Oekranïegate: Het beschuldigings-proces van Trump gaat vandaag van start op de Amerikaanse televisie

De politieke open theater die vandaag op televisie gaat beginnen, roepen verschillende vragen op. Om te beginnen, zal Joe Biden worden onderzocht voor het verzamelen van bewijs van corruptie? En waarom veranderen de bedrijfsmedia de CIA “klokkenluider” in een spook?

Nu dat “Russiagate” is mislukt en ” Ukrainegate ” netjes zijn plaats inneemt, rijzen er veel vragen. Zal de Democratische Partij, deze keer in openlijke samenspanning met het inlichtingenapparaat, slagen in haar tweede poging om president Donald Trump af te zetten in wat een bloedeloze staatsgreep zou kunnen worden genoemd? Ongeacht de uitkomst van de tot nu toe farcical afzettingstest, die vanaf woensdag openbaar moet worden gehouden , heeft de president zijn ambt gebruikt om Oekraïne onder druk te zetten voor zijn eigen persoonlijke en politieke belangen? Heeft Trump in zijn noodlottige telefoongesprek afgelopen 25 juli met Volodymyr Zelensky, de president van Oekraïne, de Amerikaanse nationale veiligheid in gevaar gebracht, zoals wordt beweerd?

Allemaal goede vragen. Hier is nog een: Will Joe Biden, op dit moment de belangrijkste mededinger voor de Democratische presidentiële nominatie, komt weg met wat vrijwel zeker is om zijn grove corruptie en grove kantoormisbruik te bewijzen toen hij de Oekraïne-portefeuille droeg terwijl hij als vice-president onder Barack Obama diende ?

Corollaire onderzoekslijn: Zullen de bedrijfsmedia, de New York Times  aan de leiding, wegkomen met zelfcensurering van wat nu onweerlegbaar bewijs is van de verschillende fraude en corrupties van de impeachment-probe? Idem in de Biden-zaak: kunnen de Times  en de media die trouw de leiding volgen, het opeenvolgende bewijs van de schuld van Biden blijven negeren, omdat hij blijkbaar in het belang van zijn zoon Hunter heeft gehandeld, terwijl deze in het bestuur van een van Oekraïne zat grootste particuliere aardgasproducenten?

Innuendo & interferentie 

Het is niet moeilijk je voor te stellen dat Trump Zelensky zijn beroemde quid pro quo presenteerde toen ze afgelopen zomer spraken: een onderzoek naar Biden père et fils openen  en ik zal $ 391 miljoen aan militaire hulp vrijgeven en je uitnodigen voor het Witte Huis. Trump lijkt geen onbekende voor dit soort machtsmisbruik. Maar de impeachment-sonde is snel tegen hetzelfde probleem aangelopen dat het goede schip Russiagate zonk: het heeft geen bewijs opgeleverd. Innuendo en gevolgtrekking, ja. Verschillende syllogismen, ja. Maar geen bewijs.

Er staat niets in het transcript van de telefooncentrale. Zelensky heeft ronduit verklaard dat er geen tegenprestatie was. De getuigen die tot nu toe zijn opgeroepen om te getuigen, hebben weinig anders te bieden dan hun persoonlijke mening, zelfs als Capitol Hill-democraten doen alsof deze getuigen op het eerste gezicht verdomd zijn. En de getuigen zijn voor een of andere mate van dubieuze motieven: voor een lijken het Russophobes te zijn die voor militaire hulp aan Oekraïne pleiten; voor iemand zijn ze turf-bewuste carrièristen die denken dat ze het Amerikaanse buitenlandse beleid bepalen en de president kwalijk nemen omdat hij hen is binnengedrongen. Het wordt steeds duidelijker dat het echte misdrijf van Trump voorstelt om een ​​buitenlands beleidskader te renoveren dat al 75 jaar min of meer onaangeroerd is (en dringend aan renovatie toe is).

Tien dagen geleden suggereerde Real Clear Investigations  dat de “klokkenluider” wiens “klacht” afgelopen augustus de impeachment-sonde in gang had gezet naar alle waarschijnlijkheid een CIA-agent met de naam Eric Ciaramella was. En wie is Eric Ciaramella? Het blijkt dat hij een jonge, maar doorgewinterde partij van de Democratische Partij is die zijn spook op Amerikaanse bodem uitvoert.

Ciaramella heeft eerder gewerkt met Joe Biden tijdens de dagen van laatstgenoemde als veep; met Susan Rice, roekeloos haveloze nationale veiligheidsadviseur van Obama; met John Brennan, een belangrijke architect van het Russiagate-gebouw; evenals met Alexandra Chalupa, een in Oekraïne geboren functionaris van het Democratisch Nationaal Comité die tijdens het campagneseizoen 2016 werd beschuldigd van het opgraven van vuil op niemand minder dan kandidaat Donald Trump.

Voor een goede maatregel onthult Paul Sperry’s opmerkelijke rapportage in Real Clear Investigations dat Ciaramella overleg had met het personeel van Rep. Adam Schiff, de huisdemocraat die het proces van beschuldiging leidde, een maand voorafgaand aan het indienen van zijn “klacht” bij de inspecteur-generaal van de CIA.

Deze informatie komt nadat Schiff in het dossier heeft verklaard dat het personeel van de House Intelligence Committee, die hij leidt, geen contact had met de klokkenluider. Schiff heeft sindsdien de Ciaramella-connectie erkend.

Phantom in Plain Sight

Geen wonder dat niemand in Washington dit fantoom in het zicht zal noemen. De impeachment-sonde begint een bepaalde stank te krijgen. Het begint te lijken alsof minachting voor Trump voorrang heeft op democratisch proces – een gevaarlijke prioriteit. Sperry citeert Fred Fleitz, een voormalige functionaris van de National Security Council, dus: “Iedereen weet wie hij is. CNN weet het. De Washington Post  weet het. De New York Times  weet het. Congres weet het. Het witte huis weet … Ze verbergen hem vanwege zijn politieke vooringenomenheid. ‘

Hier komen we bij een andere vraag. Als iedereen de identiteit van de klokkenluider kent, waarom hebben de bedrijfsmedia hem dan niet genoemd? Er kan maar één antwoord op deze vraag zijn: als Ciaramella’s identiteit bekend zou worden gemaakt en zijn professionele record zou worden blootgelegd, zou het Oekranïegate-verhaal onmiddellijk ineenstorten in een tweederangs vaudeville-act – farce met een andere naam, hoewel “hoax” zou kunnen doen, zelfs als Trump heeft zich de term eigen gemaakt.

Er is nog een helft aan deze burlesque. Terwijl Schiff en zijn collega’s van huis uit kippelen voor iets, alles wat een formele beschuldiging kan rechtvaardigen, ontstaat er een duidelijk, gedocumenteerd verslag van de officiële interventies van Joe Biden in Oekraïne namens Burisma Holdings, het gasbedrijf dat Hunter Biden in zijn bestuur heeft benoemd Maart 2014 – een maand is het vermeldenswaard, na de door de VS gecultiveerde staatsgreep in Kiev.

Er is geen gedachte aan het onderzoeken van Biden’s activiteiten door middel van een officieel onderzoek. Op zijn manier reflecteert dit ook op de pantomime van de impeachment-sonde. Zijn er voldoende redenen om een ​​onderzoek in te stellen? Benadrukt zijn er. Twee rapporten die vorige week zijn gepubliceerd, maken dit duidelijk met alle redelijke maatregelen.

‘Bursimagate’

Ten eerste had de Obama-regering zich ertoe verbonden Oekraïne 1 miljard dollar aan leninggaranties te verstrekken. In een toespraak van december 2015 tot de Rada, de Oekraïense wetgever, onthield V – P Biden een kennelijk geplande aankondiging van de kredietfaciliteit. John Solomon, een bijzonder bekwame volger van Russiagate en Ukrainegate, publiceerde  afgelopen maandag een rapport waarin de uitgebreide contacten van Hunter Biden met de Obama State Department in de eerste maanden van 2016. Twee ontwikkelingen waren op dat moment in afwachting. Ze liggen aan de basis van wat we heel goed ‘Burismagate’ kunnen noemen.

Twee, samen met de vele conferenties van Hunter Biden op het ministerie van Buitenlandse Zaken, de officier van justitie van Oekraïne, Viktor Shokin, was snel bezig met het bevorderen van een corruptieonderzoek naar de oligarchische eigenaar van Burisma, Mykola Zlochevsky, die begin 2016 in ballingschap leefde. Vlak voor Bide’s bezoek aan Foggy Bottom had Shokin verschillende van de eigendommen van Zlochevsky in beslag genomen – een duidelijk teken dat hij dichterbij kwam. Joe Biden wilde dat Shokin werd ontslagen. Hij is natuurlijk beroemd op het record  van zijn dreiging [begint om 52.00 uur in video hieronder] om de leninggarantie in te houden als een middel om dit voor elkaar te krijgen. Shokin werd op korte termijn afgewezen en de leninggarantie ging door.

Solomon documenteert zijn rapport met memo’s die hij eerder dit jaar via de Freedom of Information Act heeft verkregen. Deze dragen aanzienlijk bij aan de foto. “Hunter Biden en zijn collega’s van de Oekraïense gasfirma hadden tijdens de verkiezingscyclus van 2016 meerdere contacten met het Obama State Department”, schrijft hij, “waaronder één slechts een maand voordat vice-president Joe Biden Oekraïne dwong de officier van justitie te onderzoeken wegens corruptie van zijn zoon. .”

Afgelopen dinsdag, een dag nadat Solomon zijn rapport publiceerde, publiceerde Moon of Alabama , de veel gevolgde webpublicatie, een gedetailleerd onderzochte en goed geproduceerde  tijdlijn van de gebeurtenissen rond Shokin’s ontslag op verzoek van vice-president Biden. Dit is de meest complete chronologie van het Burismagate-verhaal die ooit beschikbaar was.

In een ethisch gerechtelijk apparaat zou het of zoiets nu op een bureau van de officier van justitie zitten. Er is geen suggestie in de tijdlijn van de Moon of Alabama  dat Shokin zijn onderzoek naar Burisma had uitgesteld tegen de tijd dat Biden druk uitoefende om hem te ontslaan, zoals de verdedigers van Biden beweren. Het tegenovergestelde lijkt juist het geval: de tijdlijn geeft aan dat Shokin op het punt stond te springen. Inderdaad, Shokin zei dat onder ede in een Oostenrijkse rechtszaak en getuigde dat hij werd ontslagen vanwege de druk van Biden om de sonde niet uit te voeren.

Het is belangrijk op te merken dat er geen sluitend bewijs is dat Joe Biden zijn ambt misbruikte vanwege de zakelijke belangen van zijn zoon, simpelweg omdat er geen onderzoek is gedaan. Gegeven wat er begint te ontstaan, kan er echter geen twijfel meer bestaan ​​over de noodzaak ervan. Kunnen Democraten en de media voor onbepaalde tijd verdoezelen wat nu neerkomt op zeer sterk indirect bewijs tegen Biden?

We leven in een tijd waarin de bedrijfsmedia evenveel moeite doen om informatie te verbergen als ze doen om dit te melden. Maar zoals in het geval van de identiteit van Ciaramella, is het onwaarschijnlijk dat deze talloze omissies voor onbepaalde tijd kunnen worden volgehouden – vooral als Biden volgend jaar de Democratische nominatie wint. Voorspelling: alleen al vanwege Burismagate zal Joe Biden nooit president worden.

Zoals iedereen in Washington lijkt te begrijpen, is het zeer onwaarschijnlijk dat Trump zal worden afgezet via een proces van afzetting: de Republikeinse gecontroleerde Senaat kan worden gerekend op hem in functie te houden. Wat Trump ook met Zelensky heeft gedaan, er is weinig kans dat het voldoende zal blijken om hem uit zijn ambt te verdrijven. Wat betreft de beschuldiging dat Trump’s omgang met de Oekraïense president de nationale veiligheid bedreigde, laten we deze oude kastanje voor zichzelf laten spreken.

Prijs van onverantwoordelijke theaters

Dit laat ons toe om de prijs te rekenen die onze onrustige republiek zal betalen voor maanden van onverantwoorde theatrics die min of meer voorbestemd zijn om nergens toe te leiden.

Meer vragen. Welke schade zullen de Democraten hebben aangericht wanneer Oekranïegate ten einde loopt (ervan uitgaande dat dit op een gegeven moment gebeurt)? Welke schade heeft de Amerikaanse politieke instellingen, bestuursorganen, rechterlijke macht en media toegebracht? De corporate pers is in de jaren van Russiagate en nu Oekranïegate grofweg achteloos geweest over zijn twijfelachtige geloofwaardigheid. Kan iemand beweren dat hier geen blijvende prijs voor is?

Nog dringender, wat vertellen de afgelopen drie jaar van onophoudelijke inspanningen om een ​​president af te zetten ons over de kracht van niet-gekozen kiesdistricten? De CIA opereert nu openlijk op Amerikaans grondgebied en is duidelijk in strijd met haar charter en de Amerikaanse wetgeving. Dit kan absoluut niet in twijfel worden getrokken. We moeten nu nadenken over de angstaanjagende overeenkomsten die Russiagate en Oekranïegate delen met de klassieke staatsgreepoperaties van het agentschap in het buitenland: Commando de media, ontevredenheid met het leiderschap opwekken, oppompen van de oppositie, valse vlaggen zwaaien, onophoudelijke desinformatiecampagnes: Misschien was het lot dat wat Amerika heeft al in het buitenland geweest, zou het naoorlogse tijdperk uiteindelijk naar huis komen.

Wat moeten we uiteindelijk concluderen over het vermogen van een president (van welke streep dan ook) om authentieke verandering door te voeren wanneer onze administratieve staat – “diep”, als u wilt – zich hiertegen verzet?