Indignatie redactie 
De Amerikaanse onderzoeksjournalist Seymour Hersh heeft in een exclusief artikel in detail onthuld hoe de VS de ontploffing van Nord Stream hebben voorbereid en uitgevoerd. We zoomen in op zijn artikel.
Het was eigenlijk slechts een kwestie van tijd. Alle aanwijzingen van de daders van de ontploffing van de Nord Stream 1 en 2 Oostzee-pijpleidingen waren vanaf het begin vrij duidelijk – alleen de VS hadden zowel een duidelijk motief als de middelen voor zo’n “oorlogsdaad”.
Immers: indien de Biden-regering en de CIA het Amerikaans Congres hebben omzeild om Nordstream 2 op te blazen, kan dat niet anders worden gekwalificeerd als een oorlogsdaad! Dan proberen ze de Russen de schuld te geven, omdat ze denken dat het Amerikaanse publiek zo stom is. Sindsdien heerst er echter een loodzware stilte, zowel in de politiek als in de mainstream media aan beide zijden van de Atlantische Oceaan.
Nu heeft de bekende onderzoeksjournalist Seymour Hersh de stilte verbroken en een sensationeel verslag geschreven waarin hij niet alleen de VS maar ook Noorwegen de schuld geeft van de aanval. Hersh put uit inzichten waar wij in eerdere artikelen ook al heel vroeg over schreven (echter door ons niet over de actieve betrokkenheid van Noorwegen). Hersh is niet zomaar iemand – hij is waarschijnlijk de meest gerenommeerde onderzoeksjournalist van allemaal.
Een journalistieke legende, die heeft geholpen bij het blootleggen van de meeste schandalen van de Amerikaanse regering sinds de oorlog in Vietnam. Hij werd al wereldberoemd toen hij in 1969 oorlogsmisdaden aan het licht bracht die door het Amerikaanse leger waren gepleegd tijdens de oorlog in Vietnam. In 2004 publiceerde hij over het martelschandaal van het Amerikaanse leger in de Abu Ghraib-gevangenis in Irak tijdens de Derde Golfoorlog. Hij was de eerste die het waargebeurde verhaal publiceerde over de moord op Bin Laden.
De lijst van zijn onthullingen is ongelooflijk lang.Natuurlijk sloot hij er geen vriendschap mee, maar hij schijnt het als een sport te zien, want hij zei ooit: “Er is nog nooit een president geweest die mij aardig vond. Ik beschouw het als een compliment”.
Dat zal dan ook wel gaan gelden voor president Biden, want Hersh heeft een lang artikel gepubliceerd waarin hij bericht hoe de regering Biden zich sinds 2021 heeft voorbereid om Nord Stream op te blazen en hoe deze daad van staatsterrorisme werd uitgevoerd. Met deze korte inleiding over Hersh willen we benadrukken dat onthullingen door hem serieus moeten worden genomen. Hetzelfde geldt voor zijn artikel over de Nord Stream-ontploffing.
NordStream
Vorig jaar juni, als onderdeel van een veelbesproken NAVO-zomeroefening genaamd BALTOPS 22, plaatsten marineduikers de op afstand geactiveerde explosieven, die drie maanden later drie van de vier Nord Stream-pijpleidingen vernietigden. Dat schhrijft de onderzoeksjournalist op basis van een bron met directe kennis van het missieplan. Twee van de pijpleidingen, bekend als Nord Stream 1, leveren al meer dan tien jaar goedkoop Russisch aardgas aan Duitsland en een groot deel van West-Europa. Een tweede paar pijpleidingen, genaamd Nord Stream 2, was al aangelegd maar nog niet operationeel.
Het besluit van Biden om de pijpleidingen te saboteren kwam na meer dan negen maanden van topgeheime debatten binnen de nationale veiligheidsgemeenschap in Washington over de beste manier om dat doel te bereiken. De vraag was meestal niet of de missie uitgevoerd moest worden, maar hoe die uitgevoerd kon worden zonder dat duidelijk zou worden wie daarvoor verantwoordelijk was.
President Biden en zijn team voor buitenlands beleid – nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan, staatssecretaris Tony Blinken en Victoria Nuland, de staatssecretaris voor politieke zaken – hadden zich hardop en duidelijk uitgesproken tegen de twee pijpleidingen die uit twee verschillende havens in het noordoosten van Rusland begon en uitkwamen bij het Deense eiland Bornholm, voordat het in Noord-Duitsland eindigde.
De directe route, waarbij doorvoer door Oekraïne werd vermeden, was een zegen voor de Duitse economie, die genoot van een overvloed aan goedkoop Russisch aardgas – genoeg om zijn fabrieken te laten draaien en zijn huizen te verwarmen, terwijl Duitse distributiebedrijven die overschotten gebruikten, met winst gas konden verkopen in heel West-Europa. Acties die zouden kunnen worden herleid tot de regering zouden in strijd zijn met de toezeggingen van de VS om directe conflicten met Rusland tot een minimum te beperken. Geheimhouding was essentieel.
De weerstand van de Amerikanen tegen NordStream
Van het begin af aan werd Nord Stream 1 door Washington en zijn anti-Russische NAVO-bondgenoten gezien als een bedreiging voor de westerse dominantie. De houdstermaatschappij erachter, Nord Stream AG, werd in 2005 in Zwitserland opgericht in samenwerking met Gazprom. Gazprom is een beursgenoteerd Russisch bedrijf dat enorme winsten genereert voor zijn aandeelhouders en wordt geregeerd door oligarchen waarvan bekend is dat ze in de ban van Poetin zijn.
Gazprom controleerde 51% van het bedrijf, terwijl vier Europese energiebedrijven – één in Frankrijk, één in Nederland en twee in Duitsland – de resterende 49% van de aandelen deelden en het recht hadden om het goedkope aardgas stroomafwaarts te verkopen aan lokale distributeurs in Duitsland en West-Europa. De winst van Gazprom werd gedeeld met de Russische regering, en de gas- en olie-inkomsten van de staat zouden in sommige jaren naar schatting tot 45% van het jaarlijkse budget van Rusland uitmaken.
De Amerikaanse politieke angsten waren reëel: Poetin zou nu beschikken over een extra en broodnodige grote inkomstenstroom, en Duitsland en de rest van West-Europa zouden afhankelijk worden van goedkoop door Rusland geleverd aardgas – terwijl Europa’s afhankelijkheid van Amerika afnam. In feite is dat precies wat er is gebeurd. Veel Duitsers zagen Nord Stream 1 als onderdeel van de bevrijding onder het mom van de beroemde Ostpolitik van voormalig bondskanselier Willy Brandt, die het naoorlogse Duitsland in staat had gesteld zichzelf en andere Europese naties die in de Tweede Wereldoorlog waren verwoest weer op te bouwen door onder meer goedkoop Russisch gas te kopen en te zorgen voor een bloeiende West-Europese markt.
Nord Stream 1 was volgens de NAVO en Washington al gevaarlijk genoeg, maar Nord Stream 2, waarvan de bouw in september 2021 voltooid was, zou, als de Duitse toezichthouders akkoord zouden gaan, de hoeveelheid goedkoop gas die beschikbaar was voor Duitsland en West-Europa verdubbelen. De tweede pijpleiding zou ook voldoende gas leveren voor meer dan 50% van het jaarlijkse Duitse verbruik. De spanningen tussen Rusland en de NAVO escaleerden gestaag, geholpen door het agressieve buitenlandse beleid van de regering-Biden.
Het verzet tegen Nord Stream 2 laaide op aan de vooravond van de inauguratie van Biden in januari 2021, toen Republikeinen in de Amerikaanse Senaat, geleid door Ted Cruz uit Texas, tijdens de hoorzitting toen Blinken als staatssecretaris werd bevestigd, herhaaldelijk de politieke dreiging van goedkoop Russisch aardgas aan de orde stelden. Tegen die tijd had een verenigde senaat met succes wetgeving aangenomen die, zei Cruz tegen Blinken, “[de pijplijn] in zijn loop stopte”. De Duitse regering, destijds geleid door Angela Merkel, oefende enorme politieke en economische druk uit om de tweede pijpleiding operationeel te krijgen.
Zou Biden het opnemen tegen de Duitsers? Blinken zei ja, maar voegde eraan toe dat hij de standpunten van de nieuwe president niet in detail had besproken. “Ik ken zijn vaste overtuiging dat Nord Stream 2 een slecht idee is”, zei hij. “Ik weet dat hij wil dat we alle middelen gebruiken die tot onze beschikking staan om onze vrienden en partners, inclusief Duitsland, ervan te overtuigen het project niet door te laten gaan.”
Een paar maanden later, toen de aanleg van de tweede pijpleiding bijna voltooid was, gaf Biden toe. In mei vorig jaar zag de Amerikaanse regering af van de sancties tegen Nord Stream AG in een verbluffende ommekeer, waarbij een ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken toegaf dat het proberen om de pijplijn te stoppen door middel van sancties en diplomatie “altijd nutteloos is geweest”. Achter de schermen zouden regeringsfunctionarissen naar verluidt de Oekraïense president Volodymyr Zelensky, die toen werd bedreigd door een mogelijke Russische invasie, aansporen om de stap niet te bekritiseren.
Dit had onmiddellijke gevolgen. Republikeinen in de Senaat, geleid door Cruz, kondigden een onmiddellijke blokkade aan van alle door Biden genomineerde kandidaten voor het buitenlands beleid en vertraagden de goedkeuring van de jaarlijkse defensiewet tot ver in de herfst. Politico noemde Biden’s ommezwaai op de tweede Russische pijpleiding later “de enige beslissing die Biden’s agenda in gevaar heeft gebracht, misschien wel meer dan de chaotische militaire terugtrekking uit Afghanistan.”
De regering kwam in de problemen, ondanks een crisispauze midden november 2021 toen de Duitse energietoezichthouders de goedkeuring voor de tweede Nord Stream-pijpleiding opschortten. De aardgasprijzen stegen in enkele dagen tijd met 8%, omdat in Duitsland en Europa de vrees groeide dat de opschorting van de pijpleiding en de toenemende kans op oorlog tussen Rusland en Oekraïne zouden resulteren in een zeer ongewenste koude winter.
Het was in Washington niet duidelijk waar Olaf Scholz, de nieuw aangestelde Duitse bondskanselier, stond. Maanden eerder, na de val van Afghanistan, had Scholz publiekelijk de oproep van de Franse president Emmanuel Macron voor een onafhankelijker Europees buitenlands beleid gesteund in een toespraak in Praag – een duidelijke indicatie dat men minder op Washington en zijn grillige acties moest vertrouwen. Ondertussen namen de Russische troepenopbouw gestaag en dreigend toe aan de grenzen van Oekraïne, en eind december waren meer dan 100.000 troepen in staat om aan te vallen vanuit Wit-Rusland en de Krim. De bezorgdheid groeide in Washington, en Blinken schatte dat die kracht “in korte tijd zou kunnen worden verdubbeld”.
De aandacht van de Amerikaanse regering was opnieuw gericht op Nord Stream. Zolang Europa afhankelijk bleef van pijpleidingen voor goedkoop aardgas, vreesde Washington dat landen als Duitsland terughoudend zouden zijn om Oekraïne het geld en de wapens te geven die nodig zijn om Rusland te verslaan. Op dat turbulente moment huurde Biden Jake Sullivan in om een interagency-groep samen te stellen om met een plan te komen. Daarover zometeen meer.
Het onderzoek van Seymour Hersh
Het artikel van de Pulizer Prize-winnaar Seymour Hersh dat de VS en Noorwegen de Nord Stream-pijpleidingen in de Oostzee hebben opgeblazen haalde zelfs de Britse Times. Maar de meeste mainstream media – ook in ons land – hullen zich in stilzwijgen. “VS bombardeerden Nord Stream-gaspijpleidingen, beweert onderzoeksjournalist Seymour Hersh”, schrijft The Times. Blijkbaar neemt de Britse krant een artikel over het verslag op omdat het het Verenigd Koninkrijk vrij pleit, waar eerst Poetin de beschuldigende vinger naar wees). Maar zelfs de “Guardian” durft het niet aan en laat voor de zekerheid het explosieve onderwerp weg.
In de Nederlandse mainstream media heerst een oorverdovende stilte – alleen GeenStijl zette het prominent op haar homepage en De Telegraaf plaatst een artikel terwijl het Hersh’ reputatie (“omstreden journalist”) meteen in twijfel trekt. Het verslag dat Hersh op zijn blog publiceert klinkt plausibel en komt in grote lijnen overeen met onze eerdere artikelen over dit onderwerp. En wat het buitenland betreft: ook de Duitse media doen er het zwijgen toe, terwijl die bijzonder geïnteresseerd zouden moeten zijn, de pijplijn was tenslotte een Duits-Russisch project!
Blijkbaar is men bang dat de onthullingen het Duitse publiek mogelijk van streek zullen maken en de federale bondsregering in de problemen zullen brengen. De Amerikaanse regering heeft natuurlijk alles ontkend, maar zelfs dat brengen de meeste mainstream media niet eens ter sprake – voorzichtigheid of zelfcensuur?
Naast de bewering dat de Verenigde Staten samen met Noorwegen de aanslag hebben gepleegd, is één ding bijzonder pikant: het zijn vooral de Verenigde Staten en Noorwegen die massaal hebben geprofiteerd van het opblazen van de pijpleiding. Noorwegen is nu zelfs de grootste gasleverancier van Duitsland!
Eind januari dit jaar heeft de Amerikaanse senator Cruz aan Victoria Nuland tijdens een zitting van de Senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken gevraagd of de sancties die hij vóór de Russische aanval tegen Nord Stream 2 had voorgesteld, de Russische aanval op Oekraïne zouden hebben voorkómen. Zowel de Oekraïense president Volodymyr Zelenskyy als de Poolse regering hadden hem dit in januari 2022 gesignaleerd.
Nuland zei dat ze gelooft dat het vroege einde van Nord Stream 2 “Poetin niet zou hebben tegengehouden”: “Ik denk niet dat we deze oorlog hadden kunnen voorkómen als de Europeanen sneller hadden gehandeld op Nord Stream 2 – hoewel ik denk dat ik dat ook had gewild. Maar het was belangrijk dat “op de dag dat de oorlog begon, de Duitsers de pijpleiding stopte”. Ook toen al signaleerden media dat “de openlijke vreugde van de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken Nuland over de terroristische aanslag onthullend was.”
De Amerikaanse veiligheidsadviseur Sullivan zou de leiding hebben gehad bij het beramen van de aanslag – inderdaad: de man met wie EU-baas Von der Leyen haar sancties besprak. Net als bij de strafmaatregelen tegen Rusland zou de planning voor de aanval al weken vóór de oorlog in Oekraïne zijn begonnen. Als dat waar is, dan kan de bewering dat de oorlog heeft geleid tot deze aanval op de infrastructuur van Europa van tafel.
Von der Leyen en sancties tegen Rusland
De connectie Von der Leyen – Sullivan blijkt o.a. uit een verslag van Politico, toepasselijk getiteld Europe’s American president: The paradox of Ursula von der Leyen. Het gaat uitgebreid in op de transatlantische coördinatie voor de oorlog. We lezen o.a. “In november 2021 bracht Von der Leyen haar eerste bezoek aan het Witte Huis. Onder degenen die die middag in het Oval Office bijeenkwamen, waren Bidens nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan, toen plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur voor internationale economie Daleep Singh, en Amanda Sloat, senior directeur voor Europa bij de Nationale Veiligheidsraad.”
Het begon allemaal in november 2021, vier maanden voordat de oorlog begon, in het Witte Huis in Washington – en niet in de EU-Commissie in Brussel. Naast Sullivan en Singh zou ook de kabinetschef van Von der Leyen, Björn Seibert, een sleutelrol moeten spelen.
Afgesproken was dat er regelmatig overleg zou plaatsvinden. CIA-baas Bill Burns reisde af naar Brussel en de bekende staatssecretaris van Politieke Zaken, Victoria “Fuck the EU” Nuland, hield de Europese Commissie bezig met een wekelijkse videoconferentie. Aan EU-zijde was Seibert de belangrijkste persoon. “We hadden een enorme mate van convergentie over de hele linie”, zei een hoge ambtenaar. Geen wonder, de man is transatlantisch en heeft Von der Leyen al geadviseerd bij het Duitse federale ministerie van Defensie!
Opmerkelijk is het niet dat het hoofd van de commissie haar afspraken met Washington in haar eentje uitvoerde, zonder regelmatig overleg met Berlijn of Parijs. Samen werkten ze een pakket aan sancties uit dat tot het einde geheim werd gehouden. Von der Leyen houdt wel van incestueuze verhoudingen, zonder andere betrokkenen te informeren (neem alleen maar de aanschaf van de Pfizer-“vaccins” en haar relatie met de topman van dat bedrijf. Een Einzelgänger zouden de Duitsers zeggen, wij vinden haar eerder een blindganger dat haar weg zoekt in een mijnenveld – het wachten is op de explosie.
Het wordt in ieder geval allemaal levendig in beeld gebracht door “Politico”. Dit is echter niet de enige bron die aantoont dat de sancties tegen Rusland geenszins een reactie op de oorlog waren – en hoe vastberaden de VS waren om de EU de economische oorlog in te duwen. Wie op het internet wat onderzoek doet zal zien dat Sullivan en Seibert elkaar lang voor het begin van de oorlog hebben ontmoet. De twee ontmoetten elkaar bijvoorbeeld in september 2021 in het Witte Huis, zo blijkt uit dit bericht. Zelfs toen was Rusland (voor de Amerikanen) een probleem.
Op 12 februari, twee weken voor het uitbreken van de oorlog, bespraken ze al sancties tegen Rusland, hulp aan Oekraïne en het energiebeleid. Zelfs toen werden de Amerikaanse leveringen van LNG aan Europa besproken – onder de titel “EU-US Strategic Partnership on Energy Security“. Blijkbaar waren Sullivan en Seibert het erover eens dat de EU zich zou loskoppelen van gasleveringen uit Rusland en afhankelijk zou zijn van Amerikaanse hulp. Let wel – dat was weken vóór het begin van de oorlog! De “energieoorlog” begon vroeg – in Washington!
Interessant is ook de informatie die te vinden is over de inmiddels “gepensioneerde” sanctie-expert Singh. Blijkbaar was hij specifiek op zoek naar de zwakke punten van de Russische economie – en probeerde hij de winst van de VS te optimaliseren. Meer daarover werd verhaald in de Amerikaanse “New Yorker”.
Begin februari vorig jaar was er een interview over het bezoek van kanselier Scholz aan het Witte Huis. Zelfs toen – drie weken vóór het begin van de oorlog – onthulde hij enkele details van de sancties waartoe later door de EU werd besloten. Het einde van Nord Stream 2 was ook een probleem…
In april vorig jaar erkende Singh dat de VS “privé”-besprekingen met de EU voerden om hen over te halen Rusland een olie-, kolen- en gasembargo op te leggen. Kort daarna kwam Von der Leyen met haar ‘Repower EU‘-plan, dat precies hetzelfde doel nastreeft, echter door de Europese Commissie vermomd als ‘onafhankelijkheid’.
Op een Atlantic Bridge-evenement in Frankfurt legde Singh vervolgens eind september vorig jaar uit dat de Verenigde Staten zich ook voorbereidden op sancties tegen China. “Er is geen land te groot om sancties op te leggen”, zei hij. “Ik weet zeker dat er aan beide kanten actief wordt gepland”. Rusland was blijkbaar slechts een opmaat, China is de volgende die aan de beurt is.
Inmiddels is duidelijk dat de VS een handelsoorlog tegen China zijn begonnen. Het richtte zich in eerste instantie op de chipproductie, waar van Nedrlandse zijde onze “useful idiot” zich voor het karretje van Biden liet spannen. Maar ook de EU laat zich niet onbetuigd. Brussel en Berlijn willen hun afhankelijkheid van China verminderen om voorbereid te zijn op een mogelijke escalatie – waarvan het niet de vraag is òf die komt maar wannéér die komt.
De Europese Commissie past zich zo aan de Amerikaanse strategie aan in plaats van er duidelijk afstand van te nemen, zoals dat in het belang van de burgers van de EU zou moeten zijn. De hysterische verhalen over de “spionageballon” van China zijn hiertoe een “passend” westers instrument om het grote publiek alvast voor te bereiden voor ontwikkelingen op het geopoltieke wereldtoneel waarvan je als je een beetje goed nadenkt wéét dat dat niet goed zal aflopen.
Hoe Amerika de Nord Stream-pijpleidingen opblies – het tijdpad
In december 2021, twee maanden voordat de eerste Russische tanks Oekraïne binnenrolden, belegde Jake Sullivan (over wie we het zojuist hadden) een vergadering van de nieuw gevormde werkgroep – mannen en vrouwen van de stafchefs, de CIA, het ministerie van Buitenlandse Zaken en het ministerie van Financiën – en vroeg om aanbevelingen over hoe te reageren op de naderende invasie van Poetin.
Het was de eerste in een reeks uiterst geheime bijeenkomsten in een beveiligde ruimte op de bovenste verdieping van het Old Executive Office Building, dat grenst aan het Witte Huis en waar ook de Foreign Intelligence Advisory Board (PFIAB) van de president was gevestigd. Er was het gebruikelijke heen en weer gepraat, wat uiteindelijk leidde tot een cruciale inleidende vraag: zou de aanbeveling die de groep aan de president deed omkeerbaar zijn – zoals een nieuwe reeks van sancties en deviezencontroles – of onomkeerbare acties die niet ongedaan konden worden gemaakt?
Volgens Hersh’ bron met directe kennis van het proces werd het de deelnemers duidelijk dat Sullivan voor ogen had dat de groep een plan zou bedenken voor de vernietiging van de twee Nord Stream-pijpleidingen – en dat hij voldeed aan de wensen van de president. In daaropvolgende sessies bespraken de deelnemers opties voor een aanval. De marine stelde voor een nieuw in gebruik genomen onderzeeër te gebruiken om de pijpleiding rechtstreeks aan te vallen.
De luchtmacht besprak het laten vallen van vertraagde ontstekingsbommen die op afstand tot ontploffing konden worden gebracht. De CIA was van mening dat de aanval in ieder geval verborgen moest zijn. Alle betrokkenen wisten wat er op het spel stond. “Dit is geen kinderspel”, aldus de bron. Als de aanval zou kunnen worden herleid tot de Verenigde Staten, “zou het een ‘Act of War’ zijn” – een oorlogsverklaring.
De interagency-groep was aanvankelijk sceptisch over het enthousiasme van de CIA voor een geheime diepzeeaanval. Er waren te veel onbeantwoorde vragen. De wateren van de Oostzee werden intensief gepatrouilleerd door de Russische marine en er waren geen olieplatforms die gebruikt konden worden als dekking voor een duikoperatie. Zouden de duikers naar Estland moeten gaan, net over de grens bij de Russische aardgaslaadkades, om te trainen voor de missie? Tijdens “al deze planningen”, zei de bron, “zeiden sommige CIA- en State Department-functionarissen: Doe dit niet. Het is stom en zal een politieke nachtmerrie worden als het uitkomt.'”
Toch rapporteerde de CIA-taskforce begin 2022 aan de interagency-groep van Sullivan: “We hebben een manier om de pijpleidingen op te blazen.” Wat toen gebeurde was verbluffend. Op 7 februari, minder dan drie weken voor de schijnbaar onvermijdelijke Russische invasie van Oekraïne, ontmoette Biden in zijn kantoor in het Witte Huis de Duitse bondskanselier Olaf Scholz, die na enige aarzeling nu resoluut aan de kant van de Amerikanen stond. Op de persconferentie die volgde, zei Biden uitdagend: “Als Rusland binnenvalt… zal er geen Nord Stream 2 meer zijn. We maken er een einde aan.”
Twintig dagen eerder bracht de Amerikaanse staatssecretaris Nuland in wezen dezelfde boodschap over tijdens een briefing van het ministerie van Buitenlandse Zaken, waarover niet in de pers werd bericht. “Ik wil vandaag heel duidelijk tegen u zijn”, antwoordde ze op een vraag. “Als Rusland Oekraïne binnenvalt, zal Nord Stream 2 op geen enkele manier vooruitgang boeken.”
Verschillende mensen die betrokken waren bij het plannen van de pijpleiding hadden hun ongenoegen uitgesproken over wat volgens hen indirecte verwijzingen naar de aanval zijn. “Het was alsof we een atoombom in Tokio op de grond legden en de Japanners vertelden dat we hem tot ontploffing zouden brengen”, aldus de bron. “Het plan was dat de opties na de invasie zouden worden uitgevoerd en niet publiekelijk zouden worden aangekondigd. Biden snapte het gewoon niet of negeerde het.”
De onbezonnen opmerkingen van Biden en Nuland kan sommige planners hebben gefrustreerd. Maar ze creëerde ook een kans. Volgens de bron waren enkele hoge CIA-functionarissen van mening dat het opblazen van de pijpleiding “niet langer als een geheime optie kon worden beschouwd, omdat de president zojuist had aangekondigd dat we wisten hoe we het moesten doen”.
Het plan om Nord Stream 1 en 2 op te blazen werd plotseling gedegradeerd van een geheime operatie waarvoor een briefing van het Congres nodig was tot een uiterst geheime inlichtingenoperatie met Amerikaanse militaire steun. “Volgens de wet”, zei de bron, “was er niet langer een wettelijke verplichting om het Congres op de hoogte te stellen van de operatie. Het enige wat ze nu moesten doen, was het gewoon doen – maar het moest nog steeds geheim blijven. De Russen hebben een uitstekende bewaking van de Oostzee”.
De leden van de werkgroep hadden geen direct contact met het Witte Huis en wilden graag weten of de president meende wat hij had gezegd en of de missie nu werd goedgekeurd. De bron herinnerde zich: “Bill Burns kwam terug en zei: ‘Doe het'”.
Hoe Amerika de Nord Stream-pijpleidingen opblies – Noorwegen schiet te hulp
Vervolgens kwam Noorwegen in beeld. Het land was een van de eersten die het NAVO-verdrag ondertekende in 1949, in de vroege dagen van de Koude Oorlog. Tegenwoordig is NAVO-opperbevelhebber en ijzervreter-op-afstand Jens Stoltenberg een fervent anticommunist. Hij was acht jaar premier van Noorwegen voordat hij in 2014 met Amerikaanse steun naar zijn hogere NAVO-post verhuisde. Hij was een hardliner op het gebied van Poetin en Rusland en werkte sinds de oorlog in Vietnam samen met de Amerikaanse inlichtingendienst. Sindsdien geniet hij het volste vertrouwen. “Hij is de handschoen die op de Amerikaanse hand past”, aldus de bron. Een supermarionet!
De planners wisten dat ze naar Noorwegen moesten gaan. “Ze haatten de Russen en de Noorse marine zat vol met uitstekende zeelieden en duikers met generaties ervaring in zeer winstgevende diepzee-olie- en gasexploratie”, aldus de bron. Ze konden ook worden vertrouwd om de missie geheim te houden. (Misschien hadden de Noren ook andere belangen. Het vernietigen van Nord Stream – als de Amerikanen erin zouden slagen – zou Noorwegen in staat stellen veel meer van zijn eigen aardgas aan Europa te verkopen.)
In maart vorig jaar vlogen enkele leden van het team naar Noorwegen voor een ontmoeting met de Noorse inlichtingendienst en de marine. Eén van de belangrijkste vragen was waar precies in de Oostzee de beste plek was om de explosieven te plaatsen. Nord Stream 1 en 2, elk met twee pijpleidingen, waren grotendeels slechts anderhalve kilometer van elkaar verwijderd op weg naar de haven van Greifswald in het uiterste noordoosten van Duitsland.
De Noorse marine vond snel de juiste plek in de ondiepe wateren van de Oostzee, op slechts enkele kilometers van het Deense eiland Bornholm. De pijpleidingen liepen meer dan anderhalve kilometer uit elkaar langs een zeebodem van slechts 80 meter diep. Dat zou binnen het bereik zijn van de duikers, die vanuit een Noorse mijnenjager van de Alta-klasse zouden duiken met een mengsel van zuurstof, stikstof en helium uit hun tanks en C4-ladingen zouden bevestigen aan de vier pijpleidingen, die bedekt zijn met betonnen afdekkingen. Het zou vervelend, tijdrovend en gevaarlijk werk zijn, maar de wateren rond Bornholm hadden nog een ander voordeel: er waren geen grote getijdenstromen die het duiken veel moeilijker maakten. Na enig onderzoek waren de Amerikanen het daarmee eens.
“De beste duikers met diepduikkwalificaties vormen een hechte gemeenschap, en alleen de allerbeste werden gerekruteerd voor de opdracht en verteld dat ze zich moesten voorbereiden op een oproep voor de CIA in Washington”, aldus de bron. De Noren en Amerikanen hadden een locatie en de agenten, maar er was nog een andere zorg: elke ongebruikelijke activiteit onder water in de wateren bij Bornholm kon de aandacht trekken van de Zweedse of Deense marine, die erover zou kunnen rapporteren.
Denemarken was ook een van de oorspronkelijke NAVO-ondertekenaars en stond in inlichtingenkringen bekend om zijn speciale relatie met het Verenigd Koninkrijk. Zweden had het NAVO-lidmaatschap aangevraagd en toonde grote vaardigheid in het beheer van zijn akoestische en magnetische onderwatersensorsystemen, die het met succes gebruikte om Russische onderzeeërs op te sporen, die af en toe in de afgelegen wateren van de Zweedse archipel verschenen en naar de oppervlakte werden gedwongen.
De Noren drongen er samen met de Amerikanen op aan dat enkele hoge functionarissen in Denemarken en Zweden in algemene termen zouden worden ingelicht over mogelijke duikactiviteiten in het gebied. Hierdoor kon iemand hogerop tussenbeide komen en een rapport buiten de commandostructuur houden, waardoor de pijplijnoperatie werd geïsoleerd. “Wat hen werd verteld en wat ze wisten, was opzettelijk anders”, zei de bron (de Noorse ambassade, die werd gevraagd commentaar te geven op Hersch’ verhaal, reageerde niet).
De Noren waren de sleutel tot het overwinnen van andere hindernissen. Het was bekend dat de Russische marine over bewakingstechnologie beschikt die in staat was om onderwatermijnen te detecteren en te activeren. De Amerikaanse explosieven moesten worden gecamoufleerd, zodat ze zouden verschijnen als onderdeel van de natuurlijke achtergrond van het Russische systeem – dat een aanpassing aan het specifieke zoutgehalte van het water vereiste.
De Noren hadden een oplossing. De afgelopen 21 jaar is de Amerikaanse Zesde Vloot, waarvan het vlaggenschip is gestationeerd in Gaeta, Italië, ten zuiden van Rome, elk jaar in juni gastheer van een grote NAVO-oefening in de Oostzee, waarbij talloze geallieerde schepen uit de hele regio worden ingezet. De huidige oefening, gepland voor juni vorig jaar, zou Baltic Operations 22 of BALTOPS 22 heten. De Noren suggereerden dat dit de ideale camouflage was voor het leggen van de mijnen.
De Amerikanen droegen een cruciaal element bij: ze overtuigden de planners van de Zesde Vloot om een onderzoeks- en ontwikkelingsoefening in het programma op te nemen. Bij de door de marine aangekondigde oefening was de Zesde Vloot betrokken in samenwerking met de “Research and Warfare Centers” van de marine. De oefening, gepland voor de kust van het eiland Bornholm, zou NAVO-duikteams mijnen laten leggen, terwijl concurrerende teams de nieuwste onderwatertechnologie zouden gebruiken om de mijnen te vinden en te vernietigen.
Hoe Amerika de Nord Stream-pijpleidingen opblies – de dekmantel
Dit was zowel een nuttige oefening als een sluwe dekmantel. De duikers zouden hun werk doen en de C4-springstoffen zouden tegen het einde van BALTOPS22 van kracht zijn, met een timer van 48 uur. Alle Amerikanen en Noren zouden bij de eerste explosie allang verdwenen zijn.
De dagen waren aan het aftellen. “De klok tikte door en we waren dicht bij het voltooien van de missie”, zei de bron. Maar toen veranderde Washington van gedachten. De bommen zouden nog steeds worden geplaatst tijdens BALTOPS, maar het Witte Huis vreesde dat een periode van twee dagen voor hun ontploffing te dicht bij het einde van de oefening zou komen, en zou het duidelijk zijn dat Amerika erbij betrokken was.
In plaats daarvan had het Witte Huis een nieuw verzoek: “Kunnen de jongens ter plaatse iets bedenken om later op commando de pijpleidingen op te blazen?” De Amerikanen die in Noorwegen gelegerd waren begonnen plichtsgetrouw aan het nieuwe probleem: de ontploffing op afstand van het C4-explosief op bevel van Biden. De taak was veel veeleisender dan in Washington werd gedacht. Het team in Noorwegen kon niet weten wanneer de president op de knop zou drukken. Zou het binnen een paar weken zijn, een aantal maanden, een half jaar of langer?
De C4-explosieven die aan de pijpleidingen waren bevestigd, zouden worden geactiveerd door een sonarboei die op korte termijn uit een vliegtuig zou vallen, maar de procedure vereiste de meest geavanceerde signaalverwerkingstechnologie.
Eenmaal op hun plaats konden de tijdvertragingsapparaten die aan elk van de vier pijpleidingen waren bevestigd, onbedoeld worden geactiveerd door de complexe mix van zeegeluid in de drukke Oostzee – van nabije en verre schepen, onderwaterboringen, seismische gebeurtenissen, golven en zelfs zeeleven. Om dit te voorkomen, zou de sonarboei, eenmaal op zijn plaats, een reeks unieke laagfrequente tonen uitzenden – vergelijkbaar met die van een fluit of piano – die door het timingapparaat zouden worden gedetecteerd en, na een vooraf ingestelde vertraging van enkele uren, zouden worden uitgezonden. de explosieven laten ontploffen.
“Je wilt een signaal dat robuust genoeg is zodat geen enkel ander signaal per ongeluk een puls kan sturen die het explosief tot ontploffing brengt”, vertelde Dr. Theodore Postol, emeritus hoogleraar wetenschap, technologie en nationaal veiligheidsbeleid aan het MIT, aaan Hersh. Postol, die diende als wetenschappelijk adviseur van het hoofd van de marineoperaties van het Pentagon, zei dat het probleem waarmee de groep in Noorwegen werd geconfronteerd vanwege de vertraging van Biden een kwestie van toeval is: “Hoe langer de explosieven in het water zijn, hoe groter het risico op een onbedoeld signaal dat de bommen activeert”.
Op 26 september 2022 liet een P8-surveillancevliegtuig van de Noorse marine een sonarboei vallen in wat leek op een routinevlucht. Het signaal verspreidde zich onder water, eerst naar Nord Stream 2 en vervolgens naar Nord Stream 1. Een paar uur later werd het krachtige C4-explosief tot ontploffing gebracht en werden drie van de vier pijpleidingen stilgelegd. Binnen enkele minuten kon men zien dat het methaangas dat achterbleef in de verlaten pijpleidingen zich naar de oppervlakte van het water verspreidde, en de wereld leerde dat er iets onomkeerbaars was gebeurd. Naast de gestopte toevoer van gas naar Europa luidde het een enorme mileuramp in die zijn weerga niet kent.
Meteen na de pijpleidingaanval behandelden de Amerikaanse mainstream media het incident als een onopgelost mysterie. Rusland is herhaaldelijk genoemd als een waarschijnlijke boosdoener, aangespoord door berekende lekken in het Witte Huis – maar er is nooit een duidelijk motief genoemd voor een dergelijke daad van zelfsabotage, afgezien van simpele vergelding. Toen een paar maanden later bleek dat de Russische autoriteiten stilletjes hadden gevraagd om schattingen om de pijpleidingen te repareren, noemde The New York Times het nieuws “ingewikkelde theorieën over wie er achter de aanval zat”. Geen enkele grote Amerikaanse krant is ingegaan op de eerdere bedreigingen tegen de pijpleidingen van Biden en staatssecretaris Nuland.
Hoewel het nooit duidelijk was waarom Rusland zou proberen zijn eigen lucratieve pijplijn te vernietigen, kwam een meer onthullende reden voor de actie van de president van staatssecretaris Blinken. De aap kwam uit de mouw tijdens een persconferentie afgelopen september over de gevolgen van de zich verdiepende energiecrisis in West-Europa. Daar beschreef Blinken het moment als een potentieel goed moment: “Het is een geweldige kans om voor eens en voor altijd een einde te maken aan de afhankelijkheid van Russische energie, waardoor Vladimir Poetin bewapende energie wordt ontnomen als middel om zijn imperiale plannen af te dwingen.
Dit is zeer belangrijk en biedt een enorme strategische kans voor de komende jaren, maar in de tussentijd zijn we vastbesloten om alles in het werk te stellen om ervoor te zorgen dat de gevolgen van dit alles niet worden gevoeld door de burgers van onze landen of over de hele wereld. wereld.”
De bron was nogal nuchter over het besluit van Biden om meer dan 2400 kilometer van de Gazprom-pijpleiding te saboteren terwijl de winter naderde. “Nou,” zei hij over de president, “ik moet toegeven dat die man ballen heeft. Hij zei dat hij dat zou doen, en dat deed hij.” Toen hem werd gevraagd waarom hij dacht dat de Russen niet reageerden, antwoordde hij cynisch: “Misschien willen ze de kans krijgen om te doen wat de VS deden.”
