Oorlogsmisdaden en oorlogsmisdadigers: wie wordt verantwoordelijk gehouden?

Er is iets unieks aan de manier waarop de Verenigde Staten het label “terrorisme” manipuleren om te voorkomen dat ze beschuldigd worden van het plegen van oorlogsmisdaden. Wanneer een inheemse militie of een gewapende opstand zoals de Taliban in een land als Irak of Afghanistan Amerikaanse soldaten aanvalt na een Amerikaanse invasie die de regering van het land ten val heeft gebracht, wordt Washington door Washington beschouwd als een daad van “terrorisme”. Terreuraanslagen staan de facto een carte blanche toereactie, waarbij vrijwel alles mogelijk is als vergelding tegen de betrokken partijen of landen die hen steunen, inclusief de moord op buitenlandse overheidsfunctionarissen. Maar voor de aanvaller, wiens perspectief heel anders is, kon het incident vaak redelijkerwijs worden omschreven als legitiem verzet tegen een buitenlandse bezetter, en een groot deel van de wereld is het daar misschien mee eens.

Het komt dus allemaal neer op definities. De Verenigde Staten dekken hun versie van de werkelijkheid door liberaal gebruik te maken van de Authorization for Use of Military Force (AUMF), die min of meer een algemene goedkeuring geeft om overal en altijd ’terroristen’ aan te vallen en te doden. En hoe word je een terrorist? Door opgenomen te worden op de zwaar gepolitiseerde jaarlijkse lijst van terroristische groeperingen en materiële aanhangers van terrorisme door de Amerikaanse regering. Dat was het argument dat de Verenigde Staten gebruikten toen het de Iraanse generaal Qassem Soleimani in januari vermoordde, dat zijn organisatie, de Qods Force, op de “terroristische” lijsten stond die door de staat en het ministerie van Financiën werden bijgehouden en daarom werd hij geacht te zijn schuldig aan alle aanvallen op Amerikaanse militairen die zijn uitgevoerd door Qods of door veronderstelde Iraanse surrogaatmilities.

De zaak die werd aangevoerd om het doden van Soleimani te rechtvaardigen, werd op het moment dat deze plaatsvond als zeer gebrekkig beschouwd . Omdat de Verenigde Staten zeggen dat iets legaal is als gevolg van een wet, maakt het congres dat niet zo, net zoals de meeste mensen de moord op drones in Afghanistan en elders in de VS zouden beschouwen, gebaseerd op niets anders dan de veronderstelling dat iemand op de grond zou een ’terrorist’ kunnen zijn, niet veel meer dan oorlogsmisdaden.

Onlangs is onthuld dat de Trump-regering een zogenaamde “bevinding” heeft uitgegeven om de CIA te machtigen om agressievere cyberaanvallen uit te voeren tegen infrastructuur en andere doelen in landen die als onvriendelijk worden beschouwd. De bevinding noemde Iran, Noord-Korea, China en Rusland specifiek als goedgekeurde doelen en het is van bijzonder belang omdat het in feite aan het Agentschap is overgelaten om te beslissen wie er moet worden aangevallen en in welke mate. Aangezien Washington niet in oorlog is met een van de genoemde landen en in wezen probeert hun economieën rechtstreeks schade te berokkenen, zijn de activiteiten van de CIA oorlogshandelingen en, volgens algemeen aanvaarde wettelijke definitie, aanvallen op landen die niet echt bedreigend zijn, oorlog misdaden.

Om de negatieve publiciteit over de acties van de Trump-regering tegen te gaan en om een ​​mogelijke casus belli vast te stellen , heeft Washington talloze verhalen verspreid over de Iraanse, Russische en Chinese ‘agressie’. Het belachelijke verhaal dat Rusland premies voor Afghanen betaalde om Amerikaanse soldaten te vermoorden, werd snel ontkracht, dus het Witte Huis en de gevangen media beweren nu dat hackers / spionnen in Moskou proberen te stelenbedrijfseigen informatie over de ontwikkeling van een coronavirusvaccin. De agitprop die uit Washington komt om Rusland de schuld te geven van bijna alles, ondanks opiniepeilingen, suggereren opiniepeilingen dat het grootste deel van de wereld Washington beschouwt als de belangrijkste bron van wereldwijde instabiliteit, en de bewering van staatssecretaris Mike Pompeo verwerpt dat de VS een “kracht is voor goed.”

Het is dus redelijk om te suggereren dat de Verenigde Staten de afgelopen twintig jaar veel oorlogsmisdaden hebben begaan en alleen zijn afgeschermd van de gevolgen vanwege hun vermogen om de boodschap te beheersen in combinatie met haar macht in internationale fora en hun onwil om samenwerken met het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag.

Maar de bereidheid van de internationale gemeenschap om de andere kant op te kijken ter ondersteuning van de dubbele standaard voor oorlogsmisdaden lijkt te veranderen. Het ICC, waarvan de onderzoekers de toegang tot de Verenigde Staten is ontzegd, onderzoekt de Israëlische oorlogsmisdaden, terwijl het ook kijkt naar de ontwikkelingen in Afghanistan en Irak waarbij Amerikaanse troepen betrokken zijn. Het verbod van Trump op toegang door ICC-personeel omvat hun families, zelfs als ze Amerikaanse burgers zijn en het beschermt ook Israëlin die zin dat ICC-onderzoekers die de mogelijke oorlogsmisdaden onderzoeken die zijn begaan door soldaten en officieren van de Israëlische Defensiemacht (IDF) en de desbetreffende regeringsfunctionarissen van de Joodse staat, ook de toegang tot de VS zullen worden gesanctioneerd en geweigerd. In praktische termen verklaart de Trump-regering dat IDF en Amerikaanse soldaten zullen worden beschouwd als één en hetzelfde als ze betrekking hebben op transacties met het ICC, een verwaandheid die weinig bekend is bij het Amerikaanse publiek.

De Israëli’s hebben op de dreiging van het ICC gereageerd door een geheime lijst samen te stellen van regeringsfunctionarissen en militaire officieren die mogelijk onder het ICC vallen, die arrestatiebevelen hebben afgegeven als ze in Europa reizen voor oorlogsmisdaden in Libanon en Syrië en voor misdaden tegen de menselijkheid gericht tegen Palestijnen. De lijst bevat naar verluidt tussen de 200 en 300 namen.

Dat Israël een lijst opstelt van mensen die mogelijk kwetsbaar zijn voor beschuldigingen dat ze mogelijk oorlogsmisdaden hebben gepleegd, geeft de regering de facto toe dat dergelijke misdaden in feite zijn gepleegd. Het ICC beslist binnenkortof het verzoek van december van het ICC-aanklager Fatou Bensouda om te verhuizen om zowel Israël als Hamas te onderzoeken op verdenkingen van oorlogsmisdaden in Gaza en Jeruzalem en op de bezette Westelijke Jordaanoever vanaf 2014. Het onderzoek omvat “misdaden die zouden zijn gepleegd in verband met het gebruik door leden van de IDF van niet-dodelijke en dodelijke middelen tegen personen die deelnemen aan demonstraties die beginnen in maart 2018 nabij het grenshek tussen de Gazastrook en Israël, wat naar verluidt heeft geleid tot de dood van meer dan 200 personen, waaronder meer dan 40 kinderen, en de verwonding van duizenden anderen. ‘

Gezien het tijdsbestek, zullen Israëlische regeringsfunctionarissen en militaire officieren waarschijnlijk de eersten zijn die door onderzoekers worden onderzocht. Volgens Haaretz zou de lijst vrijwel zeker ‘premier Benjamin Netanyahu; voormalige ministers van Defensie Moshe Ya’alon, Avigdor Lieberman en Naftali Bennett; voormalige stafchefs van de Israel Defense Forces Benny Gantz en Gadi Eisenkot, en de huidige stafchef Aviv Kochavi; en de voormalige en huidige hoofden van de Shin Bet-beveiligingsdienst, respectievelijk Yoram Cohen en Nadav Argaman. ”

Je vraagt ​​je af wie er op een vergelijkbare lijst voor de Verenigde Staten zouden staan. Er zijn veel leugenachtige politici en sluwe generaals om uit te kiezen. Aangezien zowel Israël als de Verenigde Staten de autoriteit van het ICC niet erkennen en vrijwel zeker zullen weigeren op welke manier dan ook deel te nemen als de beschuldigingen van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid ooit voor de rechter komen, vindt elke discussie over lijsten plaats punt alleen reisadviezen voor oorlogsmisdadigers. De Verenigde Staten zullen zich terugtrekken en zullen onder meer zeker proberen de rechtbank in diskrediet te brengen met alle beschikbare wapens, en sancties op te nemen tegen de naties die elk onderzoek en proces steunen.

Desalniettemin moet men hopen dat de rechtbank door zal gaan met haar inspanningen om de misdaden die door de VS en Israël worden begaan in zowel Palestina als Afghanistan aan de kaak te stellen. Washington en Jeruzalem in verlegenheid brengen op een zeer zichtbaar en zeer gerespecteerd internationaal forum is misschien de enige manier om de richting van de twee naties te veranderen, meer dan welke andere dan ook, die beweert dat ‘misschien wel goed maakt’.