Onderwijs op achterstand, jongerenhuisvesting onbetaalbaar, testen voor toegang, gelukkig ben ik ‘oud’

Onder het schrijven van deze column stijgt mij het schaamrood naar de kaken. Als gepensioneerde mag ik mij gelukkig wanen met een eigen woning, een rijtjeswoning met zonnige tuin. Het is mijn derde eigen woning sinds 1985. Als ik nu kijk naar de woningmarkt dan rijzen mij de haren te berge. Ik vind het ronduit schandalig dat onze jeugd niet in staat is een eigen huis te kopen of te huren voor een schappelijke prijs. De prijzen gaan in veel regio’s door het dak. In sommige steden waar de prijs in de jaren tachtig rondom een ton lag is die nu vijf keer zoveel.

De jeugd van tegenwoordig

Dit mogen we onze jeugd niet aandoen. Waar is het overheidsbeleid dat zorg draagt voor een veelbelovende toekomst voor onze jeugd? Ik zie daar totaal niets van. Ik krijg schuldgevoelens ten opzichte van mijn kinderen die graag wat meer woonruimte zouden willen. Ook zij zijn begonnen met een woning die past bij het inkomen van een starter. Blij dat ze het ouderlijk waren ‘ontvlucht.’ De woonlasten werden niet gevoeld als zware lasten want er werden volop vluchten geboekt naar verre landen. Ze leven hun leven zoals ik het als jongeling heb gedaan. Met dat verschil dat ik als achttienjarige op vakantie ging met de brommer. Tijden veranderen. Na de jaren tachtig is de inflatie in toom gehouden na een uitschieter van om en nabij de tien procent. De (hypotheek)rentetarieven waren in die tijd hoog maar de lonen kwamen er nog in mee, hoewel inflatie de loonstijging altijd voor blijft.

Stijgende huizenprijzen

Gelukkig daalden de centrale rentetarieven dankzij het monetaire beleid van centrale banken. “ECB bedankt.” Samen met de FED in de VS maken de dollar en de euro binnen de westerse handel de dienst uit als het gaat om het internationaal afstemmen van het monetaire beleid. Rentetarieven daalden geleidelijk totdat we in 2020 het nulpunt aantikten. Voor senioren die in het bezit waren van een eigen woning was dat een verrijking. Bij dalende rentetarieven stegen parallel de WOZ-waardes van onze woonhutten. Voor de junioren betekende dit monetaire beleid een verarming als je na je studietijd in het bezit van een tijdelijk contract een huis probeerde te huren/kopen. Loonstijgingen volgen gewoonlijk de inflatie op enige afstand, maar de inflatie bleef door het monetaire beleid laag en daalde zelfs. Tegengesteld gingen de huizenprijzen(en de beurzen) in westerse landen en helemaal in een overbevolkt polderlandje snel omhoog. Nadat het fiat geldsysteem in 2009(val van de Lehmanbrothers) ternauwernood was gered werden records gebroken. De inflatie in consumptiegoederen bleef laag tot begin 2021 maar de inflatie in aandelen en vastgoed ging door het dak.

Subsidie jaren 80

Nu ontstaat in rap tempo een generatieconflict. De lonen van starters blijven achter bij de enorme inflatie in huizenprijzen. Desastreus en enorm frustrerend. Het is schokkend om te zien hoeveel jongeren, mede door de coronacrisis, in psychische problemen verkeren. Waar blijft het beleid van de overheid om onze jeugd een toekomst te bieden met huisje, boompje, beestje. Of gaan we stapelen zoals de Rabobank voorstelt met hun plannen om betaalbare appartementen te bouwen. Het is een privaat initiatief, ik mis de overheidssteun.  Ooit kenden we in de jaren tachtig de rijkssubsidie bij aankoop van een nieuwbouwwoning. De subsidie A en B-regeling waarbij flinke bedragen werden uitbetaald. De inkomensafhankelijke subsidie A-regeling kende een trapsgewijze afbouw waarbij het mogelijk was om het eerste jaar een bedrag van 13.000 gulden te ontvangen en vervolgens elk jaar een bedrag dat 500 gulden lager lag. Tussentijdse inkomenstoetsen zorgden bij reële inkomensstijging voor een versnelde afbouw. Mijn generatie heeft er toen van geprofiteerd. De jongeren van nu hebben het nakijken.

Politieke vetes

De lage rente van nu biedt alleen maar nadelen waardoor woningen voor jongeren onbetaalbaar zijn. Sparen schiet niet op want je moet bedragen inleggen die boven weer oplopende inflatie en bankkosten uitgaan. Maar wat doet onze overheid, of beter gezegd ons vastgeroeste demissionaire kabinet? Er worden politieke vetes uitgevochten. Populistische partijen worden geboycot waardoor splinterpartijtjes ontstaan met onzekere politici die niet kunnen opboksen tegen de regerende elite. Gevestigde partijen kennen nauwelijks binnenlands beleid. Ze kijken over grenzen, bestuderen de globalistische Agenda 2030 en volgen de vergaderagenda van de Europese Commissie en het Europees Parlement.

Kinderen op het altaar

De coronacrisis schiet een gat in de rijksbegroting en alle aandacht is gericht op het bestrijden van een pandemie die blijkens de statistieken slechts een epidemie is. De jeugd is op velerlei gebied op achterstand gezet. Niet alleen het onderwijs en woningbouwbeleid, ook hun sociale uitgaansleven wordt ingeperkt door de (tijdelijke?) testsamenleving die is ingevoerd door een marionettenkabinet. We maken het nog gekker door zelfs jonge kinderen te gaan vaccineren voor een epidemische ‘griep.’ Covid-19 muteert uiteindelijk naar een blijvende griep. De ethische discussie over nut en noodzaak van vaccinatie wordt niet eens gevoerd door ons parlement. Ouders worden dringend verzocht om hun kinderen mee te laten doen aan een medisch experiment.  We gaan onze kinderen vaccineren omwille van de gezondheid van ouderen. Kinderen bloot stellen aan experimentele vaccins is een dwaling. Traditioneel offeren ouders zich op voor hun kinderen. Nu doen we op aandringen van onze regering het tegenovergestelde.

Knielen voor de jeugd

“Ben ik nou zo slim of ben jij nou zo dom,” zei ooit Louis van Gaal. Ik lach hem niet meer uit. De wereld is totaal veranderd. Ik zit nog wat in het verenigingsleven en op vergaderingen riep ik steevast dat het jeugdbeleid voorrang boven alles moet krijgen. Met altijd dezelfde stelregel: “Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.” Ik zou nu alvast mijn generatie willen vragen om excuus te maken voor wat we onze jongeren aan doen en alvast te knielen voor onze jeugd. Hoog tijd dat de burgemeester van Amsterdam een nieuw statement bedenkt. In haar stad zijn de huizen onbetaalbaar en is de jonge generatie op enorme achterstand gezet. Vergeet het slavernijverleden maar straf het foute kabinetsbeleid af. Excuus maken voor het verleden is hypocriet en zo gemakkelijk.

GW