Geostrategic Imperatives”, verdient het grotere geheel in de huidige omgeving aandacht en nauwkeurig onderzoek.
Met het conflict in Oekraïne, dat al sinds het einde van de koude oorlog woedt en net zo gemakkelijk vermeden kon worden als het conflict was ontstaan, zijn we getuige van de strijd om de wereldwijde hegemonie en in deze strijd is Oekraïne slechts een pion, een springplank naar diepere expansie van de democratie in de Euraziatische Balkan en zoals door strategische denkers als Brzezinski wordt voorgesteld als een onderdeel van de kritieke kern van de Europese veiligheid.
In deze strijd om een grotere invloed van de VS op de Euraziatische Balkan, een deel van de Euraziatische landmassa die zich uitstrekt van Lissabon tot Vladivostok en 75% van de wereldbevolking remt. Europa is haar bruggenhoofd, met het onaangename en ongewenste gevolg van een permanente Amerikaanse militaire aanwezigheid in het oosten van Europa.
Brzezinski verwijst naar Halford Mackinder, die de Heartland-theorie formuleerde in een artikel “The Geographical Pivot of History”, gepubliceerd in 1904 in het Geographical Journal, met opeenvolgende concepten van het Euraziatische “spilgebied” met het Centraal-Oost-Europese kerngebied als springplank voor de het bereiken van continentale overheersing. De theorie kan worden samengevat met de beroemde uitspraak:
•wie regeert over Oost-Europa, voert het bevel over het Heartland;
•wie heerst over het Hartland, voert het bevel over het Wereldeiland;
•wie regeert over het Wereldeiland (Eurazië) controleert de wereld.
De Euraziatische Balkan omvat negen landen Kazachstan, Kirgizië, Tadzjikistan, Oezbekistan, Turkmenistan, Azerbeidzjan, Armenië en Georgië, allemaal voormalige leden van de voormalige Sovjet-Unie. Invloed in de regio is niet alleen belangrijk voor de VS, maar ook voor Rusland en China als een potentiële economische prijs met zijn concentratie van aardgas- en oliereserves, naast belangrijke mineralen, waaronder goud.
Naast het economische belang van de VS bij de ontwikkeling van de regio, is het belang ook gebaseerd op het verzwakken van de positie van Rusland en het voorkomen dat Rusland exclusief de geopolitieke ruimte van de regio domineert en om te voorkomen dat het Amerikaanse geostrategische doel om zijn interessegebied uit te breiden en vorm te geven, wordt belemmerd. een groter Euro-Atlantisch systeem om de integratie van Eurazië in de democratische en coöperatieve orde te vergemakkelijken.
Na de geopolitieke spil van Oekraïne zijn zowel Kazachstan als Oezbekistan potentiële en cruciale spilpunten die in de baan van de VS (VS, EU, NAVO) moeten worden getrokken om de machtsverdeling te beïnvloeden en te veranderen, om de Russische invloed in de Kaukasus en de beheersing van energie.
Met de afnemende hegemonie van Amerika en de opkomst van een assertief China dat probeert een regionale hegemonie te vestigen, die bedoeld is om het Euraziatische continent te verenigen, is de algemene temperatuur gestegen. Zoals met de Japanse fobie in de jaren ’70 en ’80, vandaag de dag met de toegenomen strategische concurrentie met China, is ook de Chinese fobie in de VS gestegen die vraagt om een duidelijke strategie en doelstelling te formuleren.
Zoals president Joe Biden zei, ziet hij “extreme concurrentie” met China en heeft hij afstand genomen van de betrokkenheid bij China en kadert hij de rivaliteit in de universele strijd tussen democratie en autoritarisme.
De huidige oorlog in Oekraïne maakt hier deel van uit, maar deze oorlog verandert, ondanks het emotioneel beladen klimaat, de machtsverhoudingen in Europa niet, maar verzwakt Europa alleen economisch en helpt de VS om de EU ertoe aan te zetten zich bij de VS aan te sluiten in hun VS -De machtsstrijd in China en faciliteert het begin van een nieuwe koude oorlog, die voor sommigen in het Amerikaanse congres al is begonnen en voor anderen geen dag te vroeg kan komen.
