Indignatie redactie 
Wie schrijft over de actualiteit loopt het risico zich er onbewust aan te bezondigen, waar men onjuiste informatie verwerkt en doorgeeft. De Wiki-definitie van fraude is: ‘Fraude is een vorm van bedrog; de zaken worden anders voorgesteld dan ze zijn, door op papier of digitaal een onjuiste weergave te geven van de werkelijkheid.‘ Binnen die definitie vallen ook de ‘halve waarheden‘. Waarbij onmiddellijk dient te worden opgemerkt dat binnen een bestek van een artikel niet elk detail kan worden weergegeven. En als je uit de beschikbare informatie een onjuiste keuze maakt, kan het maar zo zijn dat je ergens in de toekomst ineens in je hemd staat als een ‘fraudeur‘.
Als blogger pretendeer ik niet de waarheid in pacht te hebben. Tevens ben ik mij er terdege van bewust dat veel informatie op het internet, en in de ‘Main Steam Media‘, bestaat uit ‘spin‘. Een mix van feiten, meningen, en gefantaseerde toevoegingen, als regel verkocht als de ‘consensus‘ binnen deze of gene groep ‘experts‘. En dat is dan geheel los van het gegeven dat twee mensen een glashelder gegeven anders kunnen beoordelen. ‘Waarheidsvinding‘ en ‘fraudebestrijding‘ zijn gebaat bij transparantie, en de actieve bestrijding van een ‘teamgeest‘. Hier op dit blog komt dat laatste tot uiting door de verwijzing naar een groot aantal bronnen, waarvan de ‘kleur‘ mij niet interesseert.
Trudeau staat nu te kijk als een ‘fraud‘, omdat hij zich ten bate van zijn politieke carrière, en in het belang van ‘zijn‘ partij, anders voordeed dan hij is. Iets waar nagenoeg elke politicus zich schuldig aan maakt, omdat politiek in onze tijd beleden wordt als een ‘teamsport‘. Daarbij genereert ‘Identity Politics‘, die de agenda domineert, een extreem giftige omgeving, waarin een verspreking of onhandig gebaar al dodelijk is. Die fascinatie met ‘beeldvorming‘ genereert aan de lopende band fraude.
In het gros van de gevallen is de fraudeur zich er niet van bewust dat hij of zij fraudeert. Men maakt gebruik van beschikbare informatie, ‘weegt‘ die, en verwerkt wat van belang is voor wat men door wil geven. Craig Murray schreef, terecht, een bijtende kritiek over de beeldvorming in de westerse pers over wat recent aan de orde is geweest in het Europese Hof voor de Rechten van de Mens, waar het ging over ‘de kwestie Magnitsky‘. Het verhaal zoals het al jaren wordt verkondigd in de ‘Main Stream Media‘ in ons deel van de wereld, is frauduleus. Je kunt daar tegenin brengen dat de weggelaten informatie niet van belang is voor de ‘nieuwsconsument‘ in ‘Team Nederland‘ die bediend wordt door die ‘Main Stream Media‘. Bij mij slaat dat niet aan, maar bij de redactie van NRC, bijvoorbeeld, wel, neem ik aan, anders is het vileine propaganda wat ze produceren. Dat ontlokt mij hier steeds de waarschuwing dat de verkoop van kletspraat en leugens niet noodzakelijk betekent dat iemand in een ‘complot‘ zit.
Ander voorbeeld, waarbij met de beschuldigende vinger wordt verwezen naar een ‘Klimaat Wetenschapper‘ die pronkt met een ‘Nobel Prijs‘ die hij nooit kreeg, en dat zijn ‘bevindingen‘ frauduleus zijn, legt een ander serieus probleem bloot. In de niet-exacte wetenschap draait het meer en meer om de ‘consensus‘, en of iemand individueel als ‘expert‘ wordt herkend. En iedereen weet dat het bereiken van ‘consensus‘ en status meer te maken heeft met onderhandelen, druk uitoefenen, en opponenten afserveren, dan met een integere afweging van beschikbare informatie. In academische kring giert het van de verhalen over wetenschappers die fraude plegen. Om hun status te verdedigen, promotie af te dwingen voor zichzelf, of geestverwanten, fondsen veilig te stellen, of simpelweg omdat de faculteit normen hanteert voor het aantal ‘publicaties‘. Daarbij worden ‘Peer Reviewed‘ publicaties in toenemende mate commercieel geëxploiteerd, waarbij de uitgever zich oriënteert op wat ‘politiek correct‘ is, en niet op wat baanbrekend én reproduceerbaar is.
In ‘conflictgebieden‘ verdwijnt de waarheid al helemaal vliegensvlug achter slot en grendel, en komt de ‘partijdigheid‘ boven. Conclusies uit veelal onduidelijke gebeurtenissen, ver van directe waarneming door onafhankelijke partijen, en aangestuurd door ‘embedded‘ journalisten, zorgt voor een schimmenspel waarvoor de term ‘fraude‘ eigenlijk te licht is. De levering van wapens, en andere steun, aan terroristen, wordt afgedekt door die activiteiten ‘geheim‘ te verklaren. De resultante is dat autoriteiten willens en wetens liegen over hun betrokkenheid, en dat wie hen gelooft op hun trouwe blauwe ogen en joviale handdruk, zonder daarna de vingers na te tellen, fraude pleegt.
Waar ik mij in mijn vorige bijdrage somber toonde over de kansen dat de ‘straight shooters‘ aan het langste eind gaan trekken, en dat ‘leven in een leugen‘ nu al de norm is, maar dat in de toekomst alleen maar exponentieel toe zal nemen, zeg ik niet dat dat voortkomt uit een breed gedragen verlangen om te worden voorgelogen. Of uit een ingenieus complot om ons te ‘managen‘. Al is het onmiskenbaar zo dat men wel pogingen doet om dat ‘managen‘ onder de knie te krijgen. Integendeel, ik heb eerder de indruk dat veel mensen zich afwenden van de politiek, en het ‘nieuws‘, omdat ze walgen van alle leugens en onwaarheden die daar passeren als ‘politiek correct‘ voer voor het ‘stemvee‘, dat niet ‘in verwarring‘ moet worden gebracht.
Zeker bij complexe gebeurtenissen, met een zekere voorgeschiedenis, en zware ‘lading‘, omdat er ernstige consequenties kleven aan een onjuiste ‘lezing‘ van wat zich heeft voorgedaan, is het van het grootst mogelijke belang om fraude uit te sluiten. Zelfs als dat betekent dat men geen definitieve conclusies kan trekken, simpelweg omdat (nog) niet alle stukjes van de puzzel op het bord liggen. En in bepaalde gevallen de belangen zo groot zijn, dat partijen met ‘belangen‘ stukjes toevoegen die niet op het bord thuishoren. Tal van geopolitieke kwesties, die hier op mijn blog het zwaartepunt zijn van wat ik met u wil delen, worden geteisterd door dat soort interventies. Het is niet mijn claim dat u hier louter ‘fraudevrije‘ informatie aantreft, die door mij persoonlijk is geverifieerd, en als onomstotelijk ‘waar‘ is aangemerkt, al doe ik mijn best. Maar waar ik consequent pleit voor terughoudendheid, en ik zelf ook niet belast ben met het verkondigen van enige eenduidige boodschap ten bate van deze of gene partij, land of organisatie, meen ik wel aanspraak te mogen maken op verschoning.
Een kwestie die in ons land, en elders in de wereld, zwaar beladen is, is het lot van vlucht MH-17. De beloften van ultieme transparantie zijn nooit waargemaakt. Waar dat betrekking heeft op de bescherming van getuigen heb ik daar begrip voor. En ook als alleen op die wijze overtuigend bewijsmateriaal, of de medewerking van partijen in een sleutelpositie kan worden losgepeuterd. Maar dat ben ik in het onderzoek van het ‘JIT‘ niet tegengekomen. Eerder dat de rol van bepaalde partijen tamelijk openlijk is verdoezeld, en uitgeoefende druk met de mantel der liefde is bedekt, terwijl informatie waarvan de verstrekker claimt dat die de gebeurtenissen in een ander licht zet, buiten beeld is gehouden, of op onduidelijke gronden als ‘weerlegd‘ wordt afgeserveerd. En gelooft u mij, ik betreur dat ten zeerste! Dat een Duitse privé-detective meent over baanbrekende informatie te beschikken, wat hij echter niet met het ‘JIT‘ wil delen, tenzij het ‘JIT‘ meewerkt aan publicatie, onderstreept nog eens hoe zwaar dat ‘dossier‘ is belast door ‘spin‘. Transparantie impliceert dat men alle informatie, ook als die frauduleus is, in alle openheid presenteert, om vervolgens op volkomen heldere wijze aan te tonen welke aspecten ‘waar‘ zijn. Welke aspecten ‘waar‘ kunnen zijn, maar waarvan verificatie niet mogelijk is. En welke aspecten ondubbelzinnig, bewijsbaar, ‘onwaar‘ zijn.
‘Waarheidsvinding‘ en ‘fraudebestrijding‘ zijn slechts mogelijk in een land waar ‘onpartijdigheid‘ gezien wordt als een nobele eigenschap. In ‘Identity‘-land moet je onpartijdige mensen met een kaarsje zoeken. Dat Mueller in de Verenigde Staten, die de ‘Russische Inmenging‘ onderzocht, ontlastende bewijsstukken heeft weggelaten in zijn presentatie aan het publiek, én aan de rechtbank, terwijl delen van wat hij vond geheim gehouden worden, is dodelijker voor de rechtsstaat dan de moord op een advocaat van een kroongetuige. Waarmee ik niet die moord af wil doen als een betekenisloos incident, maar juist wil onderstrepen hoe ernstig fraude is!
