Ongeacht wie er wint, het is bijna zeker dat er geweld zal uitbreken in de VS

Na de bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog, had iedereen in het verzet gezeten.

Tot en met de openlijke collaborateurs aan toe claimde men daden van verzet. ‘Burgemeesters in Oorlogstijd’ en hun ambtelijke staf, stelden dat ze het als hun taak zagen om de orde te bewaken voor ‘na de oorlog’. Waar ze lijsten met Joodse inwoners, of ‘links tuig’, of ‘Gereformeerde fanaten’ hadden doorgespeeld aan de Duitsers, of NSB-ers, was dat onder dwang, en onvermijdelijk. Want, zeg nou zelf, als hun plek zou zijn ingenomen door een Duitser, of NSB-er, had het er nog veel beroerder uitgezien, en waren er eerder meer dan minder slachtoffers te betreuren geweest.

Geïnspireerde collaborateurs die ‘communisten’ hadden geïdentificeerd voor de ‘Bezetter’, zagen zich na de oorlog in het gelijk gesteld door de ‘Koude Oorlog’. Daarnaast waren er altijd wel individuele heldendaden, waarbij men een buurman of familielid de hand boven het hoofd had gehouden, en zelfs aan een ‘onderduikadres’ had geholpen, ook al werkte men verder braaf mee met het ‘Duitse’ bestuur. Echter, men luisterde ook wel naar ‘Radio Oranje’ via een verborgen radio, dus écht ‘fout‘ was men niet…….

De collectieve ontkenning van de nationale lethargie vertaalde zich na de oorlog in een schuldgevoel waar we nog altijd behoorlijk last van hebben. We kopen nog steeds af, en lopen de deur plat van de voorstelling ‘Soldaat van Oranje’, wat niet alleen valt af te boeken op de artistieke kwaliteit van die productie, die ik overigens zelf, als enige Nederlander wellicht, nog niet heb gezien. Maar dat heeft meer te maken met mijn aversie tegen musicals. Het is geen genre waar ik warm voor loop, maar ieder zijn ding.

Een tragische consequentie van die institutionele lafheid, is dat we een voorliefde hebben ontwikkeld voor organisaties die zich tooien met de geuzennaam ‘Verzet’. Na de inauguratie van Trump als president in de Verenigde Staten organiseerden zijn tegenstanders ‘The Resistance’, een onmogelijke coalitie van nobele idealisten en gespuis die Trump geen warm hart toedragen. En zeker in Nederland vielen we als een blok voor die alliantie. Zoals we ook, zonder nadenken, elke ‘Kleuren Revolutie’ die de NAVO organiseerde in olierijke landen, of landen met een pijpleiding voor olie of gas, van harte steunden, en zullen steunen, ook al betekent het dat we de ‘koppensnellers’ aan de boezem drukken die we met scheepsladingen tegelijk Europa binnen sleuren. Want ‘weet je nog’ hoe we Duitse Joden buiten ons land hielden in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog?

‘Verzet’ als een geconditioneerde reflex is geen correctie, maar een ‘Pavlov-reactie’ die ons juist in dezelfde fouten doet vervallen. We zijn niet weerbaarder, maar eerder nog kwetsbaarder dan in die ‘jaren veertig’ die we ieder jaar plechtig herdenken. Het is klap in het gezicht van de mensen die toen vielen in een eenzame strijd, dat we nu uit naam van het ‘Verzet’ tegen Donald Trump censuur ondersteunen, en reeds druk zijn met het in kaart brengen wie er een ‘Russische Trol’ is, of een doorgewinterde ‘Complot Denker’. Voorzover het geen geautoriseerde complot-theorie is die ons door de gevestigde media wordt aangereikt.

Zeker, Hitler en Mussolini kwamen ook via vrije verkiezingen aan de macht, en door die lens bekeken valt er veel voor te zeggen om zo’n ontwikkeling vroegtijdig te stoppen. Maar zoals het is ingekleed gaat dat zeker niet lukken. In het bijzonder omdat Trump zich ook al tooide met die begerenswaardige ‘sticker’ van ‘verzetsheld’ in de strijd tegen het ‘Moeras’ in ‘Washington’. Twee ‘Verzetsorganisaties’ die elkaar te lijf gaan, roept de vraag op wie er op de samenleving als geheel let? Je ziet nu al dat elke ‘Verzetsorganisatie’ voor zich meent te strijden tegen het ‘fascisme’, en/of het ‘communisme’. U moet het mij maar niet kwalijk nemen, maar aan beide zijden zie ik wolken ‘Gefundenes Fressen’ en een gierend gebrek aan visie.

Mijn eigen ideeën passen niet op deze manifestatie van wantrouwen en agressie. In mijn optiek is ‘verzet’ gewettigd als een defensieve respons op een totalitaire ingreep die gehakt maakt van elementaire burgerlijke vrijheden en fatsoen, en die mij, en de mensen die mij dierbaar zijn, naar het leven staat. ‘Verzet’ tegen censuur, tegen discriminatie (met inbegrip van de ‘positieve’ variant), tegen het omarmen van Jihadisten als ‘vrijheidsstrijders’, tegen piraterij, diefstal en oorlogen om de controle over olie en andere grondstoffen te behouden of te bemachtigen, en tegen het organiseren van ‘omwentelingen’ die een einde moeten maken aan de regeerperiode van een democratisch gekozen vertegenwoordiger in een land, begrijp ik. Het motiveert mij niet om de wapens op te nemen, maar ik zal mij er hier op mijn blog wel onveranderlijk tegen uit blijven spreken. Ook waar een regering, in onze ogen, niet is gelegitimeerd door vrije verkiezingen, is het aan het volk in dat land om haar houding tegenover die regering te bepalen, en niet aan ons.

In meerdere bijdragen stond ik stil bij de vraag wanneer een heel land nou gezien moet worden als een ‘vijand’. Evident is dat het geval als dat land met militaire middelen jouw land tracht te onderwerpen, of ontwrichten, terwijl jij zelf best tevreden bent met hoe het gaat. Dat laatste vergt niet dat je in stille aanbidding voor de ‘leider’ dagelijks op je knieën valt van dankbaarheid. Je kan vinden dat de ‘Corona-maatregelen’ totaal bezopen zijn, of dat ze niet ver genoeg gaan. Maar op het moment dat een bepaalde grens wordt overschreden, en je de indruk hebt dat corrupte leiders maar één ding belangrijk vinden, en dat is hun eigenbelang, waarbij ze niet terugdeinzen voor het gebruik van geweld, zul je jezelf gedwongen zien om ‘verzet’ aan te tekenen. Ook dan nog steeds niet noodzakelijk met geweld, zolang je leven geen direct gevaar loopt. Want geweld tegen een staatsmacht gebruiken is een kwestie van de lange adem, met als evident risico dat je zelf eindigt als onderdrukker, tenzij er geen ziel meer over is die de leider nog steunt, behalve een kleine kliek die is ‘gekocht’.

Waar de censuur in Amerika niet door de overheid is opgelegd, maar door machtige corporaties en ‘veiligheidsdiensten’ die Joe Biden een warm hart toedragen, en willen bewerkstelligen dat Trump niet wordt herkozen, wordt geïmplementeerd, en vervolgens in Europa wordt overgenomen door de ‘gevestigde media’, betreft het nu nadrukkelijk ook aanwijzing van vergaande corruptie, waar de zoon van Joe de ‘brand’ van de familienaam verkocht in Oekraïne en China. Glenn Greenwald nam ontslag bij ‘The Intercept’, omdat de redactie van die publicatie een analyse van de repressie van dat nieuws weigerde te plaatsen, nadat eerder de ‘Tech-giganten’ Facebook, Twitter en Google al maatregelen hadden genomen om artikelen met die strekking te onderdrukken. Zelf zien die censoren zich als de ‘verzetshelden’, maar het is nog even afwachten of het Amerikaanse volk daar ook zo over oordeelt. Of dat ze met hun actie juist de weg hebben geplaveid voor Trump’s herverkiezing. Zelf beoordeel ik de stap van Greenwald eerder als een ‘verzetsdaad‘, en het komt mij voor dat een meerderheid van het Amerikaanse volk daar net zo overdenkt.

Ongeacht wie er wint, zal het de komende maanden ronken van de berichten over fraude. In beide ‘kampen’ zal het gevoel overheersen dat men zich schuldig maakt aan collaboratie als men niet in ‘verzet’ komt tegen de uitslag, als die niet in het voordeel van de eigen kandidaat uitpakt. En dat is een aspect waar je in de ‘alternatieve media’ wel over leest, maar de ‘gevestigde media’ hebben de huid van de beer al verkocht, en willen alleen weten of Trump zonder geweld het veld zal ruimen. Als Biden het niet redt, ondanks de fenomenale hulp van het ‘Grote Geld’ en de gevestigde media, binnen en buiten de Verenigde Staten, zal de schok nóg groter zijn dan in 2016. De kans dat al die mensen ‘met belangen’ zich erbij neerleggen, en op zoek gaan naar wegen om met Trump samen te werken, terwijl men dit keer niet naar ‘Rusland’ wijst als schuldige voor het verlies van hun kandidaat, en sprookjes verzint om dat te kunnen verkopen, maar hun eigen opgewonden ‘verzet’ meenemen als oorzaak, lijkt mij ‘nul’. En dat is knap angstaanjagend in een land waarin iedereen een vuurwapen heeft.