Indignatie redactie 
Oekraïne Terwijl de wereld blijft veranderen van een unipolair naar een multipolair raamwerk wordt het besef dat de traditionele marionettenspelers niet langer de enige vertellers van het mondiale verhaal zijn, steeds duidelijker. Uiteindelijk dient dit theater van geopolitiek als een grimmige herinnering dat de waarheid vaak het eerste slachtoffer is in het spel van macht en manipulatie.
Oekraïne In de smeltkroes van de wereldwijde geopolitiek bevinden we ons op een uniek kruispunt van verhalen – elk strijdend om de perceptie van het publiek vorm te geven. De rauwe, angstaanjagende realiteit van de Russisch-Oekraïense oorlog, met zijn donderende salvo’s en onophoudelijke oorlogvoering, staat in schril contrast met de schimmige poppenshow van vermeende back-channel-onderhandelingen, samengesteld door de Moscow Times.
Dit artikel heeft tot doel deze complexe verhalen te ontleden, lagen van reportage en propaganda af te pellen om de diepere machinaties die in het spel bloot te leggen. Door een onderzoek naar het conflict in Oekraïne en een kritische evaluatie van de fantasievolle verhalen van The Moscow Times zullen we een wereld ontdekken waarin waarheid en manipulatie vaak niet meer van elkaar te onderscheiden zijn, waar de marionettenspelers en hun poppen een ingewikkelde geopolitieke dans aangaan.
Gisteren werd de wereld (weer eens) wakker geschud met de grimmige realiteit van oorlog – ditmaal met een reeks Russische raketten (ongeveer 80) die door de lucht vlogen op weg naar hun bestemming, verschillende Oekraïense militaire installaties, munitieopslagfaciliteiten en vliegvelden. Hierin begrepen waren ook lanceerplatforms voor de Oekraïense SU-24’s die worden uitgerust met Storm Shadow-kruisraketten – die enkele dagen eerder Russische munitie-opslagplaatsen op de Krim hadden durven binnendringen (naar verluidt hadden er drie doel geraakt).
Onder het Russische luchtarsenaal bevonden zich de formidabele hypersonische Kinzhals, die, naast andere raketten, hun toorn over doelen in Dnipro en Zaporizhzhia tentoonspreidden, en zelfs verder naar de uiterste westelijke havens van de Donau.
Als een havik die naar een nietsvermoedende prooi zijn duikvlucht maakt voerde Rusland zijn aanval uit op Slangeneiland, waardoor elke Oekraïense hoop om het opnieuw in gebruik te nemen als een bewakingscentrum voor de marine boven de Zwarte Zee werd ingedamd.
Enkele mainstream media spraken vervolgens over de nacht van 26 op 27 januari als de “moeilijkste nacht” van de Russische Speciale Miitaire Operatie in Oekraïne. De echo’s van deze aanval weerklinken onheilspellend veel op het eerdere tegenoffensief, waardoor je je kunt afvragen of dit nu het vaak aangekondigde begin is van een “nieuwe” campagne of een angstaanjagende heropleving van de oude.
Ondanks het feit dat Oekraïne het zwaar te verduren kreeg van de Russische aanval bleef het resoluut in de Vremievsky-regio en zette het zijn tegenoffensief voort dat op 4 juni van start ging. Deze regio, die op het pad naar Robotyne ligt – de poort naar Tokmak en Melitopol – blijft cruciaal. Oekraïne heeft naar onze mening waanvoorstellingen om toegang te krijgen tot Azov en om de terrestrische verbinding van Rusland met de Krim te isoleren.
Bij deze meest recente zelfmoordpoging, gisteren, beweert het Russische ministerie van Defensie dat Oekraïne meer dan 30 gepantserde voertuigen en 100 manschappen heeft verloren, wat in deze geconcentreerde Russische schietbaan veel is.
Hoewel de Oekraïners onbeduidend terrein hebben gewonnen in de grijze zone, zijn hun pogingen om Robotyne te doorbreken tot nu toe op een teleurstelling uitgelopen. Maar wat als ze Robotyne veroveren? Zelfs dan, zoals Forbes vorige maand benadrukte: “De 50 mijl van Robotyne naar Melitopol langs de noord-zuid T0401-weg zijn een wirwar van Russische loopgraven en bunkers. De machtige 58ste legerdivisie van Rusland, met 10 of meer brigades en regimenten en tienduizenden troepen, bemant de vestingwerken.”
Op weg naar het noorden langs de frontlinie van Donetsk worden de Russische strijdkrachten teruggedrongen vanuit posities nabij Staromaiorke en Urozhaine. Desondanks heeft Rusland met succes een Oekraïens konvooi en aanvullende Oekraïense troepen nabij Priut en Nevelske vernietigd. Rondom Avdievka zijn er geen noemenswaardige nieuwe ontwikkelingen te melden.
In de omgeving van Artemovosk lijkt Rusland de controle over de noordelijke en noordoostelijke zones van Klishchiivka te behouden en heeft het de Oekraïense troepen mogelijk met succes verder naar het zuiden in deze regio geduwd. Het is echter van cruciaal belang om te onderstrepen dat de kleine terreinwinst die Oekraïne boekt verschrikkelijk veel verlies van mensenlevens met zich meebrengt, wat militair onbeduidende maar holle public-relations-overwinningen voor Oekraïne oplevert. Er is ook Oekraïense activiteit geconstateerd in de buurt van Zaliznianske.
Rusland zet zijn meedogenloze opmars naar het noorden voort. Het wint methodisch terrein in de door Oekraïne bezette gebieden nabij Bohdarivka en Hryhorivka, terwijl het tegelijkertijd zijn bolwerk bij Novoiehorivka consolideert. Bovendien lijkt het goed voorbereid om terreinwinst uit te breiden naar de rivier de Oskol. Verder naar het noorden lijkt de Russische opmars naar Koepjansk merkbare vooruitgang te boeken, ondanks hevig verzet.
We kunnen dus concluderen dat de aangekondigde herstart van het Oekraïense tegenoffensief – doordrenkt van een niet geringe hoeveelheid sarcasme – veel minder ontzagwekkend gebleken is dan de machthebbers in Washington en hun handlangers in Kiev misschien hadden gewenst. Temidden van het vervagende licht van de grote nederlaag van Oekraïne duikt de dringende kwestie van de onderhandelingen opnieuw op, urgenter dan ooit tevoren. We hebben het over een kroniek van opeenvolgende mislukkingen die teruggaat tot 1997. Zelfs de gehoorzame Russische marionet, Boris Jeltsin, klaagde toen: “Wij geloven dat de uitbreiding van de NAVO naar het oosten een vergissing is, en een ernstige vergissing.”
Dit verhaal weeft talloze waarschuwingen van Vladimir Poetin over de uitbreiding van de NAVO als een tondeldoos voor oorlog, tot aan de pogingen van Rusland aan het begin van 2022 om de blauwdrukken van de Europese veiligheidsarchitectuur opnieuw te bekijken. Dan was er natuurlijk Boris Johnson’s onzorgvuldige ontsporing van de vredesonderhandelingen in Istanbul – onderhandelingen waarbij de Oekraïense afgevaardigden al groen licht hadden gegeven – in maart 2022. Het landschap is nu bepaald en één ding is duidelijk: het schaakbord van diplomatie en oorlog is een verraderlijk terrein, waar een verkeerde beweging kan leiden tot schaakmat.
In het geopolitieke marionettentheater rolt de (we noemden de naam al in het begin van dit artikel) Moscow Times een intrigerend spektakel uit. Het is een neoconische spreekbuis en paard van Troje van de nederlandse uitgever Derk Sauer, die probeert de Russische liberale elite tegemoet te komen, hoewel tegenwoordig heldhaftig gebunkerd in Amsterdam.
De poppenspeler, Cameron Manley, vertelt een groots verhaal, van back-channeldiscussies tussen voormalige hoge Amerikaanse nationale veiligheidsfunctionarissen en hooggeplaatste hoogwaardigheidsbekleders van het Kremlin, waaronder minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov. Hoewel het misschien klinkt als een opwindend spionagecomplot uit een roman van John Le Carré trekt het een sceptische wenkbrauw op, vooral wanneer bekeken door de veeleisende lens van het Kremlin.
De Moscow Times leunt zwaar op de getuigenis van een anonieme voormalige Amerikaanse functionaris, naar verluidt de kern van deze clandestiene uitwisselingen. Ondanks de garanties van de publicatie roept de mantel van anonimiteit een twijfel op over de geloofwaardigheid. Het verhaal is ontworpen om verleidelijk te zijn, maar er ontbreekt iets aan inhoud – het is moeilijk om het niet te zien als een goed gemaakt stuk fictie in plaats van echte verslaggeving.
Het verslag van de genoemde ex-functionaris over de bedoelingen en capaciteiten van Moskou, over het klaarblijkelijke onvermogen om zijn verlangens en behoeften onder woorden te brengen, lijkt overdreven vereenvoudigd, niet in de laatste plaats neerbuigend. Beweren dat het Kremlin “niet weet hoe het overwinning of nederlaag moet definiëren” of dat “sommige van de elites… de oorlog in de eerste plaats nooit hadden gewild” – dit zijn gedurfde, gedurfde uitspraken om te doen zonder substantiële bewijs om ze te ondersteunen. Het artikel is ook hier te lezen.
De voormalige functionaris verklaarde in misleidende grootsheid dat “een poging om Rusland te isoleren en te verlammen tot het punt van vernedering of ineenstorting, onderhandelen bijna onmogelijk zou maken”, en dat de VS “een Rusland nodig hebben dat sterk genoeg is om stabiliteit langs zijn periferie te creëren.” Deze retoriek breekt met het typische anti-Russische verhaal dat door de westerse mainstream media wordt verspreid en suggereert een berekende poging om het verhaal opnieuw vorm te geven.
Als het gaat om de vermeende relatie tussen Rusland en China, lijkt de mening van de bron meer waanvoorstellingen en wensdenken te bevatten dan een nuchtere inschatting van de geopolitieke realiteit. Hoewel de voormalige functionaris erkent dat het onmogelijk is om de band tussen Moskou en Peking te verbreken, lijkt hij het fantasierijke idee te koesteren dat Washington dit partnerschap op de een of andere manier zou kunnen en moeten beperken. Naar onze mening is dit al een gepasseerd station – al sinds 2007 tijdens de baanbrekende toespraak van Poetin op de veiligheidsconferentie in München.
Het artikel probeert Moskou af te schilderen als een afgewezen partner, verontwaardigd over het buitenspel worden gezet door de regering-Biden. Deze kortzichtige, diep neerbuigende visie onderschat op grove wijze het vermogen en de vastberadenheid van Rusland om allianties en relaties aan te gaan, met volledige minachting voor de goedkeuring of afkeuring van Washington. We verbazen ons erover hoe je zulke fantasievolle conclusies kunt verzinnen, die op flagrante wijze los staan van de geopolitieke realiteit ter plaatse. We zijn getuige van een verschuiving van een unipolaire wereld naar een meer rechtvaardige multipolaire wereld, waarbij Rusland stevig haar stempel drukt op deze seismische transformatie.
Een bijzonder twijfelachtige suggestie van de anonieme bron is dat Washington zou moeten beginnen “de hand te reiken naar de anti-oorlogs-Russische elite” om het “verdrijven van Poetin” te vergemakkelijken. Dit heeft alles weg van een trieste poging om zich te mengen in de binnenlandse politiek van Rusland en is precies het soort retoriek dat argwaan en wrok voedt.
Het artikel van The Moscow Times is niets meer dan een simplistische poging tot verdeel en heers. Het probeert de VS af te schilderen als een geopolitiek meesterbrein, jonglerend met tegenstanders en bondgenoten, terwijl het zijn nederlaag in Oekraïne bagatelliseert en zijn intenties jegens China verdoezelt. Voor degenen die goed thuis zijn in geopolitiek en vanuit het perspectief van het Kremlin, wordt het echter duidelijk dat de touwtjes van de marionettenspeler zichtbaar worden en dat de poppenshow zijn charme verliest.
Terwijl we het doolhof van oorlog en propaganda blijven doorkruisen ontrafelt het smerige ballet van geopolitiek zichzelf op talloze manieren. Aan de ene kant verandert de meedogenloze realiteit van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne de fysieke en politieke landschappen. Aan de andere kant hebben we een bijna fantastisch verzonnen verhaal in The Moscow Times, dat een bedrieglijke illusie projecteert van Washingtons sluwe manipulatie van wereldgebeurtenissen. Ondanks de meesterlijk verzonnen verhalen en het marionettenspel dat zich in de schaduw voltrekt kunnen degenen die de situatie nauwkeurig onderzoeken de schertsvertoning doorzien.
Lees bijvoorbeeld ook eens het artikel van Zerohedge van gisteren, getiteld “Details van geheime gesprekken tussen de VS en Rusland onthuld terwijl het tegenoffensief van Oekraïne in slechte staat verkeert” en let op de hilarische draai die de Amerikanen aan deze crisis proberen te geven door de Russen uit deze oorlog te helpen, en dat de VS ‘een Rusland met strategische autonomie’ wil!
Terwijl de wereld blijft veranderen van een unipolair naar een multipolair raamwerk wordt het besef dat de traditionele marionettenspelers niet langer de enige vertellers van het mondiale verhaal zijn, steeds duidelijker. Uiteindelijk dient dit theater van geopolitiek als een grimmige herinnering dat de waarheid vaak het eerste slachtoffer is in het spel van macht en manipulatie.
