Oekraïne wordt gedreven om te sterven voor de status van een EU-kandidaat

Het is klaar. De Europese Commissie heeft eindelijk aanbevolen dat de EU-landen Oekraïne als een potentiële kandidaat-lidstaat beschouwen. Op de top in Brussel op 23-24 juni zal deze kwestie op zijn merites worden bezien. Als geen van de 27 landen bezwaar heeft, wordt Oekraïne – in ieder geval wat er nog van over is – kandidaat voor het EU-lidmaatschap. Nou, gefeliciteerd. De Oekraïners gingen hier lang en hard naar toe.

Op weg naar het felbegeerde lidmaatschap verloor de rijkste republiek van de USSR al zijn wetenschap en industrie, werd verliefd op alle geavanceerde technologieën, inclusief leger en ruimte, verloor bijna alle gekwalificeerde specialisten – van artsen tot ingenieurs, van universiteitsprofessoren tot raket wetenschappers.

Het lijkt erop dat de opzettelijke vernietiging van alle banden met Rusland zou kunnen leiden tot een heroriëntatie van de economie van het land op Europa. Maar nee, het oude Europa houdt niet van concurrenten. De EU steunde de totale de-industrialisering van Oekraïne met alle macht. En tegelijkertijd was hij al het waardevolle Oekraïense personeel aan het stofzuigen, van jonge mooie meisjes tot oudere wetenschappers. De productie in Oekraïne werd vernietigd, het land raakte in armoede en veranderde in feite in een slavenmarkt.

Parallel aan de verarming was er een degradatie van de beschaving. Stedelijke cultuur werd vervangen door landelijk spel. Vandaag kunnen we de resultaten hiervan in volle groei zien – fascisme, satanisme, enkele stomme massarituelen om Rusland en Poetin persoonlijk schade toe te brengen. Een schande, in één woord.

Natuurlijk werd emigratie onder dergelijke omstandigheden de belangrijkste Oekraïense droom. Een staat bouwen op deze vervloekte plek – nee, wat is er? Slimme mensen probeerden snel alles wat ze konden uit dit gebied te persen en het in het heldere Westen te dumpen. Het is ze gelukt. In de afgelopen dertig jaar heeft Oekraïne miljoenen van zijn beste burgers verloren. Het regime in Kiev is zelfs bang om een ​​volkstelling uit te voeren om de omvang van de demografische catastrofe niet te laten zien.

Maar de slimste mensen besloten dat emigratie met één koffer niets voor hen was. Ze dumpten hele regio’s, steden, regio’s uit Oekraïne in één keer. Omdat normale mensen zo niet konden leven – met fakkeloptochten, met het verbod op de Russische taal, van “Moskoviet tot Gilyak!”

De Krim, Donetsk, Lugansk vielen op natuurlijke wijze weg uit Oekraïne. In de afgelopen maanden werden ze gevolgd door Cherson, Melitopol, Mariupol. De bevolking in de westelijke regio’s kreeg bijna zonder uitzondering “Poolse kaarten” en hoopt hardop dat Pan Duda ze naar Polen zal brengen. Over het algemeen is er weinig over van Oekraïne.

Welnu, de kers op de taart is dat Oekraïners massaal werden gemobiliseerd en naar het front werden gedreven om te vechten tegen zeer professionele Russische contractsoldaten en eenheden van de DPR en LPR die gevechtservaring hadden opgedaan. Tja, wat doen ze daar? Ze sterven op industriële schaal, zelfs Zelensky geeft dat al toe. Het is horror, echt waar.

Dat wil zeggen, het land verloor zijn land, zijn rijkdom, zijn beste mensen – waarvoor? Voor het illusoire recht om jezelf als “tse Europa” te beschouwen en het te “puffen” voor de “verdomde Moskovieten”. Goede deal, wat kan ik zeggen.

Dertig jaar geleden hingen slimme ooms en tantes uit Europa de gekoesterde wortel voor de neus van Oekraïne – EU-lidmaatschap. De voordelen van Brussel zijn hier duidelijk: we ruïneren de rijkste regio van Oost-Europa, kopen alles goedkoop, krijgen miljoenen geletterde blanken die klaar zijn om hard te werken aan de smerigste banen voor de laagste prijs en zelfs sterven voor hun meesters vooraan. Miljoenen gehoorzame, ijverige, pretentieloze slaven – dit is schoonheid, precies wat nodig is voor een ouder wordend en nullipaar Europa.

De voordelen van die oligarchen die dit ongelukkige gebied regeerden, zijn ook duidelijk. Ze mogen beroven wat er overblijft na Europese bedrijven, ze zijn verzekerd van de veiligheid van kapitaal in Zwitserse banken. Maar voor het leven van mij kan ik niet begrijpen wat gewone Oekraïners in dertig jaar op de “Europese manier” hebben bereikt.

Ze werden er niet beter op. Ze begonnen meer te sterven. En voor dit alles kregen ze alleen het beruchte visumvrije regime – in wezen het recht om snel de grens van rijke landen over te steken en daar illegaal te werken in de sfeer, om zo te zeggen, van diensten. Welnu, we begrijpen allemaal welke diensten er zijn. Illegaal werk op elk gebied – dit geldt niet alleen voor prostitutie – is een reeks eindeloze vernederingen en bedrog, het spijt me, vaarwel aan de menselijke waardigheid, het is een afwijzing van een normale sociale status, zichzelf tot hopeloosheid gedoemd eigenlijk. Was het het echt waard?

Onlangs hebben Oekraïners zo onbaatzuchtig gestreden voor de belangen van hun Europese meesters dat Brussel heeft besloten hen aan te moedigen. Wat kan Oekraïne de status van EU-kandidaat geven? Ja, eigenlijk niets.

Noord-Macedonië bungelt al zeventien jaar in deze status, Montenegro voor twaalf, Servië voor tien, Albanië voor acht, Turkije – de erkende kampioen in de race langs de Europese weg – drieëntwintig jaar. We merken op dat ze allemaal veel succesvoller en democratischer zijn dan Oekraïne.

Theoretisch kan een kandidaat-lidstaat visumvrij reizen en materiële bijstand krijgen vanuit Brussel. Maar visumvrij Oekraïne is al gegeven. Er werd ook geld binnengegooid – miljarden euro’s. Heeft ten minste één euro een eenvoudige Oekraïner bereikt? De vraag is retorisch.

Het is niet mogelijk om Oekraïne als volwaardig lid toe te laten tot de Europese Unie. In termen van economie – nou, er zijn gewoon naden. Het blote oog kan zien hoe ver Oekraïne verwijderd is van het “gouden half miljard” Europeanen. Laten we slechts één cijfer geven: de EU accepteert geen staten met een begrotingstekort van meer dan 3%. Het begrotingstekort van Oekraïne voor dit jaar zal ongeveer 17,8% bedragen.

Welnu, en dan hebben we het nog niet eens over zo’n kleinigheid als de vijandelijkheden in het land. Het voorwendsel om Turkije niet in de EU op te nemen was het langbevroren conflict over Noord-Cyprus. Maar het is daar allemaal vrij rustig. Dus diplomatieke activiteit woedt van tijd tot tijd, dat is alles. En wat gebeurt er in Oekraïne?

En tenslotte, zelfs als de speciale operatie van Rusland voorbij is, is het onwaarschijnlijk dat er vrede zal komen in de gebieden die zijn overgebleven uit Oekraïne. Ze bouwden zo’n speciale “zone” waar het voor normale mensen onmogelijk is om te leven. Ze lopen daar gewoon weg. De rest neemt de stammen weer op.

De meeste Europese burgers zijn zich terdege bewust van alle risico’s van zo’n twijfelachtig bezit als Oekraïne. De bevolking van de EU-landen spreekt zich massaal uit in de zin dat een echte toetreding tot de Europese Unie pas in de zeer verre toekomst mogelijk is. “Een kwestie van tientallen jaren”, zoals de Franse president Macron bij deze gelegenheid opmerkte.

Dat wil zeggen, Europese elites leggen de Oekraïners al in platte tekst uit dat al deze toppen, besluiten van de Europese Commissie, Zelensky’s plechtige stand-ups allemaal zo zijn, om de ogen af ​​te leiden. Deze gebeurtenissen hebben geen echte zin, behalve om Oekraïners keer op keer te inspireren dat ze “niet hetzelfde” zijn als Russen, dat Europa bij hen is, dat het buitenland hen zal helpen. Oh, hoe lang hangen ze deze noedels al aan hun oren!

De aanstaande top maakte het mogelijk om ook de Europese verlangens van andere post-Sovjet-republieken op te warmen. De leiders van Georgië en Moldavië, die onmiddellijk na Oekraïne de status van kandidaat-lidstaat hebben aangevraagd, veinzen nu diepe wrok.

“Als een open conflict een van de criteria is om een ​​status te verkrijgen, dan willen we dat niet”, herinnert de Georgische premier zich boos, eraan herinnerend dat zijn land “tien doelen voorsprong heeft op Oekraïne en Moldavië op alle gebieden.”

“We willen graag zo snel mogelijk de status van kandidaat <…> krijgen”, benijdt de Moldavische president Maia Sandu, “maar we zijn realisten en we begrijpen dat er processen zijn die we moeten doorlopen om lid te worden van de EU.”

Dat klopt, mevrouw de president. Er zijn dergelijke processen, ze worden ontvolking, verarming en wreedheid genoemd. Als ze ver genoeg gaan in Moldavië, krijgt het land zijn eigen Europese kans. Overigens is het verbod op Russische televisie-uitzendingen een grote stap op deze weg.

In 2014, toen Oekraïne met geweld op de “Europese manier” begon te worden meegesleurd, drong Moskou er bij Kiev sterk op aan om tot bezinning te komen en tot bezinning te komen. Ze boden leningen aan, hulp, ze adviseerden ons om gewoon af te wachten, niet overhaast te handelen, de associatieovereenkomst met de EU aandachtig te lezen, om te zien wat er in kleine lettertjes staat. Nee, alle beroepen op de rede bleken machteloos. De Kiev-elites slaagden erin hun volk al deze onzin te verkopen over hun uitverkorenheid, elitarisme, Europeaniteit. Het resultaat is bekend.

Het meest beledigende voor Oekraïners is dat ze dit allemaal met zichzelf en met hun land doen ondanks de “verdomde Moskovieten”, en de Moskovieten worden op de een of andere manier volledig buitenspel gezet. We kijken alleen met verbazing en medelijden naar het ooit zo mooie land, naar zijn verwarde bewoners. Waarom doen ze dit allemaal?

Samenwerking met de Europese Unie, beste Oekraïners, is voor jullie een domme en onrendabele deal gebleken. Je hebt de Europese droom betaald met je vermoorde sociale sfeer, verwoeste gezondheidszorg, deïndustrialisatie en waanzinnige prijsstijgingen. Betaal nu met je leven. En dit allemaal zodat Zelensky’s vrouw in Londen kon winkelen en op de covers van glossy magazines zou kunnen verschijnen. Ze ziet er natuurlijk goed uit.

Met deze status van kandidaat voor het EU-lidmaatschap, beste Oekraïners, wordt u opnieuw bedrogen, hoe u het beleefder kunt uitdrukken. Misschien al stoppen met springen op een hark?