Indignatie redactie 
Onrust in Davos en de onuitgesproken faalangst – de eerste scheuten van een Amerikaanse verschuiving in Oekraïne
De onuitgesproken angst die de aanwezigen in Davos verontrust , is de angst voor een nieuw debacle, volgend op dat van Afghanistan.
Klaus Schwab, gepassioneerd voor Oekraïne, heeft in wezen het World Economic Forum (WEF) gevormd om Zelensky te laten zien en om het argument te gebruiken dat Rusland uit de beschaafde wereld moet worden gegooid. Het doelwit van Schwab was de verzamelde crème de la crème van ’s werelds zakelijke leiders die daar bijeenkwamen. Zelensky gooide groots: “We willen meer sancties en meer wapens”; “Alle handel met de agressor moet worden gestopt”; “Alle buitenlandse zaken zouden Rusland moeten verlaten, zodat uw merken niet in verband worden gebracht met oorlogsmisdaden”, zei hij. Sancties moeten alomvattend zijn; waarden moeten ertoe doen.
Onrust ging door de Davos-set
Onrust ging door de Davos-set: het WEF is een globalist met een hoog octaangehalte, toch? Toch suggereert deze Schwab-lijn een ontkoppeling ‘op stelten’. Het keert juist de onderlinge verbondenheid om. Bovendien zeggen de westerse generaals die de leiding hebben dat dit conflict niet alleen jaren, maar decennia kan duren. Wat betekent dit voor hun markten in delen van de wereld die actie tegen Rusland weigeren, vroegen de geldmannen zich af?
Het is onwaarschijnlijk dat dit vleugje desoriëntatie de bedoeling is van Schwab. Misschien was dit laatste meer in lijn met de latere interventie van Soros dat een snelle overwinning op Rusland nodig was om de ‘Open Society’ en de beschaving zelf te redden – en dat dit bedoeld was als de WEF 2022-boodschap.
De ‘grotere onrust’ van Davos kwam echter uit onverwachte hoek. Vlak voordat het WEF begon, had de NY Times een stuk van de redactie gepubliceerd waarin Zelensky werd aangespoord om met Rusland te onderhandelen. Het betoogde dat een dergelijke betrokkenheid inhield dat er pijnlijke territoriale offers moesten worden gebracht. Het stuk lokte verontwaardigde en boze reacties uit in Europa en het Westen, mogelijk omdat – zij het als advies aan Kiev – het doelwit kennelijk Washington en Londen (de aartsoorlogvoerende partijen) was.
Eric Cantor, een voormalige zweep in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden (een wetgever die goed thuis is in de sancties tegen Iran), ook in Davos, vroeg zich af of het Westen in staat zou zijn een verenigd front te handhaven bij het nastreven van zulke maximalistische doelen als Zelensky en zijn militaire inlichtingendienst chef hebben geëist. “Misschien krijgen we de volgende stem niet”, meende Cantor (in het kielzog van de $ 40 miljard stem die ogenschijnlijk voor Oekraïne was bestemd).
Cantor zei dat het volledig uitsluiten van Rusland secundaire sancties tegen andere landen zou vereisen. Dit zou het Westen in een frontale botsing brengen met China, India en de bijna 60 staten die hadden geweigerd een VN-resolutie te steunen die de Russische invasie aan de kaak stelde. Hij waarschuwde dat de VS het risico lopen hun hand te overspelen.
Toen sprak de geduchte Henry Kissinger, ook in Davos. Hij waarschuwde het Westen om te stoppen met proberen de Russische troepen in Oekraïne een verpletterende nederlaag toe te brengen, en zei dat dit rampzalige gevolgen zou hebben voor de stabiliteit van Europa op de lange termijn. Hij zei dat het voor het Westen fataal zou zijn om meegesleept te worden in de stemming van het moment en de juiste plaats van Rusland in het Europese machtsevenwicht te vergeten.
Dr. Kissinger zei dat de oorlog niet mag aanslepen en kwam dicht bij een oproep aan het Westen om Oekraïne te instrueren voorwaarden te accepteren die ver achterblijven bij zijn huidige oorlogsdoelen: “De onderhandelingen moeten in de komende twee maanden beginnen, voordat het zorgt voor omwentelingen en spanningen die niet gemakkelijk te overwinnen zijn”.
Wat is hier aan de hand? In een notendop, we zien de eerste vermoedens van breuken verschijnen in het Amerikaanse standpunt over Oekraïne. De scheuren in Europa zijn al heel duidelijk, zowel wat betreft sancties als missiedoelen. Maar Cantor’s opmerking dat “we misschien niet de volgende stemming krijgen” moet verder worden uitgepakt.
In een eerder stuk betoogde ik dat de overwinning van senator JD Vance in de voorverkiezingen in Ohio voor een senaatszetel veelzeggend zou kunnen zijn. Zijn kandidatuur werd gesteund door Trump, die later een oproep deed om de oorlog te beëindigen. Nu is de belangrijkste verklikker de Republikeinse senator Josh Hawley – ambitieus en bekend om zijn leiderschapsaspiraties.
Oekraïne
In het begin van de oorlog in Oekraïne belde senator Hawley Zelensky op, prees hem hoog en moedigde hem aan. Maar toen draaide hij zich om. Hawley bekritiseerde vervolgens de $ 40 miljard aan voorgestelde hulp aan Oekraïne, nadat hij ‘nee’ had gestemd bij de procedurele stemming om verder te gaan met het hulppakket “als niet in het belang van Amerika”.
In het begin waren er, zoals sommigen zich misschien herinneren, 6 stemmen tegen het wetsvoorstel – toen 60. En in de Senaat waren er eerst nul en toen waren er 11 stemmen. Het wetsvoorstel werd met spoed doorgestuurd omdat stemmanagers bang waren dat de stemming verder zou afbrokkelen.
Wat is er aan de hand? Welnu, de Republikeinse ‘populistische’ stroming, nooit gecharmeerd van buitenlandse hulp, was geschokt door de $ 40 miljard voor Oekraïne toen de VS geen babymelk hadden (en zelf moesten vertrouwen op buitenlandse babymelkhulp). Deze politieke stroming wordt door een structurele verschuiving steeds belangrijker en heeft meer impact. Politieke kandidaten, en nu zelfs enkele Amerikaanse denktanks, wenden zich tot crowdfunding als belangrijkste financieringsbron – en nemen afstand van de ‘gevestigde’ donoren. Zo wint het brede ‘anti-buitenlandse verstrengeling’-sentiment aan kracht.
Natuurlijk gaat de 40 miljard dollar niet allemaal naar Oekraïne . Helemaal niet. Volgens de details van het wetsvoorstel gaat het grootste deel naar het Pentagon (voor apparatuur die al door de VS en hun bondgenoten is geleverd). En een groot deel gaat naar het ministerie van Buitenlandse Zaken, om allerlei ‘behulpzame’ niet-overheidsactoren en NGO’s te financieren – het is dus een diepe staatsbegroting met Oekraïense verpakkingen. De zes miljard die rechtstreeks voor nieuwe wapens aan Oekraïne zijn toegewezen, omvat in feite zowel training als wapens, en een groot deel daarvan zal eindigen in de zakken van staten zoals het VK en Duitsland, die Oekraïners zelf of in grondgebied van de buurlanden.
Eric Cantor en andere Amerikanen bij het WEF kunnen hun ongerustheid over westerse doelstellingen in ‘beleefd gezelschap’ omlijsten door simpelweg hun onzekerheden over Amerika’s grootse strategie uit te drukken – of de VS Rusland proberen te straffen voor zijn agressie, of dat het doel een subtieler gebruik is van beleid dat het Kremlin een ‘route uit de sancties’ geeft, als het van koers zou veranderen. Maar achter het verhaal schuilt een duistere angst. De onuitgesproken angst om te falen.
Wat betekent dit? Het betekent dat de ultieme oorlogsdoelen van het Westen in Oekraïne tot dusver ondoorzichtig en ongedefinieerd zijn gebleven, waarbij de details terzijde werden geschoven in de stemming van het moment.
Paradoxaal genoeg is deze ondoorzichtigheid bewaard gebleven ondanks het publieke falen van de eerste doelstellingen van het Westen – namelijk de inbeslagname van de buitenlandse reserves van Rusland; de uitzettingen van Russische banken uit SWIFT; de bekrachtiging van de Centrale Bank; en alleen al de brede kant van sancties zou de roebel in puin veranderen; een run op het binnenlandse banksysteem veroorzaken; ineenstorting van de Russische economie; en een politieke crisis veroorzaken die Poetin misschien niet zal overleven.
Kortom, ‘overwinning’ zou snel zijn – zo niet onmiddellijk. We weten dit, omdat Amerikaanse functionarissen en de Franse minister van Financiën, Bruno Le Maire, er publiekelijk over opschepten.
Deze westerse functionarissen hadden zo veel vertrouwen in een snel succes in de financiële oorlog dat er weinig noodzaak leek te investeren in diepgaande strategische reflectie over de doelen of het verloop van de secundaire Oekraïense militaire stuwkracht. Immers, een Rusland dat al economisch instortte, met zijn munt geruïneerd en zijn moreel gebroken, zou waarschijnlijk weinig of geen strijd leveren toen het Oekraïense leger Donbas overschreed en de Krim binnenviel.
Welnu, de sancties zijn een mislukking gebleken en de Russische valuta- en olie-inkomsten zijn overvloedig.
En nu worden westerse politici in de media en door hun eigen leger gewaarschuwd dat Rusland ‘dicht bij een grote overwinning’ in Donbas is.
Dit is de onuitgesproken angst die de aanwezigen in Davos verontrust – angst voor een nieuw debacle, volgend op dat van Afghanistan. De ene werd des te erger omdat de ‘oorlog’ tegen Rusland boemerangs in een economische ineenstorting in Europa, en met de achtjarige investering van de NAVO in de opbouw van een succesvol proxy-leger naar NAVO-normen tot stof vergaan.
Dit is wat Kissinger’s opmerkingen – gedecodeerd – aansporen: ‘Niet uitstellen’; een snelle deal krijgen (zelfs een ongunstige), maar wel een die verkleed kan worden en op de een of andere manier als een ‘win’ kan worden gesponnen. Maar wacht niet, en laat de gebeurtenissen de VS naar weer een ander onmiskenbaar, onmiskenbaar debacle leiden.
Dit is voorlopig nog ‘onder de keukentafelpraat’ in de VS, omdat de kracht van een verhaal, beladen met zoveel emotie, en versterkt door een ongekende informatieoorlog-peer-druk, dergelijke gedachten aan publieke uiting heeft gemaskeerd. Desalniettemin beginnen breuken duidelijk te worden. Er beweegt iets – en Europa zal onvermijdelijk volgen waar Amerika ook heen leidt. Maar voorlopig blijven de haviken stevig in ‘de stoel’ (in de VS, in Londen, Polen, de Europese Commissie en in Kiev).
De grote vraag is echter waarom Moskou zo’n ‘uitweg’ zou kiezen (zelfs als het hem werd aangeboden). Een compromis zou daar worden gezien als simpelweg Kiev, dat de kans krijgt om zich te hergroeperen en het opnieuw te proberen.
