Indignatie redactie 
Oekraïne We staan letterlijk aan de vooravond van vernietiging. Dit is de tijd voor het soort politieke volwassenheid dat leiders zelden demonstreren. De bewijslast ligt bij Biden en Poetin.
Oorlogen moeten koste wat kost worden vermeden. Nucleair conflict mag nooit worden overwogen.
Deze twee waarheden worden vaak gesproken, maar zelden nageleefd. Oorlogen komen maar al te vaak voor, en zolang landen kernwapens bezitten, wordt het gebruik ervan voortdurend overwogen.
Het aanhoudende conflict tussen Oekraïne en Rusland heeft de twee grootste kernmachten ter wereld tegenover elkaar geplaatst, waarbij de VS een Oekraïens leger steunen dat de facto een volmacht van de NAVO is geworden, en Rusland zijn strijd met Oekraïne beschouwt als het ‘collectieve Westen’.
Sinds de start van de “speciale militaire operatie” van Rusland in Oekraïne, hebben zowel de VS als Rusland hun respectieve nucleaire kaarten gespeeld.
Rusland heeft duidelijk gemaakt dat elke interventie van de NAVO zou worden beschouwd als een existentiële bedreiging voor de Russische natie, en beroept zich daarmee op een van de twee clausules in de Russische nucleaire houding waarin kernwapens kunnen worden gebruikt. (De andere zou een reactie zijn op een nucleaire aanval op Rusland.)
De VS hebben duidelijk gemaakt dat elke aanval van Rusland op een NAVO-lid een beroep zou doen op artikel 5 van het NAVO-handvest (de “collectieve defensie”-clausule), waardoor het geheel van de militaire vermogens van het bondgenootschap, inclusief kernwapens, in antwoord.
Tot nu toe heeft geen van beide partijen de rode lijn van de andere direct uitgedaagd, hoewel de Verenigde Staten er helemaal in zijn geslaagd met het verstrekken van tientallen miljarden dollars aan geavanceerde wapens, financiële bijstand en inlichtingen- en communicatiesteun voor Oekraïne.
Deze materiële steun is niet bedoeld voor de verdediging van Oekraïne, maar om Oekraïne in staat te stellen het aan Rusland verloren gebied te heroveren en de Russische strijdkrachten zodanige verliezen toe te brengen dat Rusland voor een langere periode verzwakt.
Vanuit westers perspectief lijkt de massale infusie van militaire hulp te slagen. Oekraïne wordt gezien als een aanvankelijke Russische poging om Kiev in te nemen in de eerste weken van het conflict. Er wordt ook gezien dat het een gezamenlijk Russisch offensief in de Donbass lang genoeg heeft tegengehouden om een opnieuw samengesteld leger in te zetten – getraind en uitgerust door de NAVO – dat erin slaagde de totaliteit van de regio Charkov te heroveren.
Het feit dat de “overwinning” van Kiev door Rusland is beschreven als een strategische schijnbeweging en niet als een nederlaag, en dat het offensief van Charkov, samen met een parallel mislukt offensief in Cherson, Oekraïne zoveel slachtoffers heeft gekost dat het meer Pyrrus dan politiek was in de natuur, is secundair.
Vanuit het perspectief van zowel Oekraïne als de NAVO wordt het Russische leger niet langer gezien als onoverwinnelijk, maar juist kwetsbaar. Zowel de NAVO als Oekraïne lijken klaar om een agressieve militaire houding voort te zetten die bedoeld is om Russische troepen uit te roeien terwijl ze Oekraïens grondgebied heroveren.
Rusland van zijn kant is van mening dat het de overhand heeft in het conflict, omdat het zowel massale verliezen heeft toegebracht aan het Oekraïense leger als de controle over ongeveer 20 procent van het Oekraïense grondgebied heeft overgenomen.
Bovendien heeft Rusland, door in de bezette gebieden referenda te houden over toetreding tot Rusland (die allemaal met een overweldigende meerderheid werden aangenomen), de aard van het conflict veranderd en het getransformeerd van een gevecht tussen Oekraïne en Rusland op Oekraïens grondgebied in een existentiële strijd. met het “collectieve Westen” over Moeder Rusland zelf.
Rusland heeft ook opdracht gegeven tot een gedeeltelijke mobilisatie van zo’n 300.000 troepen die, eenmaal getraind en ingezet in het Oekraïense operatiegebied, voldoende militaire macht zullen verschaffen om Ruslands oorspronkelijke taken – demilitarisering en denazificatie – met succes te voltooien.
De NAVO en Oekraïne zijn beide van mening dat de Russische troepen, zelfs na ontvangst van de 300.000 gemobiliseerde troepen, Oekraïne niet zullen kunnen verslaan. Dit onvermogen om de gewenste doelstellingen te bereiken, zal Rusland volgens hen dwingen tot het gebruik van tactische kernwapens op Oekraïense doelen om de wil van de regering van Zelensky te breken.
Nucleaire houdingen
De realiteit is echter dat de Russische nucleaire doctrine een dergelijk scenario niet toelaat. Er zijn inderdaad maar twee voorwaarden waaronder de Russische nucleaire doctrine het gebruik van kernwapens toestaat.
Nee 1. “[I]n reactie op het gebruik van nucleaire en andere soorten massavernietigingswapens tegen het en/of zijn bondgenoten”, stelt het 2020 Russian Nuclear Posture-document, of
Nr. 2. “in geval van agressie tegen de Russische Federatie met gebruik van conventionele wapens wanneer het voortbestaan van de staat in gevaar komt.”
De nucleaire houding van de VS staat het echter wel toe.
“De Verenigde Staten zullen het scala aan flexibele nucleaire capaciteiten behouden”, verklaarde de US Nuclear Posture Review (NPR) van 2018, “die nodig zijn om ervoor te zorgen dat nucleaire of niet-nucleaire agressie tegen de Verenigde Staten, bondgenoten en partners zal mislukken om zijn doelstellingen te bereiken en het geloofwaardige risico te dragen van ondraaglijke gevolgen voor potentiële tegenstanders, nu en in de toekomst.”
Opgemerkt moet worden dat de NPR van 2018 werd afgekondigd tijdens de regering van president Donald Trump. Hoewel de Biden-administratie het NPR-proces in september 2021 heeft gestart, heeft het nog geen bijgewerkt document gepubliceerd.
Door het verklaarde Russische nucleaire beleid te negeren en in plaats daarvan het Amerikaanse nucleaire beleid te spiegelen aan het Russische gedrag, stellen de VS, de NAVO en Oekraïne zichzelf – en de wereld – op voor een ramp.
Inderdaad, met een hypothetische Russische tactische nucleaire aanval op Oekraïne als werkveronderstelling, heeft de regering-Biden als reactie daarop een reeks niet-nucleaire opties ontwikkeld, waaronder – volgens Newsweek – een “onthoofdingsaanval” gericht op het Russische leiderschap, om president Vladimir op te nemen. Poetin.
Volgens Jake Sullivan, de nationale veiligheidsadviseur van president Joe Biden, heeft het Witte Huis “op zeer hoge niveaus rechtstreeks en privé aan de Russen gecommuniceerd dat er catastrofale gevolgen zullen zijn voor Rusland als ze kernwapens gebruiken in Oekraïne.”
Sullivan merkte op dat de regering-Biden in haar communicatie met het Kremlin “meer in detail heeft uiteengezet wat dat zou betekenen”. Voor alle duidelijkheid: het Witte Huis heeft Rusland meegedeeld voornemens te zijn op een niet-nucleaire manier te reageren op een mogelijke Russische nucleaire aanval op Oekraïne.
Andrey Gurulyov
Betreed Andrey Gurulyov, een voormalige Russische generaal-officier en huidig lid van de Russische Doema.
Gurulyov is lid van de Russia United Party (Poetins partij) en zou nauw verbonden zijn met het hoge Russische leiderschap. Hij gaf me een uitgebreid interview op 29 september van mijn “Scott Ritter Show” (een gezamenlijke inspanning met Russische producenten van “Solovyov Live” met de bekende Russische commentator Vladimir Solovyov). We bespraken de toekomst van Ruslands ‘speciale militaire operatie’ in Oekraïne in de nasleep van de referenda en gedeeltelijke mobilisatie.
Gurulyov gaf aan dat, gezien de realiteit dat het Oekraïense leger opereerde als een de facto gevolmachtigde van de NAVO, de “demilitariserings”-taak die door Poetin was uiteengezet om Oekraïne binnen te vallen, nu de volledige vernietiging van het Oekraïense leger betekende.
Evenzo, aangezien de Russische regering de regering van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky als een nazi-regime heeft bestempeld, zou “denazificatie” een regimewisseling in Kiev vereisen en Russische troepen die oprukken naar de westelijke uithoeken van Oekraïne die grenzen aan de NAVO zelf.
Deze doelstellingen zouden worden bereikt door middel van een strategische luchtcampagne die de totaliteit van de kritieke infrastructuur van Oekraïne zou vernietigen, met ernstige gevolgen voor de bevelvoering en controle en de logistiek van het Oekraïense leger.
Volgens Gurulyov zou een dergelijke campagne tot drie weken kunnen duren, waarna het Oekraïense leger een zittende eend zou zijn voor het nieuw versterkte Russische leger.
Gurulyov was ervan overtuigd dat het versterkte Russische leger in staat zou zijn om de door de NAVO versterkte Oekraïense strijdkrachten te verslaan zonder toevlucht te nemen tot het gebruik van tactische kernwapens.
Inderdaad, Gurulyov was onvermurwbaar dat tactische kernwapens nooit – en zelfs nooit – door Rusland tegen Oekraïne zouden worden gebruikt.
Hij was dat minder als het ging om het gebruik van tactische kernwapens tegen de NAVO.
Gurulyov was ervan overtuigd dat de aard van de militaire overwinning van Rusland op Oekraïne zo beslissend zou zijn dat de NAVO zich misschien genoodzaakt zou voelen om in te grijpen om Rusland te stoppen.
Als de NAVO inderdaad troepen naar Oekraïne zou sturen, en die troepen die verwikkeld zijn in een grootschalig grondconflict met Russische troepen, dan stelde Gurulyov zich voor dat Russische kernwapens in feite tegen NAVO-doelen zouden kunnen worden gebruikt.
Gurulyov was ervan overtuigd dat de Verenigde Staten, uit angst voor Russische strategische nucleaire vergeldingscapaciteiten, hun eigen nucleaire arsenaal niet tegen Rusland zouden ontketenen, zelfs niet als de NAVO zou worden getroffen door Russische kernwapens. Maar hier opereerde Gurulyov vanuit een verkeerd uitgangspunt – de Amerikaanse nucleaire doctrine stelt duidelijk dat “zij [Rusland] moeten begrijpen dat er geen mogelijke voordelen zijn van niet-nucleaire agressie of beperkte nucleaire escalatie.”
De Amerikaanse nucleaire doctrine benadrukt inderdaad dat “elke nucleaire escalatie hun doelstellingen niet zal bereiken en in plaats daarvan zal leiden tot onaanvaardbare gevolgen voor hen [Rusland].”
Uit deze twee fundamentele misverstanden — dat a) Rusland zich zou kunnen voorbereiden op het gebruik van kernwapens tegen Oekraïne, wat een niet-nucleaire reactie van de VS zou opleveren, en b) Rusland gelooft dat de VS niet met kernwapens zou reageren als Rusland zijn eigen nucleair arsenaal tegen de NAVO zou gebruiken, wordt de wereld nu geconfronteerd met het reële vooruitzicht van een dreigend nucleair conflict tussen de VS en Rusland.
Vanuit het perspectief van de VS onderstreept de onwil van Rusland om kernwapens tegen Oekraïne te gebruiken de algehele onmacht van Rusland en zijn leiderschap, en opent daarom de deur voor een beslissende NAVO-interventie, inclusief laarzen op de grond, in het geval van een Russische niet-nucleaire dreiging tegen Kiev zelf.
Vanuit Russisch perspectief opent de gedocumenteerde terughoudendheid van de VS om kernwapens in te zetten in het geval van een beslissende Russische militaire overwinning op Oekraïne de deur voor Ruslands gebruik van een tactisch kernwapen tegen de NAVO in het geval van een grote militaire interventie van de NAVO in Oekraïne .
Uit dit fundament van verkeerde voorstelling en onbegrip kan alleen rampspoed voortvloeien.
Door de formele opname van Cherson, Zaporizja, Donetsk en Lugansk in de Russische Federatie aan te kondigen, heeft Poetin de retorische hitte met betrekking tot Oekraïne en het “collectieve Westen” aangewakkerd. Binnenkort zullen woorden worden omgezet in daden, waardoor de scenario’s worden geïnitieerd waar Amerikaanse militaire planners en Russische autoriteiten zoals Andrey Gurulyov over hebben gesproken.
We staan letterlijk aan de vooravond van vernietiging. Dit is de tijd voor het soort politieke volwassenheid dat leiders zelden demonstreren. Het is aan Joe Biden en Vladimir Poetin om ervoor te zorgen dat de leiders van ’s werelds twee grootste nucleaire arsenalen de emotie niet de overhand laten krijgen, zelfs als de gebeurtenissen in Europa in chaos en geweld ontaarden. De gevolgen van falen in dit opzicht zijn, voor de mensheid, terminaal.
