Indignatie redactie 
Misschien is het alleen maar eerlijk dat de CIA het internet beheert, aangezien ze het voor eigen gebruik hebben uitgevonden.
Maar het lijkt er steeds meer op dat dit bureau nu de grootste bedreiging vormt voor het geciviliseerde leven op aarde, en zijn controle over informatie en verkeerde informatie die via internet wordt doorgegeven, staat centraal in die bedreiging.
In tegenstelling tot de dreiging die uitgaat van conventionele oorlogvoering, waartegen de gewone burger machteloos is, is desinformatie echter een spel dat we allemaal kunnen spelen en waarin een enkel individu kan winnen van een heel leger. Denk maar aan Julian Assange of Edward Snowden.
De nieuwe Wikileaks-release van CIA-documenten, vermoedelijk uit één bron, ziet eruit als zo’n overwinning – natuurlijk afhankelijk van wiens kant u staat.
Dat is misschien discutabel, aangezien we alleen kunnen speculeren over de uitlijning van de hacker of over het lekken van de documenten. Maar geïnformeerde speculatie (is dat niet wat ‘intelligentiebeoordeling’ betekent?) Vertelt ons dat de bron sympathiek staat tegenover Rusland.
Hoewel de media – begrijpelijk genoeg – zich bijna uitsluitend hebben gericht op de onthullingen waarmee de CIA heeft bijgedragen aan het in stand houden van hiaten in de software in smartphones en andere persoonlijke apparaten om te helpen bij het verzamelen van inlichtingen, is het niet waar we ons zorgen over moeten maken dat sommige nerds naar ons ondergoed kijken .
Men vermoedt inderdaad dat de populaire obsessie van de westerse media en haar publiek met de kastcultuur van beroemdheden volledig zal worden uitgebuit door diegenen die de aandacht willen afleiden van de veel ernstiger onthulling – dat de CIA de identiteit van sommige Russische hackers heeft gestolen.
Dit lijkt misschien niet zo verrassend voor degenen die de mening van Rusland over de Amerikaanse verkiezingen begrijpen, en dus nooit de belachelijke beweringen hebben geloofd dat Rusland op de een of andere manier de Amerikaanse publieke opinie heeft gemanipuleerd om Donald Trump te kiezen.
En wat waren ze belachelijk! Zelfs jaren van tevoren had de waarzegger Vladimir Poetin gezien dat een buitenstaander van het Witte Huis met weinig steun, zelfs niet van zijn eigen partij, tot president van de VS kon worden gekozen, en hij was ijverig gaan werken om dat doel te bereiken.
Wat een schandaal! Rusland streefde naar een Amerikaanse president en regering waarmee het daadwerkelijk zou kunnen praten en die zich op een eerlijke manier zou kunnen gedragen, na acht jaar dubbelhartigheid en regelrechte sabotage door de regering-Obama en haar vrolijke club moordenaars!
Rusland probeerde zelfs samenwerkingsverbanden met zijn buren op te bouwen en de kans op escalatie van ernstige conflicten in Syrië, Irak en Oekraïne te verkleinen.
Gezien het feit dat Clinton de neiging had hetzelfde agressieve beleid te voeren als Obama in het hele Midden-Oosten en in Oost-Europa, maar met extra kracht dankzij haar sterke banden met neo-tegens en met de Moslimbroederschap, was het de natuurlijke wens van Rusland om te zien ‘iedereen behalve Clinton’.
Zelfs een miljardair gebruikte autoverkoper zou het doen!
Maar in tegenstelling tot de VS heeft Rusland niet veel praktijk of succes gehad met ‘regime change’, en gelooft het eigenlijk niet dat dit een beschaafde manier is om zich in de moderne wereld te gedragen. Rusland verdedigt al meer dan vijf jaar de soevereine rechten van burgers om hun eigen ‘regimes’ te kiezen, met name in Syrië.
Dit recht verdedigen was niet gemakkelijk voor de Russische ambassadeurs ‘aan het front’ – met name Vitaly Churkin en Sergei Lavrov.
Steeds opnieuw moeten uitleggen dat het onderhandelen over een ‘politieke transitie’ niet de transitie inhoudt van een door Syriërs gekozen regering naar een door een kliek van Syrische vijanden gekozen regering, zou de meeste mensen ertoe hebben gebracht op te geven en toe te geven.
Hoewel de echte details in de nieuwste Wikileaks-documenten nog moeten worden onthuld en verkend, heeft Julian Assange dit keer op de voorgrond gestaan door te stellen dat deze gegevens afkomstig waren van het Frankfurt CIA-hoofdkantoor, dat blijkbaar nogal lakse cybersecurity had. (misschien gebruikten ze smartphones …)
Dit weerhield sommigen er niet van om al te beweren dat Rusland waarschijnlijk verantwoordelijk was voor de lekken, maar blijkbaar niet omdat ze zich realiseerden hoeveel Rusland aan hen heeft gewonnen.
Misschien is het idee dat de hele smerige campagne die ze sinds de verkiezing van de VS tegen Rusland voeren claims gebaseerd op ‘Fake News’ – verspreid door hun eigen inlichtingendiensten die zich voordoen als Russen – gewoon te veel om op te vangen!
Het is moeilijk te geloven dat president Trump of zijn woordvoerder Sean Spicer de betekenis van wat er net is gebeurd niet begrijpt, maar tot dusver hebben ze er geen gebruik van gemaakt. Is de campagne van de CIA om de nieuwe regering te ondermijnen en terug te trekken in het kader van de Koude Oorlog zo succesvol dat ze het proberen hebben opgegeven?
Wederom lijkt het erop dat een kans om de criminaliteit van de CIA bloot te stellen aan wereldwijde publieke beschuldiging verloren is gegaan, en op een moment dat haar wereldwijde activiteiten een terminale bedreiging vormen.
Het gehersenspoelde westerse publiek zal ontspannen bij de gedachte dat hun vertrouwde technologiebedrijven de ‘beveiligingspatches’ hebben geïnstalleerd die op de een of andere manier ontbreken op hun persoonlijke apparaten, niet denkend dat die bedrijven eigenlijk CIA-partners waren.
Hoewel Assange zeker oprecht is in de belofte om hen te waarschuwen voor de ‘gaten’ in hun software door de CIA, kon hij nauwelijks van de CIA verwachten dat hij deze plotselinge beperking van haar activiteiten zou accepteren zonder tegenmaatregelen te nemen.
En het is niet het soort bedreiging voor de CIA dat kan worden gesorteerd door middel van een eenvoudige ’tool voor het verwijderen van patches’ of een ander schema om de ‘verkeerde informatie supersnelweg’ te behouden. Als de slachtoffers van die verkeerde informatie de Russische media serieus gaan nemen, kan het hele kaartenhuis instorten.
Men kan alleen maar hopen.
