Indignatie redactie 
Politiek turbulente tijden vragen om introspectie. Dat geldt ook voor politici. Zij nemen maar wat graag plaats op de divan om de in hun kracht te komen. Lucien de Bock geeft een inkijkje in de binnenwereld van de machtigsten van Nederland. Op basis van deze fictieve gesprekken kan geen diagnose worden gesteld en alle feiten zijn afkomstig uit het publieke domein.
Mabel was altijd erg trouw en punctueel in het nakomen van haar afspraken. Sinds de aankoop van het huis in Loosdrecht, waar haar vader overleed toen ze een jaar of negen was, probeerde ze nu zelfs maandelijks langs te komen voor therapie.
Bron:HPdetijd
Haar hulpvraag bestond eruit dat ze de allerbeste moeder van de wereld wilde zijn voor haar twee dochters. Therapie beschouwde ze als een soort spiegel om te zien hoe ze het als alleenstaande moeder deed in combinatie met haar vele grote maatschappelijke verantwoordelijkheden. In de loop van de tijd viel het me op dat deze gedreven vrouw die zich met opvallend veel overgave op maatschappelijke kwesties en liefdadigheid stort, niet veel van haar binnenwereld durfde te laten zien.
“Lucien, wat goed je te zien,” riep ze hartelijk bij binnenkomst. Ze zag er onberispelijk uit in een fuchsia-roze mantelpakje op duizelingwekkend hoge hakken en het blonde haar opgestoken in een ouderwetse knot. Ik besloot dat het vandaag tijd werd om de knuppel in het hoenderhok te gooien en deze ‘ideale schoondochter’ wat te ontregelen.
Toen ze zich had geïnstalleerd, haar benen bevallig over elkaar heengeslagen, merkte ik op
“Goh, ik zag je op twitter voorbijkomen.” Ze glimlachte op de haar zo kenmerkende ontwapenende haast stoute meisjesachtige manier. Dat ‘meisje’ zette me in het begin nog weleens op het verkeerde been want ze bleek vooral een keiharde doorgewinterde activist met opvallend veel diplomatieke vaardigheden die ze ook in de spreekkamer probeerde in te zetten.
“Een seksstaking heus, Mabel?” Ze ging rechtop zitten en keek me streng aan: “Ja die tweet vond ik noodzakelijk want het is een grondrecht van de vrouw om autonomie over haar eigen lichaam te hebben. Zo’n verwerpelijke nieuwe abortuswet, natuurlijk weer door mannen bedacht, gaat daar lijnrecht tegenin. In Liberia heeft destijds een seksstaking van vrouwen de mannen kunnen dwingen om een einde te maken aan de jarenlange oorlog.”
Haar triomfantelijke blik viel me op terwijl de kamer op datzelfde moment werd gevuld met onvervuld verlangen en een zweem van melancholie. “Ik ben blij dat we het eindelijk over seks kunnen hebben Mabel.” Ze schoof wat nerveus heen en weer op haar stoel en grapte giechelend: “ja, daar ontkom je niet aan bij de psychiater, dat snap ik ook wel.”
Ik ging er niet op in. “Is seks voor jou eigenlijk een soort instrument om je doelen te bereiken?” vroeg ik enigszins vals. “Hoe bedoel je?” vroeg ze om tijd te rekken. “Nou, het idee van een seksstaking toont natuurlijk rücksichtslos aan welke opvatting sommige vrouwen over mannen en seks hebben.” Ze rook een misstand en misschien wel onrecht maar besloot wijselijk niet te reageren.
“Wat betekent seks voor jou. Kan je er eigenlijk wel van genieten?” Ze tuitte haar lippen wat preuts en keek me meewarig aan. “Sorry Lucien, ik begrijp niet goed waar je naar toe wil met je vragen”. “Vind je seks lekker?” vroeg ik bot. Ze werd rood en begon plotseling te rommelen in haar handtas. Zuchtend vroeg ze “moet ik het bij jou nu ook al over Sacirbey, Klaas en Friso hebben?”
“Jij begint over ze, niet ik,” kaatste ik terug.
Ze zuchtte en haar gezichtsuitdrukking werd bedroefd. “Ja, ik en de mannen, ik weet niet hoe het komt, maar dit onderwerp geeft me altijd zo’n zwaar en moe gevoel. Ik word er zelfs somber van.”
“Ik kan me daar wel iets bij voorstellen,” reageerde ik empathisch. “Je vader overleed toen jij zo jong was door een wak in het ijs en Friso is veel te jong omgekomen na een lawine.”. Ze keek peinzend naar me en merkte zachtjes op ‘wat een bizarre symboliek eigenlijk hè’.
Het was nu het moment om door te pakken: “weet je Mabel, we zien vaak dat het plotseling verlies van een geliefde ouderfiguur zoveel pijn kan veroorzaken, dat mensen op latere leeftijd moeite hebben om zich te durven binden. De angst voor kwetsuren blijft simpelweg te groot.”
“Kom op Lucien, ik was negen, hoe lang is dat nou geleden zeg!” reageerde ze geïrriteerd. Opeens werden haar ogen vochtig en keek ze me wanhopig aan. “Nee Lucien, nee!”
Ik voelde medelijden met haar omdat ze eindelijk begreep waarom ze zichzelf zo weinig echte intimiteit had toegestaan in al die jaren. “Het was altijd zo zakelijk, ze wilden of iets van mij, of ik iets van hen,” mompelde ze terwijl ze hoofdschuddend naar de grond keek.
Ik besloot dat Mabel vandaag hard genoeg had gewerkt en ronde af met: “misschien dat je tweet over die seksstaking je gek genoeg toch iets moois heeft gebracht?” Ze reageerde niet op mijn opmerking en pakte haar agenda om netjes een nieuwe afspraak te maken.
