Indignatie redactie 
In vier weken tijd veranderde de visie van de Federal Reserve van “de economie bevindt zich op een goede plek en er zijn geen renteverlagingen nodig of hogere repoleningen” naar het verlagen van rentetarieven naar nul, $ 700 miljard QE, een biljoen dollar aan repo’s, nieuwe kredietlijnen, enz. enz. De geldkraan is wijd opengezet…… voor de banken.
De Board of Governors van de Federal Reserve kondigde gisteravond om 18.00 uur lokale tijd aan dat het de richting volgt van Steve Mnuchin, de voormalige “koning van de executieverkopen” *) die nu dienst doet als minister van Financiën van de VS, en toestemming geeft voor de herinvoering van een afzichtelijk beheerd, miljarden dollars verslindend bailout-programma voor de handelshuizen van Wall Street, bekend als het Primary Dealer Credit Faciliteit (PDCF).
*) Begin 2009 leidde Mnuchin een groep investeerders die een bank genaamd IndyMac opkochten en de naam in OneWest veranderde. OneWest was echt uniek. Terwijl Mnuchin CEO was, bewees de bank dat ze kwetsbaardere mensen sneller op straat kon zetten dan wie dan ook.
Terwijl hij CEO was, gaf een vice-president van OneWest in een rechtbank toe dat de bank 750 door robots getekende “foreclosure”-documenten per week afhandelde. Ze besteedde minder dan 30 seconden aan elk dossier, en in feite had ze haar handtekening ingekort om het proces te kunnen versnellen. Onderzoek heeft uitgewezen dat de bank documenten vaak verkeerd heeft behandeld en heeft nagelaten ze te herzien. Het enige dat nodig was om gezinnen in een nachtmerrie te storten zodat zij hun huizen zouden kwijtraken, was 30 seconden slordig papierwerk en een paar lukrake handtekeningen.
Dit soort tactieken was in gebruik tussen 2009 en 2014, een periode waarin deze bank meer dan 35.000 woningen executeerde. “Weduwe-faillissementen” op omgekeerde hypotheken – OneWest deed er meer van dan wie dan ook. De bank verdedigde toen haar staat van dienst op het gebied van leningwijzigingen, maar werd schuldig bevonden aan een illegale praktijk die bekend staat als “dual tracking”. Daarbij zegt een bankafdeling tegen huiseigenaren dat ze moeten stoppen met betalen zodat ze wijzigingen kunnen doorvoeren, terwijl een andere afdeling doorgaat en hen tot executie dwingt.
Veteranen op Wall Street zien het PDCF-programma als een cash-for-trash-faciliteit, waar het giftige afval van Wall Street van een decennium van onverantwoordelijke handel en leningen wordt verwijderd van de balansen van de banken van Wall Street en wordt overgeheveld naar de balans van de Federal Reserve – net zoals gebeurde tijdens de laatste financiële crisis op Wall Street.
De Fed heeft een jarenlang gevecht voor de rechtbank gestreden om de details van de PDCF en haar tweeling Wall Street-bailout-programma’s geheim te houden voor het Amerikaanse volk. Dankzij een wijziging die door senator Bernie Sanders aan de Dodd-Frank-wetgeving inzake financiële hervormingen van 2010 was toegevoegd, kreeg het Government Accountability Office (GAO) de opdracht om een audit uit te voeren van de PDCF en de rest van de alfabetsoep van programma’s die de Fed had opgezet. Daaruit bleek dat in het geheim $ 29 biljoen naar de geldwolven van Wall Street, de buitenlandse banken die tegenpartijen waren bij hun falende derivatentransacties, centrale banken en zelfs een hedgefonds dat de eigen aandelen van de Wall Street-banken shortte, was doorgesluisd.
We kwamen door de GAO-audit te weten dat de Primary Dealer Credit Facility het grootste bailout-programma voor Wall Street was tijdens de financiële crisis. Het gaf 1.376 leningen uit voor een totaalbedrag van $ 8,95 biljoen. Net zoals dit keer gebeurt, gaf de Fed er een draai aan door te zeggen dat het programma Amerikaanse arbeiders en bedrijven zou helpen.
Dat deed het niet. Het ging om de handels- en derivatenoperaties van zinkende schepen op Wall Street, terwijl diezelfde bedrijven miljoenen dollars aan bonussen uitbetaalden aan hun verdorven leidinggevenden en handelaars. Van de $ 8,95 biljoen aan leningen uitgegeven door de PDCF, ging $ 5,7 biljoen, of 64%, volgens de GAO-audit naar Citigroup, Morgan Stanley en Merrill Lynch.
(Het Levy Economics Institute berekende dat percentage – zie grafiek hiernaast – op 67,3%.)
Gisteren bracht de Amerikaanse zender CNBC het nieuws over de herstart van het programma op deze manier onder onze aandacht: “De Federal Reserve voegt nog een wapen toe om ervoor te zorgen dat huishoudens en bedrijven de financiering krijgen die ze nodig hebben terwijl de economie de coronaviruscrisis aanpakt.” CNBC voegde eraan toe dat minister van Financiën Mnuchin zei dat het programma “de beschikbaarheid van krediet voor Amerikaanse werknemers en bedrijven zou vergemakkelijken”.
Alleen in een Bizaro World zoals dat bestaat in de hersenen van Lloyd Blankfein (de voormalige CEO van Goldman Sachs die naar eigen zeggen zei dat hij dacht dat hij “Gods werk” deed) zou $ 5,7 biljoen dat naar Citigroup, Morgan Stanley en Merrill Lynch gegooid wordt opgevat kunnen worden als een hulpmiddel voor Amerikaanse arbeiders en bedrijven.
Tijdens de financiële crisis heeft Citigroup gezinnen die een alias gebruikten en illegaal huizen van de markt hielden, uit die huizen gegooid; Merrill Lynch, een makelaarsonderneming en investeringsbank, was zo’n organisatie die door Bank of America moest worden overgenomen; en voor Morgan Stanley gold een hefboomeffect van 40 tegen 1, wat betekent dat voor elke $ 40 aan activa er slechts $ 1 aan kapitaal was om verliezen te dekken. Een daling van minder dan 3% van de activawaarden kan een bedrijf de nek omdraaien”, aldus het rapport van de Financial Crisis Inquiry Commission dat de crash voor het Congres onderzocht.
Erger nog,toen Morgan Stanley $ 2,04 biljoen aan bailout-fondsen van de verschillende Fed-programma’s bijeen sprokkelde, was Morgan Stanley’s eigen hedgefonds, FrontPoint Partners, aan het shorten (wedden tegen) subprime woninghypotheken en deed het korte weddenschappen op de grootste banken van Wall Street.
De manager van deze arrogante praktijken tijdens de financiële crisis van 2007-2010 was de New York Fed. Gisteren maakte de Board of Governors van de Federal Reserve bekend dat de New York Fed dit keer weer de leiding krijgt.
Terwijl de banken van Wall Street Amerikaanse gezinnen nog steeds 17% rente in rekening brengen op hun creditcards, zal de New York Fed aan die banken leningen van het PDCF-programma verstrekken tegen de absurde rentevoet van 0,25% – de nieuwe rentevoet bij het Discount Window, die afgelopen zondagavond (wat een toevallig gunstig moment….) door de Federal Reserve met een ongekend anderhalf punt omlaag is gebracht.
En net zoals men bij de PDCF de vorige keer deed, heeft de Federal Reserve aangekondigd dat ze aandelen als onderpand voor deze leningen zal accepteren – een ondenkbare activaklasse voor elke voorzichtige kredietverstrekker in een tijd waarin de aandelenmarkt op een dag met maar liefst 3.000 punten daalt.
De Fed kondigde ook aan dat zij andere zeer twijfelachtige zekerheden zal accepteren, waaronder: commerciële door hypotheek gedekte effecten (commerial mortgage backed securities – CMBS), door zekerheden gedekte leningsverplichtingen (collateralized loan obligations – CLO’s) en door zekerheden gedekte schuldverplichtingen (collateralized debt obligations – CDO’s). De strategie hier is om deze instrumenten blijkbaar te laten veranderen in met junk-gewaardeerde effecten in de boeken van de New York Fed in plaats van in de boeken van de mega-banken van Wall Street….. die openbaar handelen, in tegenstelling tot de New York Fed.
De Fed zei dat het nieuwe PDCF-leningen van 90 dagen zal verstrekken en dat de faciliteit gedurende ten minste zes maanden zal blijven bestaan, met de mogelijkheid om het programma te verlengen. Het oude PDCF-programma duurde twee en een half jaar.
Om een grote verontwaardiging onder het publiek en het tevoorschijn halen van de hooivorken te voorkómen, hoopt Mnuchin de nieuwsgierigheid van het Amerikaanse publiek over de uitgestrekte, miljarden dollars tellende geldkraan naar Wall Street af te kopen met een voorgestelde cheque van $ 1.000 aan Amerikanen die hij binnen twee weken wil uitgeven. Het Wall Street-programma voor repo-leningen ter waarde van $ 9 biljoen is al zes maanden actief en het nieuwe PDCF-programma met meerdere biljoenen loopt nog minstens zes maanden, terwijl het ‘”checks-to-Americans”-programma een eenmalige actie lijkt te zijn.
De Federal Reserve is in 1913 opgericht door middel van wetgeving van het Amerikaans Congres. Gedurende de geschiedenis van de Fed tot de financiële crisis van 2007-2010 werd haar rol gezien als laatste, ultieme geldschieter aan de commerciële banken van de Verenigde Staten, en beslist niet aan risicovolle effectenbedrijven op Wall Street. Volgens een verhaal dat wij te danken hebben aan David Fettig, een senior adviseur van de Federal Reserve Bank van Minneapolis, werd sectie 13 (3) “spaarzaam gebruikt en werden er slechts 123 leningen verstrekt” van 1932 tot 1936 tijdens de vorige grote crash op Wall Street. De leningen bedroegen in totaal $ 1,5 miljoen of ongeveer $ 27,3 miljoen, omgerekend in hedendaagse dollars. De actie van 1936 was de laatste keer dat 13 (3) in het leven werd geroepen, tot 2007.
Rodge Cohen, één van de advocaten van Wall Street werkzaam bij Sullivan & Cromwell, speelt een rol in hoe de Federal Reserve de kliko voor giftig afval is geworden voor de handelshuizen op Wall Street. Cohen speeldehad een belangrijke rol bij de interpretatie van de noodleningsautoriteit van de Fed overeenkomstig artikel 13, lid 3, van de Federal Reserve Act na de beurscrash in 1987.
In een voorontwerp van de Financial Crisis Inquiry Commission legt het de rol van Rodge Cohen in een amendement van artikel 13, lid 3, als volgt bloot: (De verwijzing naar Cohen is verwijderd in het eindrapport van de FCIC.)
“In 1991 zochten Goldman Sachs en andere grote effectenbedrijven naar wetgeving die hen meer toegang zou geven tot de noodleningen van de Fed op grond van artikel 13, lid 3, van de Federal Reserve Act. Goldman en de andere bedrijven waren bezorgd over “het ontbreken van een vangnet onder bedrijven van Wall Street” in het licht van (a) de terughoudendheid van sommige commerciële banken om krediet te verstrekken aan effectenmakelaars-dealers tijdens de beurscrash van 1987, en (b) de val van Drexel in 1990. Op voorstel van H. Rodgin Cohen, een bankadvocaat bij Sullivan & Cromwell in New York City, drongen de effectenfirma’s er bij het Congres op aan om een wijziging van artikel 13, lid 3, in FDICIA op te nemen.
De in 1991 aangenomen wijziging van artikel 13, lid 3, machtigde de Fed om noodleningen te verstrekken aan niet-bancaire bedrijven, zolang deze leningen “naar tevredenheid (van de Fed) zijn gedekt”, en de wijziging gaf de Fed ook de vrijheid om bijna elk type onderpand van de lenende bedrijven te accepteren.”
Dat niet alleen de banken in de VS rijkelijk voorzien worden van (belasting)geld en hun bailout krijgen, blijkt uit het feit dat luchtvaartmaatschappijen in dat land om een bailout van $ 50 miljard hebben gevraagd. Terwijl ze de afgelopen tien jaar voor maar liefst $ 45 miljard aan eigen aandelen hebben opgekocht (waardoor hun aandelenkoersen stegen en de top van die ondernemingen hun bonussen flink zagen stijgen).
